ตอน 3

“ฝากไว้ก่อนเถอะแกไอ้ชิน” จิมส์ส่งสายตาคมสีมรกตอาฆาตชิน ซึ่งไม่ยอมอ่อนข้อให้เขาเช่นกัน

ทุกการกระทำของชายหนุ่มทั้งสอง มีอีกหนึ่งสาวยืนอยู่ใต้ต้นไม้กำบังกาย สายตาคมภายใต้กรอบแว่นหนาของปลายฟ้า ทำให้ปลายฟ้ารู้สึกว่าตัวเองคงไม่เหมาะ ในการเข้าไปเฉลยความในใจให้รุ่นพี่ได้รับรู้

ในวันวาเลนไทน์นี้เป็นแน่ ดูสิเขาไปแย่งยัยดาวมหาวิทยาลัยแสนสวย นามว่าแสนซน ใครๆ ก็รู้ว่ายัยนี่ดังแค่ไหน เปลี่ยนหนุ่มคู่ควงไม่ซ้ำหน้า ได้ฉายาคาสโนวี่มาเพราะเสน่ห์หล่อนมันรุนแรง เธอล่ะ มีอะไรติดฝุ่นยัยนั่นบ้าง ปลายฟ้าก้มลงสำรวจตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ถอนหายใจกับสภาพของตัวเอง ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่มีโอกาสให้ผู้ชายมายื้อแย่งกันอย่างนี้เลย อยากรู้ถึงอารมณ์นี้บ้างจัง

“อึ๋ย” ยัยปลายเอ๊ย มีอะไรจะไปสู้กับเค้าได้วะแก หญิงสาวต่อว่าตัวเองในใจ และมันดังพอจะให้ซันได้ยิน เขาเดินตามปลายฟ้ามา ตั้งแต่เห็นเธอเดินเลาะตึกคณะมาจนมาถึงตึกคณะบริหารนั่นแล้ว ความจริงเขาแอบซ่อนความรู้สึกพิเศษลึกๆ กับปลายฟ้า หากแต่มันไม่ใช่ความรัก มันเป็นความหวังดีที่มีให้มาตลอดต่างหาก เขาบอกตัวเองอย่างนั้น

“แกกลัวหรือวะปลาย” เสียงของซันปลุกให้ปลายฟ้าตื่นจากความคิดมากมาย

“เอ่อ อ้าว แกรึซัน ตามฉันมาทำไม” ปลายฟ้าสะดุ้งกับเสียงของคนเบื้องหลัง จึงหันไปตามเสียงหลังจากเรียกสติตัวเองกลับมาได้ เพราะคำทักทายของซัน

“คงงั้นมั้ง คนคิดสูงฝันสูงอย่างฉัน มันก็กลัวตกเป็นธรรมดา” ปลายฟ้าบอก ใบหน้าสลดหมองเศร้า “ฉันว่าฉันเปลี่ยนใจไม่บอกรุ่นพี่ดีกว่า กลัวหน้าแตก ฉันคงจะรับความอายนี้ไว้ไม่ได้”

“ไม่ทันไรก็ใจฝ่อซะแล้ว”

“ไม่ใช่ไม่ทันไร ใจฉันมันฝ่อมานานแล้วต่างหาก”

“ต้องสำเร็จสิน่า พวกเราจะช่วยไง มีฉัน ยัยน้ำ ยัยอร ตัวช่วยแกเยอะจะตาย กลัวอะไรวะ” แม้จะรู้ว่ารสนิยมในความชอบของจิมส์ค่อนข้างสูง หรือไม่สิ ไม่ค่อนข้างสูง มันสูงเลยทีเดียว ดูอย่างยายแสนซนนั่นสิ ทั้งๆ ที่คนอย่างจิมส์ แดเนียล ไม่เคยเลยที่จะแย่งผู้หญิงกับใคร แต่เพื่อต้องการเอาชนะ เขายอมลงทุนยื้อแย่ง ยัยแสนซนกับชิน ซึ่งเป็นคู่ปรับกันทุกเรื่องได้ นี่มันก็ไม่ธรรมดา หนังหน้าอย่างเพื่อนเขา คงไม่มีหวังแม้แต่จะได้จับชายเสื้อของจิมส์เสียด้วยซ้ำ

“ฉันไม่ได้กลัวเรื่องตัวช่วย ฉันกลัวตัวเองนี่ล่ะ” ปลายฟ้ามองสำรวจตัวเองอีกครั้ง ส่งรอยยิ้มแหยๆกลับไปให้ซัน ซันยื่นมือออกไปถอดแว่นสายตา มันอยู่บนดวงหน้าเธอตั้งแต่เขารู้จักกับปลายฟ้า จนกระทั่งทุกวันนี้ ร่วมสามปีเข้าไปแล้ว ซันถอดมันออกช้าๆ จากดวงหน้าเพื่อนสาว

