บทที่ 3 นอกสายตา

ร่างถูกตรงบนเตียง เรียวแขนรวบไว้เหนือศีรษะ น้ำตาคนโดนกระทำไหลริน เมื่อรู้ว่าตนเองหมดหนทางรอดในคราวนี้ เขาชะงักจ้องมองใบหน้าของคนใต้ร่าง น้ำตาของผู้หญิงมันไร้ความหมายสิ้นดี มารยาแบบนี้ เห็นมาจนสะอิดสะเอียนแล้ว

“ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันกลัวแล้ว...”

“หยุดพูดให้รำคาญสักที นอนเฉยๆ ไปเถอะ เดี๋ยวก็มีความสุขเอง!”

แควก!

ชุดนอนถูกกระชากจนขาดติดมือ นรีกานต์พยายามเอาตัวรอดอย่างที่สุด แต่กลับไม่อาจทำอะไรได้ เมื่อเรี่ยวแรงตนนั้นน้อยกว่า ริมฝีปากหนาเลื่อนไล้ไปตามสัดส่วน ลมหายใจหนักขึ้นทุกขณะ ผิวแก้มคนสวยเริ่มผ่าวร้อน เมื่อร่างกายเธอต้องลมเครื่องปรับอากาศ เพราะเหลือชิ้นส่วนติดกายเพียงสองชิ้น น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด อับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้ว ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เขากลับทำเช่นนี้

ดวงตาคมกริบสนใจกับบราเซียสีหวาน และซับในสีเดียวกัน นรีกานต์ยกมือปกปิดพยายามกระถดหนี ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยินยอม ลากร่างเกือบเปลือยเข้าหา แล้วช้อนแผ่นหลังปลดตะขอดึงมันออก นรีกานต์ยื้อแย่ง แต่เขากลับใช้แรงเหนือกว่าเหวี่ยงมันลงกับพื้น เธอยกมือปกปิดไม่ยินยอมให้อีกฝ่ายรุกราน

ทว่ามือสองข้างกลับถูกรวบไว้เหนือศีรษะ ทรวงอกคู่งามเผยต่อสายตา มันกำลังชูชันเพื่อรอให้ฉกชิม เขาหายใจหนักก้มลงดูดดื่มราวกับกระหาย

“อ๊ะ!” หญิงสาวร้องออกมา บิดกายหนีด้วยความเสียวซ่าน “ไม่! อย่าทำแบบนี้!” ห้ามเสียงหลง

คนตัวใหญ่ไม่ฟังเสียง ยังคงสนใจต่อบัวคู่งาม มือหนาบีบเคล้นสลับกันไปมา ฉกชิมอย่างหิวกระหาย นรีกานต์ยกมือผลักไสอย่างอ่อนแรง เพราะความรัญจวนเข้าแทรก

เขาถอนริมฝีปาก มองใบหน้าอันงาดงามอีกครั้ง หอบหายใจหนักขึ้นใบหน้าเริ่มแดง ความต้องการทำเอาตัวตนอึดอัด จัดการกับเสื้อผ้าออกจากเรือนร่างตนเองในทันที ไม่อยากรอไปมากกว่านี้อีกแล้ว

จับซับในตัวจิ๋วไว้แน่น แม้เจ้าของหวงแทบขาดใจ แต่กลับไม่อาจยื้อไว้ได้ มันถูกรูดออกจากเรียวขา มือบางยกปิดดอกไม้งามเอาไว้ พลิกกายหลีกหนีเมื่อเขากำลังปลดเปลื้องปราการด่านสุดท้าย ซึ่งมันห่อหุ้มตัวตนเอาไว้ ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้าง สีหน้าตื่นตระหนกเมื่อสัมผัสได้ถึงความเป็นชายของอีกฝ่าย

“อย่านะคะ! ถ้าคุณทำแบบนี้ ฉันจะฟ้องคุณป้า!” หญิงสาวบอกเสียงสั่นสะท้าน แม้เธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ก็ยังอยากเอาตัวรอดให้ถึงที่สุด

เขาชะงัก ยิ้มเย็น ช่างประไรใครสน ในเมื่อตอนนี้ไม่มีใครอีกแล้ว แม่ต้องการให้ทำอะไร เขาพร้อมยอมรับอยู่แล้ว

นรีกานต์ตระหนก เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้สนใจกับคำขู่ ยักรุกเข้าหา จับเรียวขาแยกออกจากกัน เธอพยายามหนีบขาเอาไว้อย่างแนบแน่น ไม่ให้อีกฝ่ายรุกราน แต่กลับไม่เป็นผล เมื่อเข้าใช้พละกำลังอันเหนือกว่า ร่างแกร่งโน้มกายเข้าหากดแทรกตัวตน คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก เล็บจิกลงบนไหล่หนา นิ่วหน้าน้ำตานอง

