บทที่ 8 คำทำนายนิมิตฝัน

"ท่านโหราศาสตร์พวกข้าชักอยากรู้คำตอบตอนนี้ซะแล้วสิ ท่านพอจะพยากรย์ดูคำทำนายตอนนี้ได้เลยหรือไม่" ผู้นำหมู่บ้านท่านหนึ่งกล่าวออกมา

"ใช่แล้ว… ท่านโหราศาสตร์ถึงแม้ต้องรอกันทั้งคืน พวกข้าทั้งหมดนี้ก็ยินดีที่จะรอฟังคำทำนายจากท่าน" หนึ่งในกลุ่มผู้นำรีบกล่าวเสนอออกมาทันทีที่เพื่อนในกลุ่มกล่าวจบ

"เอาล่ะ! เอาล่ะ! ข้าจะลองทำนายดู ขอข้านั่งดูสักครู่ขอพวกท่านอยู่ในความเงียบกันด้วยล่ะ"

หลังจากนั้นท่านโหราศาตร์ก็นั่งลงกับพื้น นั่งขัดสมาธิยกแขนทั้งสองขึ้นมาเหนือศีรษะ พนมมือไว้ที่กลางศีรษะหลับตาลงอย่างใช้สมาธิ พร้อมกับรอบตัวของท่านโหราศาสตร์ก็ค่อย ๆ ปรากฎแสงสีฟ้าอ่อนเป็นประกายอยู่รอบตัว เหล่าผู้นำหมู่บ้านทั้งหลายจ้องมองท่านโหราศาสตร์อย่างลุ้นและตื่นเต้น จนเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยามท่านโหราศาสตร์ก็ลืมตาขึ้น พร้อมกับค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนมารอยยิ้มที่ปรากฎบนใบหน้าอันแก่ชราตนเองด้วยความยินดี

"ท่านโหราศาสตร์เป็นข่าวดีใช่หรือไม่ ท่านถึงได้ยิ้มที่ใบหน้าอย่างดีใจเช่นนี้"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าไม่อยากเชื่อเลย ว่าความฝันของท่านจะทำให้ข้าได้ตรวจดวงชะตาของบ้านเมืองดินแดนลึกลับแล้ว ข้ามองเห็นหญิงผู้หนึ่งนางช่างสวยงามยิ่งนัก ราวกับเทพีนางฟ้าอายุของนางไม่เกินยี่สิบห้าปี เพียงแต่ข้ามองเห็นแต่ทางด้านหลังจึงไม่อาจเห็นหน้าของนางได้ เนื้อตัวของนางเปล่งประกายเต็มไปด้วยแสงสว่าง ข้าเชื่อว่าสิ่งที่ข้าเห็นในจิตพยากรย์สำนึกของข้า ในการพยากรณ์บอกได้ว่าความฝันที่เจ้าเห็นแสงสว่างกับสิ่งที่ข้าเห็นแสงสว่างนั่นเป็นสิ่งเดียวกัน เพียงแต่ว่าไม่อาจบอกได้ว่านางจะมาเมื่อใด"

"คำกล่าวของท่าน ถือได้ว่าเป็นนิมิตหมายที่ดี อย่างยิ่งนัก ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

เสียงหัวเราะด้วยความยินดีของทุกคนที่ดังประสานกันอย่างมีความสุข ที่ได้ฟังคำทำนายของท่านโหราศาสตร์ ถึงนิมิตหมายเรื่องที่ฝันของผู้นำหมู่บ้านท่านหนึ่งที่มาประชุมในวันนี้กล่าวออกมา

"สิ่งที่เราคุยกันในวันนี้ ข้าอยากให้พวกท่าน ช่วยกันสำรวจว่าหญิงงามนางใดในดินแดนลึกลับ ที่มีอายุไม่เกินยี่สิบห้าปีให้พามาหาข้าในวันคืนพระจันทร์เต็มดวงในอีกเดือนข้างหน้านี้ด้วย ข้าจะทดสอบดวงชะตาพวกนางสักหน่อย

