บทที่7

เช้าวันรุ่งขึ้น แคทกับมายด์กำลังเตรียมจะออกจากบ้าน โดยมีเสียงป้ามลบ่นเพราะอยากจะไปส่งแคทกันมายด์ที่มหาลัยเพราะเห็นว่าแคทเจ็บขา ไม่อยากให้หลานไปรถเมล์แต่ไม่ว่าจะพูดยังไงแคทก็ไม่ยอม ป้ามลได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน

“ใครมาแต่เช้าล่ะสี”ป้ามลถามน้าสี

“คุณปรางกับคุณปรินมาคับ”น้าสีบอก

ปรางกับปรินเดินเข้ามาแล้วยกมือไหว้ป้ามล

“สวัสดีคับ..ค่ะป้ามล”ป้ามลรับไหว้

“ไหว้พระเถอะลูก มารับแคทกับมายด์เหรอ”ป้ามลพูด

“ใช่ค่ะ”ปรางเป็นคนตอบ

“ดีเลย ป้าอยากจะไปส่งเขาเหมือนกันเพราะยายแคทขาเจ็บ ป้าไม่อยากให้ไปรถเมล์แต่พูดแค่ไหนยายแคทก็ไม่ยอมท่าเดียว”ป้ามลบอก

“ดื้อเหรอเรา”ปรินหันไปพูดกับแคท

“แคทไม่ได้เป็นอะไรมาก ไปไหวค่ะแล้วอีกอย่างป้ามลก็ต้องไปทำงานด้วย ไม่ได้ดื้อสักหน่อย”แคทพูด

ตอนท้ายเสียงเบาๆพูดแค่ให้ปรินได้ยิน

“งั้นไปพร้อมพี่กับปรางเพราะทางเดียวกันอยู่แล้ว”ปรินยิ้ม

“ไปกันได้แล้วเดี๋ยวจะสาย”ป้ามลบอก

ทุกคนหันไปยกมือไหว้ป้ามลแล้วเดิน

ออกมาขึ้นรถที่หน้าบ้าน

ปรางกับมายด์คอยเดินข้างแคทเพราะกลัวว่าแคทจะล้ม

แคทได้แต่ยิ้มขำเพื่อน

เมื่อมาถึงมหาลัย ปรินขับรถมาจอดส่งที่หน้าคณะเลยเพราะไม่อยากให้แคทต้องเดินไกล

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”แคทบอก

ปรินยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

พอลงจากรถแล้วสาวๆก็พากันเดินไปที่ตึกเรียน

“แคท แคท”ศิวาเรียกพร้อมทั้งเดินเข้ามาหา

“ดีขึ้นหรือยัง”ศิวาถาม

“ดีขึ้นแล้วค่ะ”แคทตอบ

“ดีแล้วล่ะ เย็นนี้ถ้ายังไม่ไหวก็งดซ้อมไปก่อนก็ได้นะ”ศิวาพูด

“ก็ว่าจะไปนะคะแต่คงไม่ได้ซ้อม ไปดูมายด์กับปรางอ่ะค่ะ”แคทพูด

“งั้น ตอนเย็นเจอกันนะ”ศิวาพูดจบแล้วก็เดินไปทางตึกเรียน

“พี่ศิวานี่ตื้อจริงๆเลยนะ มีความพยายามมากเลย”ปรางพูดแล้วก็พากันเดินเข้าห้องเรียน

ตอนพักกลางวันแคท มายด์และปรางนั่งกันอยู่ที่ม้าหินออน่หน้าตึกเรียน

ปิ๊งเสียงไลน์ในมือถือแคทดังเตือนว่ามีคนทักมา แคทหยิบมือถือขึ้นมาดูว่าเป็นใคร

ปรินเพิ่มคุณเป็นเพื่อนจากหมายเลขโทรศัพท์ แคทอ่านจบหันไปมองหน้าปรางทันที

“ปราง นี่ให้เบอร์ชั้นกับพี่ปรินเหรอ”แคทถามถาม

ปรางหันมาทำหน้าสำนึกผิด

“ก็พี่ปรินเขาบอกว่าเผื่อจะเอาไว้ถามเกี่ยวกับขาที่เจ็บอ่ะ เพราะเมื่อวานพอแม่ชั้นรู้ก็โวยวายบ้านแทบแตก แม่บ่นและก็บอกให้พี่ปรินมาคอยดูแลแก แม่บอกว่าแกต้องเจ็บก็เพราะช่วยชั้นเพราะอย่างนั้นต้องช่วยกันรับผิดชอบ”ปรางบอก

