ตอน 5

“รักษาสุขภาพด้วยนะปลาย พ่อกับแม่เป็นห่วง ตั้งใจเรียนให้จบล่ะปลาย จะได้ทำงานในสิ่งที่ปลายอยากทำ ถึงใครๆ เขาไม่รักแต่อย่าลืมว่าพ่อแม่รักปลายที่สุด เข้าใจมั้ยลูก”

“ค่ะแม่ปลายรักพ่อกับแม่เช่นกันค่ะ” ปลายฟ้ารู้สึกเหมือนมีน้ำทิพย์ชโลมใจ เธอหายจากอาการแฮงค์ในรัก “แค่นี้นะคะแม่” กดตัดสาย ด้วยกำลังใจที่มีมาเป็นกอง แค่คำว่ารักที่มารดาเอ่ยผ่านทางคลื่นโทรศัพท์ประโยคสั้นๆ มันมีความหมายกับปลายฟ้าเสียเหลือเกิน เธอหย่อนโทรศัพท์ลงในกระเป๋าอีกครั้ง นั่งทอดอารมณ์มองสิ่งต่างๆ ที่มาพร้อมกับน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาอีก ซึ่งไหลเอื่อยอ้อยอิ่งแต่ภายใต้ลำน้ำนั้นสิท่าทางจะรุนแรง

ระหว่างนั่งเหม่อลอยมองหมาเน่าลอยน้ำมองผักตบชวาซึ่งกระเพื่อมตามแรงคลื่นในเวลาเรือแล่นผ่านไปผ่านมา กลับมีบางสิ่งลอยวิ้วผ่านสายลมพริ้ว ตกกระทบพื้นเลยศีรษะปลายฟ้าจนมาตกลงข้างตัว เสียบกับพื้นดังปุ๊ เธอมองตามด้วยความประหลาดใจ นั่นมันอะไรกันหว่าประหลาดจริง

“เฮ้ยนั่นมันอะไรน่ะใครขว้างมา” ปลายฟ้าพยายามดึงมันออกจากพื้นปูนที่แตกเป็นลอยร้าว หน้าจอสี่เหลี่ยมมีข้อความดิจิตอลสีแดงปรากฏ ปลายฟ้าอ่านข้อความที่กำลังวิ่งอย่างพินิจพิเคราะห์

ปลายฟ้า คุณเป็นผู้ถูกเลือกให้ร่วมในองค์กร STAR

สนใจกรุณาติดต่อกลับไปตาม เบอร์ ที่อยู่ ที่ระบุนี้

ในนั้นบอกรายละเอียดย่อๆ ไว้พร้อมเบอร์โทร ที่อยู่เพื่อให้เธอติดต่อกลับไปหากสนใจ เธอสนใจมันเอาการทีเดียว ในเมื่อคนอย่างเธอมันชอบค้นคว้าสิ่งต่างๆ รอบตัวอยู่แล้ว เมื่อเห็นสิ่งนี้มันท้าทายเธอยิ่งนัก มีหรือคนอย่างเธอจะยอมให้ความน่าสนใจนี้หลุดลอยไป

ปลายฟ้าเก็บเครื่องมือดิจิตอลนี้ลงกระเป๋าสะพาย ลักษณะมันคล้ายเพจเจอร์ ส่วนปลายแหลมเพื่อให้เสียบยึดกับวัสดุอื่นไว้ได้ แต่ดูทันสมัยกว่าเพจเจอร์เป็นไหนๆ