"ได้เลยท่านโหราศาสตร์ พวกข้าจะรีบกลับไปทำตามที่ท่านสั่ง พวกข้าก็เบื่อเต็มทีแล้วกับความอดอยากและความมืดมิด ตั้งแต่เล็กจนโตพวกข้ายังไม่เคยเห็นความสว่างเลยสักที ได้ยินแต่บุคคลภายนอกที่หลงเข้ามาในดินแดนของเราต่างต้องกล่าวขานถึงความสว่างในตอนกลางวัน ทำให้ข้าอยากจะเห็นยิ่งนักว่าเป็นเช่นไร "

"นั่นสินะ… พวกข้าก็เช่นกัน" เหล่าขุนนางผู้นำหมู่บ้านที่เหลือต่างก็กล่าวออกมาพร้อมกัน

"เอาล่ะ…. ในเมื่อวันนี้ ทุกคนคงไม่จำเป็นต้องหารือหาทางแก้ไขเรื่องความอดอยากในทุกชหมู่บ้านอีกแล้ว เอาไว้หลังจากที่ข้าตรวจสอบดวงชะตาของเหล่าหญิงสาวที่มีอายุไม่เกินยี่สิบห้าปีก่อน ถ้าหากไม่พบนางผู้มีดวงชะตาจะมาช่วยดินแดนของเรา เราค่อยมาหารือกันอีกครั้งหนึ่งใหม่"

"ท่านโหราศาสตร์ข้าก็เห็นเช่นเดียวกับท่าน งั้นพวกข้าขอตัวลาก่อน"

"เชิญทุกท่านตามสบายเลย ข้าเองก็จะพักผ่อนด้วยเช่นกัน เมื่อกี้ข้าใช้พลังไปมากในการพยากรณ์นิมิต ข้าก็จะพักผ่อนแล้วด้วยเช่นกัน"

หลังจากเหล่าขุนนางผู้นำหมู่บ้านทั้งสิบได้เดินออกไปจากห้องโถง ที่สร้างด้วยเรือนไม้หลังใหญ่โตของท่านโหราศาสตร์ไปแล้ว ท่านโหราศาสตร์ก็นั่งลงกับพื้นยกมือขึ้นเหนือศีรษะพนมมือเพื่อลองพยากรณ์ใหม่อีกครั้ง ว่าจะมีความเหมือนกันเช่นเดิมหรือไม่

หลายวันผ่านไปตามหมู่บ้านต่าง ๆ ในดินแดนลึกลับ ทุกคนต่างเล่าลือถึงคำพยากรณ์ของท่านโหราศาสตร์ ถึงหญิงสาวผู้สวยงามที่มีอายุไม่เกินยี่สิบห้าปีที่มีคำทำนายว่าจะเป็นผู้มาปลดปล่อยดินแดนลึกลับ ให้หลุดพ้นจากความมืดแล้วจะเป็นผู้ที่ฟื้นคืนชีพท่านผู้สร้างดินแดนลึกลับอีกครั้ง

"เอาล่ะ… พวกเจ้าที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาประชุมในวันนี้ พวกเจ้าคงได้ยินกันแล้วว่าท่านโหราศาสตร์มีคำสั่งให้หญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานและมีรูปร่างหน้าตาสวยงามอายุไม่เกินยี่สิบห้าปี ให้ออกเดินทางกับข้าก่อนวันพระจันทร์เต็มดวงในเดือนหน้านี้เพื่อไปรวมตัวกันที่หน้าปราสาทราชวัง เพื่อตรวจดวงชะตาของนางว่านางใดคือผู้ฟื้นคืนชีพให้กับท่านผู้สร้างได้ นางผู้นั้นก็ถือได้ว่าเป็นองค์ราชินีของดินแดนลึกลับของเราในภายภาคหน้า ทันทีที่คำพูดของท่านผู้นำหมู่บ้านกล่าวออกไป เหล่าหญิงสาวที่มีอายุอานามไม่เกินยี่สิบห้าปีถึงกับกรี๊ดกร๊าดตื่นเต้นกันยกใหญ่ว่าตนเองจะเป็นหญิงผู้นั้นหรือเปล่าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง

