4. ในป่า 18++

ยิ่งเข้าทางของคนตัวโต เขาเลื่อนมือจากเอวคอดลงมาดึงเอาชายกระโปรงนางเปิดขึ้น ก่อนจะปลดเชือกชั้นในออก ทำให้มันหลุดรุ่ยล่วงหล่นลงพื้นทันที จิวซูรู้ดีว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นหลังจากนี้ เพราะเคยผ่านมันมาแล้ว แต่แรงแค่นี้ไหนเลยจะต่อสู้เอาตัวรอดได้ ริมฝีปากก็ถูกปิดขบเม้มเพราะความเอาแต่ใจของบุรุษตัวโต

ซึ่งยามนี้งัดเอาดุ้นใหญ่ออกมาพร้อมกับน้ำใสเยิ้มเต็มปลายหัวบานหยัก ก่อนจะหันมารั้งเอาขาเรียวขึ้นมาวางบนต้นขาแกร่ง เขาใช้เท้าพาดเหยียบกับหินอีกก้อนจนรูรักของจิวซูอ้าออกกว้าง มันพร้อมสำหรับการสอดใส่เต็มที

กั่วหลิงจับดุ้นเอ็นจ่อลงยังกลีบบัวที่ผลิบานออก ถูมันไปมาจนคนตัวเล็กถึงกับครางในลำคอ จางโหวพอใจเป็นอย่างมาก เม็ดเหงื่อเริ่มผุดออกมาให้เห็นบนใบหน้าของทั้งคู่ ยามนี้เองที่เขาผละออกจากริมฝีปากนาง เพื่อมองดูใบหน้าหวานซึ่งมันหยาดเยิ้มเป็นอย่างมาก

จิวซูได้จังหวะร้องท้วงในเวลาต่อมา “อย่านะ! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” เสียงสั่นเครือเปล่งออกมา เพราะรู้ดีว่าต่อจากนี้จะเกิดสิ่งใดขึ้น แม้จะรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องยาก เขาเผยยิ้มไม่ใส่ใจคำของนาง ก่อนจะเสยดุ้นเอ็นใส่ร่องรักจนมิด ไม่เปิดโอกาสให้คนตัวเล็กได้ส่งเสียงท้วงใดๆ อีก ความคับแน่นเกิดขึ้นในทันทีจนกั่วหลิงขบกรามแน่น

“อ๊า!..ตอดดีเพียงนี้ จะปฎิเสธหรือว่าเจ้าไม่ต้องการ” เสียงกระเส่าดังขึ้น ก่อนที่สะโพกหนาจะเริ่มขยับเสยดุ้นเอ็นใส่รูรักของนาง คราแรกเขาก็ขยับเนิบนาบช้าๆ เพื่อปลุกความต้องการของสตรีตัวน้อย ซึ่งยามนี้นางเบือนหน้าหนีไปอีกทาง มือเล็กก็ยกขึ้นมาดันอกแกร่งแม้มันจะไม่มีทางสำเร็จ เป็นเหตุให้ท่านโหวผู้นี้อยากเอาชนะให้ได้

เขาเริ่มกดท่อนลำใส่ร่องรักเร็วขึ้น มือใหญ่ก็รั้งขาเรียวค้างไว้ แล้วอัดสะโพกตนเข้าหาร่างเล็ก ซึ่งนางก็ยังคงไม่ยอมสบตากับเขา และไม่เปล่งเสียงใดออกมาแม้แต่น้อย ถึงในรูนั้นจะถูกเสียดสีจนเสียวซ่านก็เถอะ

“อ๊า!..เสียวเหลือเกิน..รูเจ้าดีมากเลยเด็กน้อย” เขาชมอย่างที่รู้สึก เพราะนางไม่ปริปากร้องท้วงเช่นสตรีคนอื่นๆ เลย เขาจึงซอยเอวใส่ถี่รัวใส่เต็มที่ตามความต้องการของตน จนจิวซูไม่อาจทนต่อความเสียวที่มันกระหน่ำเข้ามาในรูรัก สุดท้ายนางก็ครางออกมาให้ได้ยิน

“อื้อ!..เร็วเกินไปแล้ว..อ๊า!..ข้าเสียว” เพราะดุ้นใหญ่อัดกระแทกเข้ามาจนถูกจุดเสียว เสียงหวานจึงเปล่งออกมา เป็นที่ถูกใจของคนตัวโต เกิดมามีแต่สตรีบอกว่าเขาทำรุนแรง และไม่ยอมกลับมาให้กินรอบสอง

