เงินบันดาลไม่ได้ทุกอย่าง

นี่แหละหนาที่เขาว่า “ เงิน ” มันบันดาลไม่ได้ทุกอย่าง หลายอย่างต้องใช้ใจ โดยเฉพาะความรัก

และเสี่ยพธินก็พึ่งจะเข้าใจมันอย่างถ่องแท้เมื่อเขาได้พบกับผู้หญิงสลัมธรรมดา ๆ เป็นแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยวคนหนึ่งที่ชื่อ เรียม

เขาเจอนางโดยบังเอิญเพราะยางรถเหยียบตะปูในคราวที่ไปทำธุระแถวบ้านของนาง ร้านปะยางบังเอิญอยู่ใกล้ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นและน้ำสมุนไพรร้านหนึ่ง ตรงกับเวลามื้อกลางวัน เสี่ยพธินและคนขับรถจึงได้ไปนั่งรับประทานที่นั่น

ภาพของหญิงสาววัยกลางคนแม้ว่าสังขารจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา ไม่ได้มีเครื่องประทินผิวหรือเทคโนโลยีใด ๆ มาดึงให้ย้อนวัย กระนั้นนางก็มีความงามสมวัย ใบหน้ารูปไข่ที่มีรอยยิ้มอุ่นเย็นประดับอยู่เสมอ ผมยาวดำขลับถูกมวยขึ้นไปบนศีรษะเรียบร้อย นางสวมเสื้อคอวีแขนสามส่วนกับผ้าถุงสีเข้ม เป็นคนยืนทำก๋วยเตี๋ยว ข้างกันนั้นเป็นชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมสันหากแต่ออกไปทางดุดันบึ้งตึงที่เป็นลูกชาย คอยช่วยเสิร์ฟและตักน้ำสมุนไพร ช่วยล้างจานชามและอีกจิปาถะ

วันนั้นเสี่ยพธินไม่ได้พูดจาอะไรกับสองแม่ลูกนั่นมากนัก นอกจากการสั่งอาหารและเครื่องดื่ม หากแต่ภาพรอยยิ้มกับคำขอบคุณยังคงประทับอยู่ในใจเขานัก

อาจจะเป็นพรหมลิขิตหรือฟ้าประทาน อันใดเขาก็มิอาจ รู้ได้ สองเดือนหลังจากนั้นเขาถูกลอบยิงขณะพาหุ้นส่วนที่มาเก๊าไปดื่มที่ผับหรูแห่งหนึ่ง การถูกลอบกระหน่ำยิงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้งนัก บอดี้การ์ดที่เขามีอยู่สามสี่คนก็พากันหลบเอาตัวรอดหนึ่งในนั้นที่ไปด้วยก็คือ ภาค ที่เขาเลี้ยงดูเป็นอย่างดีราวลูกบุญธรรม จะมีก็แต่พนักงานเสิร์ฟประจำผับร่างใหญ่ที่ทั้งลากทั้งจูงพาเขาหนีตายออกมาจากที่นั่นโดยไม่เกรงกลัวความตาย และเขาก็พบว่า เด็กเสิร์ฟคนนั้นคือลูกชายของ ร้านก๋วยเตี๋ยวนั่นเอง ซึ่งเขามาทราบว่าชื่อ ราชย์ ในภายหลัง

และเขาก็ได้ทราบข่าวอันน่าตกใจคือ เรียม แม่ของราชย์นั้นเป็นกระดูกทับเส้นถึงขั้นเดินไม่ได้ ก๋วยเตี๋ยวก็ไม่ได้ขายราชย์จึงออกไปขับวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างในตอนกลางวัน กลางคืนรับจ็อบพิเศษเป็นเด็กเสิร์ฟในผับ เพื่อจะหาเงินมาผ่าตัดแม่ ซึ่งหากอยากผ่าไวก็ต้องเข้าโรงพยาบาลเอกชนซึ่งใช้เงินถึงหลักแสน