"เฮ้ย! … พวกมึงรีบกันหน่อยโว้ย ถ้างานนี้ไม่สำเร็จอ่ะ นายได้เอาตายแน่ละ เงินก็ไม่ได้ด้วยนะเว้ย"

ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าในทีมกล่าวกับลูกน้องทั้งสองด้วยน้ำเสียงที่ตะโกนดังก้องกังวาน

"ลูกพี่โธ่… พวกผมก็รีบมากแล้วนะ รับรองงานนี้พวกผมไม่พลาดแน่ ผู้หญิงแค่ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งแค่นี้สบายมือมาก รับรองเธอไม่รอดกลับไปให้นายเห็นหน้าแน่"

"ขอให้จริงอย่างที่มึงว่าเถอะ กูกลัวแต่ว่าเธอจะรอดกลับไป แล้วนายจะเอาเรื่องพวกกูน่ะสิ"

"ลูกพี่… ลูกพี่… พี่ได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า ผมว่าผมได้ยินเสียงผู้หญิงคุยกันเสียงดังแว่ว ๆ อยู่นะ"

"ไหน! … พวกมึงเงียบเสียงซิกูจะฟัง ใช่จริง ๆ ด้วยว่ะ เสียงผู้หญิงหลายคนด้วย แสดงว่าเธอก็อยู่ใกล้ ๆ เราแค่นี้เองสินะ เดี๋ยวพวกมึงค่อย ๆ ตามมานะเว้ยกูจะลองค่อย ๆ แอบไปดูก่อน ว่าใช่คณะของเธอหรือเปล่า"

"ได้เลยลูกพี่ เดี๋ยวพวกผมคอยตามอยู่ข้างหลัง ดูความปลอดภัยให้พี่เอง แต่พี่ต้องระวังหน่อยนะ ผมได้ยินว่าพวกไกด์พาทัวร์ป่า พวกนี้ฝีมือก็ไม่ธรรมดาเลยนะพี่"

"เออ… ขอบใจในความหวังดีของมึงว่ะ กูไปก่อนสืบได้เรื่องยังไงแล้วเราค่อยมาวางแผนกัน"

"ครับลูกพี่"

หลังจากที่ชายหนุ่มหน้าตาทรงยุโรปเดินออกไปจากกลุ่มแล้ว ชายหนุ่มก็ค่อย ๆ เดินไปตามเสียงที่ได้ยินมา ซึ่งอยู่ในระยะไม่ไกลสักเท่าไหร่นักจากจุดที่ชายหนุ่มอยู่ เวลาเพียงแค่ยี่สิบกว่านาทีชายหนุ่มก็มาถึงจุดที่ทุกคนกำลังนั่งล้อมรอบกองไฟอยู่ ทุกคนในกลุ่มกำลังนั่งทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยรวมทั้งร้องเพลงประสานเสียงกันอย่างรื่นเริง

"โอ้โห… บรรยากาศในป่าเนี่ยนะ เรียกได้ว่าไม่ต้องเปิดแอร์เลยแก เย้น… เย็น... ขอเพียงแค่ลมพัดมา ก็สดชื่นแล้วอ่ะ"

หนึ่งในหญิงสาวกลุ่มเพื่อนของของขวัญกล่าวออกมา พร้อมกับกางมือทั้งสองข้างแหงนหน้าขึ้นสูดลมหายใจ เพื่อสูดดมอากาศอันแสนบริสุทธิ์ลงเข้าปอด ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข