บทที่ 3 ยิ่งหยิ่งยิ่งท้าทาย

“ ต่ายเอาชามะนาวไม่ปั่นสองแก้วค่ะ ฟ้าล่ะจะกินน้ำอะไร ” กระต่ายรีบสั่งน้ำในทันทีที่เห็นท่าทางไว้ตัวไม่เล่นด้วยของบดินทร์

“ ฟ้าเอาลาเต้เย็นแก้วหนึ่งก็แล้วกันค่ะ ” เธอสั่งพร้อมกับนั่งลงบนม้านั่งแล้วชวนคุยเพื่อเป็นการทำความรู้จักในฐานะเพื่อนบ้าน

“ พี่ชื่ออะไรคะ ฟ้ากับเพื่อนเพิ่งจะย้ายของเข้ามาเช่าอยู่บ้านข้าง ๆ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ”

ชายหนุ่มที่กำลังสาละวนอยู่กับการชงน้ำอย่างคล่องแคล่ว ชำเลืองตามองเสี้ยวหน้างามของฟ้ารุ่งแวบหนึ่งก่อนจะตอบ

“ ชื่อดินครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณฟ้า และก็คุณต่ายใช่มั้ยครับ ” บดินทร์ตอบอย่างสุภาพไม่มีกิริยาหรือท่าทางว่าสนใจความสวยงามเย้ายวนของฟ้ารุ่งแม้แต่นิด ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของชายหนุ่มไม่น้อย

เพราะตั้งแต่เป็นสาวเป็นนางมา ผู้ชายส่วนใหญ่มักให้ความสนใจกับรูปร่างหน้าตาของเธอเสมอ แต่ถึงจะมีคนมาสนใจมากมายก็ใช่ว่าเธอจะปล่อยตัวปล่อยใจ คนที่เคยได้หัวใจและร่างกายของเธอไปก็คือดีเจหนุ่มที่เพิ่งเลิกกันไปเพียงคนเดียวเท่านั้นเอง

“ ผู้ชายไม่เจ้าชู้มีอยู่ในโลกนี้ด้วยรึ หรือว่าเขาอาจจะเป็นเกย์ อืม อย่างนี้มันต้องพิสูจน์ ” การที่เขาไม่สนใจมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าเขาช่างท้าทายเข้าไปอีก

“ ได้แล้วครับชามะนาวสองลาเต้เย็นหนึ่งทั้งหมดร้อยยี่สิบบาทครับ ” บดินทร์ส่งแก้วเครื่องดื่มให้กับสองสาวพร้อมทั้งแจ้งราคาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้านิ่งราวกับไร้ความรู้สึก

“ นี่ค่ะร้อยยี่สิบบาท ” ฟ้ารุ่งยื่นเงินให้กับชายหนุ่มพร้อมทั้งจงใจให้มือนุ่มของตัวเองสัมผัสโดนนิ้วมือเรียวยาวของบดินทร์ ชายหนุ่มสะดุ้งรีบชักมือออกราวกับมีกระแสไฟแล่นผ่านจากปลายนิ้วเธอเข้าสู่ร่างจนรู้สึกวูบวาบใจเต้นแรงผิดปรกติ

“ ขอบคุณครับ ” บดินทร์กล่าวขอบคุณโดยไม่มองหน้าฟ้ารุ่ง พยายามเก็บอาการใจสั่นเมื่อสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นทรวงอกอวบขาวเนียนที่โผล่พ้นคอเสื้อเธอขึ้นมา

“ อื้ม อร่อยจังค่ะน้ำของพี่ดิน เอ่อ ฟ้าหมายถึงน้ำร้านพี่ดินค่ะ ไว้จะมาอุดหนุนใหม่นะคะ ” เธอแกล้งยิ้มหวานให้เขาแล้วพูดยั่วทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับมาบ้านตัวเอง เมื่อสังเกตุเห็นว่าใบหูเขาแดงระเรื่อขึ้นทั้งที่เจ้าตัวทำเป็นไม่สนใจจะมองก็เถอะ ผู้ชายเขินนี่ก็น่ารักไปอีกแบบนะเนี่ย

