...รักนี้...อยู่ในใจ… บทที่2.

“ไม่เคยคิดว่าบนโลกนี้จะมีคนที่ดื่มแค่แก้วเดียวก็สติหลุดไปเลย” ผมเปรยๆ เงยหน้าหัวเราะร่วน แต่แล้ว ผมก็ต้องเหลียวกลับมามองหล่อนซ้ำ อะไรบางอย่างในแววตาของหล่อนที่มองมายังผมสะกิดใจพิกล

ผมไม่ใคร่ชอบหน้าเธอนั่นเป็นเรื่องจริง ผมหงุดหงิดทุกครั้งเวลาที่หญิงผู้นี้ยอมหงอให้คนอื่น หล่อนไม่ใคร่มีปากเสียง และทำตัวเหมือนอากาศธาตุ ผมเห็นหล่อนวิ่งวุ่น ทั้งทำงานทั้งเรียน แต่ผลการเรียนไม่เคยตก ผมเสียอีกที่ไม่ใคร่ตั้งใจเรียน ใช้ชีวิตอิสระเต็มที่ เพราะทันทีที่กลับถึงบ้าน ผมคงถูกจับใส่กรงขัง ถูกกฎเกณฑ์ที่พ่อแม่ประเคนใส่กดทับไว้อีก

เปลือกตาผมหรี่ลง หัวใจเต้นเป็นจังหวะเอื่อยๆ แล้วก็เริ่มถี่ขึ้น ทันทีที่ผมแปลความหมายในแววตานั่นได้

ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอกนะ…

แววตาแบบนี้ผมเห็นจนชิน แต่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับคนตรงหน้าไง

นั่นเลยอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ชอบหน้าเธอ ผมมั่นใจในเสน่ห์ตัวเอง และใช้ได้ผลมาตลอด ผมเลยเสียเซลฟ์ตอนที่ผมพยายามหว่าน...แต่ไม่สำเร็จ

ผมสูดลมหายใจแรงๆ ปรามตัวเองในใจ

ผมเพ้อเจ้อไปเองหรือเปล่า ผมคิดเข้าข้างตัวเองมากไปใช่ไหม ผมเพ่งมองเธอตรงๆ ซ้ำอีกครั้ง

“ต้องฝันอยู่แน่ๆ” หล่อนพึมพำออกมา ผมเอนตัวลง และพยายามจับคำพูดของหล่อนให้ได้ หล่อนไม่ได้สื่อสารด้วยภาษากลางที่ผมกับบรูโน่หรือคนอื่นๆ ที่นี่ใช้สื่อสารกันนะ หล่อนคงเผลอตัวนั่นแหละ เลยพูดภาษาถิ่นเกิด ซึ่งมีแค่ผมคนเดียวที่ฟังเข้าใจ

“ขนาดในฝันยังตามมากวนใจธารอีกเหรอคะ ปล่อยให้ธารเป็นอิสระมั้งไม่ได้หรือไง” หล่อนต่อว่าผมใช่ไหม หล่อนคงฝันแบบนี้หลายครั้งแล้วสินะ สีหน้าหล่อนยุ่งยากพิกล

“ธารพูดอะไรเหรอเติร์ก” บรูโน่ถามผม

ผมส่ายหน้าตอบ เสหยิบแก้วบรั่นดีมาจิบ แต่ก็ยังตะแคงหูฟังเสียงหงุงหงิงนั้นไปด้วย ครั้งนี้ผมกลับไม่รู้สึกหงุดหงิดแฮะ

“ทำไงดีล่ะ จะให้นอนตรงนี้จริงๆ เหรอ” บรูโน่มีท่าทางร้อนใจ

“หล่อนเช่าห้องคุณอยู่ไม่ใช่เหรอไง” ผมถาม

“อืม...ชั้นใต้ดินนั่นล่ะ” บรูโน่ตอบ

“นอนเข้าไปได้ไง เหม็นอับจะตาย” ผมบ่น “ปล่อยไว้แบบนี้แหละ หล่อนฟื้นก็คงเดินกลับไปนอนเอง”

“จะดีเหรอ...ผมมีธุระเสียด้วย คุณเองก็อยากกลับแล้วไม่ใช่เหรอ” บรูโน่บ่น

“ไม่แล้ว...เดี๋ยวเฝ้าให้เอง ไม่อยากกลับไปตอนนี้ กลัวจะเลยเถิด”

ผมหนีคู่ควงคนล่าสุดมาดื้อๆ เพราะรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของผมกับเธอไม่ใช่แบบที่ตัวเองต้องการ ความเข้าใจเดิมของผมคลาดเคลื่อน ผมคิดว่าผมคอนโทรลปุณิกาได้ หล่อนคือผู้หญิงคนสุดท้ายที่ผมคิดจะคบด้วย คงเพราะมาจากที่เดียวกันและเข้าใจอะไรง่ายๆ มั้ง ที่ไหนได้...ปุณิกาพูดยากกว่าที่คิดไว้ หล่อนโวยวายหลังผมยื่นข้อเสนอให้ ผมไม่ต้องการจริงจังกับใครทั้งนั้นในเวลานี้ หากอยากสนุกผมเต็มใจอ้าแขนรับ แต่หากคิดไกลกว่านั้น ควรจบแค่ตอนนี้ดีกว่า

และเธอไม่ยอม...

ผมเลยรีบชิ่งมา ปล่อยปุณิกาอยู่ที่อาพาร์ทเม้นท์ หล่อนไม่ใช่เด็กสาวแล้วนะ เวลาน่าจะทำให้ปุณิกาคิดได้

“เอางั้นเหรอ...ขอเตือนนะเติร์ก ธารไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่คุณเคยเจอ อย่ายุ่งกับเธอเลย”

“เห้...คุณคิดว่าผมจะทำอะไรบรูโน่” ผมถามเสียงแกว่ง

หมอนี่รู้ความคิดผมได้ยังไง ผมคิดผมเก็บอาการดีแล้วนะ

“ผมแค่เตือน ไม่คิดก็ดีแล้ว...” บรูโน่ยิ้มมุมปาก เดินเลยเข้าไปในห้องตอนที่เดินกลับมามีผ้าห่มผืนใหญ่ติดมือมาด้วย “ธารไม่ใช่ผู้หญิงในสเปกคุณใช่ไหม?” ผมจิปาก หมอนี่ชักจะรู้มากเกินไปแล้วนะ ผมพยายามวางเฉย

“หล่อนไม่เคยอยู่ในสายตาผมอยู่แล้ว” ผมกัดฟันตอบ

ใช่...ธาริกาไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่ผมชอบ หล่อนสกปรกและดูน่ารำคาญ หล่อนจริงจังกับชีวิตไปทั้งหมด ผมรู้สึกอึดอัดทุกครั้ง เวลาที่รู้ว่าหล่อนแอบมอง

“ดีแล้ว....ผมไปล่ะ จะรีบกลับมา อาจจะสักสองชั่วโมง”

หล่อนเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ที่ค่อนไปทางผอม แต่หนุ่มสำรวยจัด ไม่ใคร่ชอบออกกำลังกายอย่างบรูโน่ก็คงแบกน้ำหนักหล่อนไม่ไหว หมอนี่เลยทิ้งให้หล่อนกองเหมือนขยะอยู่บนเก้าอี้ หล่อนพึมพำด้วยภาษาถิ่น และผมได้ยินเต็มสองหู แต่พยายามเก็บอาการไว้สุดฤทธิ์