ตอนที่ 3 สามีเปลี่ยนไป

แน่นอนว่าหญิงสาวมิได้ทำเพราะหวังผลตอบแทน แต่นางทำเพื่อชดใช้ความผิดในอดีตที่เคยก่อไว้

นางไม่ควรบังคับแต่งงานกับเขา

เซี่ยจินเย่สัญญากับตัวเองว่าหากเขาฟื้นขึ้นมา นางจะยังคงมอบอิสระให้แก่เขา แม้มิอาจมอบหนังสือหย่าทว่าย่อมมอบอิสระด้านความรัก เปิดโอกาสให้เขาได้พบเจอสตรีในดวงใจ นางจะไม่ขัดขวางทั้งยังคอยสนับสนุนส่งเสริมให้เขาได้ครองรักกับหญิงอื่นอย่างเต็มใจ

****

หลายวันต่อมา

ท่านหมอเถียนมาดูอาการตรวจจับชีพจรเช่นเดิม พอเสร็จก็ขอตัวจากไป

เซี่ยจินเย่จึงช่วยตรวจสอบบาดแผลที่สมานดีอีกที

จากนั้นหญิงสาวยังคงนั่งเท้าคางมองชายหนุ่มนิ่งๆ ตรงข้างเตียงไม่ไปไหนเหมือนเช่นเคย

ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เผลอฟุบหลับไปตรงขอบเตียง ครั้นตื่นมาอีกทีพลันรับรู้ได้ถึงข้อมือที่เจ็บแปลบ

เซี่ยจินเย่ลืมตาผุดลุกนั่งจ้องเขม็งที่ข้อมือตน พบว่ามีมือของอีกคนกำไว้แน่น หญิงสาวหันขวับมองเจ้าของฝ่ามือ เห็นเป็นซุนเว่ยหมินนั่งนิ่งขึงจ้องเขม็งมาที่นางเช่นกัน

“ท่านฟื้นแล้ว?”

“เป็นเจ้า?”

“ย่อมเป็นข้า” นางหรี่ตา ยิ้มเยาะให้เขาและตัวเอง “คงผิดหวังกระมัง”

แต่ทว่าซุนเว่ยหมินมิได้ใส่ใจกิริยานั้นที่เดิมทีควรทะเลาะกันเพียงถาม “ที่นี่ที่ใด บ้านของเจ้าหรือ? แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? เหตุใดเจ้าถึงอยู่ที่นี่ด้วยเล่า?”

คำถามที่พร่างพรูทำเอาหญิงสาวขมวดคิ้วแน่น

“ท่านถามอันใดกัน? ที่นี่เป็นบ้านของท่าน ส่วนข้าคือฮูหยินของท่าน ย่อมต้องอยู่ที่นี่ดูแล”

“อ๊ะ?” ยังไม่ทันตั้งตัวกลับถูกซุนเว่ยหมินดึงขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วกอดนางแน่น

“...!?”

ซุนเว่ยหมินซบใบหน้าคมคายกับซอกคอหอมกรุ่นพลางพำพำเสียงทุ้มพร่า “เจ้าเป็นฮูหยินของข้าหรือ?”

“ใช่!” นางตอบเสียงอู้อี้

“ข้ามิได้ฝันไปใช่หรือไม่? เจ้าคือฮูหยินของข้า”

“หา?”

ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันทันใด เซี่ยจินเย่ที่ใบหน้าจมเข้าไปในแผงอกอุ่นเริ่มรับรู้ว่ามีบางสิ่งไม่ถูกต้อง หลังจากตั้งสติได้ นางรีบผลักไสไหล่กว้างออกแม้จะเสียดาย

“เว่ยหมิน ปล่อยข้านะ”

“ไม่ปล่อย ให้ข้าได้กอดเจ้าจนกว่าจะคลายคิดถึง”

“...!?”

“เว่ยหมิน อื้อ...ปล่อยนะ”

“ไม่”

“ปล่อย!”

เมื่อหลุดออกมาได้หญิงสาวรีบวิ่งมาเปิดประตูห้อง ทำท่าจะออกไปแต่คนป่วยที่เดิมทีนอนติดเตียงกลับว่องไว เขาตามออกมากอดนางจากด้านหลัง ส่งเสียงทุ้มพร่าพร้อมลมหายใจกรุ่นร้อนตรงขมับขวาว่า

“ในเมื่อเจ้าเป็นภรรยา ข้าย่อมสามีมิใช่หรือไร? เหตุใดถึงผลักไสข้าเช่นนี้ มาเถิด... ให้สามีรักเจ้า”

เซี่ยจินเย่ขนลุกชูชันไปหมดแล้ว ซุนเว่ยหมินไม่เคยถวิลหาหรือเรียกร้องแนบชิดสนิทเนื้อกับนางเช่นนี้แน่นอน แค่นางเข้าใกล้เขาเกินสามก้าวยังยากเลย

แต่ยามนี้เขาคล้ายกับว่ากลายเป็นสามีผู้คลุ้มคลั่งรักในตัวภรรยาไปแล้ว!

หญิงสาวพยายามปลดแขนของเขาออกแล้ววิ่งหนีเหมือนคนเห็นผีก็มิปาน

นางรีบเรียกคนมาแล้วสั่ง “ไปเชิญท่านหมอมาเร็ว”

จวนซุนพลันวุ่นวาย

ท่านหมอเถียนถูกเชิญตัวให้เร่งรุดมาทันที

หลังจากจับชีพจรและตรวจร่างกายภายนอกอย่างละเอียดให้ซุนเว่ยหมินเรียบร้อย เถียนมู่จึงสรุปได้ว่า  “ทุกอย่างปรกติดี ไม่มีอะไรน่าห่วง แต่อาจเป็นเพราะก่อนนี้ท่านแม่ทัพหยุดหายใจชั่วขณะส่งผลให้ความทรงจำบางส่วนเลือนหาย ไม่แน่ว่าจะกลับมาเป็นปกติได้ในเร็ววัน ระหว่างนี้ฮูหยินต้องดูแลอย่างใกล้ชิดมากกว่าเดิม ไม่นานย่อมหายดี กลับมาเป็นท่านแม่ทัพซุนคนเดิมขอรับ”

เซี่ยจินเย่ได้ยินดังนั้นพลันกระจ่างแจ้งในใจ ที่แท้อาการผิดแผกเมื่อครู่เป็นเพราะเขาสูญเสียความทรงจำ

เขาจำชื่อนางได้แต่กลับลืมไปว่าตัวเองรู้สึกเช่นไร เกลียดนางมากแค่ไหน จึงแสดงออกตามสถานะที่เพิ่งเข้าใจ

แต่...

ไม่นานย่อมหายดีและกลับมาเป็นคนเดิมหรือ?

หญิงสาวมิรู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจกว่ากัน