๘ แย่งชิง (๑)

๘

แย่งชิง

กองทัพเดาะลิ้นมองตฤณแล้วแสยะยิ้มราวกับไม่สนใจในสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการจะสื่อทั้งที่ในใจก็รู้สึกผิด คำพูดของน้องชายแวบเข้ามา

‘คนที่ใช่ถ้ามาในเวลาที่ไม่ใช่ มันก็ไม่ใช่เคยได้ยินไหมพี่’

เขาคือคนที่ใช่ซึ่งมาผิดเวลา

..แต่แล้วยังไงล่ะ เขาจะทำให้ทุกอย่างมันใช่เองแหละ

“เลิกยุ่งกับป้อนเถอะครับ ระหว่างคุณสองคนขอให้อยู่ในสถานะเจ้านายกับลูกน้อง”

หนุ่มนักบริหารยกกาแฟขึ้นจิบทำท่ากวนจนคุณหมอต้องข่มอารมณ์โกรธเอาไว้

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมกับป้อนมีอะไรเกินเจ้านายลูกน้อง คิดไปเองหรือเปล่าครับคุณหมอ” วางแก้วกาแฟลงแล้วยกมือกอดอกอีกครั้งราวต้องการปกปิดความรู้สึกบางอย่าง

ตฤณกำมือแน่น เขารักณชาจนไม่อาจทนเสียเธอไปได้จึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีมาขอร้องผู้ชายคนนี้ที่กำลังจะเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ที่เขาพยายามรักษาเอาไว้

“หรือว่าป้อนบอกคุณแล้ว” ทำท่าตกใจเกินจริงราวกับต้องการยั่วให้หมอโมโห

“ว่าที่จริงคนที่ป้อนรักคือผมไม่ใช่คุณ”

ตฤณตบโต๊ะเสียงดังลุกขึ้นจ้องมองกองทัพอย่างหาเรื่อง อยากตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อคนตรงหน้าไว้แล้วชกสักหมัดแต่ก็ต้องห้ามใจหันมองโดยรอบผู้คนเริ่มแตกตื่น ทั้งพนักงานที่ทำเหมือนจะเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ยเพราะกลัวร้านเสียหายทำให้คุณหมอจำต้องข่มใจนั่งลงดังเดิม

“ไม่ใช่ ป้อนไม่ได้รักคุณ” กัดฟันโต้ตอบทั้งที่ในใจรู้ว่าความจริงคืออะไร ดวงตากลมโตตอบทุกอย่างหมดแล้ว

“คุณรู้อยู่แล้วคุณหมอว่าป้อนรักใคร ไม่อย่างนั้นคุณหมอก็คงไม่มาคุยกับผมหรอก”

ตฤณรู้สึกโกรธที่กองทัพพูดถูกทุกอย่างเหมือนมานั่งอยู่ในใจของเขาแต่เขาจะยอมให้ความสัมพันธ์ที่ผิดนี้พัฒนาไปได้

“ผมยอมรับก็ได้ ผมรู้” ตฤณยอมรับโดยตรงหลังจากที่ปฏิเสธกองทัพมาตลอด เขาถอนหายใจพยายามเรียบเรียงความคิดในหัวกลั่นเป็นคำพูดเพื่อโน้มน้าวไม่ให้อีกฝ่ายเข้าหาณชาไปมากกว่านี้ด้วยเชื่อว่าหากกองทัพพูดอะไรเธอคงยอมโดยง่ายดาย

“แต่คุณเองก็รู้ว่านั่นมันคืออดีตไปแล้ว”

“แล้วถ้ามันไม่ใช่อดีตล่ะ ถ้าป้อนยังรักผมไม่เปลี่ยน คุณจะว่ายังไง”

สองหนุ่มจ้องตากันราวต้องการหยั่งเชิง

“มันเป็นไปไม่ได้หรอก” ตฤณหลุบตามองพื้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า“เพราะอีกไม่นานผมกับป้อนเราจะหมั้นกัน”

ประโยคไม้ตายทำให้กองทัพนั่งนิ่งเหมือนโดนค้อนฟาดศีรษะอย่างแรง ดวงตาคมหรี่ลงต้องการค้นหาความจริงจากแววตาของตฤณว่ามันคือความจริงหรือไม่ก็พบเพียงรอยยิ้มสมใจ

“เลิกฝันลมๆ แล้งๆ ได้แล้วครับ คุณมันก็แค่อดีตแต่ผมคือปัจจุบันและอนาคตของป้อน อย่ามาแทรกกลางระหว่างเราอีกเลย”

