บทที่ 7 หมดเวลา (3)

“ขอบคุณมากนะที่เจ้าคอยดูแลข้าอย่างดีตลอดมา”

“เป็นหน้าที่ของซืออิ๋งเจ้าค่ะ”

เด็กสาวพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เมื่อได้ยินคำพูดราวกับจะสั่งเสียของอีกคน

วันนี้เฟิ่งฮุ่ยเหอมีแรงลุกขึ้นมาทำสวนต่อ แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังแปลกใจเนื่องจากปกติแล้วนั้นหากเป็นไข้แล้วก็จะนอนซมอีกหลายวันกว่าจะมีเรี่ยวแรงลุกขึ้นมาทำอะไร

หญิงสาวทั้งสองช่วยกันทำสวนปลูกผัก ถางหญ้าจนพลบค่ำ ซืออิ๋งก็ได้ลงมือทำข้าวต้มไก่ฉีกของโปรดของอีกคน

“ต่อไปนี้ข้าจะดูแลเจ้าบ้างนะซืออิ๋ง ขอบคุณมาก ๆ ที่มาลำบากอยู่กับข้าที่นี่”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

ซืออิ๋งเก็บถ้วยชามของออกมาล้าง เมื่ออีกคนเข้านอนไป คืนนี้ท้องฟ้าไม่มีเมฆเลยแม้แต่น้อย พระจันทร์ส่องสว่างไปทั่ว แต่ก็ยังสามารถมองเห็นดวงดาวอยู่เต็มท้องฟ้าได้บ้างประปราย หากเป็นคืนเดือนมืดจะเห็นดาวได้ทั่วท้องฟ้าเลยทีเดียว

หลังจากจัดการทุกอย่างในครัวเรียบร้อยแล้ว กั๋วซืออิ๋งก็เข้าไปปูที่นอนของตน ที่ด้านหน้าเตียงนอนของคุณหนูที่ตอนนี้คงหลับลงไปแล้วด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่ความจริงแล้วนั้นบัดนี้ดวงจิตของคนที่นอนหลับตาสนิท ริมฝีปากอมยิ้มนิด ๆ กำลังจะค่อย ๆ ออกจากร่าง

เด็กสาวรับใช้นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าเจ้านายของตนนั้นกำลังจะจากไป จนกระทั่งได้ยินเสียงหอบหายใจดังเฮือก กั๋วซืออิ๋งก็รีบผุดลุกขึ้นมามอง แต่เมื่อเห็นว่าเจ้านายยังนอนนิ่งจึงคิดไปเองว่าคุณหนูคงจะละเมอจึงล้มตัวลงนอนต่อ

ร่างโปร่งแสงของคุณหนูเฟิ่ง ยืนมองร่างของตนที่นอนบนเตียงด้วยแววตาเศร้า ๆ ก่อนจะหันมามองกั๋วซืออิ๋งเด็กรับใช้ที่คอยดูแลตนมาพลางส่งยิ้มให้อีกคนบาง ๆ

“ลาก่อนนะซืออิ๋ง หมดเวลาของข้าแล้ว”

ร่างโปร่งแสงของเฟิ่งฮุ่ยเหอหันหลังกลับเดินออกจากประตูห้อง ออกมาที่ด้านนอกบ้านสวน สัตว์รอบบ้านต่างส่งเสียงกันระงมราวกับจะบอกลาอีกคน ร่างนั้นกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากประตูบ้านสวนแล้วหายไปตลอดกาล