บทที่6

ที่ห้องพยาบาลหมอทำแผลให้แคทที่นอนอยู่บนเตียง มายด์กับปรางยืนอยู่ข้างเตียงส่วนปรินกับเพื่อนคอยอยู่นอกห้อง

เมื่อทำแผลเสร็จแคทก็ลุกขึ้น แล้วปิ่นที่แคทปักผมอยู่ก็ล่วงไปที่พื้นหักเป็นสองชิ้้น ผมที่ขมวดไว้เลยร่วงลงมา

”อ้าว!หักซะแล้ว”แคทอุทานพลางเอามือจับผมไว้

”ให้ผมมันได้หายใจบ้างก็ได้”ปรางพูด

”จะบ้าเหรอ นี่มันในมหาลัยนะ”แคทรีบบ่น

มายด์ขำกับท่าทีของแคท

”กระเป๋าของเราอยู่ไหนล่ะมายด์”แคทหันไปถามมายด์

”อยู่ข้างนอกอ่ะ”มายด์บอก

”ไม่เป็นไรในกระเป๋ามียางรัดผมอยู่”แคทพูดพลางลงจากเตียง

พอขาลงถึงพื้นแคทก็รู้สึกเจ็บแปร๊บที่ข้อเท้า

”เป็นอะไรหรือเปล่า?”มายด์ถามเมื่อเห็นแคททำหน้านิ่ว

”มันแปร๊บที่ข้อเท้าอ่ะ”แคทบอก พลางจับข้อเท้า

“หมอคะ เพื่อนหนูเจ็บที่ข้อเท้าค่ะ”มายด์รีบเดินไปบอกหมอทันที

หมอเดินกลับมาดูในขณะที่แคทกลับขึ้นไปนั่งบนเตียงแบบห้อยขาลงมา มีปรางที่ยืนหน้าเสียอยู่ข้างๆ

หมอจับข้อเท้าพลิกไปพลิกมาแล้วบีบเบาๆ

”เจ็บมั้ย”หมอเงยหน้ามาถาม

”ไม่มากค่ะ”แคทตอบ

“น่าจะเจ็บเอ็นข้อเท้า เกิดจากที่ล้มผิดท่า เดี๋ยวเอายาไปกินกับทานะ แล้วเดินไหวมั้ย”หมอบอกอาการแล้วหันมาถาม

”น่าจะไหวค่ะ มันเจ็บไม่มาก”แคทบอกหมอ

”หมอคะแต่เพื่อนหนูเคยกระดูกข้อเท้าแตกนะคะ มันจะไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ”มายด์รีบถามหมอด้วยสีหน้าเป็นกังวลมาก

”เท่าที่ดู ไม่น่าจะเกี่ยวกันนะ แต่ถ้ามันบวมขึ้นก็ไปโรงพยาบาลให้เขาเอกซเรย์ดูก็ได้” หมอบอก

“ค่ะ…ขอบคุณค่ะหมอ”แคท มายด์และปรางยกมือขอบคุณหมอ

ประตูห้องพยาบาลเปิดออกแคทเดินออกมาโดยมีปรางกับมายด์พยุงออกมา สามหนุ่มมองมาที่แคทเป็นตาเดียวเพราะไม่เคยเห็นแคทปล่อยผมมาก่อน

แคทรีบเอามือหยิบกระเป๋ามาเปิดแล้วเอายางมารัดผมแล้วขมวดไว้เหมือนเดิม ไม่ได้กลัวว่าปรินกับเพื่อนเขาจะเห็นหรอก แต่เธอเห็นว่าศิวากำลังเดินมาทางนี้ต่างหาก

“แคท หมอว่าไงบ้าง”ศิวาถาม

มายด์กับปรางหันมามองแคทอย่างไวเพราะคิดว่าแคทยังปล่อยผมอยู่ แต่พอเห็นว่าขมวดผมแล้วก็พากันถอนหายใจเบาๆ

”ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่แผลเล็กน้อยให้ยามากินกับทาค่ะ”แคทบอกกับศิวา

