ตอนที่ 3 จากนักเรียนสู่นักแสดงตัวประกอบจำเป็น

ร่างสูงโปร่งที่กำลังก้าวขาลงจากรถต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงที่เรียกขานกลับมาของลุงโชติ คนขับรถประจำของเขา เด็กหนุ่มที่มีใบหน้าขาวใสราวกับใบหน้าของสตรีเหลียวมองไปตามเสียง

“มีอะไรหรือเปล่าครับลุงโชติ” เขาเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“เย็นนี้คุณบี๋เธอจะมารับคุณแบมเองนะครับ” ลุงโชติ คนขับรถประจำบ้านบอกเจ้านายน้อยของบ้านพร้อมกับส่งยิ้มให้

“ขอบคุณครับ ผมไปนะครับ สวัสดีครับลุงโชติ”

แบม ภูวดลเอ่ยลาพร้อมทั้งยกมือไหว้ผู้อาวุโส อีกฝ่ายรีบยกมือขึ้นมาพนมรับไหว้แทบไม่ทัน เจ้านายน้อยของเขาก็สุภาพแสนดีแบบนี้เสมอมา สายตาของชายวัยกลางคนมองตามเด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งเดินตรงไปที่ประตูโรงเรียนด้วยความปลาบปลื้มใจ

“แบม…. มาสาย”

สาวสวยประจำโรงเรียนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนสนิทที่กำลังก้าวเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียน

“มีอะไร… อย่าบอกนะว่ามารอ” เด็กหนุ่มหยุดยืนอยู่กับที่ก่อนที่จะหันไปมองตามเสียงที่คุ้นเคย

“อืม…. วันนี้มีสอบเก็บคะแนน” จีน่า เจนจิราเดินเข้าไปใกล้แล้วจับแขนเพื่อนสนิทมากอดเอาไว้

“แล้วไง….”

คำถามของเด็กเรียนอย่างแบม ภูวดลทำเอาจีน่าอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ เพราะไม่่ว่าจะสอบวิชาอะไร เพื่อนสนิทของเธอคนนี้ก็คะแนนเต็มทุกวิชา

“ชิส์… พ่อคนเก่ง ถามแบบนี้เหมือนตอกย้ำว่าเราโง่เลยนะ”

จีน่าปล่อยท่อนแขนเรียวของเพื่อนลง ก่อนที่จะสะบัดหน้าหนี เธอแกล้งทำเป็นโกรธเรื่องนี้แบม ภูวดลรู้ดี บรรดาเหล่าแฟนคลับของทั้งคู่ที่มองมาต่างพากันแอบลุ้นไปตามๆ กันว่าพี่แบมจะง้อพี่จีน่าคนสวยอย่างไร

“โถ่… เราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น จีน่า…เธอไม่ได้โง่ แต่เธอแค่ขี้เกียจ”

เด็กหนุ่มส่งยิ้มให้ก่อนที่จะยื่นมือเรียวขาวสะอาดไปยีผมเพื่อนสนิทก่อนที่จะเดินจากไปเมื่อพูดจบ สาวๆ แฟนคลับที่แอบมองทั้งคู่อยู่ต่างแอบพากันกลั้นเสียงกรีดร้องไม่ให้ดังขึ้นมา รุ่นพี่ทั้งสองเล่นสาดความฟินกันตั้งแต่เช้าแบบนี้ บรรดาน้องๆเลยได้ยิ้มกันไปทั้งวัน จีน่ายกยิ้มขึ้นมาก่อนที่จะวิ่งตามเพื่อนสนิทไป

เมื่อถึงเวลาที่จะต้องสอบวิชาแรกของการเก็บคะแนนก่อนสอบปลายภาคเรียนที่หนึ่งในครั้งนี้ ไม่มีวิชาไหนเลยที่แบม ภูวดลมองแล้วว่ายาก เขาเข้าใจทุกวิชาอย่างถ่องแท้ เวลาเรียนเขาตั้งใจ แล้วพอกลับบ้านไปเขาก็ทบทวนหนังสือ ชีวิตของเขาบางคนอาจจะมองว่าน่าเบื่อ แต่นั่นก็เพราะชีวิตของเขามีเป้าหมาย เขาจะแบ่งเวลาพักผ่อน เวลาที่เขาจะไม่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเลยก็มี

แบม ภูวดลมีเทคนิคในการทำข้อสอบ เขามักจะติวกับตนเองก่อนสอบเสมอและการสอนเพื่อนๆ ก็เป็นการเพิ่มพูนความรู้ให้ตนเองไปด้วย การหวงความรู้เขาคิดว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดี จะมีประโยชน์อะไรถ้าเราเรียนรู้เรื่องอยู่คนเดียว เพราะฉะนั้นเพื่อนๆ ในห้องก็ถือเป็นลูกศิษย์ของเขาอยู่บ่อยครั้ง เพราะเวลาที่เพื่อนไม่เข้าใจอะไรที่อาจารย์สอน พวกเขาก็จะมาถามเด็กเรียนของห้องอย่างแบม ภูวดล

“ขอบใจมากเลยนะแบม ถ้าไม่ได้นายติวให้ก่อนสอบ จีน่าแย่แน่ๆ เลย ข้อสอบออกมาเหมือนกับแนวทางที่นายให้เลย”

สาวสวยประจำห้องขอบคุณเพื่อนสนิทที่ใครๆ ก็มองว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันเกินเพื่อน แต่ความจริงทั้งสองไม่ได้มีอะไรเกินไปกว่าคำว่าเพื่อนเลย

“จริงด้วย ขอบใจนะแบม นายคือตัวนำโชคของฉันเลยว่ะ”

ตั้ม อนุพงษ์เอ่ยเสริมขึ้นบ้าง แต่เมื่อจะกอดเพื่อนเพื่อขอบคุณ แบม ภูวดลกลับเบี่ยงกายหนีเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนสนิทสาวสวยได้เป็นอย่างดี

“คิกๆๆๆ บอกแล้วว่าแบมเป็นของฉันคนเดียว”

จีน่าเดินไปคว้าท่อนแขนเรียวของเพื่อนสนิทมากอดไว้ ตั้ม อนุพงษ์ถึงกับมองบนแล้วสะบัดหน้าหนี

“หึ…ทีกับสาวๆ ไม่เคยหวงตัว” ตั้ม อนุพงษ์แขวะเพื่อนหนุ่ม

“ฐานะเรามันต่างกันย่ะ”

จีน่า เจนจิราบอกก่อนที่จะจูงมือแบม ภูวดลให้เดินหนีเพื่อนอีกคนไปทางอื่น เด็กหนุ่มรีบวิ่งตามสองเพื่อนสนิทที่ทำตัวเหมือนคู่รักกันเข้าไปทุกวัน

“เห้ย!!! รอด้วยดิ” เสียงทุ้มดังลั่นตามหลังของสองหนุ่มสาว

กลุ่มนักเรียนยืนรอดูผลสอบอยู่ที่กระดานแจ้งข่าวของนักเรียน แม้การแจ้งผลสอบกับนักเรียนแบบนี้จะดูเหมือนประจานเด็กที่ได้คะแนนน้อย แต่นั่นก็เป็นตัวช่วยหรือเป็นแรงผลักดันให้เด็กๆ ขยันมากขึ้นเพื่อไม่ให้คะแนนของตนหล่นไปอยู่ท้ายกระดาน ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครได้คะแนนสูงสุด แบม ภูวดลไม่เคยตื่นเต้นกับการไปดูผลสอบ เขารู้ตัวดีว่าเขาทำได้ขนาดไหน หรือวิชาไหนที่ทำได้ไม่ดี

“ผิดสักข้อก็ได้นะแบม” เพื่อนที่ได้คะแนนสอบเป็นลำดับที่สองเอ่ยขึ้น

“เพื่ออะไร”

เขาตอบก่อนที่จะก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ ถึงการกระทำของเขาจะดูน่าหมั่นไส้ แต่ก็ไม่มีใครที่ถือสาเพื่อนคนนี้ เรื่องเรียนดี กีฬาเด่น ต้องยกให้แบม ภูวดล

หลังจากเลิกเรียน บี๋ พิชสินีย์ ปรีชารักษ์เป็นผู้มารับน้องชายตามที่ลุงโชติบอกเอาไว้ ร่างบางในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยดังเรียกสายตาจากรุ่นน้องได้เป็นอย่างดี บี๋ พิชสินีย์ไม่ได้เรียนจบจากโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ เพราะเธอเข้าเรียนโรงเรียนสตรี หลายๆ คนจึงเข้าใจผิด คิดว่าสาวสวยในชุดนักศึกษานั้น เป็นผู้หญิงที่มาติดพันเด็กเรียนและเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนมัธยมแห่งนี้

“พี่จีน่า…. พี่แบมมีสาวสวยมารับไปด้วยค่ะ”

รุ่นน้องคนหนึ่งรีบบอกจีน่า เจนจิรา ขณะที่เธอเดินออกมาจากประตูโรงเรียน วันนี้เธอกลับช้ากว่าเพื่อนสนิทเพราะว่ามีซ้อมเชียร์ลีดเดอร์ เพราะสัปดาห์หน้าโรงเรียนจะจัดงานกีฬาสี ซึ่งแน่นอนว่าเธอกับแบม ภูวดลได้อยู่สีเดียวกัน

“หืม…. สาวสวยอย่างนั้นหรือ”

จีน่า เจนจิราไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนสนิทจะมีผู้หญิงมารับไป ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าเพื่อนสนิทบอกว่าวันนี้พี่สาวจะมารับ

“อ๋อ… ใส่ชุดนักศึกษา หน้าตาสวยๆ ใช่ไหมจ๊ะ” หญิงสาวเอ่ยถามรุ่นน้องผู้หวังดี

“อ่า…. ใช่ค่ะ พี่จีน่ารู้จักหรือคะ” เด็กสาวตอบก่อนที่จะเอ่ยถามรุ่นพี่กลับ

“หึๆ พีี่สาวแบมเค้าจ้ะ”

เมื่อจีน่าเฉลยเด็กสาวถึงกับยิ้มออกมาอย่างเขินอาย ก็โรงเรียนนี้ยังไม่มีใครเคยเห็นพี่บี๋มาก่อนจึงไม่แปลกที่ทุกคนจะเข้าใจผิด

“พี่สาวพี่บอมสวยจังเลยค่ะ สวยหล่อทั้งบ้านเลย” เด็กสาวเอ่ยขึ้นแก้เขิน

“ใช่จ้ะ ยิ่งพี่บอมยิ่งหล่อ… พี่ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ”

จีน่า เจนจิราบอกพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่จะเอ่ยขอตัวแล้วเดินไปยังรถตู้คันหรูของบ้านที่มารอรับเธออยู่ ปล่อยให้รุ่นน้องผู้หวังดีมองตามด้วยสายตาอิจฉาแกมชื่นชม อิจฉาในความสวยและได้ใกล้ชิดหนุ่มฮอตของโรงเรียน ชื่นชมที่เธอไม่ใช่คนสวยที่ไร้สมอง เพราะพี่จีน่าผู้นี้นั้นถือว่าเรียนดี กิจกรรมเด่น