เห็นแววเยาะเย้ยในดวงตาของคุณหมอเส้นความอดทนของกองทัพก็ขาดผึงตบโต๊ะเสียงดังลุกขึ้นคว้าคอเสื้อตฤณแน่น

“ไม่จริง”

คนที่ถูกคว้าคอเสื้อลุกขึ้นยืนให้อยู่ในระดับเดียวกันก่อนจะยิ้มมุมปากค่อยๆ แกะมือหนาออก

“ลองถามน้าลิซดูสิครับ เมื่อคืนเราคุยเรื่องนี้กันเรียบร้อยแล้ว” ย้อนไปถึงเมื่อวานที่ตฤณไปรอณชาถึงบ้านแล้วบอกว่ามีธุระจะคุยด้วย

นักบริหารหนุ่มหัวใจกระตุกก่อนจะชาวาบปล่อยมือแนบข้างลำตัวอย่างคนอ่อนแรง

อาการนั้นสร้างความสะใจให้คุณหมอยิ่งนัก เขาอมยิ้มแล้วตบบ่าหนาเป็นการปลอบใจแต่แฝงความนัยว่าตอนนี้คนที่เหนือกว่าไม่ใช่กองทัพเสียแล้ว

“เลิกยุ่งกับป้อนเถอะครับ ต่อให้รื้อฟื้นไปก็ไร้ประโยชน์ คุณมาช้าเกินไป”

ประโยคนั้นย้ำเตือนให้เขาตื่นจากความฝันเพื่อพบกับความจริงเสียที

“คุณต่างหากที่มาช้าเกินไป” กองทัพหยิบประเป๋าเงินออกมาแล้วควักแบงค์พันออกมาวางไว้บนโต๊ะ ดวงตาคมมีแววแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว เขาจ้องตฤณนิ่งราวกำลังมองเหยื่อที่ตนจะขย้ำให้ตายก่อนจะเอ่ยด้วยคำพูดธรรมดาแต่บาดไปถึงใจ“ผมจะแย่งป้อนมาจากคุณให้ได้ คอยดูก็แล้วกัน”

..ไม่ใช่คำขู่แต่เขาเอาจริง

ร่างสูงของนักธุรกิจยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกจากร้านแห่งนี้ทันทีไม่รอฟังตฤณพูดอะไรอีก ในขณะที่คนนั่งอยู่ในร้านกำมือแน่น มันคือคำท้ารบซึ่งเขาประมาทไม่ได้เพราะเดิมพันครั้งนี้หมายถึงหัวใจของตน

ไม่มีทางยอมเสียณชาให้ใครแน่ เขาเฝ้ามองมานานกว่าจะได้เธอเคียงกายลำบากแค่ไหนจะให้คนอื่นมาชุบมือเปิบได้อย่างไร

กองทัพเดินเข้าแผนกอย่างหัวเสียไม่มองหน้าใครกระทั่งสบตากับณชา เขาจับข้อมือเล็กแล้วจูงเธอเดินเข้าห้องท่ามกลางสายตาของคนทั้งชั้น เริ่มมีเสียงซุบซิบและคนจับกลุ่มคุยถึงเหตุการณ์ที่เห็นเมื่อครู่ก่อนจะแยกย้ายเพราะอัญชิสาพูดขึ้น

“ทำงานให้ตั้งใจเหมือนอยากรู้เรื่องคนอื่นบ้างนะคะ”

จากคนอยากรู้เรื่องคนอื่นแต่กลับเลือกปกป้องน้องสาวที่รู้สึกเอ็นดูก่อนจะหันไปมองสจีวรรณที่ชูนิ้วโป้งให้เป็นการชม

ทุกคนกลับไปทำงานอย่างตั้งใจอีกครั้งแม้จะอยากรู้ว่าระหว่างสองคนเกิดอะไรขึ้น

“อะไรคะพี่ทัพ” คนถูกดึงเข้าห้องถามเสียงตื่นขณะที่ร่างสูงผลักเธอติดกำแพงจ้องใบหน้าหวานนิ่ง

“ป้อนจะหมั้นกับหมอตฤณจริงหรือเปล่า”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจยิ่งสร้างความร้อนรนให้แก่หัวหน้าแผนกการตลาดจนเผลอบีบไหล่เล็กแน่นขึ้น

“พี่ทัพรู้มาจากไหนคะ”