”แคทกับเพื่อนกลับก่อนได้เลยนะพี่บอกกับอ.ให้แล้ว”ศิวาบอก

“ขอบคุณค่ะ”แคทพูด

“ แล้วกลับกันยังไงล่ะ….ให้พี่ไปส่งมั้ย”ศิวาถาม

”ไม่รบกวนพี่ศิวาหรอกค่ะ เดี๋ยวปรางไปส่งแคทเองค่ะ”ปรางรีบพูด

”งั้นก็กลับไปพักนะ เดี๋ยวพี่ไปดูแลอย่างอื่นก่อนนะ กลับดีๆล่ะ”ศิวาพูดพลางมองหน้าแคท

เขามองเลยไปที่ปรินกับเพื่อนๆที่ยืนอยู่ข้างหลัง แล้วหันหลังกลับไปที่สนามต่อ

“แคท…แกรัดผมตอนไหนอ่ะ โคตรไวเลย ถ้าพี่ศิวาเห็นล่ะก็ยาวแน่ๆ”มายด์กระซิบถามหลังจากที่ศิวาเดินไปไกลแล้ว

“ชั้นเห็นพี่เขาเดินตรงมาก็เลยรีบคว้ากระเป๋ามาแล้วก็รัดเลยสิ เกือบไปเหมือนกัน”แคทบอกมายด์เบาๆ

”แล้วนี่แกกลัวพี่ศิวาจะเห็น แล้วแกไม่กลัวว่าพี่ปรินกับเพื่อนเขาจะเห็นเหรอ”มายด์พูดเธอเหลือบมองไปข้างหลัง

”เออ!ใช่ลืมไปเลย แต่ไม่เป็นไรมั้งพี่ชยาก็แลชอบปรางมาก พี่เอกถ้าชั้นมองไม่ผิดเหมือนเขาจะชอบแกนะมายด์”แคทพูดแซวเพื่อน

มายด์หน้าแดงระเรื่อยกมือขึ้นตีแคทเบาๆ

”แล้วพี่ปรินล่ะ แกคิดว่าไง”มายด์ลองถามเพื่อนดู

”พี่ปรินอ่ะ…เขาไม่มาสนใจสนใจคนอย่างชั้นหรอกจ้า ปรางบอกว่าเขามีสาวๆมาให้เลือกมากมายอยู่แล้ว”แคทพูดอย่างที่ใจคิด

มายด์ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะสามหนุ่มเดินมาพอดี

“แล้วเดินไหวมั้ยล่ะเรา..เห็นปรางบอกว่าเอ็นข้อเท้าอาจจะพลิก”ปรินถามทันทีที่เดินมาถึง

”ไหวค่ะ..พี่ปริน หมอให้กินยาแล้วก็ทายาแถมพันผ้าประคองมาให้ด้วยค่ะ”แคทตอบพลางก้มมองขาตัวเอง

“เราก็นี่นะ ทำอะไรไม่ค่อยห่วงตัวเองเลย”ปรินมองเท้าของแคทแล้วบ่น

แคทมองหน้าปริน

”ก็ถ้าปรางโดนบอลลูกนั้นเข้าไป รับรองว่าเจ็บมากกว่านี้แน่ๆ แคทก็แค่ผ่อนหนักให้เป็นเบาเท่านั้น บ่นเหมือนพ่อไม่มีผิด”ตอนท้ายพูดเบาๆ

ปรินก็ได้ยินเขายิ้มมุมปาก

”แคท..ปล่อยผมแล้วสวยออกทำไมไม่ปล่อยผมบ่อยๆล่ะ”ชยาพูด

”ใช่..พี่เห็นด้วย”เอกรีบสนับสนุน

”แคทรำคาญค่ะ แล้วมันก็ร้อนด้วย”แคทพูด

ปรางรีบดึงเสื้อของชยากับเอกถอยลงไปเดินข้างหลังทันที มายด์ก็เลยลงไปเดินข้างหลังกับพวกปรางด้วย ปล่อยให้แคทกับปรินเดินข้างหน้าไปด้วยกัน

