ตอนที่5 ตัวต้นเหตุ

สองวันต่อมา พิมพ์มาดายังคงเข้าไปทำงานที่บริษัทตามปกติแต่ว่าเธอไม่ได้พบหน้ารัชไกรตั้งแต่วันที่เข้าพบน้องชายที่คอนโดคราวนั้น เธอจึงตัดสินใจไม่กลับบ้าน จึงบึ่งรถไปยังคอนโดหรูใจกลางเมือง เพื่อหวังจะชวนน้องชายให้กลับบ้านไปเยี่ยมแม่กับพ่อด้วยกัน แต่แล้วเมื่อเธอเข้าไปในห้องสิ่งที่เห็นคือของถูกรื้อกระจัดกระจายรวมไปถึงลิ้นชักในห้องนอนของเธอด้วย

พิมพ์มาดากรี๊ดลั่นคอนโดเมื่อเงินที่ซ่อนเอาไว้หายวับ เนื้อตัวของหญิงสาวสั่นเทาเต็มไปด้วยความโกรธสายตาพุ่งตรงไปยังมือถือเครื่องเล็กที่อยู่ในกระเป๋าสะพายก่อนจะหยิบออกมากดปุ่มโทรออกเพื่อตามหาน้องชายจนปุ่มแทบจะพัง

“ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก”

พิมพ์มาดาเริ่มแน่ใจที่น้องชายตัวดีเล่นหายหัวไปแบบนี้ต้องเป็นคนเอาเงินไปแน่ๆ

“ ไอ้น้องบ้า! ไอ้น้องเลว! ไอ้น้องเฮงซวย! ไอ้น้องไม่รักดี”

หญิงสาวสบถอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง ก่อนจะตามหาตัวรัชไกรด้วยการโทรไปถามทางบ้านก่อน

“ คุณแม่คะ พายกลับบ้านหรือเปล่า”

“ ไม่นี่……… พายไม่ได้กลับมา มีอะไรหรือเปล่าพริม”

คนเป็นแม่ถามด้วยความสงสัยระคนเป็นห่วง ขณะที่พิมพ์มาดาทนพฤติกรรมของน้องชายไม่ไหวเธอต้องการจะเอารถคืนจึงระบายเรื่องราวให้มารดาฟังทางโทรศัพท์

“ ก็พายสิคุณแม่ มันขโมยเงินพริมไปสามแสน พริมเบิกจากธนาคารมาใส่เซฟไว้ กะว่าจะไปจ่ายค่าส่วนกลางคอนโดล่วงหน้า มันดันเอาไป”

“ ตายจริง! “

คนฟังอุทาน หญิงสาวได้ทีก็ฟ้องมารดาให้รับรู้เรื่องทั้งหมดแม้กระทั่งเรื่องรถที่รัชไกรบอกว่าอยู่ในอู่

“ รถชนหรือลูก”

“ พริมไม่รู้ค่ะคุณแม่ ชนจริงไม่จริง พริมไม่รู้ “

“ น้องจะเอาเงินไปทำไม ในเมื่อพายก็มีเงินที่แม่โอนให้ทุกเดือน”

“ คุณแม่คะ พายโตแล้วนะเรียนจบมาสองปีแล้ว มันควรจะหัดมาช่วยงานพริมที่บริษัทบ้างแถมที่โรงงานก็ไม่ค่อยไป พริมเหนื่อยนะแม่ “

คนเป็นแม่พยายามชักจูงลูกสาวให้คิดในทางที่ดี ทั้งๆที่ในใจกำลังคิดมาก เพราะเพิ่งส่งเงินค่าใช้จ่ายส่วนตัวไปให้ลูกชายสี่แสนบาทเมื่ออาทิตย์ก่อน แล้วรัชไกรเอาเงินไปทำอะไรกัน พิมพ์มาดา กำลังโมโหอย่างหนัก ถ้าขอมาตรงๆเธอไม่ว่าแต่ถ้าขโมยเธอไม่ชอบ

“ ถ้ามีความจำเป็นต้องใช้บอกพริมก็ได้นี่แม่ ไม่เห็นต้องขโมย “

“ ใจเย็นๆนะลูก พายคงมีความจำเป็นอะไรบางอย่าง”

เมื่อถูกมารดากล่อมมากๆ เข้าพิมพ์มาดาเลยต้องบอกลามารดา และทันทีที่ตัดสัญญาณ หญิงสาวก็ต่อโทรศัพท์หาบรรดาเพื่อนๆของน้องชายทันทีเสียงเพลงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือ ดังแทรกเสียงเพลงจังหวะเร้าใจ

