ตอนที่ 9 พี่แวนโรคจิต

หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จพี่แวนก็พาผมกลับห้องพร้อมกับช่างแอร์ที่มาถึงพร้อมกันพอดี ช่างแอร์มากัน 2คนคับ วัยรุ่นคนนึง มีอายุแล้วคนนึง พี่แวนจึงเปิดประตูให้ช่างเข้าไปดูแอร์ ส่วนผมกับพี่แวนก็นั่งรอที่โซฟาไปพลางๆ แต่สายตาผมมันดันไปเห็นผีผู้หญิงคนนั้นนะซิคับ เธอลอยมาที่ระเบียง พระเจ้าหัวใจจะวาย

"ว๊ากกกกก "

ผมแหกปากออกมาเพราะความตกใจก่อนจะโดดไปเกาะพี่แวนจนแทบจะนั่งตักพี่เขาเลยก็ว่าได้

"อะไรวะ เป็นอะไร"

พี่แวนหันมาถามผมด้วยความสงสัยและปนตกใจเช่นกัน

" เอ่ออ ปะ….ป่าวคับป่าว"

"มึงมีอะไรปะเนี้ย"

"ไม่มีคับพี่แวน"

ผมพยายามก้มหน้าแต่ก็อดที่จะหันไปมองไม่ได้ ก็มันสงสัยไงคับว่าทำไมเธอถึงมาที่ระเบียงได้ แล้วผมก็เห็นเธอชี้ไปที่ช่างแอร์วัยรุ่นคนนั้น ผมจึงหันไปมองช่างแอร์ก่อนจะหันกลับไปมองผีสาวตนนั้นอีกครั้ง

เธอหมายความว่ายังไง ช่างแอร์คนนี้มีอะไรกันแน่ หรือว่าเขาเกี่ยวข้องกับการตายของผีสาวตนนี้รึเปล่า

แล้วจู่ๆพี่แวนก็เอามือมาคล้องคอผมพร้อมกับยกเหล้าขึ้นมาดื่ม เป็นอะไรขอเขาผมพยายามจะขยับเพื่อที่จะได้มองช่างแอร์ได้ถนัด แต่พี่แวนกลับรั้งผมจนติดตัวพี่แวนเลย

"พี่แวน รั้งผมทำไมเนี้ย"

"แล้วมึงอ่ะเป็นอะไรมองไอ้ช่างแอร์ไม่วางตาเลย มันหล่อนักรึไง"

พี่แวนตะคอกเสียงใส่ผม ทำเอาผมอึ้งเลยจะดุผมทำไมเนี้ยผมก็แค่มองปะ เป็นอะไรของเขา

"ไม่ได้หล่อคับ แต่ผมว่าเขาท่าทางเเปลกๆ"

"แปลกยังไง มึงบอกมาดิ"

"เอ้า แล้วจะขึ้นเสียงทำไมละคับ"

"เออวะ กูจะขึ้นเสียงทำไมวะ"

พี่แวนทำหน้าเซ็งๆ ทำเอาผมชะงักเลย เพราะพี่แวนดันมีท่าทางแปลกๆขึ้นมาซะงั้น แต่มือนี่ก็ยังรั้งผมไว้แนบตัวไม่ปล่อยเลยนะ มันเลยดูเหมือนผมกำลังซบอกกว้างๆของพี่แวนอยู่นั่นเอง

ใช่ดิพี่แวนเป็นเพื่อนของพี่อ๊อดนี่หว่า พี่แวนต้องรู้แน่ๆว่าผู้หญิงคนนั้นตายยังไง

"พี่แวนคับ"

"หืม มีอะไร"

พี่แวนก้มลงมามองผมที่เงยหน้าขึ้นไปมองพี่เขาเหมือนกัน เช้ดดดดเข้ อย่างกับหนังเกาหลีตอนพระนางกำลังอินเลิฟเลยอ่ะ บ้าแล้วหยุดคิดบ้าๆได้แล้วไอ้ขุน

"คือ พี่แวนรู้มั้ยคับว่าแฟนพี่อ๊อดเสียยังไง"

