บางอย่างที่อธิบายไม่ได้เกี่ยวกับญาดา

จาคอปเห็นรติกาลตกใจสะดุ้งโหยงกับการได้เจอตนที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างกะทันหันชายหนุ่มยิ้มกว้างดีใจเมื่อเห็นรติกาลมีอาการเช่นนั้น

“ไหนๆ ขอดูหน่อย” จาคอปพูดเย้าแหย่รติกาลจะเดินเข้าด้านในแบบไม่ได้รับคำเชิญจากเจ้าของห้อง

“คอปเตอร์ นายมาได้ไงเนี่ย” รติกาลถามเขาด้วยความแปลกใจ

“ก็มาแล้วนี่ไง” จาคอปพูดในขณะที่พยายามจะเดินเข้าไปด้านในห้องพักให้ได้

“ไหนล่ะไอ้เกลอแฟนนายไหนๆ ขอดูให้ชัดๆ หน่อยสิพวก”

“ฮึ่ย อย่าเข้ามานะเว่ย” รติกาลดันอกเขาออก

“อย่าหวงเลยน่าแค่ขอดูเฉยๆ”

เขาพูดจะเข้าห้องท่าเดียวสองพี่น้องดันกันไปมาคนหนึ่งจะเข้า คนหนึ่งขวางเอาไว้ ฝ่ายหนึ่งมุดฝ่ายหนึ่งผลัก

“ฮึ่ย คอปเตอร์หยุดนะเว่ย อย่าเข้ามา”

จาคอปที่กำลังดันพี่ชายเขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เขารู้สึกคิดถึงช่วงเวลาที่เป็นเด็กที่ได้แกล้งพี่ชายบุญธรรมแบบนี้อยู่บ่อยๆ

“ใครมาเหรอคะ” จาคอปได้ยินเสียงผู้หญิงอยู่ในห้องถาม

“อ่ะเอ่อ เปล่าครับไม่ต้องออกมาครับเดี๋ยวไอ้หื่นนี่มันแต๊ะอั๋งด้วยสายตาครับ” รติกาลแกล้งจาคอปกลับแบบที่เคยแกล้ง

“ห๊า เอ่อ” เธอลังเล

“ไม่ต้องออกมาครับญาดา” รติกาลพูด

“ญาดางั้นเหรอชื่อน่ารักดีนี่ไหนๆ”

จาคอปกล่าวเขาจะมุดลอดแขนรติกาลให้ได้ แต่จาคอปก็ไม่สามารถเข้าไปได้เพราะรติกาลว่องไวกว่าและถูกพี่ชายใช้มือขวาจับหน้าผากดันออก

“คุณไม่เป็นอะไรแน่เหรอคะ” จาคอปได้ยินเสียงเธอถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ครับที่รัก” รติกาลตอบเธอ

เมื่อจาคอปได้ยินพี่บุญธรรมตอบออกไปดังนั้น เขาก็แกล้งหยิกสีข้างของรติกาลเพื่อล่อให้หญิงสาวเป็นห่วงแล้วเดินออกมา

“โอ๊ย” รติกาลร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดเพราะโดนจาคอปหยิก

“เกิดอะไรขึ้นคะ” เสียงหญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วง

“อยู่นิ่งๆ ครับญาดาไม่มีอะไรครับเดี๋ยวผมมา”

รติกาลบอกเธอแล้วหันมามองหน้าจาคอปเขาใช้กำลังปีศาจผลักดันจาคอปออก จาคอปถึงกับผงะถอยหลังไปสองสามก้าว

“โหวววว คุณพระ!!” จาคอปอุทานต่อด้วยการตัดพ้อ

“ทำไมรุนแรงกับน้องชายเยี่ยงนี้ล่ะครับไอ้เกลอ”

“อย่าเสียงดัง ชู่ว” รติกาลปราม

“เออก็ได้” จาคอปเค้นเสียงตะโกนลงในลำคอแบบหงุดหงิด

“เอองี้หน่อย นายมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“เมื่อวาน”

จาคอปเอ่ยซุ่มเสียงแหบพร่าทำเอารติกาลกลอกตามองบนก่อนบอกน้องชายบุญธรรมด้วยสีหน้าสุดเซ็งเมื่อเห็นเขากระซิบกระซาบ

“โธ่ ไอ้บ้าเอ๊ยพูดปกติก็ได้”