แคทถอนหายใจเพราะรู้จักแม่ของปรางดีว่าเป็นยังไงและก็รู้อีกด้วยว่าแม่ปรางค่อนข้างชอบเธอมาก

“ฝากบอกแม่ด้วยว่าชั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ต้องห่วง และอีกอย่างพี่ปรินเองก็ต้องทำ งานถ้าต้องมาดูแลชั้นอีกเดี๋ยวพี่เขาจะยิ่งเหนื่อย”แคทบอกกับปราง

แคทก้มมองมือถือในมือ จริงๆแล้วเธอไม่ชอบรับใครมาเป็นเพื่อนมากนัก เธอจึงไม่เคยยอมให้เบอร์ของเธอกับใครนอกจากพ่อ แม่ น้องชายและก็มายด์กับปรางที่เป็นเพื่อนสนิทเท่านั้น สำหรับปริน แคทคิดว่าเขาก็คงแค่หวงเธอแบบปรางและอีกอย่างพ่อเธอก็ฝากให้เขาช่วยดูแลอีกด้วย เขา

คงจะรู้สึกผิดถ้าดูแลไม่ดี แคทจึงรับเขาเป็นเพื่อนด้วยความเต็มใจ พอเธอกดรับก็มีข้อความเข้ามาทันที

ปริน : เป็นไงบ้างเรา ดีหรือยัง

แคท: ดีขึ้นมากแล้วค่ะ

ปริน: อย่าลืมกินยา และก็อย่าเดินมากนักล่ะ

แคท: ค่ะ พี่ปรินทำงานเถอะค่ะ

ปริน: ตอนนี้พักเที่ยงนะคับ แล้วกินข้าวหรือยัง

แคท: ทานแล้วค่ะ แล้วพี่ปรินทานหรือยังคะ

ปริน: ทานแล้วคับ งัเนเจอกันตอนเย็นนะ

แคท:ค่ะ

หลังจากนั้นอีกสองวันขาแคทก็หายเป็นปกติ แคทบอกกับปรางว่าไม่ต้องมารับตอนเช้าแล้วเพราะเธอเกรงใจแต่กลายเป็นว่าแม่ของปรางโทรมา

หาเธอบอกว่าถ้าอยากให้แม่สบายใจก็ให้ไปกลับพร้อมกับปราง แคทขัดแม่ของปรางไม่ได้ก็เลยต้องทำตามนั้น

กีฬาของมหาลัยถูกเลื่อนออกไปอีก2อาทิตย์เพราะมีงานแข่งวอลเล่ย์บอลเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างมหาลัยมาคั่นเสียก่อน ตอนนี้ในโรงยิมจึงมีนักกีฬาวอลเล่บอลตัวแทนของมหาลัย ทั้งชายและหญิงมาซ้อมกันอย่างจริงจัง ศิวาก็เป็นตัวแทนของมหาลัย เขาหน้าตาดี เรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่งแถมเป็นอดีตเดือนมหาลัยปีที่แล้วอีกด้วย

วันนี้แคท มายด์และปรางลงมาที่โรงยิมเร็วเพราะอ.ปล่อยก่อนเวลา สามสาวเปลี่ยนเป็นชุดกีฬาแล้วเดินเข้ามาในโรงยิมก็เห็นศิวาและเพื่อนๆกำลังเล่นบาสกันอยู่ แคทเดินไปด้านข้างสนามเพื่อที่จะเดินไปหยิบคฑามาซ้อม พอดีลูกบาสที่พวกของศิวาเล่นอยู่กลิ้งมาที่เท้าเธอพอดีแคทก้มลงหยิบบอลขึ้นมาแล้วมองไปในสนาม เห็นศิวายกมือเพื่อให้เธอช่วยโยนบอลให้เขาที แคทนึกสนุกเพราะเธอไม่ได้จับบอลมานานแล้ว จึงหันไปแล้วทำท่าชู๊ตบอลให้ลงห่วง แต่จากระยะที่เธอยืนมันเกินกว่าครึ่งสนามโอกาสที่บอลจะลงห่วงจึงแทบจะไม่มี แต่ปรากฎณ์ว่าแคทชู้ตบอลลงห่วง

ไปอย่างสวยงามมาก ศิวาและเพื่อนๆมองอย่างงงๆ รวมทั้งปรางด้วย ส่วนมายด์แค่ยิ้มเพราะเธอเคยเห็นแคทเล่นบาสมาก่อนแค่นี้จิ๊บจ๊อย