“แล้วตกลงมันจริงหรือเปล่า” อยากตะคอกถามให้แน่ใจแต่จำต้องข่มใจเอาไว้ เห็นใบหน้าหวานเหยเกจึงคลายมือตนเองออกไม่อยากให้ณชาเจ็บเพราะเขาอีกต่อไปแล้ว

บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความตึงเครียดก่อนที่หญิงสาวจะบอกความจริงแก่เขา

“เปล่าค่ะ ไม่ได้จะหมั้น”

คำตอบของเธอสร้างรอยยิ้มให้ผู้ชายตรงหน้า เขาดึงร่างบางเข้าไปกอดเอาไว้ด้วยความรู้สึกดีใจ เธอยังไม่ได้เป็นของคนอื่นอย่างสมบูรณ์

ดวงตากลมโตหลับลงซึมซับความอบอุ่นจากเขานึกไปถึงเมื่อวานที่มารดาเข้ามาคุยกับตนในห้องนอน ท่านเอ่ยถามเรื่องการหมั้นหมายกับตฤณเพราะคุณหมอเคยเกริ่นไว้ก่อนหน้านี้ เพียงแค่คิดใจดวงน้อยก็วูบลง เธอไม่ควรปล่อยให้ทุกอย่างเลยเถิดไปมากกว่านี้

แล้วตอนนี้ก็ตัดสินใจได้แล้วว่าจะเลือกทางไหน..

มือเล็กค่อยๆ เลื่อนขึ้นเพื่อกอดตอบเขา ดวงหน้าหวานซบลงบนแผงอกหนาตอบรับสัมผัสจากเขาอย่างเต็มใจ คนที่เธอเลือกคือผู้ชายที่อยู่ในใจตลอดมาอย่างกองทัพ วิจิตรประภาไม่ใช่คุณหมออนาคตไกลอย่างตฤณ ศิลาชัย

สุดท้ายความรักแสนบริสุทธิ์ของคุณหมอก็ไม่อาจสู้รักฝังใจได้

ตกเย็นณชาเดินลงมาข้างล่างพร้อมกองทัพก่อนสายตาจะหยุดลงที่ร่างสูงคุ้นตา รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้แฟนสาวพร้อมกับเดินมาโอบไหล่บางเอาไว้มองเลยไปยังกองทัพ การเข้าสังคมทำให้ตฤณสามารถใส่หน้ากากเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทได้อย่างแนบเนียนทั้งที่ใจจริงไม่อยากแม้แต่จะเสวนากับผู้ชายที่คิดจะแย่งแฟนคนอื่น

“พี่มารับกลับบ้านครับ เดี๋ยวจะอยู่กินข้าวเย็นด้วย” ใบหน้าหวานหันมามองชายหนุ่มอีกคนทันทีก่อนจะยิ้มให้ตฤณ

“ค่ะ” เธอจะทำอะไรได้ในเมื่อตนเองเป็นคนผิดแท้ๆ

กองทัพแสยะยิ้มหลังจากรู้ความจริง ในเมื่ออีกฝ่ายมาไม้นี้เขาก็จะตามเกมแล้วกัน

“กลับบ้านดีๆ นะ” หัวหน้าแผนกการตลาดเอ่ยบอกเสียงนุ่มก่อนจะมองไปที่หมอตฤณราวตนเองเป็นผู้เหนือกว่า

สงครามระหว่างสองหนุ่มได้เริ่มขึ้นและณชาก็เริ่มจะรับรู้ถึงความแปลกของคนสองคน คุณหมอกัดฟันแน่นระงับอารมณ์โกรธ

“ไปกันเถอะ” ตฤณเปลี่ยนจากโอบไหล่เป็นจับมือเล็กจูงไปยังรถยนต์ของตน

กองทัพมองตามทั้งคู่แล้วแสยะยิ้มออกมา เขาเลือกแล้วว่าจะเดินหน้าต่อไปแม้จะต้องถูกตราหน้าว่าเป็นชู้หรือน้องชายทำนายว่าจะตกนรกก็ตาม

เขาเลือกแล้วและไม่มีใครมาเปลี่ยนใจได้

ติ๊ง

‘ทัพว่างไหม ปลายคิดถึงทัพ’

ข้อความธรรมดาแต่กลับสั่นคลอนหัวใจเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ เจอกันเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนที่ปลายฟ้าจะหายไปจากสารบบแล้ววันนี้เธอก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับคำว่าคิดถึง

‘เรามาเจอกันหน่อยได้ไหม’

