ตอนที่ 4 ปลื้มอยากมีพ่อ

ตอนที่ 4 ปลื้มอยากมีพ่อ

"เดี๋ยวกูมา..." หันไปพูดกับลูกน้องแล้วเดินตัวปลิวออกจากร้านไป

"คุณลุงใจดี สวัสดีครับ" ใบหน้าจ้ำม่ำของน้องปลื้มยิ้มกว้างให้คุณลุงทันที เฮียสิงห์เองก็ส่งยิ้มกลับไปเช่นกันทันทีที่เดินข้ามฝั่งเข้ามาถึง รอยยิ้มของน้องปลื้มมีลักยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า ทำให้เขารู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นรอยยิ้มนี้ที่ไหน

"สวัสดีครับ นั่งลงคุยกันก่อนสิ"

"ครับ" หน้าร้านมีเก้าอี้สำหรับให้ลูกค้านั่งรออยู่หลายตัว ทั้งสองหนุ่มพากันนั่งลงไปที่เก้ากี้ตัวยาวด้านหน้าร้าน

"เราชื่ออะไรนะ"

"ชื่อน้องปลื้มครับ"

"ลุงชื่อลุงสิงห์นะ" ทั้งสองกำลังทำความรู้จักกันอยู่ ทันใดนั้นเสียงของแม่กอหญ้าก็ดังขึ้นเรียกหาลูกชายเกรงว่าจะมีอันตราย

"น้องปลื้ม...อ้าวคุณ" เดินออกมาตามลูกชายตัวเล็ก เห็นกำลังนั่งอยู่กับคุณลุงคนที่น้องปลื้มพูดถึงบ่อยมากหลังจากที่ได้เจอกันตั้งแต่วันนั้น

"สวัสดีครับ ผมเฮียสิงห์คุณชื่ออะไรครับ" สายตากรุ้มกริ่มรีบส่งยิ้มไปให้แม่ของน้องปลื้มทันที

"............" แต่ใบหน้าของเธอนั้นกลับนิ่งเฉย เธอเม้มปากแน่นไม่ยอมพูด เธอรู้มาว่าเขาเจ้าชู้ เธอไม่ชอบคนเจ้าชู้!

"แม่ปลื้มชื่อกอหญ้าครับ" เสียงเล็กๆของน้องปลื้มเอ่ยบอกแทนแม่

"..........." เขามองไปที่ใบหน้าของเธอนิ่งๆ แล้วคิดในใจว่า...เธอคงยังไม่ไว้ใจเขา แต่ก็ไม่แปลกเพราะเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ข้อนี้เขาเข้าใจได้

"ร้านผมอยู่ฝั่งตรงข้ามเคยบอกไปแล้ว คุณไว้ใจได้ ผมแค่อยากมาทักทายน้องปลื้มเฉยๆ คุณทำงานของคุณไปเถอะ เดี๋ยวผมดูแลน้องปลื้มให้" เขาอาสา...อันที่จริงเขาก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย เขาแค่รู้สึกถูกชะตากับน้องปลื้มมากๆ จึงอยากมาทักทายและคุยด้วย

"ไม่รบกวนหรอกค่ะ" เธอปฏิเสธ!

"รบกงรบกวนอะไรกัน คนกันเองทั้งนั้นอีกหน่อยก็เป็นเพื่อนบ้านกันแล้ว" เขาพูดขึ้นยิ้มๆ รู้สึกว่าเธอมีกำแพง หรือไม่ก็กลัวว่าผัวจะมาเจอเข้า ซึ่งเขาไม่เคยมีความคิดที่จะจีบคนมีเจ้าของอยู่แล้ว แต่ถ้าโสดก็ไม่แน่!