“ โทรศัพท์”

รัชไกรกระแทกไหล่เพื่อนให้ลุก ขณะที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับการ์ดไพ่ตรงหน้า ก่อนจะพูดกับเพื่อนหลังจากรู้สึกเมื่อหนังตาขวากระตุกขึ้นมาเฉยๆ

“ เฮ้ย………ตาขวากระตุกว่ะ “

“ เขาว่าขวาร้ายซ้ายดี “

เพื่อนรัชไกรผู้เป็นเจ้าของบ่อน เอื้อมมือไปหยิบมือถือของตัวเองขึ้นดูและเพียงเห็นชื่อบนหน้าจอเท่านั้น

“ เฮ้ย! พี่เอ็งโทรมา “

“ ว่าแล้ว”

รัชไกรฟาดการ์ดไพ่ลงบนโต๊ะด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะลุกขึ้นหันรีหันขวางทำท่าราวกับเจอตำรวจกำลังมาจับ แล้วโบกไม้โบกมือไปมา

“ บอกว่าไม่รู้อยู่ไหนนะโว้ย บอกว่าตายไปแล้วก็ได้ “

“ เออๆ รู้หรอกน่า”. เจ้าของห้องลดระดับเสียงเพลงลงและพอกดรับสายของพิมพ์มาดาเท่านั้น

“ ตูน เจอพายมั้ย”

เจ้าของชื่อซึมซับคำถามเข้าสู่สมองอยู่ช่วงวินาทีอาการจากการเมาสุราทำให้เขาหันไปแหย่รัชไกรโดยขยับปากแสร้งถามอย่างกวนโอ้ย

“ ให้ข้าตอบยังไงดีว่ะ อยู่ใช่มั้ย”

รัชไกรหน้าตาร้อนรน ทำท่ายกขาจะถีบเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก จนอีกฝ่ายหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วกลั้นเสียงหัวเราะขณะตอบคำถามของผู้ทรีอยู่ปลายสาย

“ ไม่เจอเลยครับพี่” เสียงหัวเราะคิกๆทำให้พิมพ์มาดาเริ่มสงสัย

“ แล้วนั้นตูนกำลังอยู่กับใคร”

“ อยู่กับแฟนตูน”

“ แล้วตูนรู้เรื่องรถของพี่ที่พายเอาไปชนไหม”

เมื่อโดนพิมพ์มาดาคาดคั้นเอามากๆผู้รับสายก็เกิดอาการลนลานตอบผิดๆถูกๆ จนคนฟังมั่นใจ เจ้าน้องตัวดีของเธออยู่ที่นั่นแน่

“ ตูนถ้าเจอพายให้โทรบอกพี่ด้วย”

“ ครับ “

หนึ่งชั่วโมงต่อมาประตูห้องถูกทุบดังโครมโครมตามแรงอารมณ์ของผู้เคาะทั้งตูนและพายถึงกับสะดุ้งโหยงแต่ยังคิดว่าเป็นเด็กส่งของอยู่

“ เคาะขนาดนี้ไม่พังเข้ามาเลยละว่ะ “

รัชไกรบ่น ขณะที่เป็นฝ่ายลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง และพอเปิดผางออกเท่านั้น

“ เฮ้ย!!!”

รัชไกรร้องเสียงหลงทว่ายังไม่ทันได้ถอย กระเป๋าแบรนเนมใบหรู ก็ปลิวมากระแทกหัวของชายหนุ่มอย่างจัง รัชไกรยกแขนปกป้องศรีษะของตนเองด้วยความตกใจผู้เป็นพี่สาวที่เห็นวงการพนันในห้องความโกรธก็ยิ่งพวยพุ่งจุกอก

“ไอ้น้องเลว นี่แกติดการพนันงั้นเหรอ และแกยังขโมยเงินฉันไป ฉันจะฟ้องคุณพ่อคุณแม่ให้ทราบเรื่องนี้ “

“เปล่าพี่ “

“ เปล่าแล้วแกมาทำอะไรที่ห้องตูน ทำไมไม่กลับบ้าน รถฉันไปไหน……………ไอ้พายรถฉันไปไหน”

“ พี่พริมครับใจเย็นๆนะครับ “ ตูนเข้ามาห้าม

พิมพ์มาดาไม่เย็นแล้วทั้งมือทั้งเท้าและกระเป๋าฟาดไปที่หัวของน้องชายดังผัวะๆอย่างไม่ยั้ง

“ โอ้ย! พี่! โอ้ย! ผมเจ็บนะ”