“อ้าวเหรอ” สองคนดูเด๋อด๋าก่อนคนน้องจะเอ่ยขึ้น

“มากอดหน่อยพวก” จาคอปอ้าแขนของเขาออกแล้วรติกาลก็เดินเข้าสวมกอดเขาหลังจากไม่ได้เจอกันมานาน

“นายเจอเธอได้ยังไง” รติกาลทำหน้างงเมื่อได้ยินคำถามแบบนั้น

“นายหมายถึงใคร”

“ก็แฟนนายไง” จาคอปกล่าวขณะที่ทั้งสองผละออกจากกัน

“เดี๋ยวค่อยเล่าได้ไหมนายจะไปไหนหรือเปล่าวันนี้” รติกาลยังไม่อยากบอกอะไรตอนนี้เพราะเรื่องที่จะคุยคงยาวเหยียด

“ไม่นะพวกฉันเพิ่งมาถึงเมื่อคืนวานกะจะพักสักหน่อย”

“แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ห้องนี้”

“แหมจะไปยากอะไรเล่า” จาคอปพูดพร้อมยักไหล่

“งั้นบ่ายค่อยคุยกันห้องอาหารหน้าล็อบบี้นะ ฉันจะต้องไปเจอคุณอรไพลินแล้วก็จะไปส่งญาดาที่ทำงาน” รติกาลชี้แจงสิ่งที่ต้องทำ

“อ้าวจริงเหรอฉันนึกว่านายจบกันกับอรไปแล้ว” จาคอปถามแบบงุนงง

“ใช่ ก็จบแล้วแต่เธอมาหาฉันที่ทำงานว่ะ”

“จริงดิ”

“อืม ว่าแต่นายพักห้องไหน”

“สี่สองสอง” จาคอปบอกพลางชี้ไปยังฝั่งที่ตนพักอยู่

“เออ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะเสร็จธุระเดี๋ยวฉันไปหา”

“โอเคเอางั้นก็ได้พวกแล้วเจอกัน” ว่าแล้วจาคอปก็หันหลังเดินกลับห้องตัวเอง

“แหม ขี้หวงจริงจะขอดูหน้าว่าที่พี่สะใภ้ให้แน่ใจสักหน่อยก็ไม่ได้เลยนะก็แค่อยากรู้ว่าที่เห็นนั้น ฉันตาฝาดเพราะว่าเหนื่อยหรือเปล่าหรือฉันเห็นจริงๆ รติกาลนะรติกาลไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ได้เจอ”

จาคอปบ่นไปตามทางในขณะที่เดินกลับห้อง เพราะชายหนุ่มคิดว่าเขาสัมผัสอะไรบางอย่างได้จากญาดาคนรักของรติกาล บางอย่างที่อธิบายไม่ได้

แกร๊ก!

“นอนต่อสักหน่อยดีกว่า”

จาคอปเดินขึ้นเตียงนอน หลังกลับจากไปพบพี่ชายบุญธรรม นอนคิดวางแผนนู่นคิดนี่อยู่สักพักแล้วก็ผล็อยหลับไป

ซู่ๆ!

เสียงน้ำจากฝักบัวพวยพุ่งออกกระทบร่างกายอันมีกล้ามเนื้อแน่นของชายหนุ่มทำให้เขารู้สึกสดชื่นหลังตื่นนอน

ก๊อกๆๆ

ยินเสียงใครสักคนเคาะประตูหน้าห้องดังแว่วฝ่าสายน้ำที่ไหลออกจากฝักบัวมามันช่างประจวบเหมาะกับการอาบน้ำชำระร่างกายของจาคอปได้จบลงพอดี

“คร้าบ”

จาคอปขานรับยานคางขณะดึงผ้าเช็ดตัวมานุ่งพันรอบเอวแล้วดึงอีกผืนมาคลุมหัวและเช็ดผมเช็ดตัว

แกร๊ก!

จาคอปเปิดประตูห้องน้ำก้าวเท้าออกมาแล้วปิดมันก่อนเลี้ยวไปส่องดูตาแมวประตู ชายหนุ่มเห็นว่าเป็นรติกาลพี่ชายบุญธรรมของตนนั่นเองที่ยืนอยู่ แต่เขาหันมองไปตามโถงทางเดินและกำลังยืนรอให้ตนที่อยู่ด้านในเปิดประตูให้ แล้วจังหวะที่จาคอปเปิดประตูรติกาลก็ยกมือขึ้นเคาะอีกครั้งพอดี

ป๊อก!