"แม่ไปทำงานเถอะครับ ปลื้มมีเรื่องจะคุยกับคุณลุงใจดีนิดหน่อย" คำว่านิดหน่อยของน้องปลื้มทำให้แม่กอหญ้าต้องรีบเบนสายตาไปมองหน้าลูกชายทันที

"น้องปลื้มต้องไม่พูดจาเหลวไหลนะลูก" เธอปรามไว้ก่อน เพราะคิดว่ารู้จักนิสัยลูกดีกว่าใคร

"ครับ" น้องปลื้มรับปากแม่ด้วยรอยยิ้ม แต่นิ้วเล็กๆสองนิ้วแอบเกี่ยวกันไว้อยู่ทางด้านหลัง ทำให้แม่ไม่เห็นแต่คุณลุงใจดีเห็น เขาเกือบหลุดขำที่เห็นเจ้าตัวแสบแอบเกี่ยวนิ้ว...เจ้าเล่ห์เหมือนใครนะ!

"ถ้าอย่างนั้นฉันฝากลูกด้วยค่ะ" กอหญ้าเดินไปช่วยเจ้แนนจัดของต่อ ส่วนเจ้แนนแอบมองมาที่น้องปลื้มยิ้มๆ...สงสัยจะอยากมีพ่อจริงๆ

"คุณลุงครับ คุณลุงมีแฟนหรือยังครับ" คำถามของเด็กชายตัวน้อย ทำให้คุณลุงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย

"อายุเท่าไหร่เนี่ย ถามคำถามแบบนี้ลุงก็เขินแย่น่ะสิ"

"สามขวบครับ เป็นหนุ่มแล้ว ว่ายังไงครับคุณลุงมีแฟนหรือยังครับ"

"ยังไม่มีครับ" เขายอมตอบ จากนั้นก็ตั้งใจฟังประโยคต่อไปของน้องปลื้มต่อ กำลังลุ้นว่าน้องปลื้มจะเชียร์เขาให้ป้าหรือแม่ เพราะมีผู้หญิงสองคน

"แม่ของปลื้มก็ยังไม่มีแฟน ปลื้มอยากมีพ่อ คุณลุงสนใจแม่กอหญ้าของปลื้มมั้ยครับ" ตกลงเลยได้มั้ย!

"แล้วพ่อนายไปไหนล่ะ" เขาอยากรู้ต่อ...

"ปลื้มเคยถามแม่แล้ว แม่บอกว่าพ่อตายไปแล้ว"

"นี่อย่าบอกนะว่านายไม่เคยเจอหน้าพ่อ"

"ไม่เคยครับ" น่าสงสารจัง!

"เข้าโรงเรียนหรือยัง"

"กำลังจะเข้าแล้วครับ ตอนแรกแม่จะพาไปสมัครเรียนแต่พอดีย้ายที่อยู่ก่อน เห็นแม่บอกว่าจะมาหาที่เรียนที่นี่ครับ" เจ้าอ้วนนี่พูดเก่งจัง!

"คุณลุงหิวน้ำมั้ยครับ ปลื้มมียี่สิบบาท เดี๋ยวปลื้มเลี้ยงเอง" พอดีมีรถขายน้ำวิ่งผ่านมาพอดี น้องปลื้มตะแคงคอถามคุณลุงด้วยท่าทางน่ารัก...ทำเอาคนรักเด็กอยู่แล้ว โดนเด็กตกเข้าอย่างจัง

"ใจกว้างซะด้วย ไม่เป็นไร เดี๋ยวลุงเลี้ยงนายเอง อยากกินอะไร ไปเดินตลาดกันมั้ย" ด้านข้างของร้านเดินถัดออกไปอีกหน่อยแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงตลาดแล้ว

"แม่ต้องไม่อนุญาตแน่ๆ" สีหน้าของน้องปลื้มดูอยากไปกับคุณลุงมากๆ แต่ก็เป็นห่วงความรู้สึกของแม่มากเช่นกัน

"แม่นายใจดีมั้ย"

"ใจดีครับ คุณลุงกลัวแม่ดุเหรอครับ"

