ตอนที่ 5 คุณพ่อสายเปย์

ตอนที่ 5 คุณพ่อสายเปย์

สองคนพ่อลูกพากันเดินเข้ามาในตลาด ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองมา แน่นอนว่าพ่อค้าแม่ค้าในตลาดย่อมต้องรู้จักเฮียสิงห์อยู่แล้ว แต่เด็กคนที่เฮียสิงห์พามาเดินด้วยนี่สิ ไม่มีใครเคยเห็นหน้า มองเผินๆคล้ายกันเหลือเกินโดยเฉพาะรอยยิ้ม

"พ่อครับปลื้มอยากกินข้าวเหนียวหมูปิ้งครับ" เดินเข้ามาได้หน่อย น้องปลื้มก็ดึงมือพ่อให้หยุดเดิน

"หมูสี่ไม้ ข้าวเหนียวสองห่อพอมั้ย"

"พอครับ" พ่อค้าหยิบหมูปิ้งและข้าวเหนียวใส่ถุงเตรียมที่จะคิดเงิน

"เฮียสิงห์ลูกใคร..." ในขณะที่กำลังยื่นเงินค่าหมูปิ้งจ่ายให้พ่อค้า เสียงพ่อค้าก็เอ่ยถามเฮียสิงห์ด้วยความอยากรู้

"พ่อค้าบ..." เฮียสิงห์ยังไม่ทันได้ตอบคำถามของพ่อค้า เด็กอ้วนขี้อวดรีบส่งเสียงเรียกพ่อเสียงดัง ทำให้เฮียสิงห์ไม่กล้าตอบว่าไม่ใช่

"ได้ยินมั้ยครับ"

"จริงเหรอเฮีย มิน่าหน้าเหมือนกันเชียว" เฮียสิงห์ส่งยิ้มให้พ่อค้า ส่วนประโยคสุดท้ายที่พูดว่าหน้าเหมือนกัน เขาคิดว่าพ่อค้าคงแค่แซวเล่นเท่านั้น

รับเงินทอนเสร็จสองคนพ่อลูกก็พากันเดินผ่านหน้าร้านหมูปิ้งไปที่ร้านอื่นต่อ ของกินในมือเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ โดยมีพ่อค้าแม่ค้าในตลาดร้องทักทายเฮียสิงห์เจ้าของร้านขายอุปกรณ์การเกษตรร้านใหญ่ที่สุดในอำเภอแห่งนี้ไปตลอดทาง

"เฮียลูกใครคะ"

"ผมน้องปลื้มลูกพ่อสิงห์ครับ"

"เจ้าขี้อวด อยากมีพ่อขนาดนี้เชียว" ประโยคนี้คนเป็นพ่อก้มหน้าลงไปกระซิบคุยกับน้องปลื้มได้ยินกันแค่สองคน

"เราตกลงเป็นพ่อลูกกันแล้วนี่ครับ อย่าหลอกเด็กสิ"

"ครับๆ อุดหนุนน้ำปั่นอาเค้าสักสองแก้วซิลูก" ลูกก็ลูกวะ อยู่ๆก็มีลูกน่ารักช่างพูดช่างคุยขนาดนี้ใครจะไม่เอา แต่แม่ของลูกนี่สิ ดูเหมือนจะไม่ง่าย

"อาครับมีน้ำอะไรขายบ้างครับ"

"ตามป้ายเลยค่ะสิงห์น้อย"

"ของปลื้มเอาโกโก้ปั่น พ่อเอาอะไรดีครับ"

"มีเหล้าปั่นมั้ยครับ" ประโยคนี้แซวแม่ค้าเล่นขำๆ

"ไม่มีค่ะ"

"พ่ออย่าเจ้าชู้นะ ปลื้มจะฟ้องแม่" น้องปลื้มไม่ได้จับจองพ่อให้ตัวเองฝ่ายเดียวแต่ยังจับจองพ่อให้ผู้เป็นแม่ด้วย...กลับไปถามแม่ก่อนดีมั้ยลูก! ไม่รู้ว่าผู้เป็นแม่จะโอเคหรือเปล่า

"มีแต่น้ำผลไม้ ไม่ค่อยเข้ากับหน้าพ่อเลยครับลูก"

"อาคนสวยครับ เอาน้ำมะพร้าวปั่นให้พ่อปลื้มครับ" อาคนสวย...แววเจ้าชู้ออกตั้งแต่เด็กเลย...เหมือนใครวะ!

