ตอนที่ 5 รักแรกที่ไม่สมหวังของจีน่า

หลังจากที่เรียนหนักมานานถึงห้าเดือน การสอบปลายภาคเรียนของระดับชั้นมัธยมปลายปีสุดท้ายของแบม ภูวดลก็เดินทางมาถึง เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับการที่จะต้องทำข้อสอบในท้ายเทอมนี้ เพราะเขามีความมั่นใจในสิ่งที่ตนศึกษาและเรียนรู้ด้วยตนเอง เขาไม่มีครูสอนพิเศษทั้งๆ ที่ฐานะทางบ้านนั้นไม่ได้ลำบากอะไร แต่เป็นเพราะเขานั้นชอบที่จะเรียนรู้ด้วยตนเองมากกว่าการที่ต้องไปนั่งเคร่งเครียดร่ำเรียนเพิ่มเติมกับพวกคุณครู

“แบม….รอด้วย” เสียงหวานร้องเรียกชื่อของคนที่กำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนมัธยมแห่งนี้

“อย่าวิ่ง…เดี๋ยวหกล้ม” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทันทีที่ร่างบางพุ่งตรงเข้ามาหา

“เป็นห่วงตลอด ชักจะหวั่นไหวแล้วนะเนี่ยคิกๆๆ”

จีน่า เจนจิรา ริกเตอร์เอ่ยขึ้นทันทีที่ประชิดตัวเพื่อนก่อนที่จะหัวเราะออกมา เด็กหนุ่มไม่พูดอะไรเขาเพียงแค่เดินนำหน้าเธอไป ร่างเล็กรีบสาวเท้าก้าวตามไปอย่างรวดเร็ว สาวๆ รุ่นน้องที่แอบมองพากันกรีดร้องออกมา ต่างก็พากันอิจฉาพี่จีน่าคนสวยที่ได้เดินเคียงข้างไปกับหนุ่มหล่อสุดฮอตที่กำลังจะกลายเป็นตำนาน เพราะเพียงอีกแค่ภาคเรียนเดียว แบม ภูวดลก็จะเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกของโรงเรียนนี้แล้ว

การทำข้อสอบวิชาแรกของวันนี้เป็นไปอย่างราบรื่น เพราะก่อนเข้าสอบ แบม ภูวดลช่วยติวให้คนที่อยากสอบผ่าน ส่วนใครไม่อยากผ่านเขาก็ไม่บังคับ แต่ส่วนมากเพื่อนๆ ในห้องก็อยากที่จะสอบผ่านกันทั้งนั้น แบม ภูวดลเลยได้ติวให้เพื่อนๆ ทั้งห้อง จนเพื่อนห้องอื่นรู้สึกอิจฉาเพื่อนๆ ห้องเขาที่มีเด็กเรียนดีอยู่ด้วย

“ขอบใจนะแบม เพราะนายแท้ๆ เลย เราถึงทำข้อสอบได้แบบไม่ต้องกุมขมับ” เพื่อนผู้หญิงในห้องเอ่ยออกมา

“นั่นสิ ถ้านายไม่เรียนหมอนี่ไปเป็นครูได้เลยนะเนี่ยคิกๆๆ” เพื่อนผู้หญิงอีกคนเอ่ยแซวขึ้น

“แต่ฉันว่าบุคลิกไอ้แบมมันเหมาะกับการเป็นหมอมากกว่าครูว่ะ มาดนิ่งๆ”

เพื่อนผู้ชายในห้องเอ่ยขึ้นขณะที่มือหนาจะยื่นมาตบบ่าหนาของเพื่อนแต่แล้วแบม ภูวดลก็เบี่ยงตัวหลบได้ทัน

“ไอ้หิน มึงนี่ก็เน๊อะ...  มึงก็รู้อยู่แก่ใจว่าไอ้แบมมันไม่ชอบให้ถูกตัวมัน มึงยังจะไปจับ ไปสัมผัสมันอยู่ มึงโรคจิตปะเนี่ย” ตั้ว อนุพงษ์เอ่ยขึ้น

“กูถามจริง มึงจะหวงตัวอะไรนักหนาวะ”

เพื่อนคนชื่อหินห้ามความสงสัยเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป เพราะว่าอีกแค่หนึ่งเทอมพวกเขาก็เรียนจบแล้ว เขาก็อยากจะรู้ว่าเพื่อนที่เป็นหนุ่มสุดฮอต เรียนดี กีฬาเด่นอย่างแบม ภูวดลทำไมถึงได้หวงเนื้อหวงตัวยิ่งกว่าพวกผู้หญิงเสียอีก

“เรื่องของกู จีน่า...ไปหาอะไรกินกัน”