"เดี๋ยวลุงไปขอให้" ว่าแล้วก็ลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่นั่งอยู่ หันหน้าเข้าไปในร้าน

"คุณ คุณ...เจ้ครับ ผมขออนุญาตพาน้องปลื้มไปเดินตลาดได้มั้ยครับ"

"กอหญ้า กอหญ้า คุณสิงห์เขาจะพาน้องปลื้มไปเดินตลาดให้ไปหรือเปล่า...ฉันไม่ใช่แม่เขาไม่กล้าอนุญาตหรอกจ่ะ" ประโยคแรกเจ้แนนตะโกนถามกอหญ้าให้ ส่วนประโยคหลังหันมาพูดกับผู้ชายที่น่าจะกำลังเข้าทางเด็ก

"ไม่ค่ะ...ปลื้มมาหาแม่"

"ผมบริสุทธิ์ใจ เดี๋ยวเอามาส่ง"

"เราไม่เคยรู้จักกัน ฉันไม่ไว้ใจคุณ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ต้องพูดตรงๆ"

"โอเคครับผมเข้าใจ ปลื้ม...ถ้าอย่างนั้นนายรออยู่นี่ บอกมานายอยากกินอะไรเดี๋ยวลุงไปซื้อมาให้"

"น้องปลื้ม..." เสียงดุๆของแม่ทำให้น้องปลื้มต้องก้มหน้าลง กอหญ้ามักจะสอนลูกของเธออยู่เสมอว่าไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้า และหัดรู้จักเกรงใจคนให้เป็น

"ปลื้มไม่หิวแล้วครับ" ตอบเสียงเศร้าจนเฮียสิงห์รู้สึกสงสาร ในเมื่อขอดีๆไม่ให้ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหาว่าเขาใจร้ายก็แล้วกัน

"ปลื้ม...นายเชื่อใจลุงมั้ย" ทั้งสองหนุ่มส่งสายตาให้กัน น้องปลื้มรู้ได้ทันทีว่าคุณลุงจะทำอะไร

"ครับ"

"ถ้างั้นเราไปกัน!" พูดจบเขาก็คว้าตัวน้องปลื้มอุ้มขึ้นไว้บนแขนแข็งแรงแล้วหันหลัง พากันเดินออกไปจากหน้าร้านทันที

"นี่คุณ!!"

"กอหญ้า...ปล่อยไปเถอะ เจ้ว่าไม่มีอะไรหรอก" เจ้แนนห้ามไว้ กอหญ้าจึงยอมปล่อยให้ลูกชายไป...

"เจ้คะ แต่หนูเป็นห่วงลูก"

"ร้านเขาก็อยู่แค่นี้ กล้องวงจรปิดก็เยอะแยะ เจ้ว่าไว้ใจได้ เจ้าของเก่าบอกว่าเขาก็แค่เจ้าชู้ส่วนเรื่องอื่นดีหมด เจ้ว่าเขาคงอยากจีบเรามั้งถึงได้เข้าทางลูก" เจ้แนนก็พูดตรงเกินไป จนคนที่เป็นห่วงลูกหน้าแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

"เจ้...พูดอะไรคะเนี่ย"

"เอาน่า ถ้าเขารักน้องปลื้มจริงเจ้อยากให้กอหญ้าลองเปิดใจนะ ไม่เห็นเหรอเจ้าเด็กอ้วนนั่นอยากมีพ่อใจจะขาดแล้ว" ที่ผ่านมามีผู้ชายจำนวนไม่น้อยเข้ามาจีบกอหญ้าแต่พอรู้ว่าเธอมีลูกติด ผู้ชายพวกนั้นก็หายไปทีละคน แต่เฮียสิงห์คนนี้กลับแตกต่างไปจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง

"แต่เขาเจ้าชู้นะเจ้"

"ก็เพราะแบบนี้ตัวเจ้เองถึงไม่คิดจะมีใครอีก แต่เรายังไม่เคยมีเลยนะ ไม่อยากจะลองลิ้มรสความรักดูสักครั้งเหรอ" เสียชาติเกิดแย่เลย!