“เฮ้ยๆๆ แกจะทำอะไรน่ะ เอาแว่นซันคืนมานะฉันมองไม่ชัด” ปลายฟ้าโวยวายเมื่อแว่น เครื่องประดับบนดวงหน้าถูกถอดออก

“นี่ไง ถ้าไม่มีเจ้านี่ แกสวยจะตายไป” ซันมองดวงหน้าที่สะอาดสดใส ไร้เครื่องสำอางของเพื่อน เขารู้ดีว่าความสดใสของเธอ จะทำให้จิมส์หลงรักได้ ถ้าเค้ามองเป็น แต่มันคงยาก ซันคิด ถึงอย่างไรเขาก็ต้องพยายามให้กำลังใจปลายฟ้า ทุกสิ่งในใจเธอมันจะได้ไม่คลุมเครืออีกต่อไป

“ฉันขาดมันไม่ได้หรอก ฉันไม่ชอบใส่คอนแทคเลนส์แกก็รู้” ใช่ ซันรู้ดีว่าปลายฟ้าไม่ชอบใส่ คอนแทคเลนส์ แม้จะเคยคะยั้นคะยอให้ใส่หลายต่อหลายครั้ง เธอก็ยังไม่ยอม ยังคงรักแว่นกรอบหนานี้เหมือนเดิม

“ตามใจแก” ซันส่ายหน้าแล้วเดินจากไปพร้อมกระเป๋าสะพาย หอบหิ้วสมุดหนังสืออีกสามสี่เล่ม ไปยังลานจอดรถของมหาวิทยาลัย ทิ้งให้สาวเฉิ่มมองตามอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์ที่ซันกำลังเป็นอยู่

ปลายฟ้ายืนถือช่อกุหลาบสีชมพูไว้ในมือมั่น หลังจากวันนั้นมาถึงวันนี้ เธอตัดสินใจโดยได้แรงยุจากเพื่อนๆ กลุ่มเดิม การเดินทางของหัวใจดวงน้อยจึงได้มาถึงจุดที่ตื่นเต้นที่สุด เหมือนดั่งขึ้นไปยืนบนหน้าผา รอการประหารชีวิต จากที่เคยตื่นเต้นจนสารอะดรีนาลีนหลั่งเต็มที่ตอนฆ่าไวรัสคอมพิวเตอร์ตัวใหม่ได้ หรืออีกครั้งตอนไปแข่งโอลิมปิกทางด้านคอมพิวเตอร์ ระหว่างรอลุ้นการตัดสิน มันคือความภูมิใจ แต่เวลานี้ เสี้ยววินาทีต่อไปนี้ มันคือความเป็นความตาย หนึ่งยิ้ม สองหวือ เธอท่องมันไว้สองอย่างนี้ ตั้งแต่ตัดสินใจทำตามที่เพื่อนบอก

กระทั่งในเวลาต้องยืนถือกล่องของขวัญที่ซันหาซื้อมาให้และช่อดอกไม้ไว้ในมือ เธอเองเป็นคนห่อมันกับมือ ด้วยกระดาษห่อของขวัญสีชมพูจ๋า ผูกด้วยริบบิ้นสีตัดกันโชะ ยืนทำสมาธิอยู่ตรงสวนหย่อมคณะบริหาร เหงื่อกาฬเม็ดโตๆ ผุดขึ้นมา ทั้งที่ลมพัดโชยจนเส้นผมสีดำขลับของเธอสยายทั่วแผ่นหลัง

“ใจเย็นสิปลาย” ซันตบไหล่มนให้กำลังใจโดยมีอิงอร น้ำหนึ่งยืนยิ้มหวานอยู่ใกล้ๆ

“อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะเว้ย ห้ามทิ้งกันเด็ดขาด” ปลายฟ้าเสียงสั่นมองตรงไปยังหน้าตึก หัวใจเต้นรัวเร็วยิ่งกว่าวิ่งรอบสนามหลายสิบรอบ

“พวกฉันจะอยู่ห่างๆ แกไม่ต้องกลัวนะ” น้ำหนึ่งยิ้มหวานให้กำลังใจแม้จะรู้ดีว่าเปอร์เซ็นต์ที่จิมส์จะรับไมตรีจากเพื่อนตนมันมีแค่ 0.001 เท่านั้น

“อืม สู้ๆ ปลาย” อิงอรชูสองนิ้วให้กำลังใจอีกคน

“ซันนายไปดูต้นทาง พี่จิมส์มาแกเรียกพวกฉันด้วย” น้ำหนึ่งปรายตาไปยังซัน ออกคำสั่งตามแผนการ ซันให้สัญญาณพร้อมค่อยๆเดินห่างออกไปหยุดอยู่ตรงบันไดหน้าตึก สายตาคอยจับจ้องชายหนุ่มเป้าหมาย

ห้านาทีต่อมาซันวิ่งหน้าตื่นมาตรงจุดเดิม ปลายฟ้าพยายามปรับความรู้สึกตื่นเต้นของตัวเองแม้มันจะยากเย็น