“โอ๊ยยยย” จาคอปยกมือกุมหน้าผาก

“โหวท่านชายเคาะสูงซะด้วยโดนหน้าผากเลย โอ๊ยเจ็บๆๆ มือหรือค้อนวะเนี่ย” จาคอปบ่นเมื่อโดนมือหนักๆ ของพี่บุญธรรมเคาะลงเหนือกลางคิ้ว

“เอ้านึกว่าไม้ประตู หน้าผากนายเองหรอกเหรอ” รติกาลถาม

“เออสิ อูยเจ็บมาๆ เข้ามาก่อนฉันยังแต่งตัวไม่เสร็จเลย” จาคอปเรียกให้รติกาลเข้ามาในห้องก่อนจะถามขึ้น

“นายไปส่งแฟนนายแล้วเหรอ”

“ใช่ไปส่งแล้วเดี๋ยวตอนเย็นไปรับ”

“แหมๆ มีไปรับไปส่งด้วย” จาคอปแซว

ภายในห้องสองพี่น้องต่างบิดามารดาเล่าอะไรต่อมิอะไรให้กันฟังหลายอย่าง ก่อนที่รติกาลจะลงท้ายด้วยการบอกว่าตอนเย็นต้องรีบไปรับคนรักเพราะมีเรื่องให้สงสัยทั้งกลัวแฟนสาวเกิดอันตรายจากคนรักเก่าของเธอ

“งั้นฉันขอไปด้วยคนสิฉันอยากเห็นแฟนนายให้แน่ใจ” รติกาลได้ยินจาคอปพูดดังนั้นก็หันขวับไปมองหน้าน้องชายทันที

“นายหมายความว่าไงคอปเตอร์” รติกาลเรียกเขาด้วยชื่อเล่นที่ตนเป็นคนตั้งให้

“ฉันหิวแล้วล่ะ เราไปคุยกันต่อที่ห้องอาหารหน้าล็อบบี้ได้ไหม” จาคอปผายมือขวาออกเชิงชักชวน

“ได้สิ” รติกาลบอก

“งั้นไปกันเถอะ”

ว่าแล้วทั้งสองพี่น้องก็เดินออกจากห้องพักเพื่อลงไปยังส่วนห้องอาหารของโรงแรม

“นายกินอะไรมาหรือยัง จะกินอะไรไหมเดี๋ยวฉันจะได้สั่งให้ทีเดียว” จาคอปถามแต่รติกาลปฏิเสธเพราะเขาอิ่มแล้ว

สองคนคุยกันหลายอย่าง ถามสารทุกข์สุกดิบ รติกาลเล่าเรื่องของแฟนสาวให้เขาฟัง จาคอปก็บอกเห็นบางอย่างในตัวญาดาแต่ตนอธิบายไม่ได้ว่าคืออะไรและอยากเจอพ่อแม่บุญธรรมแล้วก็ชวนรติกาลไป เขาตกลงแต่ขอเวลาเคลียร์อะไรหลายๆ อย่างก่อน

แล้วรติกาลก็ถามเรื่องจีนส์กับจาคอปว่าเกิดอะไรขึ้น จาคอปจึงเล่าเหตุการณ์ที่เขาประสบให้พี่บุญธรรมฟังหมดเปลือก ทำให้รติกาลหลุดหัวเราะลั่นห้องอาหาร จนลูกค้าคนอื่นๆ หันมามองเป็นตาเดียว

พอกินเสร็จทั้งสองคนก็ขึ้นลิฟต์กะจะกลับไปพักผ่อนเพื่อรอเวลาไปรับญาดา แล้วในระหว่างที่กำลังยืนรอลิฟต์จาคอปก็พูดเรื่องสร้อยของตนให้รติกาลฟัง

“เอ๋ จริงเหรอคอปเตอร์”

“จริงสิ”

“สร้อยมังกรกอดไข่ที่นายห้อยติดตัวตั้งแต่เด็กๆ นั่นน่ะเหรอ”

“อืม..ใช่”

รติกาลยกมือลูบคางครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนถามขึ้น

“ว่าแต่..มันเปล่งแสงตอนไหนเหรอ”

“มันเปล่งแสงสองครั้งเมื่อคืนวาน ตอนฉันเข้าลิฟต์เพื่อขึ้นไปพักผ่อนหลังจากเช็กอินเสร็จ กับตอนหลังจากฉันอาบน้ำเสร็จ”