ตอนที่6 ชายในฝัน

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา รัชไกรหน้าตาเหี่ยวแห้งขณะหอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าออกมายืนอยู่กลางห้องสายตาของเขาดูเศร้าสร้อยสำนึกผิดและอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากกรุงเทพไปฮ่องกง

“ พี่...”

“ ไม่ต้องมาพี่! ไปได้แล้ว “

“ แล้วพี่จะบอกคุณพ่อคุณแม่ยังไง ท่านต้องถามแน่”

“ เรื่องนั้น ฉันคิดไว้แล้ว แกแค่มีหน้าที่ทำตามที่บอก มีอะไรพี่จะติดต่อไป เออ....ตูนพี่ฝากด้วยแล้วอย่าชวนกันทำตัวเหลวไหลละ ที่ฮ่องกงบ้านพักพี่ที่โน่นจะมีคนดูแลเราทุกอย่าง มีคนมารับที่สนามบินด้วย ไปหลบสักพักถ้าพี่เคลียร์อะไรได้พี่จะรีบบินไปรับ”

“ ครับ “ คนเป็นน้องเสียงอ่อน

รัชไกรก้มหน้าลากกระเป๋าเดินทางไปขึ้นรถแต่โดยดี เลขาของพิมพ์มาดามารับทั้งสองคนไปที่สนามบินพร้อมทั้งจัดการทุกอย่างให้ และเมื่อจัดการเรื่องน้องเรียบร้อยเธอจึงโทรหาผู้เป็นมารดาเพื่อแจ้งเรื่องทุกอย่างของการหายตัวไปของน้องชาย

“ ฮัลโหล แม่คะ พริมเจอพายแล้วนะคะ เรื่องรถพริมจะไปรับที่ศูนย์ค่ะ พอดีมันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย ส่วนเรื่องเงินพริมเข้าใจผิดเองค่ะ พายเอาไปจ่ายค่าส่วนกลางให้พริมแล้ว”

“ อ้อ งั้นเหรอ ไม่ทะเลาะกันก็ดีแล้ว ว่าแต่พายเมื่อไหร่จะกลับบ้านคุณพ่อท่านถามหานะ พ่อบอกพายไม่มาเจอหน้าเลย”

“ พายขออนุญาตพริมไปเที่ยวฮ่องกงกับตูนค่ะ พริม อนุญาตไปแล้วด้วย ถ้าพายไปเที่ยวกลับมา พริมจะรีบบอกให้มาหาคุณพ่อนะคะ”

“ จ๊ะ แล้วพริมจะกลับมาทานข้าวเย็นที่นี่ไหม”

“ ไม่ค่ะแม่ พริมมีงานค้างเยอะเลยพริมกลับมานอนที่คอนโด ดีกว่าค่ะ “

“ อย่าหักโหมนักนะลูกดูแลตัวเองด้วยแม่เป็นห่วง”

“ ค่ะแม่ พริมรักแม่นะคะ”

“ จ้า” หลังจากวางสายผู้เป็นแม่ พิมพ์มาดา ก็วางครุ่นคิดแผนการที่นะไปเอารถของเธอคืน

ที่คอมมูนิตี้มอลล์แห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง บรรยากาศภายในยังคงครึกครื้นรื่นเริง ก้องภพ หวัง เดินสำรวจไปเรื่อยๆก่อนจะสั่งลูกน้องข้างกาย

“ ตามทีน ไปพบฉันที่ห้องทำงาน “

“ ได้ครับ คุณก้องภพ “

ก้องภพขยับเท้าข้างหน้า ขณะที่ลูกน้องข้างกายคนหนึ่งแยกออกไปตามทีนเพื่อนสนิทของเขา ซึ่งกำลังดูความเรียบร้อยทั่วไป

“ คุณทีนครับ นายเรียกให้หาครับ”

