ตอนที่ 2 ดูแลสามี

แม้ไม่ได้รักมากมายจนโง่เง่าเฉกเดิม แต่เซี่ยจินเย่ไม่เคยเกลียดชังถึงขั้นอยากให้สามีตายแน่นอน

หญิงสาวรีบมาดูอาการเขาทันที

“ตอนนี้ท่านแม่ทัพอยู่ที่ใด?”

“ถูกพาตัวมาในเรือนหลักแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวชิงรีบเดินตามติดพลางรายงาน

“แต่ก่อนนี้ท่านแม่ทัพรักษาตัวทำแผลมาแล้วอย่างดี กระทั่งเดินทางจากค่ายหน้าด่านเข้าเมืองหลวงเข้าเฝ้าได้ ทว่าจู่ๆ ก็สิ้นสติบนรถม้าก่อนกลับถึงจวนเจ้าค่ะ ตอนที่บ่าวตามไปดูได้ยินท่านแม่ทัพละเมอเรียกชื่อฮูหยินด้วยเจ้าค่ะ”

สาวใช้คิดว่าแม้ไม่แสดงออกว่ารักแต่สามีภรรยากัน ย่อมต้องมีส่วนลึกๆ ที่โหยหากันเป็นธรรมดา

ทว่าเซี่ยจินเย่กลับคิดไปอีกทาง

ละเมอทำไม หรือจะหาเรื่องด่าหาเรื่องขับไล่นางอีก

กระนั้นหญิงสาวยังคงจำยอมต้องเดินไปห้องของเขา

“มีท่านหมอมาดูอาการหรือยัง?” นางหันมาถามขณะยกชายกระโปรงเดินไปทางเรือนหลักอย่างเร่งร้อน

“ท่านหมอเถียนกำลังดูแลอยู่เจ้าค่ะ” เสี่ยวชิงตอบ ยังไม่ลืมสำทับอีกว่า

“นอกจากท่านหมอแล้ว ยามนี้มีเพียงท่านคนเดียวที่มีสิทธิ์อยู่เคียงข้างคอยดูแลท่านแม่ทัพซุนนะเจ้าคะ”

สาวใช้จงใจพูด ปรารถนาให้นายหญิงคืนดีสามียิ่งนัก

“ท่านแม่ทัพไม่มีใครเลยเจ้าค่ะ ช่างน่าเห็นใจ”

“ข้ารู้” หญิงสาวพยักหน้า ซุนเว่ยหมินไร้บิดามารดา จวนซุนแห่งนี้จึงไม่มีพ่อแม่สามี ไม่มีคนอื่นนอกจากนาง  ดังนั้นจะรักษาระยะห่างมิได้อีก

เฮ้อ! กำลังทำใจให้ออกห่างได้แล้วเชียว

ไม่นานก็เดินถึงเรือนหลัก

ภายในเรือนแห่งนี้แม้ไม่หรูหราทว่ามีข้าวของเครื่องใช้ครบครัน การจัดวางเรียบง่ายยิ่งแต่พอมองแล้วกลับรับรู้ได้ถึงพลังอำนาจและความน่าเกรงขามที่ซุกซ่อน ทุกสิ่งสะอาดสะอ้านดี เพราะมีคนรับใช้เช็ดถูเป็นประจำ ไม่ได้ปล่อยปละละเลย

ในห้องส่วนตัวของสามีที่เซี่ยจินเย่ไม่เคยได้มาเยือน เตียงนอนที่ไม่เคยได้รับโอกาสอันมีค่าให้เอนกายเคียงข้าง บัดนี้ มีบุรุษหนุ่มร่างใหญ่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงนั้น

เซี่ยจินเย่เดินเข้ามาคารวะทักทาย “ท่านหมอเถียน”

เถียนมู่วางข้อมือของซุนเว่ยหมินเข้าผ้าห่มหลังจากจับชีพจรเสร็จ เขาลุกขึ้นรับการคารวะ

“ซุนฮูหยิน มาแล้วหรือ?”

“ท่านพี่ของข้าเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”

“ท่านแม่ทัพบาดเจ็บสาหัส มีบาดแผลฉกรรจ์สี่แห่ง ระหว่างพาตัวเขากลับมาได้ทำการรักษาเอาไว้อย่างดีแล้ว ทว่ามีจุดหนึ่งข้าได้ตรวจสอบดูอย่างละเอียด พบกว่าเสี่ยงต่อการที่เนื้อส่วนนั้นจะเน่า หากปล่อยไว้อาจรักษาชีวิตมิได้ มิทราบว่าฮูหยินยินดีให้ข้าลงมีดได้หรือไม่?”

