บทที่ 11 ข้ามมิติสู่ดินแดนลึกลับ

"อย่าไปใจอ่อนเชียวมึง เห็นผู้หญิงสวย ๆ เป็นไปไม่ได้ กูว่ารีบฆ่าแล้วเรารีบออกไปดีกว่า เสียงปืนดังขนาดนี้ป่านนี้ไอ้ไกด์สองคนนั่นมันคงจะมุ่งหน้ามากันแล้วแหละ ขืนมึงยังคุยกับมันอีกเดี๋ยวกูก็ได้ฆ่ามึงกับมันทั้งสองคนเลย"

"แล้วแต่พี่เลยลูกพี่ผมก็แค่อยากจะชวนคุยด้วยเป็นครั้งสุดท้ายน่ะ"

"ไอ้บ้า! มึงจะตายแทนเธอก็เพราะความลุ่มหลงในผู้หญิงของมึงนั่นแหละ"

ทันทีที่ชายหนุ่มกล่าวกับลูกน้องของตัวเองเสร็จแล้ว ก็หันหน้ามาทางเธอพร้อมกับสายตาที่มุ่งร้าย มือกำกระบอกปืนสั้นจ้องไปทางเธอ แต่ในขณะนั้นกลับเกิดเสียงนกกาที่บินหนีแตกวงออกจากบนต้นไม้ใหญ่มากมาย ราวกับเกิดความแตกตื่นท้องฟ้ามืดครึ้มทั้ง ๆ ที่เป็นเวลากลางวัน ด้านบนของท้องฟ้าเกิดฟ้าแลบจนดูน่ากลัว ส่วนทางด้านของหญิงสาวทางด้านหลังของเธอกลับเกิดประกายแสงสีทองเป็นวงกลมขนาดใหญ่ล้อมรอบตัวเธอ ก่อนที่จะดึงตัวเธอหายเข้าไปในนั้นทันที ก่อนที่แสงนั้นจะค่อย ๆ หดหายไปกับต้นไม้ใหญ่ ที่ดูแล้วคงจะมีอายุอานามเรียกได้ว่าไม่สามารถตีอายุของต้นไม้ต้นนี้ได้ เพราะมีขนาดใหญ่รอบลำต้นยี่สิบคนโอบก็คงไม่หมด

"เฮ้ย!... ลูกพี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมฟ้าถึงมืดครึ้มเกิดฟ้าแลบได้"

"นั่นน่ะสิน่ากลัวอะไรแบบนี้ ดูสินกกาบินหนีหมดเลย"

ชายหนุ่มทั้งสองถึงกับแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าหมุนไปรอบตัวเอง ก่อนที่ทั้งสองจะหันหน้ามามองสาวน้อยด้วยไปหน้าที่แตกตื่นและตกใจ

"เฮ้ย!... พี่เกิดอะไรขึ้นกับเธอ นั่นมันผีทำหรือเปล่าวะแสงอะไรกัน นั่น!... ลูกพี่แสงนั่นดูดเธอเข้าไปแล้ว"

ชายทั้งสองทันทีที่เห็นเธอหายไปกับแสงประกายสีทองที่ดูดเธอเข้าไปในนั้น ทั้งสองถึงกับตาเหลือกราวกับผีหลอกขนตั้งชันยืนตัวแข็งทื่อ แทบก้าวขาออกเดินไม่ไหวร่างกายสั่นงันงกรีบนั่งลงกับพื้นยกมือไหว้กราบทันทีเพื่อขอชีวิต

"ไหว้ละครับ คุณผีเจ้าป่าเจ้าเขา อย่าดูดพวกผมสองคนเข้าไปเลย พวกผมขอร้องล่ะไหน ๆ ท่านก็ดูดสาวสวยเข้าไปแล้ว เธอทั้งสวยทั้งหวานทั้งอร่อยท่านก็กินไปคนเดียวเถอะ พวกผมไม่ได้อาบน้ำมาตั้งหลายวันทั้งเหม็นท่านก็คงเคี้ยวไม่อร่อยหรอก"

ชายหนึ่งในสองได้กล่าวขอร้องออกมาด้วยคำพูดที่สั่นหวาดกลัวเต็มที แต่เมื่อทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นว่าท้องฟ้าเปิดฟ้าแลบฟ้าร้องก็หายไป แสงที่เห็นเป็นประกายสีทองดูดหญิงสาวก็หายไปด้วย ทั้งคู่ก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะวิ่งหนีออกไปจากจุดนั้นอย่างไม่คิดชีวิตของตัวเอง

ไกด์หนุ่มทั้งสองเมื่อวิ่งมาถึงจุดที่เป็นทางแยกระหว่างสองสาวก็เจอหญิงสาวเพียงแค่คนเดียวที่อยู่ที่ใต้ต้นไม้ กำลังนั่งลงกับพื้นกอดเข่าตัวเองสั่นด้วยความหวาดกลัว น้ำตาไหลเต็มหน้าใบหน้าซีดราวกลับกำลังพบเจอสิ่งที่น่ากลัว

ทันทีที่เธอเห็นไกด์หนุ่มทั้งสอง เธอก็รีบวิ่งเข้าไปกอดทั้งสองทันทีด้วยความหวาดกลัว

"ฮือ ฮือ ฮือ"

เสียงร้องไห้ของสาวน้อยพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา ทำให้ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าทีมไกด์ต้องรีบจับแขนทั้งสองของเธอ ดันตัวออกมาจากอกกว้างพร้อมกับถามเธอว่า