“ ฉันจะฟาดแกแบบนี้ จนกว่าแกจะบอกว่ารถฉันไปไหน”

พิมพ์มาดาวิ่งตามน้องชายเข้าไปในห้องแคบๆของตูนกระทั่งรัชไกรกระโดดขึ้นไปอยู่บนเตียงเธอก็เหวี่ยงกระเป๋าสะพายที่อยู่ในมือด้วยความโมโห

“ พี่เป็นบ้าไปแล้วเหรอ “

“ บ้าเหรอ “

“ แกจะพูดความจริงได้รึยัง”

เมื่อเจ้าของห้องดูท่าทางจะไม่ดี จึงได้เอ่ยชวนหญิงสาวให้มานั่งคุยกันดีๆที่ห้องรับแขก

“ พี่พริม ไปนั่งตรงโน้นก่อนนะครับ ตูนจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง”

“ ไอ้ตูน! “

“ แกพอได้แล้วไอ้พาย ถึงเวลาบอกความจริงได้แล้ว แกไม่กลัวมันมาตามฆ่าแกรึไง”

“ ตามฆ่า! นี่มันเรื่องอะไรกันพาย “ พิมพ์มาดา มองหน้าน้องชายตัวดี ขณะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์โกรธ ก่อนจะหันไปถามเด็กหนุ่มที่พอจะให้ความสว่างแก่เธอได้บ้าง

“ ตูนรถพี่ อยู่ไหน? “

“ คือ…………” ตูนทำหน้าเจื่อนเมื่อโดนคำถามแรง

รัชไกรเงยมองหน้าพี่สาว แววตาของเขาคลอไปด้วยหยาดน้ำตา สุ้มเสียงแหบพร่า คอตกขณะยอมสารภาพผิด

“ ผมเล่นไพ่เสีย รถของพี่………ผมจำนำบ่อนไปแล้ว เงินสามแสนผมจะไปเอาเงินไถ่รถคืน แต่เจ้าของบ่อนเอาสัญญาให้ผมดู ผมเป็นหนี้มันตั้งสิบล้านรวมดอกเบี้ยก็เกือบสิบล้านกว่าๆ เขายื่นข้อเสนอให้ผมเล่นต่อ เพราะผมจะได้มีเงินมาใช้หนี้เขา แต่แล้วมันก็พลาดอีก ตอนนี้ผมกลายเป็นหนี้เขาถึงสิบห้าล้าน พี่พริมมันขู่ผมหากผมไม่มีเงินมาจ่ายในสัปดาห์หน้า มันจะรายงานกับเจ้านายมัน แล้วเขาจะมายึดบริษัทเรา”

เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางกระหม่อมของพิมพ์มาดา มือเล็กๆกุมขมับทันทีที่รู้ยอดหนี้ที่เกิดจากผีพนัน เงินจำนวนนี้ลำพังเงินส่วนตัวเธอคงไม่เพียงพอ และเธอคงไม่กล้าบอกเรื่องนี้ให้พ่อและแม่ทราบ ด้วยผู้เป็นบิดา ราเชนทร์ อัครวัชรโยธิน ล้มป่วยด้วยโรคหัวใจ เมื่อปีก่อน การทำบอลลูนผ่านไปด้วยดี แต่ทางแพทย์ก็ไม่อยากให้พ่อของเธอทำงานหนัก และเครียด นี่คือสิ่งสำคัญที่ทุกวันนี้ เธอแบกรับทุกอย่างในบริษัทอัคราไดมอนด์ พิมพ์มาดานิ่งงัน อยู่ชั่วครู่ก่อนจะคิดแผนอะไรบางอย่างได้

“ ตูน พาพายไปหลบที่ฮ่องกงสักพัก พี่จะจัดการค่าตั๋วเครื่องบินให้ แล้วก็ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เรื่องที่บ่อนพี่จะจัดการเอง”

“ ครับ “

“ แต่พี่พริมครับ พวกนั้นมันเป็นมาเฟียนะครับ พี่พริมทำคนเดียวไม่ได้แน่ “ รัชไกรอดเป็นห่วงพี่สาวไม่ได้

“ ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง “

เมื่อทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้พิมพ์มาดา จึงหาทางเพื่อที่จะติดต่อเจ้าของบ่อนคาสิโน ที่ตั้งอยู่ในคอมมูนิตี้มอลล์ชื่อดังใจกลางเมือง พิมพ์มาดาหยิบชื่อในนามบัตรมาอ่าน “นาย ทีน ศรีตระกูล “ ก่อนจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง