บทที่ 7 ทริปท่องเที่ยวป่า

หนึ่งในชายทั้งสองโอ้อวดในฝีมือของตนเองให้กับชายหนุ่มผู้มีใบหน้าไปทางยุโรป ผู้เป็นลูกพี่ในกลุ่ม

"งั้น… เราเดินทางกันไปตอนนี้เลยแล้วกัน"

หลังจากที่ทั้งสามกล่าวจบ ต่างคนต่างก็แบกเป้รวมทั้งอาวุธปืนสั้นเพื่อเดินทางด้วยเท้าเข้าไปในป่า ตามถนนเส้นทางที่ไกด์ได้ทำเอาไว้สำหรับการเดินป่าธรรมชาติ เพราะรถไม่สามารถที่จะขึ้นเขาที่คดคิ้วและสูงชันรวมทั้งมีขนาดเล็ก ช่วงเย็นของวันนั้นทุกคนในคณะทัวร์เดินป่าก็สามารถเดินทางมาถึงที่หน้าปากถ้ำ พร้อมกับสาว ๆ ที่ไม่เคยเดินป่าลำบากมาก่อน ถึงกลับหมดแรงรีบนั่งลงกับพื้นยืดแขนยืดขาด้วยความปวดเมื่อยตามแขนตามขา

"พวกเราเป็นยังไงกันบ้าง"

สาวน้อยของขวัญเอ่ยถามเพื่อนฝูงในกลุ่มที่ดูเหมือนทุกคนจะเหนื่อยล้ากันเต็มที เพราะกว่าจะขึ้นมาถึงถ้ำปลาแห่งนี้ทั้งสูงทั้งชันแล้วค่อนข้างลำบาก จึงทำให้ทุกคนถึงกับหมดแรงบวกกับอากาศที่ร้อนอบอ้าวนิด ๆ ดีแต่ว่าอยู่ท่ามกลางต้นไม้ที่ใหญ่โตช่วยกำบังแดดจึงทำให้ไม่ร้อนมากเท่าไหร่นัก

"ถามมาได้นะยัยของขวัญ แกไม่เห็นหรือไงฉันเหนื่อยกันแทบตายเนี่ย"

หญิงสาวในกลุ่มเพื่อนของเธอกล่าวตอบกลับมาพร้อมใบหน้าที่เหนื่อยล้าเหงื่อเต็มหน้าผาก

"ฉันก็ถามไปอย่างนั้นเอง เพราะฉันก็เหนื่อยไม่แพ้พวกแกหรอก"

"ใครกันนะ… คิดทริปเที่ยวครั้งนี้มาได้เหนื่อยจริง ๆ เลย ครั้งนี้ฉันบรรลุเลยล่ะกับการเดินป่า กลับกรุงเทพครั้งนี้ต่อไปฉันว่าฉันคงเลือกที่จะไม่เที่ยวทัวร์แบบเดินป่าแบบนี้อีกแล้ว ทั้งเหนื่อยทั้งลำบากครั้งนี้ครั้งเดียวพอ ถ้าไม่ใช่เพราะลิลลี่กับของขวัญชวนฉันก็คงไม่มาหรอก"

"โอเค !โอเค! ขนาดเธอบ่นว่าลำบาก แต่เธอก็ยิ้มหน้าบานและถ่ายรูปเป็นคนแรกเลยนะที่ถึงแต่ละสถานที่สวย ๆ น่ะ"

"ก็ใช่น่ะสิ มันจะได้คุ้มเหนื่อยกับการที่ฉันต้องมาเดินทางเท้าเที่ยวป่ากับพวกเธอไง"

หญิงสาวในกลุ่มตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มนิดนิดกับความลำบากของการเดินป่า เพราะที่ผ่านมาเธอเคยแต่ไปเที่ยวรีสอร์ทหรือป่าธรรมชาติที่รถสามารถเข้าถึง ไม่ได้ลำบากถึงขั้นขนาดนี้

ที่หน้าน้ำตกขนาดใหญ่ที่มีความสูงชัน น้ำที่ตกลงมามีความสวยงามเป็นชั้น ๆ ถึงสิบสองชั้นด้วยกัน ก่อนที่จะตกลงมาถึงลำธารกว้างด้านล่าง ชายหนุ่มทั้งสามใช้เวลาตลอดทั้งคืนจนถึงเช้าถึงได้เดินทางมาถึงที่หน้าน้ำตก

"เฮ้ย! … พวกมึงพักผ่อนกันก่อนก็ได้นะ อาบน้ำกินน้ำทานอาหารพักสักสองชั่วโมงก่อนก็แล้วกัน แล้วเราค่อยตามพวกนั้นไป"

"ดูเหมือนพวกนั้นพึ่งออกไปจากจุดนี้ไปไม่นานเองนะพี่ พี่ดูกองไฟนี้สิ มันยังใหม่อยู่เลยสงสัยเพิ่งออกเดินทางก่อนหน้าเราเพียงแค่สามชั่วโมงแน่นอน"

"นั่นสินะ กองไฟมันยังไม่ดับดีเลยด้วยซ้ำ"

"อะไรอะพวกมึงรีบพักผ่อน แล้วอีกสองชั่วโมงเราจะได้เดินทางกันต่อ"

ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าทีมในกลุ่มกล่าวกับลูกน้องอีกสองคนให้รีบพักผ่อน

"ได้เลยลูกพี่ ฉันจะได้นอนแป๊บนึงรู้สึกง่วงเหมือนกัน ถ้าใครตื่นก่อนก็ปลุกด้วยแล้วกัน"