พี่แวนขมวดคิ้วทันทีที่ผมพูดจบ แน่ละคับเป็นใครก็สงสัยอยู่ๆมาถามถึงคนที่ตายไปแล้วแบบนี้

"มึงจะอยากรู้ไปทำไม"

"ก็แค่อยากรู้เฉยๆอ่ะ"

ผมใช้เสียงสองกับพี่แวนทันทีเผื่อพี่แวนจะเห็นใจเด็กน้อยตาดำๆอย่างผมเพราะมันเป็นข้อมูลที่สำคัญมากๆ แล้วพี่แวนก็ใช้มือหยิกที่แก้มผมเบาๆ ทำเอาผมตกใจเลย

"อ้อนเก่งนะมึงเนี้ย"

ว้าววว รู้สึกดีชะมัด พี่แวนยิ้มมาให้ผมพร้อมกับยกเหล้าขึ้นมาดื่ม

"ก็โดนรถชนนะ เห็นรถที่ชนบอกเธอเดินมาหารถดื้อๆเลย ตำรวจเลยสรุปว่าเธอฆ่าตัวตายโดยโดดให้รถชน"

"ตอนนั้นกี่โมงคับ"

"ตี3 ได้ละมั้ง"

"แถวไหนคับ พี่แวนพอจะรู้มั้ย"

พี่แวนเริ่มสงสัยผมพร้อมกับก้มลงมามองอีกครั้ง ผมก็อยากรู้เลยจ้องพี่แวนกลับเพราะลุ้นหนักมาก

"ปากมึงนี่น่าจูบดีวะไอ้ขุน"

"พี่แวนมันใช่เวลามั้ยพี่"

"อ้าว ดุพี่ซะงั้น ไอ้บ้า"

พี่แวนใช้มือตบหัวผมเบาๆก่อนจะเอาเนื้อทอดมาจ่อที่ปากผมซึ่งผมไม่ได้อยากกินไง แต่สายตาพี่แวนนี้บังคับมาก

"เล่าต่อได้ป่าวพี่"

"มึงก็แดกดิพี่จะได้เล่าต่อ"

บังคับตลอดผมจึงงับเนื้อพร้อมกับรีบเคี้ยวมันจะได้จบๆ ซึ่งมันสร้างความพอใจให้พี่แวนของผมเป็นอย่างมาก

"ว่านอนสอนง่าย"

"เล่าได้ยั้งอ่ะ"

" เออ ก็อยู่เลยถนนเศรษฐวงษ์มาหน่อย รู้สึกจะซอย 3นะ"

"แถวนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดใช่มั้ยพี่"

"เออ ไม่มี แต่รถที่แล่นมามีกล้องนะเห็นชัดเลยว่าเธอเดินมาให้รถชนอ่ะ"

พี่แวนยังคงเล่าต่อไปชิวๆพร้อมกับปากที่ยังคงกินกับแกล้มไม่หยุด

"หิวหรอพี่"

"เออ หิวจนจะกินมึงได้ทั้งตัวละ"

คำพูดพูดได้มีเลศนัยมาก จะกินผม กินแบบไหนเนี่ยผมคิดลึกนะ 555

และในขณะที่ผมกำลังคุยกับพี่แวนช่างแอร์วัยรุ่นก็เดินมาที่ผม

"เอ่อออ เมื่อกี้คุณกำลังพูดถึงอุบัติเหตุรถชนเมื่อเดินที่แล้วใช่มั้ยคับ"

ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปมองพี่แวนทันทีแล้วพี่แวนก็หันไปตอบช่างแอร์อย่างไม่รีรอเลย

"ใช่คับ มีอะไรรึเปล่า"

พี่แวนถามช่างแอร์ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนักส่วนมือของพี่แวนก็จับหัวผมกดลงที่แผงอกอย่างเดียวเลยผมจะเงยหน้ามาคุยกับช่างแอร์บ้างก็ไม่ได้เลย

"คือวันนั้นผมอยู่ในเหตุการณ์นะคับ"

ตาผมลุกวาวทันทีแบบนี้ซินะผีตนนั่นถึงมาชี้ช่างแอร์คนนี้ ผมจึงรีบเอามือพี่แวนออกและลุกขึ้นยืนคุยกับช่างแอร์ด้วยความตื่นเต้น