“อะไรหว่า” ปลายฟ้าตัดสินใจโทรกลับไปตามหมายเลขที่เธอเพิ่งจดมันออกมาจากเครื่องมือดังกล่าวและเก็บซ่อนมันไว้ เกรงใครจะเห็นเข้า โชคดีที่ผู้คนละแวกนี้ไม่ค่อยหนาแน่นนัก “ขอโทษค่ะ ดิฉันปลายฟ้า ได้รับ...” ไม่ทันที่ปลายฟ้าจะพูดจบ เสียงหญิงสาวคนหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาทันที แล้วก็พูดๆๆๆ จนปลายฟ้าฟังแทบไม่ทัน ดูเหมือนว่าคนที่รับสายจะรู้จักเธอเป็นการดี รู้จักกระทั่งนามสกุล ชื่อเล่น เรียนที่ไหนปีอะไร แล้วหล่อนก็ทำการอธิบายสิ่งที่ปลายฟ้าอยากรู้ โดยไม่ต้องให้เอ่ยถาม

“ค่ะแค่นี้นะคะ” ปลายฟ้ากดตัดสาย ด้วยความคิดหลากหลายในสมอง ข้อมูลที่เธอได้ฟังจากคนที่อยู่ในคลื่นโทรศัพท์ ทำให้ปลายฟ้าแปลกใจไม่น้อย นี่มันอะไรกัน พวกนี้รู้ข้อมูลเธอได้อย่างไร ปลายฟ้าคิด องค์กรลับนี้มันคืออะไร สะพายกระเป๋าที่ไหล่เดินกลับมาขึ้นคร่อมรถไฟฟ้าสกู๊ดเตอร์ของตัวเองเพื่อกลับหอพัก

ระหว่างนั้นก็คิดหนักไปตามทาง กระทั่งจอดรถสนิท เดินไปตามทางเดิน ในหัวยังงงๆ กระทั่งถึงห้องโดยไม่รู้ตัว สะดุ้งอีกทีเมื่อมีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ครางกระหึ่มอยู่ในกระเป๋าสะพายที่เพิ่งวางมันลงบนเตียงนอน

“สวัสดีค่ะ” ปลายฟ้ากดรับผ่านสปีกเกอร์ โดยไม่ได้มองหน้าจอ

“ปลายเป็นยังไงบ้าง นี่ซันเองนะ” เสียงของซันนั่นเองเขาดูเป็นห่วงเธอจังเลยนะ หมอนี่คิดยังไงกับเธอกันแน่ เช้าโทรเย็นโทร ไหนๆ จะเรื่องยุให้เธอกับรุ่นพี่จิมส์ชอบกันอีกล่ะ ไหนจะเจ้ากี้เจ้าการหาของขวัญให้อีกล่ะ ดอกกุหลาบนั่นเขาก็เป็นคนไปหาซื้อมาให้ ในกล่องของขวัญนั่นมีอะไรข้างในก็ไม่รู้

“สบายดีซัน นายไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก” ปลายฟ้าล้วงกล่องของขวัญออกมาจากถุงกระดาษ ค่อยๆแกะโบว์ ฉีกกระดาษห่อ เลาะสก๊อตเทปที่ปิดกล่องไว้ “นายอยู่กับสาวล่ะสิ ระวังสำลักความสุขตายนา” ปลายฟ้าเย้าซันเล่น ตั้งแต่เธอรู้จักกับซันนับว่าสนิทกันพอสมควร แต่ดูยังไง ซันก็เหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเธอ เป็นเพื่อนที่ลึกลับ ดูมีความลับยังไงบอกไม่ถูก ที่อยู่เขาเธอไม่มีโอกาสได้รู้ ชื่อจริงเหรอ ซัน เท่านั้นที่เพื่อนๆ ทุกคนรู้จากปากเขา อาจารย์ด้วย คนอะไรจะชื่อจริง ชื่อเล่น แค่นายซัน

“เออ ใช่ฉันกำลังมีนัดกับสาวหมวยไง”

“มีความสุขละกัน”

“ขอบใจ ฉันเป็นห่วงแกนะเว้ย ไม่ต้องคิดมากเรื่องพี่จิมส์ สักวันแกต้องได้แก้แค้น”

“แก้แค้นทำไมฉันต้องแก้แค้นพี่เขาด้วยวะ”

“เอ้า ไม่แก้แค้นก็ไม่ต้องแก้แค้นตามใจแกแล้วกัน แต่ฉันขอให้แกโชคดีว่ะ” ซันกล่าวแฝงนัย นายนี่ มาพร้อมกับคำถามตั้งแต่เจอกันตอนปีหนึ่งแล้ว ทุกวันนี้ก็ทำตัวลึกลับ เข้าเรียนบ้างไม่เข้าบ้าง แต่ไม่เคยสอบตก คนอะไรหัวดีเป็นบ้า แม้จะนานๆ โผล่หน้ามาเรียนก็เถอะ เธอสิอ่านหนังสือขยันจนหัวฟู คร่ำเคร่งอยู่กับตำราเรียน จนต้องใส่แว่นเป็นยัยป้า เพราะอ่านหนังสือมาก วันๆ จ้องอยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เพื่อเขียนโปรแกรมต่างๆ ให้กับทางมหาวิทยาลัย รวมทั้งเกมออนไลน์ต่างๆ ที่เด็กติดกันงอมแงมนั่นด้วย กระทั่งก้าวมาถึงจุดนี้เป็นแชมป์เยาวชนจากการแข่งขันคอมพิวเตอร์ระดับโลก

“อย่าห่วงฉันเลยไปโอ้โลมปฏิโลมสาวๆ ของแกเถอะ”

“สาวเว้ย ไม่ใช่สาวๆ มีทีละคน ไม่มีทีละหลายคนเหมือนไอ้พี่จิมส์ ของแกหรอก”

“พี่จิมส์ของฉัน เค้าไม่ใช่พี่จิมส์ของฉันเว้ยไม่มีวันเป็น เลิกพูดถึงคนบ้านั่นซะทีเถอะ นายจะตอกย้ำฉันไปถึงไหน” ปลายฟ้ารู้สึกเจ็บจี๊ดเมื่อนึกถึงเขาขึ้นมา เลยต่อว่าซันซะเหมือนคนกำลังหาที่ระบายความอัดอั้น

“งั้นดูแลตัวเองนะวันแห่งความรักแบบนี้ ฉันขอส่งความรัก ความหวังดีที่ฉันมีให้แกหมดเลยละกัน”ซันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เพียงแต่ความรักที่ส่งให้ปลายฟ้ามันไม่ใช่ความรักอย่างชู้สาวเท่านั้น เขารู้สึกกับหญิงสาวแบบพิเศษกว่านั้นมาก

“อืมขอบใจว่ะ” ปลายฟ้ากดตัดสายหลังจากได้ยินเสียงสัญญาณ ดังตู๊ดๆ จากปลายสาย

‘เฮ้อ !!! เซ็งว่ะวันแห่งความรักแท้ๆ ยังมานั่งแก่วอยู่คนเดียวในห้อง ยัยพวกนั้นสงสัยกำลังเริงร่ากับผู้ชายอยู่สิท่า’ ปลายฟ้านึกถึงเพื่อนสาว ตอนก่อนออกจากมหาวิทยาลัย มีหนุ่มขาประจำ หน้าคุ้นเคยแวะมาส่งของขวัญ ท่ามกลางสายตาแห่งความอิจฉาของปลายฟ้า แล้วสองสาวนั่นก็พากันเดินเคียงข้างแฟนหนุ่มออกจากมหาวิทยาลัยไปอย่างลอยนวล

“ไปนะปลายวันนี้ฉันต้องขอโทษแกนะ ที่อยู่เป็นเพื่อนปลอบใจแกไม่ได้ ฉันขอวันหนึ่งแล้วกันนะเพื่อนอย่าว่ากันน้า” น้ำหนึ่งยัยคนสวยมันหาคำพูดที่วิเศษที่สุด ที่คิดว่าน่าจะทำให้ปลายฟ้าอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้าง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย ทั้งที่ตัวเองเป็นคนต้นคิด ในศึกวันสารภาพความในใจกับรุ่นพี่จิมส์ พอเจอผู้ชายกลับทิ้งกันเฉยเลย ปลายฟ้าไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองเพื่อนแต่อย่างไร แค่รู้สึกหวิวไหวที่โดนทิ้งตอนอารมณ์ไม่ปกติเท่านั้นเอง