"ตกลงเฮียสิงห์เอาน้ำมะพร้าวปั่นนะคะ"

"เอามาก็ได้ครับ"

"ยิ้มหล่อเหมือนกันเชียว รอสักครู่นะคะ" ประโยคนี้ของแม่ค้าร้านน้ำ ทำให้เฮียสิงห์นึกเอะใจขึ้นมานิดหน่อย รอไม่นานน้ำปั่นสองแก้วก็เสร็จเรียบร้อย

"โกโก้ปั่นกับน้ำมะพร้าวปั่นได้แล้วค่ะ"

"เงินค่าน้ำครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

"ไปต่อครับ อยากกินอะไรซื้อเลย"

"พ่อครับ ปลื้มอยากได้ของเล่น แต่ปลื้มกลัวแม่ดุเอา"

"ทำไมแม่ต้องดุ เด็กกับของเล่นเป็นของคู่กัน"

"แม่บอกว่าเปลืองเงิน เก็บเงินไว้ซื้อของกินดีกว่า"

"เงินแม่เอาไว้ซื้อของกิน ถ้าจะซื้อของเล่นก็มาเอาเงินที่พ่อ...เป็นไง" จากคำพูดของน้องปลื้ม แม่ของแกคงสั่งสอนลูกมาดี เขาเริ่มสนใจแม่ของลูกมากขึ้นแล้วสิ

"ก็ดีนะครับ...แต่ปลื้มเกรงใจพ่อนี่ครับ"

"เราเป็นพ่อลูกกันแล้วไม่ต้องเกรงใจ" ร้านของเล่นร้านใหญ่ มีแต่ของเล่นล่อตาล่อใจ อีกใจก็อยากได้มาก ส่วนอีกใจก็กลัวแม่ดุ ไหนจะเกรงใจพ่ออีก

"ถ้างั้นปลื้มไม่เกรงใจแล้วนะครับ" น้องปลื้มส่งสายตามองไปที่รถบังคับคันใหญ่ แต่มือของแกกลับหยิบคันเล็ก

"เฮียครับ ผมขอดูรถคันใหญ่คันนั้นหน่อยครับ" เป็นเสียงของเฮียสิงห์เอ่ยบอกพ่อค้าร้านของเล่นพร้อมกันชี้นิ้วไปที่รถคันใหญ่ที่สุดในร้าน น้องปลื้มมองตามนิ้วของพ่อสิงห์ไปถึงกลับร้องโอ้โห!!

"สิงห์...พาลูกมาซื้อของเล่นเหรอ" ห๊า...ยังไม่ทันได้บอกเลย ทำไมถึงคิดว่าเป็นลูกล่ะ

"ครับ" ไม่ปฏิเสธเพราะกลัวเด็กน้อยเสียใจ พลางก้มลงไปถามลูกชายตัวเล็กที่กำลังทำหน้าตื่นเต้นเมื่อพ่อค้ากำลังยกรถบังคับคันใหญ่มากๆลงมาให้

"น้องปลื้มชอบคันนี้มั้ยลูก"

"ต้องแพงมากแน่ๆเลยครับ"

"เอาคันนี้ครับลุง เงินสดผมถือมาไม่พอขอโอนจ่ายนะครับ"

"ได้เลยครับ"

"พ่อครับ ปลื้มกลัวแม่ดุ"

"เถอะน่า บอกแม่ว่าพ่อซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดย้อนหลังแล้วกัน" วันนั้นเขาเห็นน้องปลื้มเป่าเค้ก เราเกิดวันเดียวกันเขาจำได้

"ขอบคุณครับ" ฝ่ามือเล็กๆยกขึ้นไหว้พ่อสิงห์อย่างน่ารัก ทำให้คนไม่เคยมีลูกอยากมีลูกขึ้นมาทันที