“เก่งอ่ะ เคยเล่นบาสมาก่อนเหรอแคท”ศิวาถามพร้อมกับเดินเข้ามาหาแคท

“เคยเล่นค่ะ ไม่เก่งหรอกแค่พอเล่นได้แต่หยุดเล่นไปนานแล้ว”แคทพูด

“มาลองเล่นหน่อยมั้ย จะได้ฟื้นฝีมือหน่อยเดี๋ยวจะลืม”ศิวาชวน

“ไม่ดีกว่ามั้งคะ เดี๋ยวจะไปเกะกะพวกพี่ป่าวๆ”แคทพูด

“น้องแคทมาเล่นด้วยกันเถอะ พวกพี่ไม่ว่าหรอกเล่นหลายคนสนุกดี”เพื่อนของศิวาพูด

แคทหันไปมองหน้ามายด์กับปราง

“ไปเลยแคท เราอยากเห็น”ปรางพูด

มายด์ได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มให้แคท มายด์รู้ว่าแคทอยากกลับไปเล่นกีฬาอีกแต่ติดที่รับปากพ่อไว้แล้ว

“ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”แคทบอก แล้วก็เดินเข้าไปในสนามบาส

มายด์กับปรางนั่งอยู่ข้างสนามมองแคทที่ลงไปเล่นบาสกับพวกศิวา

“โอ้โฮ! มายด์นี่แคทเล่นบาสเก่งขนาดนี้เลยเหรอ”ปรางพูด

“แค่นี้ยังน้อยไป ตอนที่ยังไม่บาดเจ็บยิ่งกว่านี้อีก”มายด์พูด

ครืด ครืดเสียงมือถือของปรางดังขึ้น

“ฮัลโลค่ะ อยู่ที่โรงยิมค่ะ ทำไมวันนี้มาเร็วล่ะคะ อ้อ!ค่ะ งั้นพี่ปรินรีบมาที่โรงยิมเลย มาดูแคทเล่นบาสสิสุดยอดอ่ะ ค่ะๆ”แล้วปรางก็วางสายไป

“พวกพี่ปรินเหรอปราง ทำไมมาเร็วล่ะ”มายด์ถาม

“ใช่จ้าพอดีออกมาพบลูกค้าแล้วก็ออกมากันเลย”ปรางบอก

เธอหันไปทางหน้าโรงยิมเพื่อคอยมองปรินกับเพื่อนๆ สักพักปรินกับเพื่อนก็เดินเข้ามา

“พี่ปรินทางนี้ค่ะ”ปรางยืนขึ้นร้องเรียกแล้วยกมือโบก

ปริน ชยาและเอกรีบเดินเข้าไปที่มายด์กับปรางนั่งอยู่

ปรินยืนมองแคทที่เล่นบาสอยู่ในสนามกับพวกผู้ชาย ยอมรับว่าแคทเล่นบาสได้เก่งแถมเก่งกว่าผู้ชายที่เล่นด้วยหลายคน แต่เขากลับหงุดหงิดไม่ชอบใจเลยที่แคทลงไปเล่นบาสกับผู้ชายพวกนั้น นี่เขากำลังหึงอยู่สินะ

ตอนนี้ในโรงยิมเริ่มมีคนเดินเข้ามามากขึ้นเพราะส่วนใหญ่เลิกเรียนแล้ว ที่เข้ามากลุ่มแรกคือนักวอลเล่ย์บอลหญิงตัวแทนมหาลัยที่ต้องมาซ้อมที่สนามตรงข้ามกับสนามบาส ผู้หญิงพวกนั้นจับกลุ่มคุยกันและบางคนก็ชี้มือมาทางสนามบาส

“หนิง คนนั้นไงที่เราได้ข่าวว่าศิวาตามจีบอยู่อ่ะ”

“ลงไปเล่นกับผู้ชายคงจะอยากทำตัวให้เด่นล่ะมั้ง”

“น่าหมั้นไส้ชะมัด สั่งสอนสักหน่อยดีมั้ยที่มันมาอ่อยศิวาของเธออ่ะหนิง”

ปรางทำท่าว่าจะลุกขึ้นไปเถียงกับพวกนั้นแต่มายด์ดึงไว้แล้วส่ายหน้า

ที่มายด์กับปรางได้ยินเพราะพวกนั้นยืนคุยกันใกล้กับที่พวกเธอนั่งกันอยู่