แบม ภูวดลไม่ตอบก่อนที่จะชวนเพื่อนสนิทที่สุดไปหาขนมมากินรองท้อง เพราะเขาใช้พลังงานและความคิดไปเยอะ ถ้าได้นมเปรี้ยวรสสตรอเบอรี่สักขวดคงจะดีไม่น้อย

“นั่นสิ ยุ่งอะไรกับไอ้บอมมัน ผู้ชายหล่อเหลา บ้านรวยอย่างมันก็ต้องหวงเนื้อหวงตัวเป็นธรรมดา จะไปห้าวหาญ ฟาดฟันแบบพวกมึงได้ยังไงกัน”

ตั้ม อนุพงษ์เอ่ยเสริมก่อนที่จะเดินตามสองหนุ่มสาวไป เพื่อนๆ ที่สงสัยจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความไม่เข้าใจ หรือเพื่อนคนนี้อาจจะมีปมอะไรสักอย่างก็เป็นได้ คนสงสัยจึงถอนหายใจออกมาแล้วออกไปทำธุระส่วนตัวบ้าง

หลังเลิกเรียนจีน่า เจนจิรา ชวนแบม ภูวดลไปที่บ้านของเธอเพราะมีเรื่องที่ไม่สะดวกคุยกันข้างนอก เขาเข้าใจในทันทีว่าเกี่ยวกับเรื่องอะไร เพราะเขาและเธอต่างกุมความลับของกันและกันเอาไว้ ร่างสูงโปร่งที่มีใบหน้าหล่อเหลาลงมาจากรถตู้รับส่งของตระกูลปรีชารักษ์ แต่ทว่ารถกลับเข้ามาจอดที่หน้าบริเวณบ้านริกเตอร์ ซึ่งอยู่ติดกัน เด็กรับใช้ของบ้านเมื่อเห็นว่าใครมาจึงรีบขึ้นไปรายงานให้คุณหนูได้ทราบ จีน่าจึงบอกให้แบมขึ้นไปหาเธอที่ห้องได้เลย

“ไง… มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามออกมาทันทีที่ประตูห้องปิดลง

“ฮือๆๆๆ แบมอ่า…..”

สาวลูกครึ่งเยอรมันร้องไห้ออกมาอย่างลืมอายก่อนที่จะโผโอบกอดเพื่อนสนิท

“เห้ย!!!! เธอเป็นอะไรจีน่า หยุดร้องไห้แล้วมานั่งคุยกันดีๆ เร็วๆ”

แบม ภูวดลรีบเอ่ยถามเพื่อนสนิทก่อนที่จะบอกให้เธอสงบอารมณ์ของตนเอง

“ฮึก… พี่ไอซ์อ่า”

จีน่า เจนจิราเอ่ยชื่อของคนที่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตาวันนี้

“พี่ไอซ์เป็นอะไร” เขาเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความสงสัย

“พี่ไอซ์กำลังจะแต่งงาน ฮือๆๆๆ”

ใช่แล้ว…จีน่า เจนจิรา ริกเตอร์สาวสวยลูกครึ่งไทยเยอรมันผู้นี้มองจากรูปลักษณ์ภายนอกอาจจะเป็นที่หมายปองหรือสเปคของหนุ่มๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ฐานะ หรือมันสมอง จีน่าผู้นี้เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ยกเว้นก็เพียงแค่รสนิยมของเธอ จีน่าชอบผู้หญิงด้วยกัน และเขา… ก็มีความรู้สึกว่าชอบผู้ชายมากกว่าชอบผู้หญิงอย่างเธอ นี่เป็นความลับระหว่างเขาและเธอที่รับรู้กันเพียงสองคน

“แต่งกับใคร แล้วเมื่อก่อนทำไมเราไม่เคยเห็นว่าพี่ไอซ์เค้าจะมีแฟนมาหา หรือมีใครมาคุมเลย แล้วเค้าจะแต่งงานได้ยังไง”

แบม ภูวดลเอ่ยถามออกมาด้วยความงุนงง เพราะเขาและเพื่อนสนิทก็ไปแวะร้านคาเฟ่ของพี่ไอซ์บ่อยๆ แต่กลับไม่เคยเห็นแฟนหรือว่าที่สามีของพี่ไอซ์เลยสักครั้ง

“ไม่รู้ ฉันไม่รู้ แบม….จบแล้วความรักครั้งแรกของฉันฮือๆๆๆ” จีน่าร้องไห้ฟูมฟายออกมา ร่างหนาจึงยอมเป็นที่พักพิงให้กับเพื่อนสาว

“ฮึก… ถ้านายเจอคนที่นายรักหรือรู้สึกดีด้วย อย่าปล่อยให้เขาผ่านไปนะแบม นายต้องกล้าที่จะบอกความในใจของนายให้เค้าได้รับรู้ ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่รับรัก แต่อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องได้มาเสียใจภายหลังแบบฉันวันนี้ ฮือๆๆๆ”