เมื่อส่งแคทกับมายด์ที่บ้านแล้ว ปรินก็ขับรถกลับบ้าน เขาสังเกตุว่าปรางเงียบๆไป

”เป็นไรหรือป่าวปราง เงียบเชียว”ปรินถาม

”ปรางแค่เป็นห่วงแคทอ่ะ” ปรางพูด

”แคทก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ แค่ข้อเท้าพลิกสองสามวันก็หายแล้ว”ปรินบอก

“พี่ปรินไม่รู้อะไรก็พูดได้สิ”ปรางว่าปรินแล้วทำหน้างอ

”เราก็เล่าให้พี่ฟังสิ”ปรินพูด

ปรางเล่าเรื่องของแคทที่เธอรู้มาจากมายด์ให้ปรินฟัง

”เพราะอย่างนิ้สินะ พ่อเขาถึงได้ห่วงนัก ห่วงแต่คนอื่นไม่ค่อยห่วงตัวเอง”ปรินพูด

เขายอมรับเลยว่าพอรู้เรื่องเขาก็ยิ่งห่วงแคทมากกว่าเดิมอีก

”ปรางกลัวว่าจะไม่ใช่แค่ข้อเท้าพลิกน่ะสิ แคทปากแข็ง อดทนเก่งไม่ค่อยยอมพูดง่ายๆ แล้วชอบกลัวว่าจะทำให้คนอื่นเป็นห่วงก็เลยไม่พูด”ปรางพูดไปทำหน้ากังวลไป

ปรินกับปรางเดินเข้าไปในบ้านเห็นพ่อกับแม่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกเลยเดินเข้าไปหา

“ทำไมกลับกันเร็วล่ะวันนี้”แม่ถามทันทีที่เห็นหน้าลูกๆ

ปรางนั่งลงข้างๆแม่ส่วนปรินนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกัน พ่อเงยหน้าจากหนังสือในมือมองหน้าปราง

”ทำไมหน้าเป็นอย่างนั้นล่ะยายปราง งอนอะไรมาอีกล่ะเรา”พ่อพูดพลางยิ้มแบบเอ็นดู

”ปรางเขาห่วงเพื่อนน่ะคับ”ปรินตอบแทนปราง

แม่กับพ่อมองหน้าปรางแล้วหันมาถามปริน

”ใครเป็นอะไรล่ะ ตาปริน”พ่อถาม

”หนูแคทหรือหนูมายด์ล่ะ”แม่ถามบ้าง

”แคทน่ะคับแม่”ปรินตอบ

”เกิดอะไรขึ้น หนูแคทเป็นอะไรตาปริน แล้วเป็นอะไรมากหรือป่าว”แม่เขาทำท่าทางตกใจมาก

ปรินคิดในใจถึงเรื่องที่ปรางเคยบอกว่า แม่เขารักแคทมากจนอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้คงจะจริง

”ใจเย็นๆคับแม่”ปรินบอกแม่

แล้วปรินก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้รวมทั้งเรื่องที่เขาเพิ่งรู้จากปรางเมื่อกี้ให้พ่อกับแม่ของเขาฟังอย่างละเอียด โดยมีปรางฟังอยู่และคอยเสริมเป็นบางครั้ง

”น่าสงสารยายแคท ต้องเจ็บตัวเพราะคนอื่นทุกทีเลย”แม่พูด

”หายากนะคนที่จะรักคนอื่น ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง หนูแคทนี่พ่อแม่เขาเลี้ยงลูกมาดีจริงๆ” พ่อพูด

”เพราะอย่างนี้ไง แม่ถึงอยากได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้”แม่บอก

”ถามลูกชายหรือยังว่าเขาชอบใครอยู่หรือป่าว” พ่อพูดแล้วมองหน้าปริน

“ไม่ต้องถามหรอกค่ะ ปรางบอกให้ก็ได้ พี่ปรินเขาก็ชอบแคทเหมือนกัน ใช่มั้ยพี่ปริน”ปรางพูดแล้วหันไปหาพี่ชาย

