บทที่ 3 บทนำ (3)

การออกมาทำกิจกรรมค่ายอาสาที่ฉางซาครั้งนี้ช่วยกุ้ยซือหลินให้หายจากความเศร้าได้มาก เป็นเพราะว่ากิจกรรมต่าง ๆ ในค่ายมีหลากหลายจนทำให้ผู้เข้าร่วมแทบไม่มีเวลาได้ว่างจนคิดฟุ้งซ่าน

ที่นี่มีทั้งกิจกรรมสร้างห้องหนังสือ กิจกรรมปลูกผักซึ่งถูกใจของกุ้ยซือหลินเป็นอย่างมากที่ได้ฝึกปลูกผักและดูแลผักต่าง ๆ ซึ่งเธอยังไม่เคยทำมาก่อน นอกจากนั้นแล้วยังมีกิจกรรมเที่ยวชมพิพิธภัณฑ์และวังโบราณต่าง ๆ ที่ทางค่ายได้เพิ่มเติมเข้ามาจากกิจกรรมจิตอาสาครั้งนี้อีกด้วย

วันนี้เป็นกิจกรรมเกือบวันสุดท้ายของค่ายในครั้งนี้ทางค่ายได้พาผู้เข้าร่วมกิจกรรมเข้าชมพิพิธภัณฑ์เมืองฉางซา กุ้ยซือหลินเดินชมภาพวาดต่าง ๆ อย่างสนใจ

จนกระทั่งไปสะดุดตาเข้ากับภาพวาดภาพหนึ่ง หญิงสาวเดินเข้าไปหามันราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง เป็นภาพแผ่นหลังกว้างของแม่ทัพท่านหนึ่งในชุดเกราะสีดำมีผ้าคลุมสีแดงเลือดหมู กำลังยืนหันหลังให้เหมือนเขากำลังมองตรงเข้าไปยังพระราชวัง

ทันทีที่กุ้ยซือหลินเห็นภาพนั้นจู่ ๆ เธอก็มีความรู้สึกแน่นไปทั่วอกอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกโหยหา คิดถึง ประเดประดังเข้ามาในห้วงความคิดจนเธอรู้สึกแน่นไปหมด

ความรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าตัวเธอนั้นเคยเห็นแผ่นหลังกว้างนี้ที่ไหนมาก่อน ความรู้สึกห่วงหา อาทรเหล่านั้นตีตื้นเข้ามาในอกของหญิงสาว จนใบหน้าหวานเหยเก

เธอจึงยกมือบางขึ้นลูบหน้าอกตัวเองเบา ๆ ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรงนี่มันคืออะไรกัน เมื่อร่างกายทนรับความรู้สึกมากมายเหล่านั้นไม่ไหวหยาดน้ำใสก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยโดยไม่ทันตั้งตัว

กุ้ยซือหลินรีบปาดหยดน้ำตานั้นออกจากใบหน้าของตนอย่างรวดเร็วก่อนที่จะมีใครสังเกตเห็น จังหวะนั้นก็รีบเดินออกมาสูดอากาศที่ด้านนอกพิพิธภัณฑ์ ในใจก็ได้แต่คิดสงสัยว่าเป็นเพราะอะไร อีกทั้งภาพแผ่นหลังกว้างนั้นก็ยังคงติดตรึงในใจเธอไม่หายไปไหน

เย็นวันนั้นเป็นเพราะพายุพัดผ่านเข้าเมืองที่จัดค่ายอาสาฝนจึงเทลงมาไม่ขาดสาย จนภาพเบื้องหน้ากลายเป็นภาพพร่ามัว กุ้ยซือหลินนั่งอยู่บนรถบัสที่ค่ายเตรียมไว้กำลังกลับเข้าที่พักในใจก็นึกกระหวัดไปถึงภาพวาดแม่ทัพในเกราะดำผู้นั้นไม่หยุดนี่เธอเป็นอะไรกันนะหญิงสาวคิดอย่างไม่เข้าใจตัวเอง