บทที่ 6

วันนี้ต้องกลับแล้ว แต่เราก็อยากอยู่ต่อ เขาคนนั้นชื่อคุณสรธัญ เขาก็แวะมาส่งเรา และให้นามบัตรเราไว้ด้วย เขาบอกว่า จะไปขอพบเราที่มหาวิทยาลัย เราเลยได้แต่ยิ้ม อืมม์ เขาคงจะล้อเล่นมากกว่า .... อ้อไปเจอกันที่กระบี่นี่เอง โห หมอนี่ อ้อ ชื่อสรธัญต้องจำไว้แม่น ๆ จะได้หาตัวถูก ชื่อแปลก ๆ แบบนี้ด้วย ก็ลงทุนน่าดูเลย มาตามเตยหอมถึงกรุงเทพเลยแหะ

เราเป็นอะไรไป ทำไมถึงคิดถึงแต่เขาก็ไม่รู้สิ กลุ้มใจจังเลย นี่เกิดอะไรขึ้นกับเรา กอบัวเพื่อนรักก็กำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมงานไปเมืองนอก แล้วเราจะคุยกับใครดี ไม่เป็นไร ห่างกันแล้วเราก็คงลืมเขาได้ ก็เจอกันแค่สองวันเองนี่นา....

ตกใจมาก เขามาหาเราที่มหาวิทยาลัยจริง ๆ ด้วย พร้อมกับกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ แล้วก็รอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม อะไรกันนี่ ?....

คุณธัญเป็นคนน่ารักมาก ๆ ใครจะนึกว่าเขาจะชอบอ่านหนังสือแบบเดียวกับเรานะ เราเลยคุยกันได้เพราะชอบหนังสือประวัติศาสตร์และแฟนตาซีเหมือนกัน อืมม์ เขาไม่เหมาะกับนิยายแฟนตาซีเลยจริงๆ เอาใจตัวนะสิ เตยหอมเอ้ย กาญจน์กวินทร์เบ้ปาก

เขาชวนเราไปเที่ยวที่กระบี่ เขาบอกว่ามีที่เที่ยวสวย ๆ อยากจะอวดเราอีกหลายที่ อยู่คนเดียวเหงา ๆ เพราะกอบัวเพื่อนรักไม่อยู่ ไปที่อิตาลี ป่านนี้คงจะสนุกกับงานอยู่แน่ ๆ แต่เราจะไปดีเหรอ ? เพราะเราเป็นผู้หญิง ....

ในที่สุดเราก็ตัดสินใจมากับคุณธัญ เขาพาเราไปดำน้ำ ปะการังสวยมากๆเลย แล้วก็พาเราไปที่สวย ๆ อีกมากมาย ที่ในชีวิตนี้ไม่คิดเลยว่าเราจะได้ไปมาก่อน เขาเปิดโลกว้างให้เราจริง ๆ เย็นนี้เขาจะพาเราไปดินเนอร์ด้วย จะเป็นอย่างไรนะ ? มันก็จะพาตัวไปเชือดนะสิ !! เหยื่อชั้นดีของมันเลย กาญจน์กวินทร์อ่านมาถึงตรงนี้แล้วก็ยิ่งเดือด

เราสับสนไปหมดแล้ว ทำไมเราต้องปล่อยให้อารมณ์พาไปขนาดนั้นด้วยนะ เราทำตัวไม่ดีเลย....โธ่ เตยหอมของเพื่อน

ถึงจะรู้สึกผิดในใจ แต่เราก็มีความสุขมาก คุณธัญทำให้เราค้นพบความสุขที่ขาดหายไปนาน

เรารักเขามาก เรารู้แล้วว่าคำว่ารักเป็นอย่างไร ? มันช่างหอมหวานและมีความสุขเหลือเกิน

