ตอนที่ 3 กามเทพตัวน้อย

ตอนที่ 3 กามเทพตัวน้อย

"แหมเฮีย...เห็นผู้หญิงสวยๆหน่อยเป็นไม่ได้ คุยนานเลยนะครับ" เฮียสิงห์หันไปมองหน้าลูกน้องแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาเดินผิวปากกลับเข้าไปนั่งลงที่โต๊ะภายในร้านที่เดิมด้วยท่าทางอารมณ์ดี

"เฮีย...ระวังผัวเขาจะเอาปืนมาจ่อกบาลนะครับ" ไอ้มิตรลูกน้องคนสนิท เอ่ยแซวผู้เป็นนายด้วยท่าทางขบขันมีความสุข

"กูแค่คุยเฉยๆ รู้สึกชอบ..." เขายังพูดไม่ทันจบ!

"เลิกได้เลิกนะครับ เมียชาวบ้านน่ะ"

"ไอ้มิตร! มึงอยากหางานใหม่มั้ย" เฮียสิงห์มีลูกน้องที่สนิทมากๆอยู่สองคน ทำงานด้วยกันมานาน คนแรกชื่อมิตร ส่วนคนที่สองชื่อขวัญ

"ไม่ครับ" วันๆหนุ่มโสดอย่างพวกเขาก็ผลัดกันแซวเล่นแบบนี้อยู่เสมอ

"กูชอบเจ้าเด็กนั่น น่ารักคุยเก่งดี"

"แล้วไป..." เสียงของลูกน้องทำให้คนเป็นเจ้านายหันไปค้อน

"ทำงานให้เยอะๆ เสือกเรื่องของกูให้น้อยๆหน่อย" ค้อนลูกน้องด้วยสายตาไม่พอใจนิดหน่อย ก่อนที่จะส่งสายตามองไปที่ร้านฝั่งตรงข้ามอยู่นานสองนาน

"กลบเกลื่อน...ชอบแม่ของลูกก็บอกมาเถอะ เนอะไอ้ขวัญเนอะ" เสียงลูกน้องยังคงแซวไม่ยอมเลิก แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเสียงหมาเสียงแมวแต่อย่างใด เพราะในใจรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นเหลือเกิน

"เฮียครับ สุขสันต์วันเกิดนะครับ" เสียงลูกน้องอีกคนดังขึ้นใกล้ๆ

"ขอบใจ"

"ไม่ดีใจเหรอครับ วันนี้วันเกิดนะ"

"มึงจะให้กูดีใจเรื่องอะไร ดีใจที่กูแก่ขึ้นอีกปีน่ะเหรอ สี่สิบนะเว้ย ไม่ใช่สิบสี่" ก็จริง!

"อายุเป็นเพียงตัวเลข พวกผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ" เมื่อลูกน้องแยกย้ายกันไปคนละทางสองทาง เฮียสิงห์ก็ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าร้านที่เดิม สายตาของเขาทอดมองออกไป มองไปที่ร้านซักรีดฝั่งตรงข้าม...

ทางด้านกอหญ้ากับน้องปลื้ม ทั้งสองแม่ลูกเดินกลับเข้ามาที่หน้าร้านตามเดิม เห็นเจ้แนนกับพี่หน่อย เจ้าของร้านคนเก่ากำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ชั้นล่าง

"กอหญ้ามานี่" เมื่อกอหญ้ากับน้องปลื้มเดินเข้ามาถึง เจ้แนนก็กวักมือเรียกให้เธอเดินเข้าไปหาใกล้ๆ

"เจ้มีอะไรจะใช้หนูหรือเปล่าคะ"

"เปล่า...เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไร เจ้เห็นไกลๆ"

"น้องปลื้มเกือบจะถูกรถชนค่ะ แต่มีคนใจดีช่วยไว้ค่ะ หนูผิดเองที่ไม่ได้ดูแลลูกให้ดี"

"ที่นี่รถเยอะ ระวังหน่อยแล้วกัน แล้วคนใจดีที่ว่า เขาชื่อเฮียสิงห์เป็นเจ้าของร้านขายอุปกรณ์การเกษตรร้านนั้น ถ้าไม่นับเรื่องเจ้าชู้ เรื่องอื่นเขาก็ดีหมด" ประโยคนี้เป็นเสียงของพี่หน่อยพูดขึ้นยิ้มๆ คนแถวนี้ไม่มีใครไม่รู้จักเฮียสิงห์

