ตอนที่3(เมียน้อย)

ร้านอาหาร Y

12:30น.

ฟางข้าว ขวัญข้าว...

“พี่ข้าวครับ”

“หืม?” ฉันเงยหน้าจากเมนูอาหารขึ้นไปมองน้องเฟสลูกค้าประจำของฉัน ตอนนี้เขาพาฉันมาทานข้าวเพราะฉลองวันที่เรารู้จักกันได้หนึ่งปีเต็มแล้ว

“วันนี้พี่สวยจังเลยนะครับ” น้องเฟสเอ่ยขึ้นพลางมองฉันและยิ้มละมุนตามสไตล์เขา เฟสเป็นรุ่นน้องฉันปีหนึ่งเขาเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจมหาลัยเดียวกันกับฉัน บ้านเขารวยแต่น่าเสียดายที่เขาไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงจนเขามีแฟนและเธอก็ขอให้เขามีอะไรกับเธอ แต่เขาทำไม่เป็นยังไงล่ะ เพื่อนๆ ของเขาเลยแนะนำให้มารู้จักกับกูรูเรื่องใต้สะดือกับฉันคนนี้เข้า

“มาแปลก?” ฉันเบะปากมองน้องมันอย่างสงสัย เขาต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ย่ะ วันนี้ฉันไม่รับงานนะ เพราะประจำเดือนมา!

“ผมเลิกกับแฟนของผมแล้วนะครับ” น้องเฟสพูดขึ้นพลางเอื้อมมือมาจับมือฉันและเขาก็มองฉันด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง

“นายชอบฉัน?” ฉันเอ่ยถามเขาไปอย่างรู้ทัน เขาก็ยิ้มอย่างเขินๆ มาให้ฉัน

พรึบ

“ไม่มีทางหรอกเฟส เรื่องของเราน่ะ….ผู้หญิงอย่างฉันไม่คู่ควรกับนายหรอก” ฉันดึงมือออกมาจากเฟสและพูดบอกเขาไปตามความจริง ผู้หญิที่ทำอาชีพแบบฉันไม่คู่ควรกับผู้ชายดีๆ แบบเฟสหรอก เขาควรจะไปเจอใครที่ดีกว่าฉันได้เยอะ

“ผมรับได้ครับ….แค่พี่ข้าวรักผม” เฟสร้อนรนพูดกับฉันแววตาของเขาสั่นไหวแต่มันเต็มไปด้วยความจริงใจ ไม่สิเขาน่ะรับฉันได้แต่ครอบครัวของเขาล่ะ อาชีพของฉันมันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัว เพียงแค่ฉันไม่ได้สอดใส่แค่นั้นเอง หลับนอนด้วยกันและฉันก็รับเงินจากพวกผู้ชายพวกนั้นมามากจนฉันสามารถส่งตัวเองเรียนและจ่่ายค่ารักษาพยาบาลให้พ่อของฉันได้ ฉันคงจะเลิกอาชีพนี้ไม่ได้แล้วล่ะเพราะมันทำให้ฉันมีทุกวันนี้ได้

“ไม่…..คนอย่างฉันไม่รักใคร” ฉันบอกเฟสไปตามความจริง

“ทางที่ดีนายอย่ารักใครมากกว่าตัวนายเอง ถ้านายไม่อยากเสียใจ” ฉันพูดบอกเฟสไปพลางหยิบกระเป๋าสะพายแบรนด์ดังที่คุณป๋าอาร์ตซื้อให้ฉันขึ้นมาสะพายไหล่

“เพราะพี่มีเสี่ยเลี้ยงอยู่แล้วอย่างงั้นเหรอครับ?” เฟสลุกขึ้นยืนอย่างไวพลางมองมาที่กระเป๋าใบใหม่ของฉันด้วยสายตาสั่นไหว

“ใช่ เขาเงินหนักกว่านาย”

“แม้กระทั่งพี่ยอมไปเป็นเมียน้อยของเขาหรือครับ?” เฟสมองมาที่ฉันด้วยความตกใจและผิดหวัง ทำไงได้ล่ะแต่ฉันต้องเลือกโกหกเขาเพราะฉันไม่อยากให้เขามารักผู้หญิงอย่างฉัน

“ใช่….เป็นเมียน้อยแล้วยังไง ถ้าเมียหลวงดีผู้ชายก็คงไม่มีเมียน้อย นายเองก็ระวังไว้ด้วยนะถ้าเกิดพ่อนายเบื่อแม่นายแล้ว…ระวังพ่อนายจะไปหาอิหนูมหาลัยมาเลี้ยงดู” ฉันพูดบอกเฟสไปพลางยกแขนขึ้นมากอดอกทำท่าภูมิใจในคำว่าเมียน้อยของตัวเองที่พูดให้เขาฟังและให้คนอื่นคิดว่าฉันเป็นเมียน้อยจริงๆ

“พี่ข้าว ผมผิดหวังในตัวพี่มาก” เฟสเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงที่แผ่วเบาหน้าตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างที่เขาบอกนั้นแหละ แต่นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการจะให้มันเป็น เขายังมีอนาคตอีกยาวไกลยังจะต้องเจอผู้หญิงที่ดีกว่าฉันอีกมากมาย

“นั่นมันเรื่องของนาย ผู้หญิงอย่างฉัน…เงินหนักก็ได้ตัวฉันไป” ฉันพูดเสร็จก็เดินออกมาจากร้านนั้นเลย มุ่งหน้าไปยังโรงจอดรถแต่ระหว่างทางฉันรับรู้ได้ว่ามีคนกำลังแอบมองและแอบตามหลังฉันมา

พรึบ

“ใคร!!” ฉันหันไปก็เห็นเข้ากับเงาของใครสักคนที่หลบหลังต้นเสาไฟอย่างไว ฉันไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปดู

“นายเป็นใคร?” เมื่อฉันเดินไปถึงตรงนั้นแล้วก็พบเข้ากับชายในชุดสีดำกางเกงขายาวสีดำเสื้อแขนยาวสีดำสวมหมวกแก๊ปสีดำ เขาก้มหัวให้ฉันอย่างเคารพ

“ผมเป็นคนของท่านบรรพตครับ” เขาพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน

“ป๋าอาร์ตสั่งนายให้มาแอบตามฉันทำไม?” ฉันยกมือขึ้นมากอดอกพลางมองไปที่ชายคนนั้นอย่างพิจารณาและสงสัย

“ท่านเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณครับ”

“ทำไม?” ฉันถามเขาไปอย่างสงสัย

“ผมไม่สามารถพูดอะไรได้ เอาเป็นว่าเชิญคุณขึ้นรถครับ” เขาบอกฉันพลางผายมือเชื้อเชิญให้ฉันขึ้นรถสปอร์ตคันหรูป้ายแดงที่จอดอยู่ตรงหน้าของฉัน

“รถใคร?” ฉันถามเขาไป

“ไปถึงเดี๋ยวคุณก็รู้ครับเชิญครับ คุณขวัญข้าว” เขาบอกฉันและผายมือให้ฉันอีกรอบ ฉันก็เดินไปและเขาก็เป็นคนมาเปิดประตูฝั่งคนนั่งให้ฉันเข้า เมื่อฉันเข้าไปนั่งในรถแล้วเขาก็ปิดประตูให้ฉัน ตามด้วยเขาที่วิ่งไปเปิดประตูฝั่งคนขับและขับรถพาฉันไปที่ไหนสักแห่ง

ฉันเองก็นั่งเงียบๆ ไม่ถามอะไรเขา เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสมส่วนเหมือนคนที่ออกกำลังและได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เขาน่าจะมีฝีมือในการต่อสู้พอตัวเพราะฉันแอบเห็นกระบอกปืนพกที่เขาเหน็บไว้ที่เอว และฉันก็ไม่เข้าใจว่าฉันเข้าไปเกี่ยวอะไรด้วย!!

คฤหาสน์เลิศวิเศษไพฑูรย์

15:30น.

เอ็กซ์ อัครพล.....

“ใคร?” เสียงหวานของคุณแม่ผมเอ่ยดังมาจากสวนข้างบ้าน ผมที่กำลังเดินผิวปากมือควงกุญแจรถอยู่อย่างสบายอารมณ์ก็ต้องเปลี่ยนทิศทางการเดินขึ้นบันไดกลับไปหาคุณแม่ผู้เป็นที่รักของผม^_^ วันนี้ผมไม่มีเรียนตอนบ่ายเลยกลับบ้านไวหน่อย เพราะอยากจะกลับมานอนไวๆ บ้างๆ

นอนดึกมาหลายคืนแล้วเพราะต้องรีบเคลียร์งานเอกสารของพวกนักศึกษาช่วยไอ้ทั่นมันเลยทำให้ผมไม่ได้มีเวลาออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ บ้างเลย ไอ้ทั่นหรือไททันเป็นเพื่อนสนิทของผมพ่อมันเป็นเจ้าของมหาลัยและแถมมันยังดูแลงานในมหาลัยแทนพ่อของมันอีกด้วย ผมซึ่งเป็นเพื่อนที่ซี้และสนิทกับมันที่สุดเลยต้องช่วยมันทำงานของมันอีกด้วย….ผมล่ะเซ็ง

“เธอคนนี้คือคนที่นายท่านซื้อรถและส่งเงินให้ทุกเดือนครับนายหญิง” เสียงของลูกน้องคนสนิทของคุณแม่ผมเอ่ยรายงานคุณแม่ผม ทำให้ผมหยุดชะงักฝีเท้าลงทันทีด้วยความตกใจ

“เธออายุเท่าไหร่?”