"คุณของขวัญหายไปไหนแล้วครับ ทำไมถึงเหลือคุณแค่คนเดียว"

"แอนก็ไม่รู้ค่ะ เราแยกกันไปทำธุระแล้วนัดเจอกันที่ต้นไม้นี้ แต่พอแอนมาถึงก็ไม่เห็นของขวัญเลยแต่กลับได้ยินเสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้น

แอนก็ไม่กล้าวิ่งไปทางที่ของขวัญหายไป เพื่อไปตามดูว่าเสียงปืนนั้นเกิดจากใคร จึงทำได้เพียงยืนรออยู่ที่ใต้ต้นไม้เผื่อของขวัญมาไม่เจอ"

"คุณของขวัญวิ่งไปทางไหนเหรอครับ"

"ของขวัญเดินไปทางนั้นค่ะ พวกคุณสองคนรีบตามไปเถอะนะคะ ทางที่คุณเดินมาปลอดภัยใช่ไหมคะงั้นเดี๋ยวแอนจะเดินไปตามทางเก่า เพื่อไปรวมตัวอยู่กับลิลลี่และเพื่อนนะคะ พวกคุณต้องช่วยของขวัญกลับมาให้ได้นะคะอย่าให้เธอเป็นอะไร ไม่งั้นพวกฉันก็ไม่รู้ว่าจะกลับไปบอกยังไงกับพ่อแม่และพี่ชายของเธอยังไงดี"

"คุณไม่ต้องห่วงหรอกครับ ยังไงผมก็จะต้องช่วยลูกทัวร์ของผมให้สุดความฝีมือ ผมไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรหรอกครับ" ทันทีที่ชายหนุ่มกล่าวจบก็ขอตัววิ่งไปทางที่ของขวัญหายไปทันที

ค่ำคืนมืดมิดบ้านเรือนเกิดแผ่นดินในดินแดนลึกลับ เกิดการสั่นไหวจนผู้คนที่กำลังหลับไหลในยามค่ำคืน ถึงกลับต้องรีบลุกตื่นหนีออกมาจากบ้านด้วยความตื่นตระหนก

"ร้อยวันพันปีไม่เคยเจอแผ่นดินไหวเกิดขึ้นมาก่อน"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ดินแดนของเราจะแตกสลายงั้นหรือ"

"ข้าก็ไม่รู้เช่นกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

"ว้ายตายแล้ว!... บ้านของข้าจะพังหรือไม่"

เสียงเอะอะโวยวายต่าง ๆ นานาดังทั่วแคว้นดินแดนลึกลับ แม้เหล่านกกาในป่าในเขาล้วนบินหนีจากแรงสั่นสะเทือน ผู้คนรีบหนีออกจากบ้านอย่างกลัวตาย จวนของท่านโหราศาสตร์เองก็เช่นกัน ในขณะที่ท่านโหราศาสตร์กำลังนอนหลับอยู่นั้น ทันทีที่เกิดแผ่นดินไหวท่านโหราศาสตร์ที่กำลังนอนหลับไหลอยู่ ก็ถึงกับกลิ้งตกเตียงลงมากับพื้นทำให้สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น"

ชายวัยชรากล่าวพึมพำออกมาด้วยความมึนงง ด้วยสภาพร่างกายที่กำลังนอนอยู่บนพื้น ทันทีที่ท่านโหราศาสตร์กล่าวประโยคยังไม่ทันจบลง ประตูหน้าห้องนอนก็ถูกเปิดเข้ามาด้วยฝีมือของคนรับใช้ผู้ดูแลต้นห้อง

"นายท่านเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ทั่วแคว้นเกิดความโกลาหลแผ่นดินไหวไปทั่วหล้า ผู้คนแตกตื่นนายท่านท่านเป็นอะไรมากหรือเปล่า"

ชายหนุ่มผู้เป็นข้าทาสรับใช้รีบวิ่งเข้ามาพยุงตัวของท่านโหราศาสตร์ ให้ลุกขึ้นมานั่งบนขอบเตียงที่ตอนนี้ยังเหลือแรงของแผ่นดินไหวสั่นอยู่บ้างเล็กน้อย

"ไม่ได้การแล้วเดี๋ยวเจ้าไปบอกทุกคน ให้ต้อนรับผู้คนที่จะแห่กันมาที่หน้าจวนของข้าด้วย อ๋อ… หากมีใครถามถึงข้าบอกทุกคนว่าข้าขอเวลาทำนายชะตาบ้านเมืองดินแดนลึกลับของเราก่อน ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

ด้านหน้าของจวนท่านโหราศาสตร์ ผู้คนมากมายบางคนเก็บข้าวของมีค่าใส่ห่อผ้าพับม้วนเป็นกระเป๋าห้อยอยู่บนบ่า ด้วยเสื้อผ้าและของมีค่าเพียงแค่ไม่กี่ชิ้นด้วยความกลัวตาย ต่างคนต่างก็เดินออกจากบ้านหนีมาด้วยความตกใจ ถึงแม้ตอนนี้ความเคลื่อนไหวของแผ่นดินจะลดน้อยลงไปมาก แต่ด้วยความที่ตลอดทั้งชีวิตของพวกเขา ไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน จึงทำให้เกิดความหวาดกลัวจนต้องมาหาท่านโหราศาสตร์ ผู้ที่พวกเขานับถือที่สุดในดินแดนลึกลับในขณะนี้