"เจ้าชู้เหรอคะ"

"เมื่อกี้เจ้แนนบอกกับพี่ว่าเราไม่มีแฟน ระวังจะตกหลุมรักหนุ่มใหญ่ฝั่งตรงข้ามเข้านะจ๊ะ" เสน่ห์แรงเหลือล้น ส่วนพี่หน่อยเธอเกิดก่อนนานไปหน่อย เป็นได้แค่พี่สาว

"พี่ก็พูดเกินไป หนูไม่ได้คิดอะไรกับเขาสักหน่อย" กอหญ้ารีบปฏิเสธทันที

"พูดถึงใครเหรอครับ ใช่คุณลุงใจดีคนเมื่อกี้นี้หรือเปล่าครับ" เสียงเล็กๆของน้องปลื้มเอ่ยถามขึ้นมา น้องปลื้มเองก็รู้สึกถูกชะตากับคุณลุงคนเมื่อสักครู่อยู่มากเหมือนกัน แต่แกยังเด็กจึงไม่รู้ตัว

"ใช่ลูก"

"ใครไม่ชอบเขาแต่ปลื้มชอบครับ เขาใจดีอุ้มปลื้มไว้บนแขนด้วย" นานมากแล้วที่น้องปลื้มไม่ได้ถูกอุ้ม

"ก็แม่อุ้มปลื้มไม่ไหว ใครใช้ให้น้องปลื้มเกิดมาตัวใหญ่ล่ะ"

"แม่ครับ เมื่อกี้คุณลุงใจดีบอกปลื้มว่าให้ปลื้มไปนั่งคุยที่ร้านโน้นได้ เอาไว้วันหน้าปลื้มขอไปนะครับ"

"ไม่ได้ลูก เดี๋ยวลูกเมียเขาจะเข้าใจผิด ไม่เอาๆ"

"เขายังไม่มีครอบครัวหรอกค่ะ ถ้าน้องกอหญ้าสนใจก็ลองดูได้นะคะ เขาโสดจ่ะ" พี่หน่อยพูดขึ้นยิ้มๆอีกครั้ง เธอคิดว่ากอหญ้าไม่ใช่สาวแล้ว ถ้าไม่ได้ไปรักคนมีเจ้าของก็ถือว่าไม่ผิด ส่วนเจ้แนนนั่งฟังเฉยๆ

"โสดเหรอค่ะ แต่อายุเขา..." กอหญ้ายังพูดไม่ทันจบ พี่หน่อยก็พูดแทรกขึ้นมาว่า...

"โสดพันเปอร์เซ็นต์ค่ะ"

"แม่...ปลื้มอยากมีพ่อ...อุ๊บ!" เสียงน้องปลื้มยังพูดไม่ทันจบ ฝ่ามือของแม่กอหญ้าก็เอื้อมไปปิดปากลูกชายสุดที่รักของเธอทันที

"ไม่เอาน่ะลูกไม่พูดแบบนี้" ใบหน้าเล็กๆพยักหน้างึกงักทำทีเป็นว่าเข้าใจแล้ว จากนั้นแกก็แกะมือแม่กอหญ้าออก

"แม่...ปลื้มอยากเป่าเค้ก" น้องปลื้มเป็นเด็กฉลาด แกเปลี่ยนเรื่องทันทีที่รู้สึกว่าแม่กอหญ้าไม่ชอบในสิ่งที่แกพูด

"ได้ลูกได้เดี๋ยวแม่ไปซื้อให้ เย็นนี้เราค่อยเป่าเค้กกันนะครับ"

"วันนี้วันเกิดหนูเหรอลูก" เสียงของพี่หน่อยเอ่ยถามพร้อมกับส่งยิ้มไปให้น้องปลื้ม

"ครับป้า วันนี้วันเกิดปลื้มครับ"

"ถ้าอย่างนั้น อ่ะ...ป้าให้ตังซื้อเค้ก" แบงค์สีม่วงหนึ่งใบถูกยื่นให้น้องปลื้ม

"พี่คะ หนูเกรงใจ" กอหญ้าดึงแขนลูกชายของเธอเอาไว้

"ไม่เป็นไรพี่ให้วันเกิดหลานเอาไปหมดนี่แหละไม่ต้องทอนนะ" ใบหน้ายิ้มแย้มของพี่หน่อย บ่งบอกได้ถึงความใจดี กอหญ้าจึงยอมปล่อยแขนลูกชาย