เช้าวันรุ่งขึ้นคณะทัวร์ป่าของหญิงสาวก็พากันเดินลงไปเที่ยวภายในถ้ำ ที่มีน้ำใสสะอาดสีราวน้ำทะเลฝูงปลาหลากสีแหวกว่ายไปมาจนเกิดภาพที่สวยงามแก่สายตาผู้ที่ได้เห็น

"โอ๊ะ… สวยมากเลยพวกแก สวยกว่าปลาคาร์ฟที่บ้านฉันอีก"ญาดาหนึ่งในหญิงสาวเพื่อนของของขวัญกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น

"น้อย ๆ กันหน่อยนะยะพวกหล่อน ถอยไปฉันจะถ่ายรูปก่อนเป็นคนแรก"

"แหม… ยัยลิลลี่ เดี๋ยวพวกเรารวมกันถีบมันลงไปเป็นอาหารปลาซะเลยดีมั้ยเนี่ย" ญาดากล่าวออกมาด้วยความหมั่นไส้ในตัวของเพื่อน

"นั่นน่ะสิ…ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ของขวัญผสมโรงกับญาดาพร้อมขำออกมา

"เชอะ… ชะนีอย่างพวกแกต้องรอสาวงามอย่างฉันโพสท่าสวย ๆ ก่อน พวกแกค่อยเข้ามาถ่ายด้วย เข้าใจไหม"

ลิลลี่กล่าวด้วยท่าทางอย่างดัดจริต จนทุกคนถึงกับขำออกมา กับท่าทางของลิลลี่

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะจากสาว ๆ พร้อมกับไกด์หนุ่มทั้งสองที่ขำเสียงดังประสานรวมกัน ถึงกับดังลั่นป่าส่งเสียงสะท้อนกลับมาราวกับธรรมชาติจะร่วมหัวเราะขำขันกับทุกคนด้วย

ในอีกมิติหนึ่งนครดินแดนลึกลับ ณ จวนของท่านโหราศาสตร์ผู้เป็นบุตรหลาน ที่สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่นจากผู้ติดตามของผู้สร้างดินแดนลึกลับ เป็นจวนหลังใหญ่โตมีข้าทาสบริวารตั้งอยู่ในบริเวณใกล้ ๆกับปราสาทราชวัง ในค่ำคืนนี้ท่านโหราศาสตร์ผู้ซึ่งมีอายุเจ็ดสิบปีแล้ว เส้นผมที่ยาวสยายเต็มแผ่นหลังจนเป็นสีขาวใบหน้าที่เหี่ยวย่นแก่ตามวัย แต่งกายด้วยชุดจีนโบราณอย่างสวยหรู กำลังนั่งคุยกับผู้นำหมู่บ้านทั้งสิบของดินแดนลึกลับ

"เชิญ เชิญ ทุกท่านนั่งลงก่อน ที่ข้าเชิญทุกท่านมานี้ ข้าก็แค่ อยากจะปรึกษาหารือกับทุกท่าน ว่าเราจะร่วมมือกันแก้ไขปัญหากันอย่างไรกับความอดอยากของชาวบ้าน"

"ท่านโหราศาสตร์… ท่านเป็นถึงผู้พยากรณ์ท่านไม่สามารถรู้เลยเหรอ ว่าเมื่อไหร่ดินแดนของเราจะคืนสู่ความเจริญอีกครั้ง เมื่อคืนข้าได้นิมิตฝันไปว่าข้าเดินผ่านมาทางราชวังข้าเห็นดวงจันทร์เคียงคู่ดวงอาทิตย์ ขึ้นอยู่ร่วมเคียงกันอยู่เหนือประสาทราชวังของท่านผู้สร้าง ข้าเห็นดินแดนของเรามีวันที่สว่างไม่ได้มืดมิดเหมือนอย่างทุกวันนี้ ถ้ายังไง รบกวนท่านช่วยตรวจดูนิมิตรฝันของข้าได้หรือไม่" ชายวัยกลางคนผู้ยังมีเส้นผมสีดำปะปนกับสีขาวบ้างเล็กน้อย กล่าวต่อท่านโหราศาสตร์ที่ใคร ๆในดินแดนลึกลับก็ต่างนับถือและเชื่อฟัง

"หา… ท่านฝันนิมิตรเช่นนี้จริงหรือ ถ้างั้นสงสัยข้าคงต้องรีบตรวจดวงชะตาฝันของท่านซะแล้ว"

"หรือว่าท่านผู้สร้างจะฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้วจริง ๆ แต่จะว่าไปบนแท่นหินนั่นก็บอกอยู่ว่า หญิงคนรักของท่านจะต้องนำดวงจิตของท่านกลับคืนมามิใช่หรือ"

"แล้วนางเป็นใครกันล่ะ พวกเราจะรู้ได้ยังไง ว่านางคือใคร"

"นั่นสินะ ข้าก็มีความคิดเห็นเช่นเดียวกับท่านกู่เยี่ยนด้วยเช่นกัน หากคำทำนายบนท่านหินนั่นเป็นจริง เท่ากับว่าเราต้องออกตามหาหญิงผู้นั้นใช่หรือไม่" เสียงกล่าวแสดงความคิดเห็นต่าง ๆ นานาของเหล่าผู้นำหมู่บ้าน ถึงฝันนิมิตรของท่านผู้นำหมู่บ้านคนหนึ่งที่กล่าวออกมาก่อนใครเพื่อนทำให้เหล่าขุนนางที่เป็นผู้นำหมู่บ้านอื่น ๆ ก็รีบร่วมแสดงความคิดเห็นกันออกมาทันที