ทีน ศรีตระกูล พยักหน้าอย่างรับรู้ และเพียงครู่เดียวเขาก็มาหยุดนิ่งที่หน้าโต๊ะทำงานสีดำใหญ่ของก้องภพ มองมือขาวๆพลิกเอกสารไปมาด้วยความเงียบสงบ จนกระทั่งใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้น

“ ทีน วันนี้เป็นยังไงบ้าง”

“ ดีนะ คนครึกครื้นขึ้นกว่าเก่า ร้านอาหาร ร้านเสื้อผ้าก็จัดโปรโมชั่น “

“ แล้วที่บ่อนเป็นไง “

“ ดีครับ แต่วันนี้เรายังไม่ได้ลงเป็นเจ้าเลยครับ เพราะคุณหญิงสร้อยมาครับ”

ก้องภพฟังรายงานเงียบๆขณะที่ห้องทั้งห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงการพลิกกระดาษไปทีละหน้าจวบจนแฟ้มที่อยู่ในมือถูกวางลงบนโต๊ะ

“ รัชไกรมาอีกหรือเปล่า”

“ ไม่เลยครับ รวมถึงเจ้าของรถก็ยังไม่มาติดต่อเลยครับ”

ก้องภพเงยหน้ามองทีนพลางพิงหลังกับพนัก ศรีษะตั้งตรง สองมือประสานกันอยู่บนตัก สายตานิ่งสงบเยือกเย็นน่ากลัว ไม่สามารถเดาอารมณ์ได้เลยว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน จนผู้ที่ถูกมองรู้สึกได้ถึงความน่ากลัว

“ ไม่มาหรอก ฉันให้คนไปสืบมันกำลังจะไปฮ่องกง ฉันให้คนไปดักรอแล้ว แต่เหยื่อรายใหม่กำลังจะมาติดเบ็ด นายเตรียมเริ่มแผนได้เลยอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงเธอต้องมาติดต่อแน่”

“ ครับ”

“ เออ ทีนเรื่องที่ฉันให้นายไปสืบสรุปมันยังไง”

“ ไม่ผิดแน่ครับ นายราเชนทร์ อัครวัชรโยธิน สมรสกับ นางแพรวา อัครวัชรโยธิน นี่ครับเอกสาร “

ทีนเปิดลิ้นชักข้างโต๊ะก่อนจะหยิบเอกสารที่อยู่ในซองสีน้ำตาลส่งให้เจ้านาย ก้องภพเปิดอ่านรยาละเอียดในเอกสารพร้อมทั้งหยิบรูปถ่ายของหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมาดู

“ นี่นายรัชไกรลูกชายคนเล็กของนายราเชนทร์ และรูปถ่ายที่นายถือคือ พิมพ์มาดา ลูกสาวคนโตของนายราเชนทร์ ไม่ผิดคนแน่ เธอคือคนคนเดียวกับ พรนภัส หรือไพลินเพียงแต่เธอถูกเปลี่ยนชื่อตอนอายุได้สิบห้าปี เพราะเรื่องความเชื่อของทางครอบครัว”

“ ใช่ไม่ผิดแน่ ไม่ผิดตัว คนเดียวกับที่ฉันเจอที่ฮวงซุ้ย “

“ นั่นแน่ เอาจริงนะพอล นายตั้งใจติดตามขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าหลงรักลูกศัตรู”

“ คนสวยมันก็ธรรมดา ถ้าได้มาเป็นของแถมมันก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอ”

“ นายนี่มันเจ้าเล่ห์จริงนะพอล”

“ ยังไงก็ฝากนายด้วยถ้าเธอมาติดต่อ “

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ก้องภพเอ่ยเรียกให้เข้ามาก่อนลูกน้องคนสนิทของทีนจะเปิดประตูเข้ามารายงาน

“ คุณทีนครับ ผู้หญิงคนหนึ่งมาขอพบคุณทีนครับ “

“ ใครกัน”

“ เธอบอกว่าเธอชื่อพิมพ์มาดาครับ”