“ โอยตาย นี่เราหวั่นไหวไปกับสิ่งยั่วเย้ารึนี่ สงสัยต้องไปปลงอาบัติซะแล้ว อ้าว บ้าจริงเรา ลืมไปว่าไม่ได้เป็นพระแล้วนี่ ” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเมื่อคล้อยหลังฟ้ารุ่งกับเพื่อนสาวของเธอ พยายามกำหนดจิตและลมหายใจเข้าออกให้อาการใจเต้นแรงสงบลง แต่ภาพทรวงอกขาวนวลกับรอยยิ้มหวานจนแก้มบุ๋มของฟ้ารุ่งก็ยังคงติดตาเขาอยู่เช่นเดิม

สองสาวเดินกลับมาที่ระเบียงบ้านตัวเอง ฟ้ารุ่งยื่นแก้วชามะนาวให้กับทอมรับไปดูดรวดเดียวเกือบหมดด้วยความกระหายน้ำ

“ นึกว่าพวกแกจะไปเหมาร้านเขาซะอีกไปตั้งนาน ” ทอมบ่นขึ้นเมื่อละปากจากแก้วเครื่องดื่ม

“ โอ๊ยแก พี่ดินเจ้าของร้านหล่อมาก แต่ว่าดูหยิ่ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้เนาะฟ้า เขาไม่สนใจยัยฟ้าด้วยนะไอ้ทอมรึว่าจะเป็นเกย์วะ ” กระต่ายรีบเล่าให้เพื่อนชายฟังพลางทำตาชวนฝันเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อ ๆ ของพี่ดิน

“ เฮ้ย เป็นไปได้เหรอวะผู้ชายแท้ ๆ จะไม่สนใจในความสวยฮอตปรอทแตกของไอ้ฟ้าสงสัยจะเป็นเพื่อนสาวรึเปล่า ฮ่า ๆ ๆ ” ทอมถามขึ้นแล้วเออออไปกับกระต่ายด้วยอีกคน แต่ฟ้ากลับไม่เห็นด้วยกับเพื่อนทั้งคู่

“ ฟ้าว่าไม่นะ เขาอาจจะเป็นผู้ชายที่เรียบร้อยขี้อายก็ได้ แต่ว่าก็น่าจะพิสูจน์ดูสักหน่อยว่าจะใช่เกย์จริงรึเปล่า ยิ่งไม่สนใจยิ่งท้าทาย ” ฟ้ารุ่งพูดขึ้นยิ้ม ๆ แล้วมองนิ่งไปที่ร้านกาแฟข้างบ้าน

“ อะไรแก อย่าบอกนะว่าแกสนใจพี่ดิน หายเจ็บแผลแล้วรึไงฮึ ” กระต่ายถามจี้ใจดำเพื่อนรักขึ้นเพื่อเตือนสติ

“ อดีตที่มันไม่ดีเราก็มูฟออนแล้วก้าวต่อไปสิ ทำอย่างกับว่าพวกเราไม่เคยผ่านอะไรที่เลวร้ายมาในชีวิตอย่างนั้นแหละไอ้ต่าย ไม่แน่นะ พี่ดินเขาอาจจะเป็นคนที่รักษาแผลใจให้ฟ้าก็ได้ใครจะรู้ ” ฟ้าบอกเพื่อนรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าสวย ทว่านัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอมเทากลับหม่นเศร้า

“ แกมันทำเป็นเข้มแข็งทั้งที่ในใจอยากร้องแทบตาย ทำไมฉันจะไม่รู้ไอ้ฟ้า แต่ก็ดีนะถ้าการจีบพี่ดินจะทำให้แกลืมความเจ็บปวดไปได้บ้าง ” กระต่ายกอดคอเธอเอาไว้อย่างปลอบใจ อ้อมแขนอบอุ่นของเพื่อนทำให้กำแพงความเข้มแข็งของฟ้ารุ่งพังทลายบ่อน้ำตาแตกในทันที เธอกอดตอบกระต่ายแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