เมื่อเสี่ยพธินได้พูดคุยกับเขามากขึ้น ก็ได้ทราบว่าราชย์เองซึ่งสมัยวัยรุ่นก็เกเร เป็นหัวหน้าโจก เป็นอันธพาล สุดท้ายเขาก็เรียนไม่จบ ไปขับวินมอเตอร์ไซค์ เมื่ออายุครบเกณฑ์ทหารก็จับได้ใบแดงและเข้ารับราชการทหาร ที่นี่สอนให้เขาได้เป็นลูกผู้ชายเต็มตัว รู้ระเบียบ รู้วินัย รู้หน้าที่ และค้นพบความสามารถของตนเองอีกอย่างหนึ่งคือ ราชย์ยิงปืนแม่นอย่างกับจับวาง

เสี่ยพธินจึงได้ยื่นมือเข้าช่วยให้นางเรียม แม่ของราชย์ได้เข้ารับการผ่าตัดได้ทันท่วงที ไม่ต้องทนกับความเจ็บปวดทรมาน เขาเองเห็นความบ้าระห่ำ ความเป็นลูกผู้ชายของราชย์ ประกอบกับความมีน้ำใจปกป้องผู้อื่นแม้ว่าจะเป็นคนไม่รู้จักก็ตามที เขาจึงยื่นข้อเสนอให้ราชย์เข้าไปทำงานด้วย ในตำแหน่งบอดี้การ์ดประจำตัวด้วยเงินเดือนหนาหนัก ที่หนุ่มสลัมวัยเบญจเพสเรียนไม่จบอย่างเขายากจะหามาได้ อีกทั้งมีบ้านพักหลังน้อยให้ในอาณาเขตของบ้านเสี่ย เขาสามารถพาแม่ไปอยู่ด้วย ไม่ต้องทนอยู่ในบ้านเช่าสภาพแย่ ๆ กันอีกต่อไป

แล้วสองแม่ลูกก็เข้ามาอยู่ในความปกครองของเสี่ยพธินตั้งแต่บัดนั้น และทั้งสองก็ได้มอบกายถวายชีวิตให้กับเสี่ยในฐานะผู้มีพระคุณ สำหรับนางเรียมพิเศษมากกว่านั้น นางคือผู้หญิงที่เสี่ยต้องตาต้องใจ

นางเองเป็นแม่หม้ายมาตั้งแต่ราชย์อายุแปดขวบ เพราะพ่อของเขาประสบอุบัติเหตุตกนั่งร้านตอนไปทำงานก่อสร้าง ตั้งแต่บัดนั้นมานางก็ไม่มีใครอีกเลย เสี่ยพธินก็ใช่ว่าจะขี้ริ้ว สูงใหญ่ขาวตี๋ ปากหวานถึงเช้าถึงเย็น อาจเป็นเพราะอีกเหตุผลที่เขาเข้ามายื่นมือช่วยเหลือในวันที่ย่ำแย่ นางเรียมก็เลยยอมโอนอ่อนผ่อนตามในที่สุด

แม้ว่านางเรียมจะอยู่ในฐานะเมียเสี่ย แต่ก็ไม่ได้ทำตนเป็นกิ้งก่าได้ทอง หากนางเจียมตัวเจียมตน ดูแลเรื่องอาหารการกิน ดูแลคนงานในบ้าน จะขึ้นไปนอนกับเสี่ยที่เรือนหลังใหญ่ก็เฉพาะในยามกลางคืนเท่านั้น กลางวันส่วนมากนางก็ตระเตรียมอาหาร และอยู่ที่เรือนพักหลังเล็กกับบุตรชายหากเขาไม่ได้ออกไปกับเสี่ย เปรียบไปแล้วนางก็ทำตัวเหมือนกับเป็นคนรับใช้คนหนึ่ง หากเสี่ยพธินนั้นเทิดทูนนางเป็นยิ่งนัก

แม้ว่าจะเข้ามาเป็นคนของเสี่ยได้ไม่ถึงครึ่งปี แต่สองแม่ลูกจงรักภักดีและซื่อสัตย์กับเสี่ยพธินยิ่งนัก หาได้มีสิ่งใดเคลือบแคลงดังเช่นที่บางคนส่งข่าวไปให้พราวพธู ลูกสาวคนเดียวอันเป็นแก้วตาดวงใจของเสี่ยไม่

บางคนนั้นทำไปเพื่ออะไร ห่วงใยเสี่ยกับคุณหนูของเขาอย่างที่ปากว่าจริงหรือไม่หนอ...