บทที่ 10 ได้โปรดอย่าทำฉัน

ของขวัญกล่าวกับไกด์ผู้นำทางจบลงเธอก็หันมาจับมือกับเพื่อนสาวอีกคนหนึ่ง และชวนกันเดินออกไปจากกลุ่มเพื่อไปหาที่ทำธุระส่วนตัว

"ลูกพี่… นั่นไงเธอเดินออกไปแล้วกับเพื่อนผู้หญิงอีกคน เอาไงดีล่ะนี่ยังกลางวันแสก ๆ อยู่เลย"

"ก็ทำตามแผนสิวะ แค่เปลี่ยนจากกลางคืนเป็นกลางวันเดี๋ยวแกเฝ้าตรงนี้เอาไว้เดี๋ยวพวกชั้นสองคนจะอ้อมกลุ่มนี้ออกไป"

"ได้เลยลูกพี่ ถ้ามีอะไรผมจะส่งสัญญาณไปนะ"

"เออ… ขอบใจมาก"

ชายหนุ่มทั้งสองก็รีบเดินอ้อมลัดเลาะ ๆ กลุ่มทัวร์ไปอีกทางหนึ่งเพื่อไปหาหญิงสาวทั้งสองคน ที่กำลังเดินแยกตัวออกจากกลุ่มเพื่อไปทำธุระส่วนตัว

"เฮ้ย… แอน เดี๋ยวแกเดินไปตรงนั้นละกัน ส่วนฉันเดี๋ยวเดินไปทางนี้แยกกันทำธุระส่วนตัวดีกว่า จะได้เสร็จเร็ว ๆ พวกเราจะได้เดินทางกันออกไปสักที"

"ฉันก็ว่างั้นแหละ งั้นเดี๋ยวถ้าใครทำธุระเสร็จก่อนก็กลับมายืนอยู่ที่ใต้ต้นไม้ต้นนี้นะ"

"โอเค… ตามนั้นเลย"

หลังจากที่ทั้งสองสาวคุยกันเรียบร้อยแล้ว ต่างคนต่างก็เดินแยกออกจากกัน ทันทีที่ทั้งสองสาวเดินแยกออกจากกันไปแล้วที่ด้านหลังของหญิงสาวผู้ตกเป็นเป้าหมายของชายหนุ่มทั้งสอง

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ ว่าฟ้าจะเป็นใจขนาดนี้ตอนแรกกูคิดว่าจะได้จัดการเพื่อนของเธอคู่กับเธอไปด้วยกันซะแล้ว สงสัยเพื่อนของเธอดวงคงยังไม่ถึงฆาตแน่เลยว่ะ"

"จริงด้วยลูกพี่ แต่พูดไปแล้วก็สวยกันทั้งคู่เลยนะพี่นะ ยิ่งคนที่เราจะฆ่าโครตสวยเลย หน้าหวานใสเห็นเธอยิ้มแล้วหัวใจผมแทบจะละลายเลยพี่"

"กูว่ามึงเก็บความหื่นมึงไว้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวงานจะไม่เรียบร้อยนะมึง ถ้างานนี้เสร็จมึงจะเอาผู้หญิงสวยขนาดไหนกี่คนก็แล้วแต่มึงเลย แต่ต้องไม่ใช่คนนี้รีบฆ่าเธอแล้วออกจากป่านี่ไปซะ”

"ครับพี่"

ทันทีที่ทั้งสองคนตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ก็พยายามเดินสะกดรอยตามหญิงสาวที่เดินห่างจากเพื่อนไปเรื่อย ๆ จนคิดว่าน่าจะไกลพอสมควรแล้ว ในขณะที่หญิงสาวทำธุระของตัวเองเสร็จกำลังจะเดินกลับมาที่จุดนัดหมายกับเพื่อน ก็ต้องตกใจกับเสียงกิ่งไม้ที่ดังอยู่ใกล้ ๆ จนต้องหันกลับไปมอง ทันทีที่เธอหันกลับไปมองก็ต้องเบิกตากว้างกับภาพผู้ชายสองคนที่กำลังเล็งปืนสั้นหนึ่งกระบอกมาทางเธอ

"กรี๊ด! ช่วยด้วยค่ะใครก็ได้ช่วยของขวัญด้วย"

ด้วยความตกใจสาวน้อยถึงกับกรีดร้องออกมาแล้วนั่งลงเอามือทั้งสองข้างปิดหู หลับตาลงอย่างหวาดกลัว ทันทีที่เสียงปืนกระทบที่ด้านหลังของเธอ จนเสียงดังก้องป่า

"ปัง"

เมื่อเสียงปืนเงียบลงแล้วเธอก็ลืมตาสำรวจตัวเองก่อนจะรีบลุกขึ้นวิ่งหนีทันที จนไม่มองทิศทางว่าใช่ทางที่เธอเดินผ่านมาทำธุระหรือเปล่า

"ไอ้พล… มึงยิงปืนภาษาอะไรวะ ขนาดเธอยืนนิ่งตั้งเป้าแบบนั้น มึงยังยิงไม่โดนอีก"

"ลูกพี่ตอนแรกเธอยืนอยู่ พอผมยิงไปเธอกลับนั่งปุ๊บเธอก็เลยรอดนะสิ"

"ไอ้บ้าเอ้ย… แกมาเป็นลูกน้องฉันได้ยังไงวะมือกระจอกว่ะ"

"ขอโทษครับพี่เดี๋ยวผมจะแก้ตัวใหม่ เพราะใบหน้าสวย ๆ ของเธอเลยทำให้ผมเสียสมาธิหมด"

