1/2 ค่ำคืนที่บ้านไม่มีใครอยู่

“เคยไปคนเดียวที่ไหนล่ะ ไปเที่ยวทีไรแม่ให้ไปก็เพราะอ้างว่าคุณภาคินให้ไปเป็นเพื่อน”

สองคนมองหน้ากันและหัวเราะ เมื่อคิดถึงเหตุผลที่ทั้งคู่ยกขึ้นมาอ้างโกหกเพื่อให้ดารินแม่ของยิหวา ยอมให้ทั้งคู่ได้ไปเที่ยวข้างนอก

“ฉันก็ยุ่งๆ เลยลืมคิดไปว่า เธอคงไม่ได้ไปไหนแน่ๆ ทำไมน้าดารินถึงห้ามเธอเกือบทุกเรื่องเลย”

ดารินจะคอยห้ามไม่ให้ ยิหวาทำนู่นทำนี่ โดยเฉพาะถ้าต้องเกี่ยวกับครอบครัวของภาคิน ยกเว้นชายหนุ่มเป็นคนมาขอเอง ดารินถึงจะยอม

“แม่บอกว่า แค่ทุกวันนี้ที่ครอบครัวของคุณให้เราสองคนมีที่ซุกหัวนอน แม่มีงานทำ ยิหวาได้เรียนหนังสือ แค่นี้ก็ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณหมดไหม เลยไม่อยากให้ฉันรบกวนอะไรคุณอีก”

มันเป็นคำพูดที่ดารินพูดกับลูกสาว เกือบทุกครั้งที่ยิหวากำลังจะไปไหนหรือทางครอบครัวของภาคินซื้ออะไรให้

“น้าดารินก็คิดมาก ทุกวันนี้แม่ของเธอก็ทำงานบ้านทุกอย่าง ไม่ใช่ว่ามาอยู่ที่นี่เฉยๆ” ชายหนุ่มส่ายหัว

“บ้านเงียบจังเลย คุณพ่อก็ไปต่างจังหวัดกับคุณแม่ น้าดารินกับป้าช้อยก็เอาแต่ไปจัดของบนบ้านหลังใหม่”

ภาคินไม่เข้าใจเลย ทำไมมารดาของเขาต้องรีบสร้างบ้านให้เขาทันที ที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย

“ยิหวาอยากไปช่วยแม่กับป้า แต่ทั้งสองคนบอกให้มาอยู่เป็นเพื่อนคุณ” หญิงสาวบอกชายหนุ่ม

ตอนกลางวันงานบ้านที่บ้านหลังใหญ่มีมาก จนทั้งคู่ไม่มีเวลา ที่จะได้ไปทำงานบ้านที่บ้านหลังเล็ก จึงต้องอาศัยเวลาช่วงกลางคืน

“บ้านก็สร้าง แล้วยังจะให้ไปเรียนต่อฉันงงกับความคิดของคุณแม่ฉันจริงๆ” ภาคินส่ายหัวอย่างไม่เข้าใจ

“คุณภาคินไม่ชอบเหรอคะ บ้านก็มี เรียนก็ได้ไป”

หญิงสาวคิดถ้าเป็นตัวเธอคงดีใจ ที่ได้มีทุกอย่าง ซึ่งในชีวิตจริงเธอไม่มีโอกาส

“บ้านอ่ะชอบ แต่ก็ไม่เห็นยังต้องรีบสร้าง ส่วนเรื่องเรียนไม่อยากไปเลย”

คนพูดหันมาจ้องหน้ายิหวาเหมือนต้องการให้เธอมองเห็นอะไรบางอย่างในสายตาเขา

“ทำไมล่ะคะ เดี๋ยวก็ได้กลับ” หญิงสาวถามพร้อมจ้องตาหวานกลับ

“เป็นห่วงเธอนั่นแหละ ยังจะถามอีก”

คำตอบที่ทำเอายิหวาถึงกลับต้องหลบตาด้วยความเขินอาย นอกจากคำพูดที่ทำให้คนฟังเขินแล้ว ยังมีสายตาที่มองเธอหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเสียอีก

“เออ..คุณภาคิน พอมีรูปตอนเราไปเที่ยวทะเลบ้างไหมคะ ยิหวาจะเอาไปทำเป็นวิดีโอ ส่งอาจารย์ที่โรงเรียน”

ได้โอกาสหญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องพูด ความจริงเธอตั้งใจจะถามชายหนุ่มพรุ่งนี้เช้า แต่ตอนนี้คิดเรื่องไม่ออก เลยพูดไปทันที

“มีอยู่บนห้อง ไปช่วยกันหานะ จะได้ช่วยเก็บของเตรียมย้ายไปบ้านนู้นด้วย”

ภาคินเริ่มเก็บของในห้องนอนแล้ว แต่ยังเก็บได้ไม่มาก เพราะบ้านใหม่ยังจัดการไม่เสร็จ

“ได้ค่ะ จะได้ช่วยกันยกไป ยิหวาจะได้ไปหาแม่กับป้าด้วย”