เสียงหยาบโลนของเนื้อกระทบกันดังไปทั่วผืนป่า ผสมกับเสียงน้ำตกที่ไหลตกลงมา ประสานกับเสียงครางของทั้งคู่ที่เปล่งแข่งกัน ซึ่งยามนี้จิวซูก็ไม่ปิดบังความต้องการของตนอีกแล้ว นางชอบรสสวาทที่บุรุษผู้นี้มอบให้ ไม่ต่างจากชายอีกคนที่ปรนเปรอให้นางถึงที่สุดเช่นกัน

มือขาวยกขึ้นคล้องคอเขาเอาไว้ นางเปล่งเสียงครางออกมาอย่างที่รู้สึก “อ๊า..นายท่าน..อื้อ!..จูบข้าที ข้าอยากได้ลิ้นของท่าน” ร้องขออย่างไม่อาย ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบสนองทันที ปลายลิ้นเปียกชุ่มสอดเข้าเกาะเกี่ยวกัน ต่างจากคราแรกที่นางถดหนี จิวซูกอดรัดรอบคอราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหาย เป็นที่ถูกใจจางโหวยิ่งนัก

ได้ยินเช่นนั้นดุ้นเอ็นใหญ่ก็ยิ่งแข็งตัว กำหนัดก็เพิ่มพูนมากขึ้นเมื่อได้รับการตอบกลับที่โหยหามานาน สะโพกหนาจึงเสยท่อนลำใส่ร่องที่อ้าออกกว้างเน้นย้ำตรงจุดเสียวของร่างเล็ก ซึ่งเขาเบียดตัวอัดซอยใส่จนเริ่มทนไม่ไหวแล้ว

“อื้อ!..ไม่ไหวแล้วนายท่าน..อื้อ!..จะแตกเจ้าค่ะ..อ๊า!..เร็วอีก..เร็วอีก” ฟังเอาเถอะนางส่งเสียงเร่งเขา พร้อมกับกอดรอบคอเอาไว้แน่น ทำให้คนตัวโตไม่อาจทานทนได้ เขาจึงเร่งเสยดุ้นเอ็นชักเข้าออกใส่ช่องทาง เกร็งกระตุกพ่นน้ำขาวขุ่นใส่รูรักจนอุ่นวาบ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่จิวซูปลดปล่อยเช่นกัน ทำให้ร่างเล็กถึงกับอ่อนละทวย

“รูเจ้าเอามันยิ่งนัก” เขาเอ่ยชมเสียงแหบพร่า ก่อนที่เอวสอบจะเริ่มขยับเสยดุ้นเอ็นสาวเข้าออกอีกครั้ง ริมฝีปากของทั้งคู่แนบลงประกบกันตามความต้องการ ลิ้นอุ่นตวัดเกี่ยวกันไปมาจนเกิดเสียง ไม่ต่างจากช่วงล่าง ที่มันยังคงขยับต่อเนื่องกันอยู่เรื่อยๆ

จนผ่านมาสามน้ำแล้วที่กั่วหลิงยืนซอยเอวใส่ร่างเล็ก โดยที่เขาไม่ยอมหยุดพักหรือเปลี่ยนท่าเลย จนกระทั่งมีเสียงร้องเรียกจากชายป่าใกล้เข้ามา ทำให้จิวซูได้สติเพราะตนขึ้นเขามานานมากแล้ว

“พะ..พอแล้วเจ้าค่ะนายท่าน..ขะ..ข้าต้องไปแล้ว”

“ไม่ได้ ข้ายังมิอิ่มเลย เจ้าเองก็เช่นกัน” คนตัวโตยังคงไม่ยอมปล่อยนาง เพราะเขายังเมามันอยู่กับช่องรักนี้

“อ๊ะ!..ไม่ได้เจ้าค่ะ..ข้าน้อยมีสามีแล้ว..อื้อ!..ต้องรีบกลับ” เอ่ยบอกเสียงแหบพร่า พร้อมกับดันร่างแกร่งออกจากตัว ซึ่งมันทำให้กั่วหลิงชะงักไป เพราะเขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับภรรยาผู้อื่น แต่นางกลับบอกว่ามีสามี มันทำให้เขาหยุดการกระทำทั้งหมด ยืนนิ่งไม่ไหวติง เป็นจังหวะให้คนตัวเล็กหลุดออกจากพันธนาการเขา แล้วรีบจัดแต่งอาภรณ์บนตัว ก่อนจะเดินหนีไปยังชายป่าที่มาของเสียง 