"แต่..."

"เอาน่า...ยังไม่ต้องพูดอะไรตอนนี้หรอก รอดูไปก่อน ผู้ชายมีหลายแบบ บางคนเจ้าชู้จนวันตายก็ไม่ยอมหาย บางคนมีเมียก็เลิกเจ้าชู้ได้ อย่าเอาผู้ชายไม่ดีเพียงคนเดียวมาตัดสินผู้ชายทั้งโลก" เจ้แนนพูดถูก กอหญ้าพยักหน้ารับทราบ เธอมองตามหลังทั้งสองคนที่กำลังเดินหายเข้าไปในตลาด จากนั้นเธอจึงหันกลับเข้าไปทำงานในร้านต่อ

ทางด้านเฮียสิงห์กับน้องปลื้ม ทั้งสองคนพากันอุ้มเดินมาถึงตลาด ตลาดแห่งนี้มีขายทุกวัน ไม่มีวันหยุด มีทุกอย่างให้เลือกซื้อ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ของกินเล่น ขนม หรือแม้แต่กับข้าว

"คุณลุงวางปลื้มลงเถอะครับ แม่บอกว่าปลื้มตัวหนักเดี๋ยวคุณลุงจะปวดแขน"

"อ่ะก็ได้ เรานี่พูดเก่งจัง อยากกินอะไรซื้อเลยลุงจ่ายเอง ซื้อไปฝากแม่กับป้าที่ร้านด้วยก็ได้นะ"

"ได้เหรอครับ"

"ได้สิ จะซื้อของเล่นด้วยก็ได้นะ"

"แม่จะดุปลื้มหรือเปล่า แม่ขี้เกรงใจมากๆ"

"ถ้าแม่นายดุ นายบอกแม่ของนายไปว่า ลุงเขารวย ขนหน้าแข้งไม่ร่วงสักเส้น"

"คุณลุงใจดีแบบนี้ปลื้มต้องให้รางวัล หันแก้มมาครับ"

"อะไร..."

"จุ๊บ!" ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นขยี้ผมบนศีรษะของน้องปลื้มเล่นอย่างนึกเอ็นดู

"ป่ะซื้อเลย อยากได้อะไรชี้" เจอเด็กขี้อ้อนแบบนี้หมดตัวแน่ไอ้สิงห์!

"เดี๋ยวครับคุณลุง"

"อะไรอีกล่ะ"

"ปลื้มอยากมีพ่อ คุณลุงยังไม่มีแฟน แม่ของปลื้มก็ยังไม่มีแฟน คุณลุงสนใจจะมาเป็นพ่อให้ปลื้มมั้ยครับ" เจ้าเด็กน้อยตรงหน้ายังไม่ลืมสิ่งที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก

"ตัวแค่นี้รู้เหรอว่าแฟนแปลว่าอะไร" เฮียสิงห์ไม่ได้ตอบคำถามแต่เขาเลือกที่จะตั้งคำถามใหม่แทน

"คุณลุงปฏิเสธปลื้ม..." เด็กชายตัวน้อยมีสีหน้าเศร้าลงทันทีอย่างเห็นได้ชัด

"อ่ะๆ ถ้าอย่างนั้นก็เลิกเรียกลุงได้แล้ว"

"ครับพ่อ" วะไอ้เด็กอ้วนนี่ หัวเร็วใช้ได้!

"ไปกันได้หรือยัง มานานเดี๋ยวแม่ของนายจะเป็นห่วงนะ"

"ไปครับ" ใบหน้าของทั้งสองคนพากันเดิมจับมือยิ้มกว้างเข้าไปในตลาด...สายตาของผู้พบเห็นต่างก็รู้สึกว่ารอยยิ้มของทั้งสองคนนี้มันช่างคล้ายกันเหลือเกิน