”จริงเหรอ ตาปรินอย่าหลอกแม่ให้ดีใจนะลูก”แม่รีบพูด

ปรินยกมือเกาผมแก้เขินเมื่อถูกถามตรงๆ

”จริงคับแม่..แต่ผมยังไม่ได้บอกแคทนะคับ ยังไม่กล้าจีบตรงๆด้วยซ้ำ”ปรินบอก

”แม่แกคงจะปิดบ้านฉลองแน่ๆที่จะได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้ ว่าแต่แกเถอะทำไมถึงไม่กล้าจีบหนูแคทล่ะ เป็นผู้ชายแท้ๆ”พ่อข าและส่ายหัว

”ว่าแต่แม่ พ่อแกเองก็อยากได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้เหมือนกันนั่นแหละ บ่นอยู่ทุกวันว่าถ้าแกเอาบรรดาสาวๆที่มาติดพันแกตอนนี้มาเป็นเมีย สงสัยพ่อแกคงต้องไปอยู่วัดแทนแน่ๆ”แม่ว่าพ่อบ้าง

พ่อได้แต่ยิ้มไม่ได้ว่าอะไรอีก

”ก็ถ้าพี่ปรินเดินเข้าไปจีบแคทตรงๆนะหนูบอกได้เลยว่าโดนปฏิเสธแน่ๆ หนูรู้นิสัยแคทดีก็เลยบอกให้พี่ปรินเขาค่อยเข้าไปทำความคุ้นเคยกับแคทก่อนแล้วค่อยพัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อยๆ”ปรางบอกพ่อกับแม่

“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ”แม่หันไปถามปริน

”แคทเขาก็เริ่มพูดคุยกับผมมากขึ้นกว่าเดิม ยังแซวและพูดเล่นบ้าง ตอนนี้เขาคงเห็นผมเหมือนพี่ชายเขาคนหนึ่ง แต่ผมเคยเจอพ่อแคทครั้งหนึ่ง และผมก็บอกพ่อเขาไปแล้วว่าผมชอบลูกสาวเขาอ่ะ”ปรินพูด

แม่อ้าปากค้างเมื่อรู้ว่าลูกชายไปสารภาพกับว่าที่พ่อตาในอนาคตมาแล้ว

“แล้วพ่อหนูแคทว่าไงบ้างล่ะ”พ่อเขาหันมาถามทันที

”พ่อแคทเขารับรู้และไม่ได้ว่าอะไร พ่อเขาบอกว่าแล้วแต่แคทเลย”ปรินหันไปบอกพ่อ

พ่อกับแม่ถอนหายใจโล่งอก

“งั้น ตอนนี้ก็เหลือแค่ว่าเราจะจีบหนูแคทได้มั้ย ใช่หรือป่าว”พ่อพูดต่อ

”ใช่คับ..แต่นั่นน่ะคือเรื่องที่หนักกว่าเรื่องพ่อแคทอีกนะคับ”ปรินพูด

ทุกคนพากันหัวเราะปรินเพราะไม่เคยมีใครเคยเห็นเขาทำท่าทางหมดหวังแบบนี้มาก่อน

”ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะไอ้เสือ เวลาไปเจรจาธุรกิจต่อให้คู่แข่งน่ากลัวแค่ไหน พ่อก็ไม่เคยเห็นแกจะทำท่าหมดแรงอย่างนี้เลย”พ่อพูดแล้วมองหน้าปริน

”เรื่องแคทนี่ยากสุดสำหรับผมแล้วล่ะคับพ่อ ให้ไปเจรจาเรื่องงานยังจะง่ายกว่าอีก แคทเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งมากๆไม่ค่อยแสดงอารมณ์ผ่านทางหน้าตาแต่เขากลับอ่านความคิดคนอื่นผ่านทางสีหน้าและดวงตาได้เก่งอีกต่างหากคับ”ปรินบอกพ่อ