ชายหนุ่มฟังที่เพื่อนพูดมาแล้วคิดตาม ตอนนี้เขายังไม่เจอใครที่มาทำให้รู้สึกดีจนอยากที่จะพูดความในใจออกมา แต่เขาก็หวังว่าสักวัน เขาคงจะได้พบคนคนนั้นบ้างเหมือนกัน

“ไม่เป็นไรนะจีน่า เดี๋ยวเข้ามหาวิทยาลัยก็มีคนอีกมากมายมาให้เธอได้เลือก เสียใจได้แต่อย่านาน อีกอย่างคิดเสียว่าเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อเรา”

จีน่าอยากจะขำออกมาให้กับความเชื่อเรื่องพรหมลิขิตแบบที่เพื่อนสนิทเข้าใจ แต่ก็ยังดีที่ได้ฟังเพื่อนปลอบออกมาแบบนี้ และถ้าคิดแบบที่แบมบอกแล้วสบายใจ เธอก็จะลองเชื่อดูบ้าง ว่าสักวันคงจะมีคนที่เธอรักและคนคนนั้นก็รักเธอเช่นกัน

“เรด้าฉันพังไปแล้วจริงๆ ฮือๆๆๆ”

เธอเงียบไปเพียงครู่เดียวก็ร้องไห้ฟูมฟายออกมาอีกครั้ง ความรักครั้งแรกของจีน่าล้มเหลวไม่เป็นท่า และนี่คือสิ่งที่เขากลัว ใครกันที่จะมารักเขาจริง รักเขาจากใจไม่ใช่ที่หน้าตา ฐานะ มันสมอง หรือเพศสภาพ

“โถ่ๆๆ หยุดร้องไห้ได้แล้ว พรุ่งนี้มีสอบอีกนะ ถ้าสอบไม่ผ่าน สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าการอกหักของเธอคือปะป๊าตัดเงินค่าขนม อดเอาเงินไปเปย์สาวๆ อีกนะ”

แบม ภูวดลดึงสติเพื่อนให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน เหลืออีกไม่กี่วิชาการสอบปลายภาคครั้งนี้ก็เสร็จสิ้นแล้ว เขายังคงมีความฝัน และเขาต้องทำให้สำเร็จ ถึงแม้จะแลกกับการที่เขาไม่สมหวังในเรื่องของความรักก็ตาม

จีน่าหยุดร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมาทันทีเมื่อได้ฟังที่เพื่อนบอก ร่างบางรีบผละออกจากอ้อมกอดที่สาวๆ หลายๆ คนก็ใฝ่ฝัน แต่เธอรู้ดีว่าอ้อมกอดนี้เขาไม่ได้มีไว้สำหรับใคร ถ้าเธอไม่ใช่เพื่อนที่เติบโตมาพร้อมๆ กัน เธอก็คงจะแตะต้องไม่ได้เช่นกัน

“ขอบใจนะ รอแป๊บ ขออาบน้ำก่อน อยากไปติวหนังสือกับนายด้วย”

หญิงสาวบอกโดยไม่รอฟังคำตอบ ร่างบางรีบวิ่งตัวปลิวเข้าไปในห้องน้ำ แบม ภูวดลส่ายใบหน้าหล่อเหลาของตนไปมาก่อนที่จะเดินไปนั่งเล่นที่มุมอ่านหนังสือในห้องนอนของเพื่อน เสียงน้ำที่ไหลกระทบลงกับพื้นดังอยู่พักใหญ่ และเสียงก็เงียบลงไปอีกราวๆ ครึ่งชั่วโมงจนคนรออ่านหนังสือของเจ้าของห้องจบไปเกือบสามเล่ม

ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…. เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากทางด้านนอก เด็กหนุ่มจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูออก ร่างอวบอิ่มของป้าแอนนาซึ่งเป็นมารดาของเพื่อนสนิทยืนส่งยิ้มมาให้

“สวัสดีครับป้าแอนนา”

แบม ภูวดลยกมือขึ้นไหว้ ตอนที่เขามาถึงบิดาและมารดาของเพื่อนสนิทออกไปข้างนอก นี่สงสัยจะเพิ่งกลับมา

“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ ป้าว่าจะมาถามจีน่าว่าทำไมร้องไห้ เห็นเด็กข้างล่างบอกแบมมา ป้าเลยแวะขึ้นมาดูน่ะ”

เธอรู้สึกเป็นห่วงบุตรสาวอยู่ไม่น้อย ถึงแม้สองหนุ่มสาวจะเติบโตมาด้วยกัน และเธอก็รู้ว่าเด็กหนุ่มเป็นคนสุภาพเรียบร้อย และท่าทางดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่เด็กวัยนี้อยู่ด้วยกันสองต่อสองก็คงจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่นัก เพราะต่างก็โตๆ กันแล้ว

“หม่ามี๊… เดี๋ยวหนูจะไปติวหนังสือที่บ้านแบมค่ะ เมื่อกี้เราคุยเรื่องเรียนกัน หนูรู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำก่อนไปเลยให้แบมรอ” จีน่า เจนจิราที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาหามารดากับเพื่อนสนิทที่ยังคงยืนคุยกันอยู่ที่หน้าห้อง

“อ้อ… อืม จ้ะ… อย่ากลับค่ำนะลูก ถึงจะบ้านใกล้กัน แต่คนอื่นอาจจะมองเราไม่ดี ไปบ้านผู้ชายแล้วกลับค่ำกลับมืด”

จีน่าแทบจะอยากหัวเราะออกมาให้ดังๆ ที่มารดากังวลเรื่องเธอกับเพื่อนสนิทอย่างแบม ภูวดล เขาไม่มีทางที่จะล่วงเกินเธออยู่แล้ว เรื่องนี้เธอรู้ดี

“ค่า…ไม่ต้องห่วงค่ะ ตะวันใกล้ตกดินหนูจะเดินข้ามรั้วบ้านคุณป้ามาเลย”

จีน่า เจนจิราบอกมารดาก่อนที่จะเดินไปหยิบหนังสือแล้วลากแขนเพื่อนสนิทออกจากห้องไปท่ามกลางสายตาของมารดาที่มองตามเธอไปอย่างห่วงใย แบม ภูวดลไม่ลืมที่จะหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมายกมือไหว้ แอนนารับไหว้แล้วจึงส่งยิ้มให้ ไม่รู้ว่าเธอคิดมากเกินไปหรืออย่างไร เพราะเด็กหนุ่มก็ออกจะสุภาพและแสนดีขนาดนี้ ที่สำคัญสองครอบครัวรู้จักกันดี เขาคงจะไม่ล่วงเกินลูกสาวของเธอให้สองบ้านแตกคอกันแน่นอน

พอไปถึงบ้านปรีชารักษ์ก็ไม่พบว่ามีใครอยู่บ้านสักคน พี่ชายคนโตอย่างบอม ภูวพลนั้นไปทำงานกับบิดาที่บริษัทยาของครอบครัว ส่วนมารดาอย่างแพทย์หญิง ศิริลักษณ์ก็ไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลยังไม่กลับ พี่สาวคนสวยอย่างบี๋ พิชสินีย์ก็ไปถ่ายละครที่ต่างจังหวัด สรุปวันนี้บ้านเงียบมีเพียงแบม ภูดลและจีน่า เจนจิราที่ติวหนังสือกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นด้านล่างสองคนเท่านั้น ส่วนบริเวณห้องอื่นๆ ก็มีคนรับใช้ที่กำลังทำความสะอาด บ้างก็ทำของว่างมาเสิร์ฟให้คุณหนูเล็กของบ้านกับเพื่อนสนิทสาวน้อยลูกครึ่งข้างบ้าน

“เป็นไง….ดีขึ้นยัง” หลังจากที่ติวเสร็จเขาก็เอ่ยถามเพื่อนสนิทออกมา

“อะไร”

เธอเอ่ยถามกลับขณะที่ปากก็กำลังเคี้ยวขนมไทยที่คนรับใช้นำออกมาเสิร์ฟให้ไม่หยุดปาก แปลกตรงที่จีน่ารับประทานเท่าไหร่เธอก็ไม่อ้วน

“อ้าว… แสดงว่าดีขึ้นแล้ว” แบม ภูวดลเอ่ยออกมาราวกับโล่งใจที่เพื่อนลืมเรื่องที่รักครั้งแรกของเธอจะแต่งงานได้แล้ว

“ใครบอก..แบม… นั่นมันรักครั้งแรกของจีน่านะ ฉันเฝ้ามองพี่เค้ามาตั้งหลายปี แต่วันนี้กลับมี…ผู้ชายคาบไปแดก ฮือๆๆๆ”

เธอระบายออกมาพร้อมกับน้ำตาอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้แบม ภูวดลรู้สึกว่าตนคิดผิด เขาคิดว่าเพื่อนลืมได้ แต่ความจริงแล้วเธอแกล้งที่จะหลงลืมมันไปต่างหาก ความรักที่ไม่ได้รับการรักตอบทำไมมันช่างดูน่าเจ็บปวดแบบนี้กันนะ แล้วเขาล่ะ ถ้ารักใครสักคนจะแอบคาดหวังแบบที่เพื่อนสนิทของเขาเป็นไหม