จิวซูกลับมาถึงเรือนก็ถึงกับเข่าทรุด เพราะถูกจับกินไปตั้งหลายน้ำ ไหนจะต้องเดินลงมาจากเขาอีก ยังดีที่มีเพื่อนบ้านหิ้วปีกลงมา นางเอ่ยถ้อยคำโป้ปดบอกว่าหลงป่า เดินหาทางออกจนเหนื่อยล้าเพราะไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง

“เห้อ!..เหตุใดข้าถึงได้เจอเรื่องเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่านะ” น้ำเสียงนั้นดูเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก แม้นางจะเริ่มชอบมันแล้วก็เถอะ แต่ทุกครั้งที่เรื่องเกิดขึ้นมันล้วนแต่ไม่เหมาะสมทั้งนั้น บุรุษแต่ละคนที่นางร่วมรักด้วยมิใช่สามี ซึ่งมันไม่ถูกไม่ควรแม้แต่น้อย

นางมิใช่หญิงนางโลมที่จะเอากับผู้ใดก็ได้ ทุกอย่างเกิดขึ้นก็เพราะอีกฝ่ายใช้กำลังข่มเหง และดูเหมือนพวกเขาจะเป็นคนมีอำนาจ จะร้องเรียนก็คงเป็นไปได้ยาก จิวซูจึงตั้งใจจะเก็บตัวไม่ออกไปไหน จะได้ไม่ต้องพบเจอกับบุรุษทั้งสอง ให้เขาข่มเหงได้อีก

หนึ่งเดือนผ่านไป เรือนเชือดที่เคยครึกครื้นกลับเงียบสงัด ไม่มีเสียงดนตรีหรือเสียงครางเช่นแต่ก่อน เพราะไม่มีใครมาที่นี่เลย จางโหวก็เก็บตัวเงียบ บางคราก็ขึ้นเขาไปยังสถานที่ในความทรงจำ ที่มันไม่น่าจะมีในหัว

ส่วนกวนซีก็ออกมานั่งที่หอสุราเป็นประจำ แต่เขากลับไม่ดื่มอย่างที่ควรจะเป็น เอาแต่สอดส่ายสายตามองหาสตรีร่างเล็ก แต่ก็ยังไร้วี่แววไม่เห็นแม้เงาของนาง ข่าวคราวที่ให้คนสนิทสืบก็ไม่มีเลยสักนิด

ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะจิวซูไว้ทุกข์ให้กับมารดาที่เสียไปเมื่อยี่สิบวันก่อน จึงไม่ได้ออกไปไหน เอาแต่ปลูกผักอยู่ที่สวนข้างเรือน มีเสี่ยวจูออกมาขายให้ หารายได้เล็กน้อยประทังชีวิตของตนโดยไม่แจ้งข่าวให้ผู้ใดล่วงรู้

“คุณหนูพักบ้างเถอะ ตอนนี้เราไม่ต้องใช้เงินซื้อยาให้ฮูหยินเช่นแต่ก่อนแล้ว อยู่กันสองคนกินเช่นไรก็ได้ อย่าทำให้ตนเองลำบากเพียงนี้เลย” เสี่ยวจูเอ่ย

“ทำเก็บไว้ก็ได้นี่ เราจะได้มีผักขายตลอด ต่อไปจะได้มีเงินมากๆ ข้าอยากย้ายไปอยู่ที่อื่น” เอ่ยสิ่งที่คิดออกมา

“คิดว่ามันง่ายเพียงนั้นเชียวหรือ อย่าลืมว่าคุณหนูยังมีพันธะอีกอย่างอยู่นะ” สาวใช้ผู้ดูแลข้างกายจิวซูเอ่ยเตือน ทำให้มือที่กำลังจับด้ามจอบอยู่ชะงัก เสียงถอนหายใจดังขึ้น แล้วเอ่ยสิ่งที่นางตัดสินใจมานานแล้วกับเสี่ยวจู

“ข้าจะขอหย่ากับเขา อย่างไรเสียเขาก็ไม่เคยใส่ใจข้าอยู่แล้ว คงไม่ใช่เรื่องยากนักที่จะเอ่ยเรื่องนี้” กล่าวจบก็ขยับด้ามจอบขุดดินต่อ

“แน่ใจหรือเจ้าคะ” เสี่ยวจูถามย้ำอีกครั้ง

“อืม” ตอบสั้นๆ ก่อนจะนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดือนก่อน แม้สามีจะไม่ใส่ใจในตัวนาง แต่การยอมให้บุรุษอื่นย่ำยีหลายคราและมากกว่าหนึ่งคน มันน่ารังเกียจเกินไป นางมิอาจยอมรับตนเองในเรื่องนี้ได้ แม้เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้มาจากตัวนางเองที่เป็นคนก่อ