เหมือนเห็นใบหน้าหวานออดอ้อนอยู่ตรงหน้า เขากำโทรศัพท์แน่นภาพวันที่เธอเลือกพณณกรยังจำไม่ลืม และเขาก็ไม่ลืมแววตาเสียใจที่เพื่อนมามองเช่นเดียวกัน ใบหน้าคมถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม

‘ขอโทษด้วย ผมไม่ว่าง’

เมื่อเห็นข้อความถูกส่งก็ปิดโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋าของตนเองเดินไปยังรถยนต์ก่อนกลับบ้านซึ่งมีมารดารออยู่ข้างนอกข้างกันนั้นคือนักรบที่กำลังนั่งล้างรถมอเตอร์ไซค์คันโปรด

เขาขับรถไปจอดยังที่ประจำเหลือบมองน้องชายที่ใส่เพียงเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นนั่งล้างรถฮัมเพลงอย่างมีความสุข

“หวัดดีพี่” ช่วงนี้รู้สึกว่าน้องชายจะกลับบ้านแทบทุกวันทั้งที่ปกติหากมารดาไม่เรียกหรือต้องกลับมาเอาของก็ไม่ค่อยจะเห็น

“ทัพมาก็ดี แม่มีเรื่องจะคุยด้วย” คุณเปมิกามีหน้าตาเคร่งเครียดจนบุตรชายคนโตเริ่มสงสัยว่าเรื่องที่คุยนั้นคงสำคัญมาก

เขาเดินตามท่านเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นขณะที่นักรบก็มองตามแต่ไม่สนใจ สิ่งที่ดึงดูดนักศึกษาคณะวิศวกรรมได้คงมีแต่ลูกรักที่กำลังทำความสะอาดเท่านั้น

สองคนต่างวัยเข้ามาภายในห้องแล้วนั่งตรงข้ามกัน มารดามีสีหน้าเครียดจนบุตรชายเริ่มอยากรู้ว่าเรื่องอะไรกันแน่

“ทัพว่าตารบจะเป็นเกย์ไหม”

หลังจบประโยคนั้นเขาก็หลุดยิ้มทันทียิ่งมองหน้าคุณเปมิกาที่เครียดหนักหนาก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมนักรบถึงกลับบ้านแทบทุกวัน ไม่พ้นมารดาเรียกตัวกลับนั่นเอง แม้ทุกวันนี้จะเปิดกว้างเรื่องเพศและแม่เขาก็บอกว่ารับได้ถ้าลูกจะรักหรือชอบใครแต่ก็ยังกังวลเพราะลูกชายคนเล็กไม่ได้บอกแต่เนิ่นๆ ให้ท่านทำใจไว้ก่อน

“ไม่หรอกครับ รบมันแค่แกล้งแม่เท่านั้นเองอย่าคิดมากเลย” ถึงลูกชายจะย้ำแบบนั้นคุณเปมิกาก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี

“ถ้าแม่จะหาคู่หมั้นให้รบตอนนี้ทัพว่าดีไหม”

เขารีบลุกไปนั่งข้างมารดาทันที

..น้องชายพึ่งอายุ 21 ปีแต่กำลังจะถูกคลุมถุงชน ด้วยความเป็นพี่ชายที่แสนดีเขาจะไม่ยอมเด็ดขาด

หึ ซะเมื่อไหร่ล่ะ เขาจะสนับสนุนมารดาอย่างเต็มที่ต่างหาก

“ดีครับแม่จะได้ศึกษานิสัยใจคอกัน ผมว่าแม่เริ่มหาเลยก็ได้รบมันไม่ว่าอะไรหรอก มันชอบ” ยิ้มอย่างมีเลศนัย

หากคุณเปมิกาเป็นคนบังคับนักรบไม่มีทางปฏิเสธได้แต่เชื่อเถอะว่าน้องเขาคงไม่ยอมง่ายๆ

“แม่จะต้องนัดดูตัวให้รบ” คิดดังนั้นก็ลุกขึ้นหารายชื่อคนรู้จักเริ่มโทรหาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องลูกๆ

กองทัพมองมารดาก็ได้แต่ยิ้ม ไม่คิดว่าท่านจะเป็นห่วงลูกชายคนเล็กขนาดนี้ สายตาคมเหลือบไปเห็นน้องชายล้างรถอย่างมีความสุขก็ส่ายหน้า

..ภัยกำลังจะมาถึงตัวยังไม่รู้อีก ยังไงก็ขอให้โชคดีนะน้องชาย