“ประมาณยี่สิบต้นๆ ครับ”

“สวยขนาดนี้ไม่แปลกใจที่สามีฉันจะหลงหัวปักหัวปำ!” คุณแม่ของผมพูดขึ้นพลางกำหมัดแน่น อะไรกันคุณพ่อของผมมีชู้อย่างงั้นเหรอ?

“ยังเรียนมหาลัยอยู่ครับ”

“งั้นแสดงว่าที่สามีฉันหายออกจากบ้านไปเป็นอาทิตย์ๆ ก็ไปอยู่กับอิหนูนี่น่ะสิ?” คุณแม่ของผมกำกระดาษที่อยู่ในมือแน่นด้วยความโกรธเกี้ยว ดวงตาของท่านทั้งสองกำลังเอ่อคลอไปด้วยนำ้ตาสีใสที่พร้อมจะไหลรินคุณแม่ของผมกำลังร้องไห้ ผมรักคุณแม่มากเพราะท่านตามใจผมทุกอย่างไม่เหมือนคุณพ่อที่เข้มงวดให้ผมเป็นทุกอย่างเหมือนกับท่าน

“น่าจะเป็นเช่นนั้นครับนายหญิง”

“เราจะทำยังไงดีครับ ให้ผมสั่งคนไปเก็บเธอดีไหมครับ?”

“ไม่ต้อง ถ้าเธอมอบความสุขให้สามีฉันแบบที่ฉันทำให้เขาไม่ได้….ฉันก็คงจะโทษผู้หญิงคนนั้นไม่ได้หรือโทษสามีของฉันไม่ได้” คุณแม่ของผมยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา คุณแม่ของผมท่านมีร่างกายที่ไม่แข็งแรงไม่สามารถหลับนอนกับคุณพ่อของผมได้

คงเป็นเรื่องนี้ที่พวกท่านทะเลาะกันบ่อยๆ แต่โชคดีที่คุณแม่ของผมท่านมีผมมาได้ ผมกำหมัดแน่นแววตาดุดันจ้องไปที่กระดาษแผ่นนั้นในมือคุณแม่ของผม ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร ผมนี่แหละจะเป็นคนที่จะไปฆ่าเธอเอง เพราะเธอทำให้คุณแม่ของผมต้องร้องไห้

“วันนี้คนของนายท่านรายงานให้ผมฟังว่า ท่านไปหาเธอคนนั้นอีกแล้วครับ”

“งั้นคืนนี้เขาคงจะไม่กลับมานอนที่บ้านสินะ” คุณแม่ของผมเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าและนำ้เสียงที่เศร้าเหงาและเสียใจปะปนกันไป พ่อไปพบกับเธอคนนั้นสินะ ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร!!!

“นายหญิง!!” เสียงคนของคุณแม่ร้องด้วยความตกใจที่คุณแม่ของผมอยู่ดีๆ ก็วูบลงแต่โชคดีที่ลูกน้องคนสนิทของคุณแม่ผมช่วยประคองร่างของคุณแม่ไว้ได้ทัน

“พาฉันขึ้นไปพักผ่อนหน่อย”

“ได้ครับ” คนสนิทของคุณแม่ผมพูดขึ้นและจัดการอุ้มร่างคุณแม่ผมขึ้นในท่าเจ้าหญิงและพาคุณแม่เดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของท่าน ผมที่ยืนแอบอยู่ตรงซอกประตูก็เดินไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นที่คุณแม่ของผมทำตกไว้ขึ้นมาดูและก็ต้องตกใจกับรูปภาพของเธอคนที่อยู่ในรูป

“ฟางข้าวงั้นเหรอ?” ผมมองผู้หญิงในรูปด้วยแววตาสั่นไหว หัวใจของผมเต้นถี่รัว เธออยู่ใกล้ผมแค่นี้เองเหรอ เสียดายความรู้สึกดีๆ ที่ผมเคยมีให้เธอ

“เหอะ!เมื่อเธอกล้าทำให้คุณแม่ของฉันร้องไห้ เธอกับฉันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”

“ผู้หญิงเลวๆ แบบเธอ มันต้องเจอคนเหี้ยๆ แบบฉัน ฟางข้าว!!” ผมกำรูปเธอแน่นแววตาดุดัน ผมโกรธมาก มากจนผมอยากจะฆ่าเธอให้ตาย ผู้หญิงแพศยา มารยาสาไถย!!!