“ใช่ค่ะพ่อ แคทเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้เลยต้องค่อยๆให้พี่ปรินตีสนิทไปก่อนค่ะ”ปรางบอก

”เอาล่ะ งั้นเราก็มาช่วยๆกันแล้วกันเรื่องหนูแคทอ่ะ แล้วเรื่องที่บาดเจ็บวันนี้เอาไงดีล่ะพ่อ”แม่หันไปถามพ่อ

”ในเมื่อหนูแคทไม่ค่อยจะยอมพูด งั้นปรางลูกก็ลองโทรคุยกับมายด์ แล้วถามอาการของแคทผ่านทางมายด์ดูแล้วกัน”พ่อเสนอความคิด แม่ก็เห็นด้วย

เมื่อขึ้นมาถึงห้องนอนปรางก็โทรหามายด์ทันที

”ฮัลโหล..มายด์ แคทเป็นไงบ้างล่ะ”

“กินยาแล้วก็นวดยาที่ข้อเท้าตอนนี้เข้านอนไปแล้ว”มายด์ตอบ

”แล้วมันบวมมั้ยที่ข้อเท้าอ่ะ”ปรางถามต่อ

”ที่เห็นก็ไม่บวมนะ เราคงคิดมากกันไปเองแหละ”มายด์พูด

”เดี๋ยวพรุ่งนี้ปรางไปรับไปมหาลัยนะ”ปรางบอก

”แคทจะยอมเหรอ”มายด์พูด

”ก็อย่าบอกแคทสิ ธรรมดาออกจากบ้านกี่โมงล่ะ”ปรางถาม

”ก็ประมาณ8โมงอ่ะ”มายด์บอก

”งั้นพรุ่งนี้เจอกัน”ปรางพูดเสร็จก็วางสาย

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้อง ปรางเดินไปเปิดเห็นปรินยืนอยู่ที่หน้าประตู

“มีอะไรคะพี่ปริน”ปรางถาม

“แคทเป็นไงบ้าง”ปรินถามน้อง

“ไม่เป็นไงค่ะกินยา นวดขาแล้วก็นอนไปแล้ว”ปรางบอกพี่ชาย

“ปรางพี่ขอเบอร์แคทหน่อยสิ”ปรินพูด

“ไม่ได้ ถ้าแคทรู้เอาปรางตายแน่เลย”ปรางส่ายหัว

“แคทจะรู้ได้ยังไงว่าปรางบอกพี่” ปรินถาม

“แคทไม่เคยให้เบอร์กับใครเลยนะนอกจาก พ่อ แม่ น้องชายแล้วก็มีแค่มายด์กับปรางเท่านั้น ขนาดในโทรศัพท์ก็บันทึกไว้แค่นั้น ถ้าพี่ปรินมีเบอร์แคทก็คงไม่ต้องถามหรอกว่าได้มายังไง”ปรางบอก

ปรินถึงกับอึ้ง

“ไหนเราบอกว่าจะช่วยพี่ไง นะ นะบอกมาเถอะ”ปรินอ้อนน้องสาว

ปรางมองหน้าพี่แล้วก็อดสงสารไม่ได้ สงสัยเธอต้องยอมโดนแคทว่าจริงๆ

“ก็ได้ค่ะ เห็นว่าเป็นพี่ปรินหรอกนะคะ เอามือถือมาค่ะเดี๋ยวกดให้”ปรางบอก

ปรินยิ้มพลางส่งมือถือให้ปราง

“แต่ วันนี้ห้ามโทรไปนะคะ แคทหลับไปแล้ว”ปรางพูดกับพี่พร้อมกับส่งมือถือคืนให้

“รู้แล้วจ้า”ปรินพูด

“เออ!พี่ปรินพรุ่งนี้แวะไปรับแคทกับมายด์ที่บ้านด้วยนะ ต้องถึงบ้านมายด์ก่อน8โมงนะคะ”ปรางรีบบอกพี่

“โอเค งั้นเราก็รีบนอน เดี๋ยวจะตื่นไม่ทัน” ปรินบอก