"ไอ้บ้า… ฉันบอกแล้วไงว่าให้เก็บความหื่นของแกไว้ก่อน เห็นไหมงานเสียหมดเลย"

"ครั้งนี้ผมขอแก้ตัวนะพี่รับรองจะไม่ปล่อยให้พลาดไปแน่นอน"

ชายหนุ่มทั้งสองตะโกนคุยกัน พร้อมกับวิ่งตามหลังเธอไปด้วย ในขณะที่อีกด้านหนึ่งกลุ่มคณะทัวร์เพื่อน ๆ ของสาวน้อยถึงกับตกใจ กับเสียงปืนที่ดังขึ้น

"ว้าย! ใครมายิงอะไรแถวนี้กัน" เสียงแตกตื่นของลิลลี่ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบพูดออกมา

"ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ ผมรบกวนคุณเก็บปืนสั้นนี้ไว้ป้องกันตัวรออยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมกับลูกน้องของผมทั้งสองคนจะรีบออกไปตามสาวทั้งสองก่อน"

"รีบไปรีบมานะคะพวกเราสองคนก็กลัว"

"ถ้ามีอะไรแปลกปลอมเข้ามายิงปืนออกไปได้เลยนะครับ คุณใช้ปืนเป็นหรือเปล่า"

"พอเป็นบ้างค่ะ ก็เคยฝึก ๆ มาบ้างแล้วแต่ไม่เคยยิงใครมาก่อน"

"งั้นคราวนี้สงสัยพวกคุณจำเป็นต้องยิงแล้วล่ะครับ ถ้ายังต้องรักตัวกลัวตายเราก็ต้องปกป้องตัวเองนะครับ"

หลังจากที่ไกด์หนุ่มพูดกับหนึ่งสาวและหนึ่งชายใจหญิงเรียบร้อยแล้ว ก็วิ่งนำหน้าพร้อมปืนในมือของทั้งสองวิ่งไปตามทางที่สองสาวหายเข้าไปทันที

"เฮ้ย… อย่าให้มันรอดไปได้นะเว้ยรีบตามไปเร็วเข้า บ้าชะมัดเลยผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวทำไมวิ่งไวจังเลยวะ"

"นั่นสิลูกพี่ ผมว่านะเธอเคยเป็นนักวิ่งมาก่อนหรือเปล่า ถึงวิ่งเร็วแบบนี้"

ทั้งด้านของหญิงสาวถึงกับเหนื่อยหอบหายใจถี่ วิ่งหนีด้วยแรงที่เริ่มน้อยลงไปเรื่อย ๆ แต่สุดท้ายก็ดูเหมือนดวงจะไม่เข้าข้างเธอ เมื่อเธอเผลอวิ่งไปสะดุดตอไม้เข้า ทำให้เธอถึงกับล้มลงที่หน้าต้นไม้ที่มีขนาดใหญ่โต จึงทำให้ชายหนุ่มทั้งสองวิ่งเข้ามาถึงตัวเธอได้

"ว่าไงสาวน้อยสุดสวย… คราวนี้หนีพวกพี่ทั้งสองคนไม่รอดแล้วล่ะสิ"

"พวกคุณเป็นใคร ฉันไม่เคยรู้จักพวกคุณ แล้วทำไมต้องตามฆ่าฉันด้วย"

"ในเมื่อเธอก็กำลังจะตายแล้ว พี่ก็จะบอกให้ก็ได้นะจ๊ะคนสวย ถ้าเธอไม่คิดจะไปแย่งคุณแดนนี่จากคุณหนูอลิสาเธอก็คงไม่มีวันต้องเจอเรื่องอย่างวันนี้หรอก"

"อะไรนะคะ คุณอลิสาจ้างพวกคุณมาเก็บฉันงั้นเหรอ"

"อยู่ดี ๆ ไม่ว่าดีชอบยุ่งกับผัวชาวบ้านก็ต้องเจอแบบนี้แหละน้องสาว"

"ขอร้องพี่ล่ะค่ะ ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ หนูกับพี่แดนนี่เราไม่เคยมีอะไรกันเลย และอีกอย่างหนูก็ไม่ได้ชอบไม่ได้รักพี่แดนนี่ด้วย มีแต่พี่แดนนี่ที่พยายามติดต่อมาหาหนูเท่านั้น"

"โถ่... สาวน้อยผู้น่าสงสาร ถึงเธอมาพูดตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วล่ะ เพราะพี่คงปล่อยเธอกลับไปไม่ได้นอกจากฆ่าเธอเท่านั้น ขืนปล่อยเธอไปเจ้านายพี่คงได้เอาพี่ตายแน่"

"พี่อยากได้เงินเท่าไหร่บอกหนูมาได้เลย หนูจะให้คุณพ่อคุณแม่และพี่ชายของหนูโอนเงินไปให้"

"เรื่องเงินน่ะพี่ก็สนอยู่หรอกนะ แต่เจ้านายพี่ก็มีเงินรางวัลก้อนใหญ่รอพี่อยู่แล้ว"

"ขอร้องล่ะค่ะปล่อยหนูไปเถอะนะคะ"

สาวน้อยกล่าววิงวอนพร้อมกับยกมือพนมไหว้ขอร้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาอย่างน่าสงสาร แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มทั้งสองที่ถูกว่าจ้างมาจิตใจของพวกเขาจะไร้ซึ่งความเมตตาซะแล้ว