1/1 ค่ำคืนที่บ้านไม่มีใครอยู่

1

ค่ำคืนที่บ้านไม่มีใครอยู่

“คุณภาคินคะเป็นอะไรทำหน้าเศร้าแบบนี้”

ยิหวาสาวน้อยหุ่นดี ที่ถูกครอบครัวของภาคินช่วยเหลือเธอกับแม่ไว้

“ฉันต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ” คนตอบหันมามองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่ดูมีความเศร้าอยู่ในนั้น

“ก็ดีสิคะ ได้ไปเรียนถึงต่างประเทศ ไม่เห็นต้องเศร้าเลยค่ะ” ยิหวาไม่เข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มตรงหน้า

“ยิหวาไม่เข้าใจหรอก ถ้าฉันไปเรียนที่นั่นต้องไปหลายปี และระหว่างนั้นอาจจะไม่ได้กลับมาจนกว่าจะเรียนจบ”

ภาคินเข้าใจดี ว่ายิหวาไม่เข้าใจ เธอคงคิดว่าไปแค่ไม่กี่เดือน และคงได้กลับบ้านมาเรื่อยๆ

“ไปนานจังค่ะ คิดถึงแย่เลย” สาวสวยพูดอย่างใสซื่อ

“จริงเหรอ ถ้าฉันไปอยู่ที่นู่นเธอจะคิดถึง”

สายตาที่ชายหนุ่มอายุมากกว่ายิหวาถึงสี่ปี มองจ้องเธอเป็นสายตาที่หญิงสาวยังไม่เคยถูกใครมองแบบนี้ มันทำให้หัวใจของยิหวารู้สึกเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

“จริงสิคะ ยิหวาเกิดมาก็เจอคุณแล้ว ถ้าต้องไม่เจอกันนานแบบนั้นก็ต้องคิดถึงอยู่แล้ว”

ตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาดูโลก ยิหวาก็อยู่ที่บ้านของตระกูลอรรถจิรานนท์แล้ว

แม่ของเธอท้องไม่มีพ่อ ฐานิตาแม่ของภาคินสงสารดารินแม่ของเธอ เพราะได้ฟังเรื่องราวจากป้าช้อย ซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่ของบ้าน และเป็นญาติห่างๆของดาริน

คนที่เป็นพ่อของยิหวาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพื่อนสนิทของคณินพ่อของภาคินเอง

“จริงด้วยเนาะ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก”

คำพูดของหญิงสาว ทำให้ภาคินคิดไปถึงภาพเมื่อเด็กๆ ที่เขาสองคนจะเป็นเพื่อนเล่นกันตลอด

“นานแล้วนะคะ ที่เราไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันเลย”

หญิงสาวไม่เคยได้ไปเที่ยวไหน ตั้งแต่ที่ภาคินเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

“แล้วทำไมไม่ไปล่ะ” ชายหนุ่มสงสัย

“เคยไปคนเดียวที่ไหนล่ะ ไปเที่ยวทีไรแม่ให้ไปก็เพราะอ้างว่าคุณภาคินให้ไปเป็นเพื่อน”

สองคนมองหน้ากันและหัวเราะ เมื่อคิดถึงเหตุผลที่ทั้งคู่ยกขึ้นมาอ้างโกหกเพื่อให้ดารินแม่ของยิหวา ยอมให้ทั้งคู่ได้ไปเที่ยวข้างนอก