"จริงหรอคับ แล้ววันนั้นคุณเห็นอะไรบ้างบอกผมได้รึเปล่า"

"จะตื่นเต้นอะไรวะลงมานั่ง"

พี่แวนกระชากเสียงดุผมก่อนจะใช้มือที่เย็นเชียบทั้งๆที่อากาศร้อนจะตายดึงผมให้ลงไปนั่งแล้วเอามือมาคล้องคอผมไว้เหมือนเดิมซึ่งน่ารำคาญมากมายเลย ผมจึงส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะหันไปถามช่างแอร์อีกครั้ง

"พี่เห็นอะไรบ้างบอกผมได้รึเปล่าคับ"

"แหมพูดซะเพราะเชียวนะ อะไรจะอยากรู้ขนาดนั้น"

พี่แวนพูดประชดผมอย่างไม่มีเหตุผลทำเอาผมอารมณ์ขึ้นแบบจริงจังมาก

"พี่แวน ถ้าผมกวนพี่ผมไปคุยกับช่างแอร์ข้างนอกก็ได้นะ"

พี่แวนแสดงสีหน้าตกใจที่ผมโมโหจริงๆ พี่แวนจึงรีบเอามือมาลูบหัวผมเบาๆทันที

"เฮ้ยย โมโหจริงหรอ เออๆๆ พี่ขอโทษ"

ผมจึงถอนหายใจและหันไปมองหน้าช่างแอร์อีกครั้ง

"ต่อเลยพี่"

"คืออย่างนี้คับ ผู้หญิงคนนั้น เปิดประตูรถจากฝั่งคนนั่งข้างๆลงมา สีหน้าเธอเหม่อลอยมากๆเลยคับ แล้วจู่ๆเธอก็ข้ามถนนเฉยเลยทั้งๆที่มันมีรถมา"

"เดี๋ยวนะเมื่อกี้บอกว่าลงมาจากฝั่งคนนั่งข้างหรอ"

พี่แวนถามและจ้องมองช่างแอร์ อย่างสงสัยซึ่งไม่ต่างอะไรจากผมเลย

"คับ เธอไม่ได้ขับมาเอง เพราะหลังจากที่พวกผมกำลังตกใจที่เธอโดนรถชนผมก็เห็นคนเดินลงมาจากรถและหายไปเลย"

ชัดเลย เธอโดนฆาตกรรม แล้วคนร้ายใช้วิธีไหนทำให้เธอเดินมาให้รถชนได้นะ

"แสดงว่า ต้องมีคนฆ่าเมียไอ้อ๊อดแน่นอน แม่งลุ้นระทึกชะมัด"

พี่แวนหันมามองผมซึ่งผมก็คิดแบบนั้นและผมมั่นใจว่าคนที่ฆ่าต้องเป็นคนที่สนิทกับเธอคนนั้นแน่นอน

"เออ แล้วนี่เสร็จแล้วใช่มั้ยคับ"

พี่แวนหันไปถามช่างแกมตะคอกเสียงใส่ นี่หัวเสียอะไรกับช่างแอร์คนนี้นักหนาละเนี้ย

"ไม่เป็นอะไรเลยคับ อยู่ๆเมื่อกี้ก็เย็นเองเฉยเลย"

พี่แวนเกาหัวอย่างงงๆ แต่ผมมั่นใจว่าต้องเป็นฝีมือของผีผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ เพื่อให้ผมได้เจอกับช่างแอร์คนนี้ แล้วพี่แวนก็จ่ายเงินช่างไปค่าเสียเวลา ส่วนผมก็เตรียมตัวไปอาบน้ำแต่ใจนี่จดจ่อกับเรื่องฆาตกรสุดๆ

"เอ้า คิดอะไรอยู่อ่ะไปอาบน้ำกัน"

"อะไรนะพี่ ไม่เป็นไรผมอาบเองได้"

"เออไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวพี่สระผมให้มึงเอง"

พูดจบพี่แวนก็รั้งมือผมเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที โอ้ยยยย พี่แวนเป็นคนยังไงกันแน่ละเนี้ยชักเริ่มคิดแล้วนะว่าพี่แวนเป็นโรคจิตอ่ะ