บทที่ 8 ต้นเหตุของเรื่อง 1.7

“อา...อา...โอ๊ย!!...โอ๊ย!!”

ความเจ็บนั้นมีมาก ความเสียวก็มีไม่น้อย ฤทธิ์ยาก็ยังไม่เหือดหายไปไหน จันยาวีร์จึงต้องแบกรับความกำหนัดต่อไปอย่างสุขๆ เจ็บๆ กลีบดอกไม้สาวถูกความเป็นชายตอกย้ำกระชั้นหนักหน่วง เร็วรี่และถี่แรง ทรวงอกสาวก็ไม่น้อยหน้าเจ็บร้าวจนบางครั้งเธอต้องใช้มือผลักมือแกร่งที่บีบเคล้นบงกชคู่งามอย่างไม่ทะนุถนอม ไม่เห็นคุณค่า สิ่งที่เขากอบกุมอยู่แทบจะหลุดออกไปจากร่างกายของสาวน้อยผู้น่าสงสาร

“ฮือ...อา...ฮือ...อา...โอ๊ย!!!”

สามเสียงนี้ยังคงสลับดังไม่ขาดสาย เฉกเช่นเดียวกับน้ำตาสาวที่ไหลรินลงมาเป็นทางยาว ขับประสานกับเสียงสะอื้น โดยมีเสียงกระแทกกระชั้นความเป็นชายเข้าใส่ความนุ่มที่เริ่มบวมจนเกิดเสียง...พลับ...พลับ

“ยิ่งกระแทกแรงๆ ยิ่งมันดีจริงๆ โอว...”

รัฐภูมิพูดพร้อมกับทำตาม เพิ่มจังหวะรักมากขึ้น แรงขึ้น หน่วงหนักมากขึ้น เรียวขางามที่แยกออกกว้างไปด้านข้าง ถูกมือใหญ่รวบรวมข้อเท้าด้วยฝ่ามือข้างหนึ่ง จับขาสวยโย้ไปด้านหน้าจนปลายเท้าอยู่เหนือศีรษะของจันยาวีร์ท่านี้ทำให้บั้นท้ายของเธอลอยสูง แต่มันไม่สูงอย่างที่เขาต้องการ เขาดันลำตัวสาวไปข้างหน้าเพิ่มมากขึ้น แรกเริ่มคือปลายเท้าอยู่เหนือศีรษะ แต่ตอนนี้หัวเข่าทั้งสองข้างอยู่เหนือศีรษะของเธอแทน ลำตัวสาวตั้งตรงเป็นมุมฉาก มีเพียงศีรษะ ลำคอ ช่วงบ่า ไหล่และลำแขน หัวเข่าของจันยาวีร์เท่านั้นที่สัมผัสกับพื้นที่นอน

ร่างกายของรัฐภูมิตอนนี้เหมือนยืนคร่อมร่างกายของเธอ เขาโน้มตัวไปข้างหน้าใช้มือทั้งสองข้างจับยึดติดหัวเตียงเอาไว้ งอหัวเข่าพอประมาณ หลังจากที่จัดระเบียบร่างกายจนพอใจแล้ว ชายร่างกายบึกบึนก็เริ่มสาดเกมสวาทขยับซอยเอวอีกรอบ

“โอ๊ย!!...เจ็บค่ะ อา...ฮือ...โอ๊ย!!!...อา”

ความเป็นชายของรัฐภูมิตอนนี้เหมือนปั้นจั่นขนาดมหึมาที่ตอกย้ำเข้ามาในความคับแคบของกลีบดอกไม้สาว เน้นหนักทุกจังหวะ ไม่ว่าจะเป็นความแรง เร็ว หนักและอัดกระแทกด้วยพละกำลังทางเพศที่เหลือล้น กระโจนจ้วงแต่ละครั้งร่างอรชรแทบจะจมลงไปรวมตัวกับที่นอน

“โอว...มันสุดๆ ลึกสุดๆ เสียวสุดๆ เลย...โอว”

คนที่กระหน่ำร่างกายเข้าใส่เกิดอาการเสียวซ่านทุกขณะจิตที่เขาซอยกายแกร่งเข้าใส่ความนุ่มฟิตแน่นที่ทั้งบีบรัด ตอดตุ้บๆ เป็นความกระสันซ่านที่รัฐภูมิไม่เคยรู้สึกมากมายขนาดนี้มาก่อน เสียวตั้งแต่หัวจมดิ่งไปยังปลายเท้า แล้วไหลเวียนย้อนกลับขึ้นมาใหม่ ความสยิวแล่นริ้วเร็ว เลือดลมสูบฉีดแรง เขาจำเป็นต้องถาโถมตะบั้นร่างใส่แรงเร็วตามไปด้วย หนักแน่นจนสาวใต้ร่างร้องไห้กระซิก

“โอ๊ย!!...อา...อา...จะ...เจ็บ”

เขายังคงบ้าคลั่งสาดใส่ร่างกายอย่างเมามัน เสียงร้องของเธอประดุจชัยชนะที่แสนหอมหวาน มองเห็นใบหน้าทรมานของเธอครั้งใด ความเปรมปรีดิ์ ความสุขบังเกิดขึ้นในหัวใจของเขา

รัฐภูมิถอนความเป็นชายออกจากกลีบสาว ร่างกายของจันยาวีร์ถูกปล่อยให้อยู่ในท่าปกติคือนอนราบไปบนที่นอน เขาก้าวลงมายืนข้างเตียงลากสาวร่างเล็กที่ระทวยอ่อนมานอนห้อยขาบนที่นอน พลันสายตาของเขาสะดุดอยู่ตรงหยดเลือดสีจางที่หยดลงบนผ้าปูที่นอนสีขาว ย้ำให้เขารู้ว่าสาวร่างสวยคนนี้ไร้มลทิน หัวใจของเขาเกิดความเอิบอิ่มอย่างไม่รู้ตัว แต่ความแค้นเคืองมีมากกว่าทำให้เขาปัดความนึกคิดนั้นออกไป

ร่างสาวถูกพลิกคว่ำหน้าแนบกับที่นอน จับขาทั้งสองข้างของจันยาวีร์พับงอ หัวเข่าคุดคู้อยู่ริมเตียง ช้อนบั้นท้ายที่ลอยเด่นขึ้นสูงให้สูงถึงระดับความเป็นชายของเขา สอดกายประสานเป็นหนึ่ง

“อา...อา...อา” จันยาวีร์เริ่มร้องครางเมื่อเขาขับเคลื่อนร่างกายทันทีที่นำพาความยิ่งใหญ่เข้าไปจนสุด ลากยาวๆ ออกมาจนเกือบสุดลำตัวจากนั้นก็กระชั้นกายเข้าไปใหม่ คราวนี้เขาไม่เร่งรีบที่จับจังหวะให้เร็ว เนิบช้า รัฐภูมิก้มมองทุกจังหวะที่เขาส่งกายชายเข้าใส่ร่องกลีบสาว เพราะการที่เขาก้มมองการเคลื่อนไหวนั้นอยู่ ความกระสันเสียวมันก็เพิ่มพูนมากขึ้น เวลาผ่านไปสักพักแรงกระแทกก็เปลี่ยนไป

“โอว...สุดยอด เสียวสุดยอด” เสียงของรัฐภูมิเต็มไปด้วยความสุข

“จะ...เจ็บ ...อา...โอ๊ย!!” เสียงของจันยาวีร์อ่อนแรงมีความเจ็บปวดรวมอยู่ในประโยคนั้น

“เจ็บเหรอ นั่นแหละที่ฉันต้องการ”

เขาพูดเสียงสั่น ใช้ฝ่ามือตีลงบนแก้มก้นขาวทั้งสองข้าง บีบและขย้ำพลางกระแทกใส่ไม่ลดละ กลีบดอกไม้สาวร้าวระบมไปทั่ว อวัยวะภายในถูกดันถูกกระแทก ถูกทารุณด้วยการร่วมรักแสนเร่าร้อน หัวใจดวงน้อยหนาวยะเยือกเสมือนร่างกายที่มีความรู้สึกบางอย่าง วิ่งขนานคู่กับความเจ็บปวด

ฤทธิ์ยากระตุ้นความปรารถนาให้ตอบสนองบทรักโดยปริยาย แม้ว่าเธอจะเจ็บร้าวกลีบสาวมากเพียงใด ทว่าความสุขจากการเสพสมนั้นยังคงมีอยู่ มันอาจจะเป็นความสุขที่ไม่ได้เกิดจากสภาพร่างกายและจิตใจของจันยาวีร์ อย่างน้อยก็ช่วยระบายฤทธิ์ของยาให้ออกไปจากร่างกายของเธอได้บ้าง

หมอกสีจางลอยอยู่เหนือใบหน้าสาว ภายในม่านหมอกนั้นจันยาวีร์มองเห็นเค้าโครงสร้างของสิ่งสวยงามที่ปลูกอยู่เต็มพื้นที่สีเขียวขจี มันเหมือนสรวงสวรรค์สำหรับเทวดา นางฟ้า เธอพยายามเอื้อมมือนั้นผ่านหมอกสีจาง แต่ไขว่คว้าไม่ได้ มันเหมือนกับว่าร่างของเธอกำลังจะตกฮวบลงไปยังพื้นดิน

ใช่...รัฐภูมิกระชากร่างของเธอตกลงมาจากสวรรค์ทั้งๆ ที่อีกนิดเดียวมือนุ่มก็จะแตะสัมผัสขอบสวรรค์อยู่รอมร่อ อยู่ๆ เขาก็ถอนร่างกายออกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พลิกร่างสาวให้นอนหงายช้อนเอวบางขึ้นสูง จนแผ่นหลังลอยขึ้นตามไปด้วยจากนั้นเขาจะก้าวขึ้นมายืนบนเตียง จับเรียวขาสวยพันรอบเอวสอบส่งกายแกร่งที่ชูชันเข้าไปในความอ่อนนุ่มที่บวมจนความแข็งขึงเข้าไปได้ยากลำบาก แต่คนอย่างเขาไม่ละความพยายามหรือว่ามีจิตใจสงสารหญิงสาวที่ริอ่านเป็นขโมย

“เจ็บ...ฉันเจ็บ...โอ๊ย!!”

จันยาวีร์ร้องครวญเจ็บ กลีบสาวที่บวมจนเนื้อนูนปิดช่องทางรักแต่เขาก็ไม่สนใจคืบคลานและกระแทกเข้าไปจนสุดลำตัว ไม่แปลกที่เธอจะเจ็บปวดจนน้ำตาเล็ด

สายตาของเขาที่สาวผู้น่าสงสารมองเห็นนั้นแทบจะแผดเผาร่างกายเธอให้มอดม้วย เขาจ้องมองหน้าสาวไปด้วยถาโถมร่างกายใส่ไปด้วย คนที่ถูกมองมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอัปยศอดสู ในใจกลับลิงโลดกับเกมรักที่เขากำลังขับขาน

“อา...อา...อืม”

จันยาวีร์ปลดปล่อยเสียงครางเมื่อภายในร่างกายถูกก่อกวนอย่างหยาบโลน จังหวะแรกรุนแรงพอต่อมาเขาผ่อนจังหวะให้ช้าลง เน้นหนักในช่วงท้าย มือใหญ่ที่จับอยู่ตรงเอวเล็กขยับให้บั้นท้ายสาวสวนเขามาหาแก่นกายใหญ่ที่กระแทกเข้าหา เสมือนกับว่าสองแรงแข็งขัน รวมพลังให้เกิดความสุข

“กรี๊ดดดดดดด...อา”

จันยาวีร์รู้สึกเหมือนกันว่าร่างกายถูกปลดปล่อยจากพลังงานบางอย่างที่อัดตัวหนาแน่นอยู่ในร่างกาย ตอดตุบอย่างรุนแรง กระตุกรัวตรงกลีบสาวจนเธอได้ยินเสียงคำรามของรัฐภูมิ เป็นเสียงที่บอกถึงความทุกข์ทรมาน ราวกับสัตว์ดุร้ายที่ตกลงไปในกับดักที่มีไม้แหลมคมนับร้อยเรียงรายอยู่ เจ็บปวดจากการที่ถูกคมไม้ทิ่มแทง ร้องครางระบายความเจ็บ

“โอวววว...อา แน่นสุดๆ”

ชายหนุ่มเจนจัดปล่อยเสียงครางห้าวต่ำพร้อมกับระเบิดความอัดอั้นจนเต็มล้นถุงยางอนามัย ไรขนเส้นเล็กๆ แข่งกันลุกชันรับความซ่านเสียวที่มากมาย หนึ่งชั่วโมงผ่านพ้นไปแล้วสำหรับช่วงเวลาแห่งความสุขและความทุกข์ที่จะอยู่คู่กับจันยาวีร์ไปตลอดค่ำคืนนี้