“อา...” ชายหนุ่มครางในลำคอ ด้วยความพึงพอใจ

“ฉะ...ฉันเจ็บ” หญิงสาวร้องบอก น้ำตานองหน้า

ชายหนุ่มนิ่งลงครู่หนึ่ง เมื่อเห็นคนใต้ร่างสงบลง จึงกดแทรกตัวตนจนสุดทาง ร่างบางสะท้านไหวโถมกายกอดเขาไว้แน่น กวีวัธน์กัดฟันกรอด พยายามครอบครองอย่างยากเย็น เมื่อเห็นเธอโอนอ่อนแล้ว สะโพกหน้าขยับเป็นจังหวะแผ่วบน เมื่ออารมณ์หวามเข้าแทรก สองร่างสอดผ่าน จนกระทั่งคนตัวเล็กส่งเสียงกรีดร้อง ในขณะที่เขาซุกซบใบหน้ากับทรวงอกอวบอิ่ม

เขาผละกายออกห่าง นอนลงเคียงข้าง หอบหายใจสะท้าน ไม่ใช่เพราะความเหนื่อยอ่อน แต่มันเป็นเพราะเขารู้สึกปรารถนาในตัวของนรีกานต์อย่างมากมาย เธอทำให้เขาไม่อาจหักห้ามตัวเองได้เลย

ร่างบางพลิกกายตะแคงข้าง กัดริมฝีปากจนห้อเลือด กลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอไม่อยากให้ชายคนนี้ได้เห็น พยายามลุกขึ้นอย่างยากเย็น แต่เอวบางกลับถูกรวบมากอดไว้แน่น

“จะไปไหน” เขาถามเสียงห้วน

“กลับห้อง” เธอตอบเสียงเย็น แววตาปวดร้าว

“รีบกลับไปไหน นอนก่อนเถอะ”

“ฉันไม่อยากให้ใครกลับมาเห็นเรา!” หญิงสาวบอก น้ำเสียงกล้ำกลืน

เขารั้งให้หันมาเผชิญหน้า ยกมือเสยผม สบตา เห็นขอบตาแดงก่ำ น้ำตาคลอ

“ก็บอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ แล้วจะกลัวคนมาเห็นทำไม!”

ริมฝีปากบางถูกกัด ฝืนไม่ให้น้ำตาไหลรินออกมา

“ถ้ามันฝืนใจก็ไม่ต้องรับผิดชอบหรอก ไม่ได้ต้องการ!”

เขาระบายลมหายใจ สีหน้าราวกับคนเบื่อหน่าย

“ก็ไม่ได้ฝืนใจ ตอนนี้ฉันโสดอยู่พอดีเลย”

มือบางยกผลักไสเขาออกห่าง แววตาปวดร้าว

“ฉันจะกลับห้อง เรื่องวันนี้ขอให้มันเป็นความลับระหว่างเราสองคน จากนี้อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก!”

ร่างบางก้าวลงจากเตียง ลุกยืนอย่างรวดเร็ว ทว่าร่างกายกลับไม่อาจทรงตัว ทรุดลงกับพื้นนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด อาจเพราะเขารีบร้อน เธอเองไม่คุ้นชิน เขาชะงัก หย่อนขาลงแล้วมาหยุดยืนตรงหน้า ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายในสภาพเปลือยเปล่า รีบเมินหน้าหนี

“คุณไปแต่งตัวให้เรียบร้อยดีกว่าไหม”

“เห็นกันหมดแล้วจะอายอะไร” เขาตอบกลับหน้าตาเฉย

ริมฝีปากบางเม้มแน่น ฝืนตัวเองลุกยืน เขาพยายามช่วยพยุง แต่เธอกลับผลักไส หยิบเสื้อผ้าบนพื้น มันใส่แทบไม่ได้แล้ว เพราะเขากระชากจนขาด เปิดตู้เสื้อผ้าอย่างถือวิสาสะ หยิบชุดคลุมออกมาแล้วเข้าห้องน้ำ สวมทับก่อนเดินมาตรงประตู หันมาสบตาคนในห้อง

“ฉันไม่คิดว่า... การมาที่นี่จะทำให้ฉัน ต้องเจอกับอะไรแบบนี้เลย” นรีกานต์ตัดพ้อแล้วเดินออกจากห้องไป