“อืม ฉันด้วยนะปลาย ขอโทษแกจริงๆ เดี๋ยววันหน้าฉันพาแกไปกินไอติมให้หายแซดดีมั้ย” อิงอรเล่นเอาไอศกรีมของโปรดเธอมาล่อ ขณะยืนอยู่ข้างหนุ่มหล่อคณะวิศวะ “วันนี้ขอฉันไปกับพี่แทนก่อนนะ” แล้วหล่อนก็ส่งสมุดหนังสือให้ชายหนุ่ม ที่ยืนทำมาดเท่ห์น้อยกว่ารุ่นพี่จิมส์ เดินเคียงกันหายไปจากสายตาของคน ช้ำรักในวันวาเลนไทน์อย่างปลายฟ้า

‘ไปกันหมดเลย’ ปลายฟ้าทำเสียงเศร้า คอตก ยืนหอบหนังสืออยู่หน้าตึกเรียน มองตามสี่หนุ่มสาวนั้นหายไปจากสายตา กระทั่งต้องพาตัวเองไปยืนๆ นั่งๆ อยู่ใต้สะพานริมแม่น้ำเจ้าพระยา เพื่อทอดอาลัย เวลานี้เธออยู่ภายในห้องส่วนตัว ในมือถือเครื่องมือคล้ายเพจเจอร์ไว้มั่น วัตถุนี้ลอยมาจากไหนไม่รู้ รู้แต่ว่ามันตกลงข้างตัวอย่างจงใจ

‘เอาไงดีวะยัยปลาย’ หญิงสาวเฝ้าถามตัวเองวนไปวนมาหลายรอบ หลังจากชำระร่างกายอาบน้ำตัวสะอาด เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดสบายอยู่กับบ้าน

‘เอาวะเป็นไงเป็นกัน’ ความอยากรู้ทำให้ปลายฟ้าตัดสินใจแบบนั้น นั่นหมายถึงความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของลูกผู้หญิง

‘พรุ่งนี้รู้กัน’ ปลายฟ้ากำเครื่องมือนั้นไว้ในอุ้งมือมั่น ยืนมองท้องฟ้ายามราตรีอย่างเคว้งคว้าง

จิมส์ออกเดทกับแสนซน สาวที่เขาคิดว่าน่าจะได้อิ่มเอมกับเธอ ในคืนวันแห่งความรักอย่างนี้ เขาเตรียมการทุกอย่างไว้พร้อม วันนี้คอนโดเขาไม่มีสาวใด หรือแม้แต่น้องชายเขาที่มักจะมาค้างด้วย ก้างชิ้นโตไม่อยู่ ถึงอยู่เขาก็จัดการได้ จิมส์พาแสนซนขึ้นมาที่คอนโดหลังจากไปรับประทานอาหาร ต่อด้วยดูหนัง ตามแผนการออกเดทของวัยรุ่นทั่วไป คอนโดนี้บิดาเขาซื้อให้ เพื่อให้เขากับน้องชายอยู่ในช่วงที่มาเรียนเมืองไทย หรืออาจจะทำงานเมืองไทยก็แล้วแต่ลูกๆ จะตัดสินใจ ห้องชุดสุดหรู พร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เป็นห้องมุมที่วิวดีที่สุด แพงที่สุด พร้อมทั้งรถเบนซ์สปอร์ตคันละหลายล้านคนละคันกับน้องชาย

“พี่จิมส์ขาพาแสนซนมาที่นี่ทำไมคะ” แสนซนท่าทางเอียงอายตามจริต ทั้งที่เต็มใจมากับเขา