"น้องปลื้มขอบคุณครับ ป้าหน่อยก่อนเร็วลูก" กอหญ้าก้มหน้าพูดกับลูกชายของเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง

"ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นปลื้มอยากให้ป้าเป่าเค้กด้วยกัน แม่ครับพาปลื้มไปซื้อเค้กหน่อยได้มั้ยครับ" กอหญ้ามองไปที่เจ้แนนเป็นการขออนุญาต เจ้แนนพยักหน้าให้ พร้อมกับส่งกุญแจรถให้กอหญ้าไป

"ขอบคุณค่ะ"

"ปลื้มไปด้วยครับ" สองคนแม่ลูกพากันไปหาซื้อเค้ก จากนั้นก็กลับมาที่ร้านเหมือนเดิมพร้อมกับเค้กชิ้นเล็กในมือ เนื่องจากหาซื้อชิ้นใหญ่ไม่ได้

ทางด้านเฮียสิงห์ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่นั่งมองไปที่ร้านซักรีดฝั่งตรงข้าม อยู่ๆสายตาของเขาก็เกิดสะดุดเข้ากับเค้กชิ้นเล็กในมือของผู้เป็นแม่

เค้กชิ้นเล็กมีเทียนปักอยู่ตรงกลาง มองไม่ชัดว่ากี่อันเพราะว่าไกล กำลังถูกยื่นให้เด็กน้อยคนเมื่อสักครู่ที่เขาถูกชะตาเป่า

"เกิดวันเดียวกันซะด้วย" ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาอย่างเผลอไผล

สองวันผ่านไป

วันนี้เป็นวันที่เจ้แนน กอหญ้า และน้องปลื้มย้ายข้าวย้ายของเข้ามาอยู่ที่ร้านใหม่ โดยที่พวกเธอไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนแอบมองความเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา

"เฮียครับ...มองอะไรครับ" มิตรลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามเจ้านายด้วยความสงสัย แต่ก็มองตามสายตาของเจ้านายไป เห็นว่ามองไปที่ร้านซักรีดที่เจ้าของใหม่กำลังช่วยกันย้ายข้าวย้ายของท่าทางวุ่นวายดีไม่น้อย

"มองเจ้าเด็กนั่น" เฮียสิงห์พยักพเยิดหน้าพูดกับลูกน้อง ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกถูกชะตากับเจ้าเด็กอ้วนนั่นอย่างบอกไม่ถูก

"มองแม่เค้ามากกว่ามั้ง" เสียงลูกน้องอีกคนเอ่ยแซวขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนๆ

"งานมึงน้อยเหรอไอ้ขวัญ มึงด้วยไอ้มิตร" หันไปมองหน้าลูกน้องทั้งสองคนนิ่งๆ แล้วจึงหันกลับมามองไปที่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง

"ไม่น้อยครับ เฮีย...แม่เค้าก็สวยน้า เฮียไม่สนใจเหรอ" ครั้งนี้เป็นเสียงของมิตร มิตรไม่อยากจะเชื่อว่าเฮียสิงห์จะมองแค่เด็กแต่ไม่มองแม่ของเด็ก...มันเป็นไปไม่ได้!

"กำลังดูอยู่..."

"ดูอะไรครับ"

"ดูว่ามีผัวหรือเปล่า" จบคำตอบของคนเป็นลูกพี่ ลูกน้องทั้งสองคนหันมองหน้ากันทันที ก่อนที่จะยิ้มและพยักหน้าให้กันอย่างรู้ทัน...กูว่าแล้ว!

"เดินเข้าไปถามเลยครับ" ยุส่งไปเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลานั่งมอง ปกติเฮียสิงห์จะช่วยลูกน้องหยิบจับงานในร้านตลอด ตั้งแต่สนใจฝั่งตรงข้าม นั่งมองงานการไม่ทำเลย

ในขณะนี้เอง น้องปลื้มก็หันมาเจอคุณลุงใจดีนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าร้าน น้องปลื้มจึงตะโกนทักทายคุณลุงใจดีของแกทันที

"คุณลุงใจดี สวัสดีครับ" เข้าทาง! เฮียสิงห์รีบลุกขึ้นแล้วโบกมือทักทายเด็กชายตัวน้อยกลับไปทันที

"เดี๋ยวกูมา..." หันไปพูดกับลูกน้องแล้วเดินตัวปลิวออกจากร้านไป