บทที่ 4 นอกสายตา

ชายหนุ่มยืนนิ่ง แล้วทิ้งกายลงบนเตียงกว้าง ยกมือกุมขมับเมื่อภาพของแฟนสาวเข้ามาในห้วงคำนึง ต่อจากนี้มันคงไม่มีอีกแล้ว ความรัก ความคิดถึง ที่มีต่อปารุดา รักมากแค่ไหน คงไม่อาจทำให้เธอหยุดรักเขาเพียงแค่คนเดียวได้

นรีกานต์ปิดประตูลงตามเดิม สาวเท้าอย่างยากเย็น แต่กลับต้องหยุดลงเมื่อเห็นเท้าของใครบางคนหยุดอยู่ตรงหน้า เธอช้อนสายตามองสบตากับคนผู้นั้น โสภาพรรณดวงตาเบิกกว้างจ้องมองไปยังบุตรสาวเพื่อน

“หนูนรี นี่หนูออกมาจากห้องของพี่กวีเหรอ” โสภาพรรณเอ่ยถาม น้ำเสียงสั่นเครือ วิฑูรย์ยืนนิ่งจ้องมอง

“คุณป้าคะ...” เธออยากแก้ตัว อยากโกหก แต่ไม่รู้จะสรรหาเรื่องไหนมา

“อย่าถามนรีเลย ไปถามลูกชายเราดีกว่าคุณโสภา” วิฑูรย์ออกความเห็น

“หนูนรีไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเถอะลูก แล้วเรามาเจอกันข้างล่าง”

นรีกานต์เม้มริมฝีปากน้ำตาร่วง ก่อนพยักหน้ายอมรับคำพูดของผู้ใหญ่

“ค่ะคุณป้า” เธอตอบรับแล้วเดินเลี่ยงออกไป

โสภาพรรณ ตรงไปห้องบุตรชายแล้วเคาะประตู เจ้าของห้องรีบมาเปิด เห็นมารดาและบิดายืนอยู่ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนระบายลมหายใจ ดูท่านรีคงเจอกับพ่อแม่ระหว่างออกจากห้อง คราวนี้คงได้แต่งงานกันจริงๆ แน่

“กวี... นี่ลูกทำอะไรลงไป รู้หรือเปล่าว่าเรื่องนี้แม่ปล่อยผ่านไปไม่ได้!”

ชายหนุ่มยืนนิ่ง เห็นบิดามองมา รู้สึกผิด แต่ทำไปแล้ว เขาเองก็เมามากด้วย เลยไม่คิดอะไรให้รอบคอบ พอเวลานี้มานั่งครุ่นคิด ก็สายไปแล้ว

“ผมรู้ครับ จะแต่งวันไหน ยังไง แม่จัดการไปเลยก็ได้” เขาบอกแบบขอไปที

“แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วลงไปคุยกันข้างล่าง หนูนรีไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนที่แกได้แล้วจะทำเหมือนไม่มีค่า อย่าได้ทำให้พ่อแม่ถูกถอนหงอก” วิฑูรย์บอกเสียงกร้าว

เขานิ่งครู่หนึ่ง “ครับพ่อ เดี๋ยวผมลงไป”

โสภาพรรณเดินลงมาห้องรับรอง ไม่คิดว่ากลับมาจากงาน ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เลย อยากให้ลูกชายได้แต่งกับนรีอยู่หรอก แต่ไม่ใช่วิธีนี้

นรีกานต์ก้าวลงบันได สีหน้าซีดเผือด พยายามข่มความเจ็บร้าวเอาไว้ เมื่อเห็นผู้ใหญ่ทั้งสองเธอรีบหลุบตามองพื้น ไม่กล้าสบโดยตรง เพราะรู้สึกอับอาย ทรุดกายลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม ริมฝีปากเม้มแน่น กล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา สองสามีภรรยาระบายลมหายใจ มองหน้ากันด้วยความรู้สึกหนักใจ

ทั้งสองยังคงรอบุตรชาย เพื่อสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ แค่บุตรสาวเพื่อน มาอาศัยวันแรกก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว ทำไมลูกชายถึงทำอะไรไม่รักษาหน้าพ่อแม่เอาไว้เสียบ้าง เสียงฝีเท้าลงบันไดมา กวีวัธน์กวาดตามองทั้งสาม ตรงมายืนตรงโซฟา ซึ่งเป็นฝั่งที่เธอนั่ง นรีกานต์ชะงัก จ้องมองเขาแววตาไหววูบ ทว่าคนตัวใหญ่ไม่ได้สนใจ กลับหย่อนกายลงเคียงข้างคนตัวเล็ก ขยับเข้าหาแนบชิดเสียจนร่างบางต้องกระเถิบหนีแต่เขากลับไม่ยินยอม ใช้มือโอบรัดเอวบางเอาไว้ นรีกานต์ตระหนก ยกมือคิดผลักไส แต่เขากลับมองมาแววตาดุดัน

“เลิกทำรุ่มร่ามกับน้องสักทีเถอะวัธน์ หนูนรีกลัวหมดแล้ว” คนเป็นแม่ส่งเสียงดุ

“จะคิดมากไปทำไมครับแม่ ยังไงผมก็ต้องแต่งงานกับนรีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องแบบนี้มันปกติอยู่แล้ว” เขาบอกแบบขอไปที

นรีกานต์กัดริมฝีปากแน่น จับมือเขาออกจากเอวบาง แล้วขยับห่างในทันที

“แกควรทำตัวให้มันดีกว่านี้ ควรให้เกียรติหนูนรี ไม่ใช่ทำเหมือนเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องเล็ก!” วิฑูรย์ตำหนิ เสียงเขียว

“ที่ให้นรีมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ต้องการให้ผมกับนรีแต่งงานกับเหรอครับ ผมแค่ทำผิดขั้นตอนด้วยการเข้าหอก่อนก็แค่นั้นเอง” เขายักไหล่อย่างไม่ยี่ระ ไม่ได้เกลียดนรีกานต์หรอกนะ แค่รู้สึกไม่พอใจที่ตนถูกคะยั้นคะยอเรื่องนี้หลายครั้ง ก็เลยทำตามความต้องการพ่อแม่เสียเลย ไหน ๆ ก็ไม่มีคนรักแล้ว

“พูดเองเออเอง คิดฝ่ายเดียว คุณไม่คิดบ้างหรือไงคะว่าฉันรักคุณหรือเปล่า ต้องการแต่งงานกับคุณหรือเปล่า เรื่องที่คุณพูดมันเป็นเพราะผู้ใหญ่ท่านคิดกัน แต่ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่เคยอยากแต่งงานกับคุณสักนิดเลย!” นรีกานต์แย้งน้ำตาคลอ เขาไม่เคยถามเลยสักคำ เอาแต่ตั้งแง่แล้วทำร้ายกันแบบนี้ มันถูกหรือยังไง

เขาตวัดสายตามอง “ถ้าไม่อยากแต่ง แล้วมาอยู่ที่นี่ทำไม เธอก็รวยพอๆ กับฉัน จะเช่าคอนโด บ้านสักหลัง จะไปยากอะไร ฉันมองว่าที่เธอมาอยู่ที่นี่มันมีจุดประสงค์!”

“ถ้าอย่างนั้นฉันบอกจุดประสงค์ตอนนี้เลยดีไหมคะ”

สองสามีภรรยา ได้แต่นั่งเงียบ ฟังบทสนทนา ดูท่าแล้วคงกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่

“ว่ามาเลย อยากได้อะไร ยังไงก็พูดมา!”

เธอหันไปมองเพื่อนมารดา ยกมือไหว้

“นรีขอบคุณมากนะคะ สำหรับความเมตตา” เธอกลืนน้ำลายลงคอ “แต่นรีอยากบอกคุณลุงคุณป้าว่า นรีไม่ต้องการงานแต่งค่ะ ให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันจบตรงนี้ นรีจะไปจากที่นี่ เพื่อตัดปัญหา คุณลุงคุณป้าไม่ต้องห่วงนะคะ นรีโตแล้ว ขอคุณลุงคุณป้าไม่บอกแม่ของนรีก็พอค่ะ” หญิงสาวยืนยันหนักแน่น

“อะไรนะนรี เรื่องนี้ป้าไม่เห็นด้วยเลย จะออกไปอยู่ข้างนอกได้ยังไงกัน แบบนี้แม่ของหนูคงมาถอนหงอกป้าแน่!”