“รุ่นพี่มาแล้ว” ซันกระหืดกระหอบวิ่งแจ้นมาแจ้งข่าว เขาชี้ไปตามที่ร่างสูงของจิมส์เดินมาให้ตายสิ เขาไม่ได้มาคนเดียวสาวๆ ห้อมล้อมเค้าเต็มไปหมด อย่างกับพวกแฟนคลับเห่อแย่งกันขอลายเซ็นดารา นักร้องยังไงยังงั้น

“ซันไปกันสาวๆ พวกนั้นออกอรทำยังไงก็ได้ให้รุ่นพี่เดินมาทางนี้” น้ำหนึ่งออกคำสั่ง ใบหน้าเรียบเฉย สายตาจับจ้องอยู่ตรงฝูงชะนีที่กำลังลุมทึ้ง ยื่นของมากมายให้ราชสีห์หนุ่ม

“หา!! ฉันนี่นะ” อิงอรเกรงแฟนหนุ่มเห็นว่าเธอไปเจ๊าะแจ๊ะนายราชสีห์ผู้ทรงเสน่ห์นี่เหลือเกิน ทำไมต้องใช้ฉันด้วยวะยัยน้ำหนึ่ง อิงอรครางในใจ หน้านิ่วเดินไปตามคำสั่งน้ำหนึ่ง

“ไม่ใช่เพราะแกฉันไม่ทำหรอกนะยะยัยปลายฟ้า” อิงอรเดินหน้ามุ่ยหันกลับมาบอกปลายฟ้าเสียงสูง

“ฉันเลี่ยงไปทางนั้นนะปลาย สู้ๆ ฉันเอาใจช่วย ท่องไว้อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด โลกแตกเราก็ไม่อายแล้ว” อ้าวไหงพูดอย่างนั้นล่ะน้ำหนึ่ง อย่างนี้ปลายฟ้าก็ตายน่ะสิ

“ซะงั้น งั้นฉันขอให้โลกมันแตกวันนี้เลยได้มั้ย” ปลายฟ้ายืนส่งสายตาอ้อนวอนให้น้ำหนึ่ง นี่เธอมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย ยัยปลายฟ้า

“เอาน่า” น้ำหนึ่งให้กำลังใจปลายฟ้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหายไปหลังพุ่มไม้เตี้ยๆ เพื่อซุ่มดูผลงานของกามเทพ อย่างเธอและกามเทพอีกสองตัว ซึ่งไปทำหน้าที่กันนางมารร้ายให้พ้นเทพบุตรของเพื่อนรัก ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนรักของเธอชอบนายราชสีห์นั่น น้ำหนึ่งก็อยากลงสนามประลองซักคน ติดแต่ว่าเธอมีแฟนแล้ว หมอนั่นขี้หึงเอามากๆ เสียด้วยสิ

จิมส์เดินตามอิงอรมา ไม่รู้ด้วยเล่ห์กลอะไร ทำให้เขาเดินตามอิงอรมา เพราะยัยนี่สวย เซ็กซี่ หรือเพราะความยั่วยวนที่ยัยอิงอรพยายามทำอยู่หรือเปล่า ไม่มีใครเดาออก นอกจากจะรอถามเอาคำตอบจากเจ้าตัว

“ไหนล่ะครับคนที่น้องบอก” จิมส์สอดส่ายสายตาคมหาคนที่อิงอรบอกว่าอยากพบเขามากที่สุดในโลก เขาไม่เห็นจะมีใครที่น่าสนใจหรือจะทำให้เขาสนใจได้ เพราะวันนี้ตั้งแต่เดินเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย เขาต้องคอยรับของขวัญมากมาย ทั้งที่ไม่ได้ร้องขอจากพวกสาวๆ พวกนั้นเลยสักนิด

“นั่นไงคะ” อิงอรชี้ไปทางปลายฟ้าที่ยืนหันหลังให้

“คนนั้นน่ะหรือครับ” จิมส์หันไปตามทิศทางที่อิงอรชี้นิ้วไป เขาพบผู้หญิงผมยาวดำขลับ รวบผมบางส่วนที่มันจะทำให้ละใบหน้าด้วยกิ๊บตัวเล็ก กระโปรงยาวกรอมเท้า แทบไม่มีให้เห็นในสถานศึกษาแห่งนี้เท่าไหร่ เสื้อตัวโคร่งนั่นอีก แทนที่มันจะเป็นเสื้อตัวเล็กๆ ฟิตๆ สามเอสอะไรทำนองนั้น เขาคิดว่ายายสาวสวยเซ็กซี่ หน้าหมวยนี่น่าจะพาเขามาผิดที่ มันดูแปลกๆ

“ค่ะ อรไปนะคะพี่จิมส์” พยักหน้าตอบเขา แล้วค่อยๆ เดินเลี่ยงออกมาจากรังสีสายตาของจิมส์ “โชคดีนะยัยปลาย” อิงอรส่งกำลังใจให้เพื่อนผ่านสายลม