10 มารับภรรยากลับบ้าน

หลังจากจบเคสผ่าตัดคนไข้สองเคสแล้ว

เธอก็รู้สึกปวดหัวมาก จึงกินยาและเข้ามานั่งพักในห้อง ไม่นานตงน่าก็เดินตามเข้ามาพร้อมกับโลชั่นทาผิวขวดใหญ่ในมือ

"หมอจินคะ เมื่อครู่พี่ชายชั้นเอาของมาให้ พอดีว่าที่บ้านชั้นไปเที่ยวกว่างโจวมา เลยซื้อโลชั่นผสมออยกลิ่นกุหลาบมาฝากหมอค่ะ"

"ฝากขอบใจพี่ชายเธอด้วยนะ " จินเซี่ยยิ้มและหลับตาพักต่อ

"เห็นเขาบอกว่าน้ำมันจากกุหลาบป่าที่นั่นขึ้นชื่อมากเลยนะคะ เวลาทาที่ผิวแล้วจะชุ่มชื้นมาก ผิวจะนุ่มลื่นเหมือนมีอะไรมาเคลือบอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะค่ะ " ตงน่าบอกสรรพคุณเสร็จสรรพ พอได้ยินคำว่า น้ำมัน และ ความลื่น จินเซี่ยก็เริ่มสนใจขึ้นมา มือบางเอื้อมไปกดเนื้อครีมออกมาแล้วลองทาไปที่มือ "ลื่นจริงด้วย ! " จินเซี่ยยิ้ม

"ชั้นไม่ได้พูดเกินไปใช่ไหมล่ะคะ อ่อ ลืมไปเลยว่า ชั้นต้องไปเตรียมเอกสารของเคสวันพรุ่งนี้ งั้นชั้นขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อตงน่าเดินออกไปแล้ว จินเซี่ยก็เริ่มถูนิ้วมือแรงขึ้น ถูไปถูมาจนในที่สุด เธอก็เอาแหวนแต่งงานออกจากนิ้วได้สำเร็จ "ถอดออกแล้ว" เธอพูดอย่างตื่นเต้น แล้วจากนั้นก็เก็บของใส่กระเป๋าและเดินออกไป ตอนที่ออกมาจากห้อง เธอไม่ทันมองจึงชนเข้ากับอู๋ซงหมิง(เพื่อนร่วมงานที่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่)ที่เดินมาพอดี แต่ที่จริงคือ อู๋ซงหมิงต่างหากที่ตั้งใจเดินมาชนเธอ จังหวะนั้นแหวนแต่งงานก็ล่วงกระเด็นออกไป

"เสี่ยวจิน ไม่เป็นไรนะ เอ๊ะ ?" ซงหมิงเอ่ยถามพร้อมกับก้มลงไปเก็บแหวนขึ้นมา

"ไม่เป็นไร ขอแหวนชั้นคืนด้วย " จินเซี่ยกล่าว

ซงหมิงยังไม่คืนให้ "นี่มันแหวนเพชรเชียวนะ ดูเพชรนี่เม็ดใหญ่ไม่เบา ราคาคงไม่ใช่เล่นๆ ใครให้เธอมาเหรอ แต่ว่าดูๆไปก็เหมือนแหวนแต่งงานเหมือนกันนะ หรือว่าเธอแต่งงานแล้ว แต่ว่า เธอยังไม่มีแฟนนี่ "

ซงหมิงจงใจกวนประสาทเธอ

"ชั้นว่า เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอนะ " จินเซี่ยพูดอย่างใจเย็น

"แหม เสี่ยวจิน เราสองคนก็อยู่ในโรงพยาบาลเดียวกัน ถือว่าเป็นเพื่อนร่วมงานกัน ถ้าเธอแต่งงานแล้วจริงๆ ชั้นก็อยากจะแสดงความยินดีด้วยก็เท่านั้นเอง เอ๊ะ หรือว่า ที่เธอไม่อยากบอกก็เพราะว่า ไปแอบเป็นมือที่สามหรือเปล่า " ซงหมิงพูดแล้วก็หัวเราะออกมา

จินเซี่ยจึงถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญ และบอกกับเธออีกครั้งว่า"ซงหมิง คืนแหวนให้ชั้นด้วย " เธอขี้เกียจต่อปากต่อคำกับคนแบบนี้

ซงหมิงยังลอยหน้าลอยตาไม่ยอมคืนแหวนให้เธอ เห็นๆอยู่ว่าจงใจยั่วโมโหเธอชัดๆ

จินเซี่ยเริ่มจะทนไม่ไหวจู่ๆ มือหนาของใครบางคนก็โอบมาที่ไหล่ของเธอ พร้อมกับเสียงเข้มที่เอ่ยขึ้นเหนือหัวของเธอว่า

"เธอเป็นภรรยาของผมเอง ! "

จินเซี่ยเงยหน้ามอง พอเห็นว่าเป็นลู่ฟาน เธอก็อึ้งไปทันที อีกฝั่ง ซงหมิงเมื่อเห็นลู่ฟานใบหน้าของเธอก็ซีดลง "คุณชายลู่ ! "

ลู่ฟานจ้องหน้าซงหมิงพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้ขนหัวลุก เขาเอื้อมมือไปหยิบแหวนที่อยู่ในมือของซงหมิงออกมา แล้วก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดทำความสะอาดแหวน

ซงหมิงถึงกับหน้าหน้าถอดสีไปเลยเมื่อเห็นอย่างนั้น สิ่งที่เขาทำนั่นเหมือนกับว่า เพิ่งเอาแหวนออกมาจากสิ่งสกปรกซึ่งนั่นก็คือมือของเธอนั่นเอง ซงหมิงรู้สึกเหมือนตัวเองโดนตบหน้าจนชาดิกอยู่ตรงนั้น

ลู่ฟานโยนผ้าเช็ดหน้าทิ้งไปและจับมือของจินเซี่ยขึ้นมาแล้วนำแหวนสวมเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอเหมือนเดิม "ทำไมถึงไม่ระวัง แหวนแต่งงานที่ชั้นสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษ ในโลกมีเพียงวงเดียวเท่านั้น ชั้นตั้งใจมอบให้เธอ แต่ ถ้าเธอทำมันหายไปชั้นก็คงจะเสียใจน่าดู ! " พูดจบมือหนาของเขาก็ออกแรงบีบมือบางของเธอ จนจินเซี่ยเริ่มมีสีหน้าไม่ดีเพราะความเจ็บ

ลู่ฟานปล่อยมือของเธอและหันมาโอบไหล่ของเธอเหมือนเดิม !

ดวงตาคมจ้องมองซงหมิงอีกครั้ง

"คุณมีอะไรข้องใจในตัวภรรยาของผมอีกไหมครับ" น้ำเสียงที่ดูปกติ แต่ว่าแอบแฝงไปด้วยความน่ากลัว

"มะ ไม่ มีแล้วค่ะ " ซงหมิงตอบพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ เพราะเกรงกลัวในตัวลู่ฟาน

"งั้นผมขอตัวพาภรรยากลับบ้านก่อนนะครับ ไปกันเถอะที่รัก" เขาหันมาบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงอันหวานซึ้ง แต่แววตานั้นราวกับจะเฉือนเธอเป็นชิ้นๆ จินเซี่ยจึงยิ้มบางๆออกมาเพราะทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ สมองไม่สั่งการอะไรออกมาแล้ว !