“ อือ พาเธอไปรอที่ห้องรับแขก”

“ ครับ”

เมื่อลูกน้องเดินออกจากห้องไปก้องภพจึงส่งสัญญาณให้กับทีนเพื่อเริ่มปฏิบัติการทันที ภายในห้องรับรองแขกสุดหรู พิมพ์มาดาในเดรสเข้ารูปที่ถูกสวมทับด้วยสูทแขนยาว เดินมานั่งรอที่โซฟาตัวใหญ่

“ รอนานไหมครับ”

“ อ๋อ ไม่ค่ะ”

“ สวัสดีครับ คุณคงคือคุณพิมพ์มาดา ผม ทีนศรี ตระกูลครับ”

“ ค่ะ ดิฉันพิมพ์มาดา ดิฉันจะมาไถ่รถคืนนะคะ นี่เช็คจำนวนสิบห้าล้านบาท “

“ เออ ผมคงรับไว้ไม่ได้ครับ พอดีรถของคุณถูกไถ่ไปแล้วครับ”

“ อะไรนะคะ “

“ ครับ วันนั้นที่ผมฝากนามบัตรให้กับเจ้าของบ่อนที่นี่ไปให้น้องชายคุณ เขาไม่ได้บอกเหรอครับว่าเจ้านายผมได้ไถ่รถให้น้องชายคุณแล้ว “

“ ไม่นี่คะ ดิฉันยังเข้าใจว่าคุณคือ....”

“ เจ้าของบ่อนเหรอครับ ............ฮ่าๆไม่ใช่ครับ ผมเป็นเลขาของเจ้าของศูนย์คอมมูนิตี้มอลล์ ที่นี่นะครับ ไม่ใช่ดูแลบ่อน พอดีนายผมผ่านมาเห็นน้องคุณถูกทำร้าย ก็เลยยื่นมือ ช่วยนะครับ”

“ ขอโทษนะคะ ที่เข้าใจผิดยังไงคุณก็รับเช็คไว้ด้วยนะคะ ดิฉันฝากไปคืนเจ้านายคุณ ดิฉันไม่ชอบให้ใครช่วยเหลือฟรีๆ”

“ อุ้ย! ผมรับไม่ได้หรอกครับ เอาแบบนี้ไหม ผมว่าคุณพิมพ์มาดา ให้กับเจ้านายผมเองดีกว่า นี่นามบัตรนายผมครับ “ ชายหนุ่มยื่นนามบัตรให้หญิงสาวเธอก้มมองอ่านชื่อบนบัตรก่อนจะทำตาโต นาย ก้องภพ หวัง นี่มันอะไรกันลูกชายคนเดียวของนักธุรกิจต่างชาติชื่อดัง เขาเป็นนักธุรกิจที่เก่งและที่สำคัญได้ติดอันดับโผที่มีสาวๆเทคะแนนให้ในฐานะสามีแห่งชาติ

“ แล้วทำไมคุณก้องภพถึง......”

“ เรื่องนั้น คุณพิมพ์มาดา รอถามนายผมเองดีกว่าครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ”

“ ค่ะ “

หลังจากที่ทีนได้เดินออกจากห้องไป พิมพ์มาดาอยากจะกรี๊ดให้ดังลั่นเมื่อได้ยินชื่อนี้ แต่เธอก็ไม่อาจเชื่อได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเขาคือคนคนเดียวกันกับชื่อในนามบัตร ไม่ว่าจะใช่หรือไม่สิ่งเดียวที่ดีใจที่สุดคือ เธอได้รถที่รักของเธอคืน พรุ่งนี้เธอตั้งใจจะไปรับกุญแจรถด้วยมือตนเอง จากตอนแรกที่ตั้งใจจะให้เลขาไปรับแทน แต่เปลี่ยใจ ขอไปพบหน้าผู้ชายที่หญิงสาวหมายปองทั้งประเทศหน่อยเถอะ