"แม่นายสอนนายมาดีจัง รู้มั้ยว่านายน่ารักมาก" นั่งยองๆคุยกับลูกชาย จังหวะนี้น้องปลื้มที่กำลังตื้นเต้นดีใจมาก ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มสากของพ่อสิงห์ด้วยรอยยิ้ม

"แล้วเราจะเอากลับกันยังไงครับ คันใหญ่ขนาดนี้" รถบังคับสีเหลืองคันนี้เด็กสามารถลงไปนั่งขับเองได้ หรือจะให้ผู้ใหญ่ใช้รีโมทบังคับให้ก็ได้

"แบกไป อยากกินอะไรอีกมั้ย" ในมือที่ถืออยู่ก็เยอะแล้ว

"ไม่แล้วครับ" เด็กน้อยส่ายหน้า ท่าทางตื่นเต้นของน้องปลื้มทำให้เฮียสิงห์นึกขำ

เมื่อทั้งสองคนพ่อลูกกำลังพากันเดินกลับมา มือข้างหนึ่งของพ่อจับมือลูกชายเอาไว้ ส่วนอีกข้างแบกรถบังคับคันใหญ่ขึ้นไว้บนบ่า ทั้งสองหนุ่มรีบก้มหน้าลงทันที เมื่อเห็นผู้เป็นแม่ยืนเอามือเท้าเอวมองมาที่ทั้งสองคนนิ่งๆ

"พ่อเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้องปกป้องเด็กด้วยนะครับ" น้องปลื้มรีบพูด ทำเอาคนเป็นพ่อเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆ

"ไหนนายบอกว่าแม่นายใจดีไง"

"เป็นบางครั้งครับ พ่อจะมากลัวแม่ตั้งแต่ตอนนี้ไม่ได้นะครับ" พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง!

"ใช่ที่ไหนไม่มีทาง!" สองคนพ่อลูกกระซิบกระซาบกันจนเดินมาถึง และหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านพอดี

"ผมซื้อของขวัญวันเกิดย้อนหลังให้น้องปลื้มครับ" กอหญ้ายังไม่ทันได้พูดอะไร เธอแค่เกรงใจเขาเท่านั้น เธอกำลังคิดว่าจะคืนเงินให้เขา

"คุณซื้อมาเท่าไหร่เดี๋ยวฉันไปหยิบเงินให้" ตามลำพังเธอคงไม่ซื้อของไร้สาระแบบนี้ แล้วเธอก็รู้สึกไม่ชอบใจนักที่เขากำลังมาทำให้ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอเสียนิสัย

"กอหญ้า..." ยังไม่ทันที่กอหญ้าจะหมุนตัวหันหลังให้ ฝ่ามือใหญ่รีบคว้าข้อมือแม่ของลูกเอาไว้แน่น ทำให้เธอต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง

"ปล่อยค่ะ"

"ผมยินดีซื้อให้ลูก คุณไม่ต้องคิดมากนะ"

"ลูก..." กอหญ้าทวนคำพูด ไม่รู้ว่าเจ้าปลื้มตัวแสบไปพูดอะไร

"ใช่ครับ ปลื้มกับพ่อตกลงเป็นพ่อลูกกันแล้ว เนอะพ่อเนอะ"

"ครับลูก..." ท่าทางทะเล้นของสองคนพ่อลูก ทำให้กอหญ้าทำตัวไม่ถูก เธอยินดีที่เห็นลูกมีความสุข แต่อีกใจก็รู้สึกไม่ไว้ใจคนตัวสูงตรงหน้า...เขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

"คุณต้องการอะไร!"

"พูดได้เหรอครับ" ใบหน้าหล่อเหลาของคนตัวสูงพูดพร้อมกับส่งยิ้มขี้เล่นให้เธอ

"............." น้องปลื้มยังคงจับมือพ่อของแกเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทำเอาแม่กอหญ้าพูดอะไรไม่ออก เธอเลือกที่จะเดินหนีกลับเข้าไปช่วยเจ้แนนจัดของในร้านต่อ เพราะพรุ่งนี้จะรับลูกค้าแล้ว เปิดร้านไวก็ได้เงินไว