บทที่ 2 บทนำ (2)

กุ้ยซือหลินเปลี่ยนรองเท้า ก่อนจะเดินตรงเข้าห้องนอนของตัวเอง บนผนังเต็มไปด้วยข้อความต่าง ๆ ที่เธออ่านเจอในหนังสือวรรณกรรมแล้วมักจะจดใส่โพสอิทและติดผนังเอาไว้

หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งจัดกระเป๋าเตรียมไปเข้าค่ายอาสาทันทีโดยพยายามที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองว่างเลยแม้แต่นาทีเดียว

ดวงตากลมโตแม้จะไม่มีหยาดน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ฉายแววเศร้าสร้อยออกมาให้เห็นได้ชัดเจน เธอยอมรับกับตัวเองตรง ๆ ว่าเธอนั้นคิดถึงแม่มาก อีกอย่างก็คือในตอนนี้ชีวิตของเธอไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ หากว่าใบปริญญาไม่ใช่สิ่งที่แม่เฝ้าหวัง วันนี้เธอจะเป็นอย่างไรก็ไม่ทราบได้ มือบางจัดแจงเลือกเสื้อผ้าและของใช้สำหรับจะไปเข้าค่ายจิตอาสาในวันพรุ่งนี้ ก่อนที่จะเจอเข้ากับกรอบรูปภาพอันหนึ่งซึ่งเธอถ่ายคู่กับแม่เมื่อครั้งไปเที่ยวเมืองโบราณแล้วใส่ชุดฮั่นฝูถ่ายด้วยกัน

มือบางสั่นน้อย ๆ ไล้ไปตามรูปภาพที่อยู่ในกรอบสวยงาม กุ้ยซือหลินจำได้ว่าเธอเก็บมันเอาไว้ในลิ้นชักของตู้เสื้อผ้าหลังจากที่จัดพิธีศพให้แม่ เพราะไม่ว่ามองเห็นมันทีไรก็ทำใจให้หายเศร้าไม่ได้สักที

“หนูส่งเล่มจบเรียบร้อยแล้วนะคะแม่ อีกไม่นานแม่ก็จะได้เห็นใบปริญญาของหนูแล้วนะ ฮึก”

หญิงสาวยกกรอบรูปในมือขึ้นมากอดไว้แนบอก ไหล่บางสั่นสะท้าน น้ำตาร้อนไหลจากดวงตากลมสวยลงมาอาบแก้มอย่างกลั้นไม่อยู่เสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวดังไปทั่วห้องนอน