บทที่ 6 หมดเวลา (2)

เมื่อคืนที่ผ่านมาฝนตกหนักมาก อากาศจึงเย็นลงกะทันหันทำให้ร่างกายของคุณหนูที่หลายวันมานี้คิดจะปลูกผักเผลอใช้ร่างกายหักโหมล้มป่วยลงไป กั๋วซืออิ๋งส่งข่าวไปที่บ้านสกุลเฟิ่งเรื่องการป่วยของคุณหนูก็หลายครั้งแต่ก็ไร้การตอบกลับมาเช่นเคย

ครั้งนี้ก็เช่นกันคุณหนูเฟิ่งไข้ขึ้นสูง กั๋วซืออิ๋งได้แต่นั่งเช็ดตัวให้ทั้งคืน ไข้ก็ยังไม่ลด เรียกเท่าไหร่คุณหนูก็ไม่ตื่นแถมยังเพ้อหาแต่ฮูหยินรองที่เสียไปแล้ว

เด็กสาวได้แต่นั่งร้องไห้ไปเช็ดตัวลดไข้ให้อีกคนไป จนกระทั่งนางหยุดเพ้อ จึงรามือและเผลอฟุบหลับไปข้าง ๆ ร่างบาง

“อือ แค่ก ๆ ”

เสียงไอแผ่วดังมาจากข้างตัวของกั๋วซืออิ๋ง เด็กสาวรีบผุดลุกขึ้นมาดูผู้เป็นนายของตนด้วยความร้อนรน ใบหน้ามีแต่ความวิตกกังวล

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ”

“ซืออิ๋ง”

เจ้าของใบหน้าที่ดูมีสีสันขึ้นมาผิดหูผิดตาส่งยิ้มให้อีกคนอย่างสดชื่นราวกับคนละคน วันนี้เฟิ่งฮุ่ยเหอรู้สึกตัวเองมีเรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างประหลาด แม้แต่ซืออิ๋งเองก็อดแปลกใจไม่ได้

“เมื่อคืนคุณหนูไข้สูงมาก ๆ เลยเจ้าค่ะ ฮึก ข้าน้อยนึกว่าคุณหนูจะทิ้งข้าไปซะแล้ว”

กั๋วซืออิ๋งร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ หลังจากนึกถึงเมื่อคืนที่อาการของคุณหนูหนักมาก เธอคิดไปแล้วว่าหญิงสาวจะจากเธอไป เฟิ่งฮุ่ยเหอส่งยิ้มให้อีกคน พลางใช้มือบางช่วยเช็ดน้ำตาให้เด็กสาวอย่างเบามือ

“เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดานะ ซืออิ๋ง”

“คุณหนูนอนพักต่อนะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าน้อยเอาข้าวต้มมาให้”

หลังจากเห็นสีหน้าสดใสของคุณหนูแล้วเด็กสาวก็ใจไม่ดี เพราะเคยได้ยินผู้ใหญ่พูดกันมาอยู่บ้างว่าหากคนป่วยหนักกลับมาแข็งแรงทันตาเห็นสักพักก็มักจะจากไป

เด็กสาวเดินเข้าครัว ตั้งใจต้มโจ๊กให้คุณหนูของตนกินอย่างดีที่สุด คิดไปใจก็สั่นไป แต่เธอจะต้องปิดความเศร้านี้ให้มิดชิดไม่ให้คุณหนูสังเกตเห็นเป็นอันขาด

ยิ่งจ้าวฮุ่ยเหอลุกขึ้นมานั่งกินโจ๊กของกั๋วซืออิ๋งจนหมดชาม ก็ยิ่งตอกย้ำความคิดของเด็กสาวว่าเจ้านายของตนคงใกล้จะจากไปเต็มที