บทที่ 8 กงล้อแห่งชะตา หมุนขึ้นอีกครา

กุ้ยซือหลินรู้สึกราวกับว่าร่างกายนั้นเบาหวิวไม่มีความเจ็บปวดอย่างที่คิด กระพริบตาถี่ ๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ก้นเหวสักที่หนึ่ง มีดวงจันทร์กลมโตลอยเด่นอยู่ตรงหน้า หญิงสาวค่อย ๆ พยุงกายของตนลุกขึ้นนั่งพยายามสอดส่ายสายตาไปทั่วบริเวณ

ไม่มีร่องรอยของรถยนต์ของเธอหรือต้นไม้ที่หักโค่น หรือคราบโคลนจากการถูกน้ำป่าพัดพาเลยแม้แต่น้อย เธอคงตายแน่แล้วและที่นี่คงเป็นที่ไหนสักแห่งของโลกหลังความตาย

ร่างบางของกุ้ยซือหลินยังอยู่ในชุดเดิมของวันก่อนเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่ทราบได้ที่เธอนอนอยู่ตรงนี้ หญิงสาวค่อย ๆ ลุกเดินไปตามทางที่ดวงจันทร์สองแสงสว่างให้เห็นได้อย่างชัดเจน

เธอออกเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางเดินเบื้องหน้าได้สักพักสองข้างทางก็เป็นทุ่งดอกไม้สักอย่างหนึ่งสะท้อนกับแสงจันทร์ดูสวยงาม สายลมพัดเอ่ย ๆ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์ด้านบน ก่อนจะรู้สึกได้ว่าแสงของพระจันทร์จ้าขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอทนไม่ไหวยกมือขึ้นปิดบังแสงจ้านั้น ก่อนจะรู้สึกว่าทุกอย่างมืดมิดลงไป

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ”

กั๋วซืออิ๋งสาวใช้ประจำตัวของคุณหนูเฟิ่งฮุ่ยเหอ เขย่าร่างบางของเจ้านายของตนด้วยแรงไม่เบานัก เสียงเรียกแรกเริ่มเบาดุจเสียงกระซิบ ก่อนที่จะเพิ่มความดังมากขึ้นไปอีกเมื่ออีกคนไม่ตอบสนอง ใบหน้าซีดเผือดมองอีกคนอย่างตระหนกตกใจ เธอปลุกคุณหนูมาสักพักแล้วคุณหนูก็ยังไม่ตื่น คราแรกก็ยังคิดไปว่าอีกคนอาจจะหมดลมหายใจไปแล้วก็ได้ แต่เมื่อได้ลองใช้หลังมืออังลมหายใจที่ปลายจมูกเชิ่ดรั้นนั้นก็พบว่ายังมีลมหายใจอ่อน ๆ ทรวงอกก็ยังขยับขึ้นลงแม้แทบจะมองไม่ออกก็ตาม