วันนี้ ...หน้าที่บันทึกข้อความนี้มีคราบเหมือนน้ำเปียกอยู่ที่กระดาษเป็นจุดๆ ถ้าเดาไม่ผิด กาญจน์กวินทร์ คิดว่ามันคงจะเป็นน้ำตาของภัทรวัลย์ คู่หมั้นเขาโทรมา เขามีคู่หมั้น ? เขาบอกให้เราเลิกติดต่อกับคุณธัญเพราะเขาจะแต่งงานกัน เราโทรไปหาเขาเพื่อขอคำอธิบายแต่เราก็โทรไม่ติด นี่นะเหรอ ? สิ่งที่เขามอบตอบแทนให้เรา จบกันแค่นี้ พอกันที ความรักของเราจบกันแค่นี้ เขาคงเห็นว่าเราเป็นแค่ผู้หญิงใจง่ายที่ให้อะไรเขาได้ง่าย ๆ แต่ว่าเราจริงใจกับเขาและรักเขาถึงได้ให้สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิงไป ความรักของเราสิ้นสุด และคงไม่มีอีกต่อไปแล้ว..... ภาพสติกเกอร์เล็ก ๆ ปลิวหลุดออกมา จากในสมุด หล่อนหยิบขึ้นมาดู ภาพผู้ชายที่หล่อนเห็นเป็นผู้ชายผิวสองสี นัยน์ตาคมปลาบแฝงแววขี้เล่น เขายิ้มเต็มที่จนเห็นลักยิ้มกดบุ๋มข้างหนึ่ง และเขี้ยวเสน่ห์ จมูกโด่งได้รูป หน้าตาดีขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องใช้เสน่ห์อะไรอีกแล้วในการจะหลอกลวงผู้หญิง แม้ภัทรวัลย์จะไม่อยู่ในข่ายที่หลงรูป แต่นายสรธัญอะไรนี่ก็คงจะใช้คารมและการสร้างภาพว่าเป็นหนุ่มแสนดีถึงทำให้ภัทรวัลย์หลงรักได้ เมื่อตัดสินใจได้แน่วแน่ กาญจน์กวินทร์เก็บสมุดบันทึกไว้ที่เดิมของมัน และเก็บทุกอย่างให้เข้าที่เรียบร้อย หล่อนกลับห้องของตัวเอง และไปหาสมุดโน้ตเล่มเล็ก มาเปิดดูหน้าที่ต้องการ กดโทรศัพท์มือถือหาคนที่ปลายทางทันที

“เอ๋เหรอ ? ใช่นายเอกลักษณ์หรือเปล่า ? เรากอบัวนะ ใช่ ๆ กาญจน์กวินทร์นั่นแหละ ตอนนี้นายทำงานนักสืบใช่ไหม ? เห็นคุณพีชมันบอก งั้นก็ดีเลย เรามีงานให้นายสืบให้เราหน่อย เราอยากรู้ว่าคนที่ชื่อสรธัญ ที่เป็นเจ้าของโรงแรมที่กระบี่นะ อยู่ที่ไหน เออน่า เจ้าของโรงแรมที่มีหาดส่วนตัวที่กระบี่นะมันจะมีสักกี่ที่กัน เรามีข้อมูลแค่นี้แหละ จ่ายสิยะ !! ไม่ได้ใช้ฟรี ๆ สักหน่อย ยังไงก็โทรกลับมานะถ้าได้เรื่อง เบอร์นี้ได้เลย ขอบใจมาก “ กาญจน์กวินทร์ แลบลิ้นใส่โทรศัพท์ “งกตามเคยเลยนะอีตานี่ นึกยังไงไปเป็นนักสืบ เรียนออกแบบมาแท้ ๆ เราได้เจอกันแน่ ๆ นายสรธัญ และฉันจะทำให้นายรู้สึกว่าการถูกหลอกให้รักแล้วทิ้งนะมันเป็นยังไง” กาญจน์กวินทร์พูดแล้วเม้มปาก ยังไง หล่อนต้องจัดการแก้แค้นให้เพื่อนรักให้ได้