การผ่าเนื้อเฉือนร่างกายนับเป็นเรื่องใหญ่มากทีเดียว ยามนี้ย่อมมีเพียงภรรยาเอกเท่านั้นถึงจะมีอำนาจตัดสินใจ

หญิงสาวพยักหน้า “รบกวนท่านหมอแล้วเจ้าค่ะ”

เถียนมู่จึงเชิญเซี่ยจินเย่และคนอื่นออกจากห้องไป คงเหลือไว้เพียงตัวเขาและผู้ช่วยที่มาด้วยกัน

ใช้เวลาราวหนึ่งชั่วยาม ประตูห้องที่ปิดสนิทนั้น ค่อยๆ เปิดออกอีกครั้ง เซี่ยจินเย่ที่ยืนเฝ้าอยู่รีบเข้าไปทันที

“ปลอดภัยแล้วกระมังเจ้าคะ” นางถามอย่างร้อนใจ

หมอเถียนซับเหงื่อก่อนพยักหน้าเนิบนาบ “แผลดี ไม่มีปัญหา ข้าดึงเศษเหล็กจากหัวธนูออกแล้วขอรับ”

“ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ ลำบากท่านแล้ว”

“ซุนฮูหยินอย่าได้เกรงใจ”

ก่อนจากลาเถียนมู่ยังกำชับอีกหลายประโยค “ท่านแม่ทัพเคยมีอาการชีพจรเลือนหาย คล้ายตายไปแล้วหนหนึ่ง แต่นับว่าโชคดีที่สวรรค์ยังเมตตา ท่านแม่ทัพกลับมาจากประตูผีได้ หลังจากนี้รอเพียงเขาฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีสิ่งใดน่ากังวลแล้วล่ะ เพียงแค่ซุนฮูหยินต้องคอยดูแลเขาอย่างใกล้ชิดเป็นใช้ได้ แล้วข้าจะมาติดตามอาการทุกวัน”

เซี่ยจินเย่เคยเผชิญเรื่องราวมากมายตอนไปพำนักที่วัดฉือหนิง หนึ่งในนั้นคือการเป็นลูกมือท่านหมอช่วยเหลือคนเร่ร่อนที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บเจียนตาย

ที่สำคัญนางเคยรักษาใครคนนั้นจนหายดี  ตอนนี้ย่อมเป็นเรื่องง่ายหากจะดูแลสามี

หญิงสาวพยักหน้ารับ “ท่านหมอวางใจได้เจ้าค่ะ”

จากนั้นเถียนมู่ก็ถูกเชิญไปดูแลเปลี่ยนผ้าพันแผลให้รองแม่ทัพกับคนสนิทของซุนเว่ยหมินที่เรือนอีกหลัง

ครั้งนี้คาดว่าพวกเขาคงเจอศึกหนักไม่น้อย แต่นับว่ายังดีที่ยังรักษาชีวิตกลับมาได้ แม้บาดเจ็บถ้วนหน้าก็ตาม

ในห้องนอนเหลือเพียงเซี่ยจินเย่ที่นั่งมองซุนเว่ยหมินที่ยังหลับใหล แม้มิได้สนทนาแต่กลับทำนางแปลกแปร่งมากกว่าทุกครา

เพราะนี่คือครั้งแรกที่นางได้เข้าใกล้เขามากที่สุด นับแต่เจอหน้ากระทั่งแต่งงานเป็นสามีภรรยา

เซี่ยจินเย่กวาดสายตาไล่ดูคิ้วตาสันจมูกริมฝีปากลำคอลาดไหล่ ทุกส่วนบนร่างกายของเขาอย่างพิจารณา

เขารูปงามมากทีเดียว

แต่แล้วอย่างไร ในเมื่อนางมิได้ครอบครองลูบไล้อย่างที่ภรรยาพึงได้รับอนุญาตให้กระทำจากคนเป็นสามี มันก็เท่านั้น

ต่อให้เขาดีแสนดีกับผู้คนทั่วหล้าประหนึ่งเทพเซียนมาจุติ ทว่าไม่รักก็คือไม่รัก ใจร้ายก็คือใจร้าย

ครุ่นคิดไปมากมายสุดท้ายเซี่ยจินเย่ก็ยังคงคอยดูแลเช็ดตัวผลัดผ้าต้มยาให้ซุนเว่ยหมินอย่างดีทุกวัน

ประสบการณ์ดูแลคนบาดเจ็บจากวัดฉือหนิง นางล้วนนำมาใช้กับสามีอย่างไม่ตระหนี่