บทที่ 4

“เราขอโทษ เรารักเค้ามาก อาจจะเพราะเราไม่เคยมีใครมาก่อน มีเขาเป็น...คนแรก....แล้วเรื่องนี้ “ ภัทรวัลย์เม้มปาก แล้วลูบตรงบริเวณหน้าท้องแบนราบของตัวเองเบา ๆ “ ถ้ามีขึ้นมาจริงๆ เราก็จะบอกเขา คุณธัญคงจะรับผิดชอบ”

“งั้น ! ถ้าตัวท้อง ต้องอนุญาตให้เราจัดการลากนายคนนั้นมาให้รับผิดชอบตัวนะ เตย” กาญจน์กวินทร์หมายมาดว่า ก่อนจะลากตัวมาให้ภัทรวัลย์ หล่อนต้องจัดการซัดให้น่วม

“แต่ถ้าเราไม่ท้อง กอบัวต้องทำเหมือนไม่เคยมีเรื่องนี้เกิดขึ้น เราอยากจะลืมเขา ตัวไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ ไม่ต้องไปจัดการ ไม่ต้องทำอะไรเขาทั้งนั้นนะ สัญญากับเรานะกอบัว” กาญจน์กวินทร์พยักหน้า แต่แววตากลับมุ่งมั่นและมีประกายกร้าว

“ได้ ! เราสัญญา งั้น ! “ หล่อนยื่นกล่องที่ตรวจครรภ์ให้ภัทรวัลย์ “ตัวไปจัดการให้เรียบร้อย ถ้าผลเป็นไม่ เราจะลืม แต่ถ้าผลเป็นใช่ เราจะจัดการหมอนั่นให้ถึงที่สุด !” ภัทรวัลย์สบตาเพื่อนรัก หล่อนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกพลังใจให้กับตนเอง เพื่อจะมีความกล้าและทำใจให้รับผลที่จะเกิดได้ ก่อนจะรับไว้และเดินเข้าห้องน้ำไป

กาญจน์กวินทร์มองตามร่างบางของเพื่อนรัก ที่เดินลากขาเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเม้มปาก แม้จะรับปากกับภัทรวัลย์แล้วก็ตาม แต่หล่อนจะต้องจัดการหมอนั่น อย่างน้อยก็ให้ได้รับรู้ถึงความทุกข์แสนสาหัสจากความรักให้สักสิบเท่าที่เพื่อนของหล่อนโดนกระทำ หล่อนคิดกับตัวเองมือกำเข้าหากันแน่น ยังไง ๆ หล่อนก็ต้องแก้แค้นให้ภัทรวัลย์ให้ได้ หล่อนสาบานกับตัวเอง

.................................................................................................................................................

กาญจน์กวินทร์เฝ้าแต่จ้องมองไปที่ประตูห้องน้ำอย่างตื่นเต้น จนลืมหิวไปเลย ภัทรวัลย์ยังไม่ยอมออกมาอีก ตอนนี้ก็ปากเข้าไปเกือบสิบห้านาทีแล้วนี่นา แม้เวลาจะไม่นานแต่ใจของกาญจน์กวินทร์ที่ร้อนราวกับไฟเผาเลยดูว่ามันราวกับเป็นชั่วโมง ๆ และแล้วภัทรวัลย์ก็เปิดประตูออกมา หน้าเซียว ๆ ของหล่อนดูดีขึ้นมานิดหนึ่ง หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปหาภัทรวัลย์ทันที

“เป็นไง !! เตยท้องไหม ?” หล่อนเขย่าแขนภัทรวัลย์ จนหญิงสาวต้องพ้อเบา ๆ

“เบาหน่อยกอบัวเดี๋ยวแขนหลุด เรา..เราไม่มีเด็ก “

“โอ้ย !! “ กาญจน์กวินทร์โล่งใจจนขาอ่อนต้องทรุดลงไปกองกับพื้น “ค่อยโล่งอกหน่อย “

“ตัวต้องรักษาสัญญานะ” ภัทรวัลย์ทวงคำสัญญาและลงมานั่งพับเพียบกับพื้นเป็นเพื่อนกับหล่อนด้วย เพราะหล่อนเองก็ลุ้นผลจากการตรวจจนขาอ่อนเหมือนกัน กาญจน์กวินทร์พยักหน้า

“แน่นอน เฮ้อ เตยนะเตยวันหลังมีอะไรปรึกษากันบ้างนะ ตัวอย่าทำอย่างนี้อีกนะเราเป็นห่วงรู้ไหม ?”

“เราเห็นตัวยุ่ง ๆ กับการเอางานไปเตรียมโชว์ที่เมืองนอก ต้องกลับดึก ๆ เราก็เลยไม่อยากเอาเรื่องเล็ก ๆ ของเรามาทำให้ตัวต้องวุ่นวายไปด้วย” ภัทรวัลย์ก้มหน้า ซ่อนแววตาปวดร้าวไว้ กาญจน์กวินทร์ถอนใจ ก่อนจะลูบแขนเพื่อนเบา ๆ

“เรื่องของตัวไม่ว่าจะเล็กแค่ไหน ! ยังไง ! ตัวก็คุยกับเราได้เสมอ โทรศัพท์คุยกันก็ได้”

“อืมม์ วันหลังเราจะไม่ทำแล้ว” เพราะเราก็คงจะไม่รักใครอีกแล้ว ภัทรวัลย์บอกกับตัวเองในใจ เข็ดแล้วจริง ๆ กับความรัก หล่อนคงจะฝังความรักคราวนี้ไว้ก้นเบื้องลึกของหัวใจ ฝังผู้ชายหน้าคม นัยน์ตาขี้เล่น และอารมณ์ดีคนที่ชื่อ สรธัญไว้ให้ลึกที่สุด และไว้ระลึกถึงเฉพาะวันเวลาที่เคยดีต่อกันเท่านั้นก็พอแล้ว ส่วนความเจ็บปวดที่เขามอบให้หล่อนภัทรวัลย์เองก็จะจดจำไว้เหมือนกัน จะได้เป็นเครื่องเตือนใจให้ไม่ต้องรักใครง่าย ๆ แบบนี้อีกแล้ว

.............

“ตัวหอบหมอนมาทำไม กอบัว ? “ ภัทรวัลย์ที่นั่งแปรงผมยาวหยักศกของหล่อนอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง หล่อนสวมชุดนอนตัวยาวแขนตุ๊กตา ลายจุดสีชมพูหวาน หน้าเซียว ๆ ของภัทรวัลย์ค่อยดีขึ้นบ้าง แต่ดวงตาโตหวานของหล่อนก็ยังแฝงแววเศร้าไม่คลาย กาญจน์กวินทร์ในชุดเสื้อกล้ามสบาย ๆ สีขาวกับกางเกงขาสั้นผ้ายืดสีครีมเดินหอบหมอนกับตุ๊กตาหมาตัวโปรดเข้ามาในห้องแล้ววางมันลงบนเตียงของภัทรวัลย์

“มานอนกับตัวไง ? ถึงไม่ต้องการเราก็อยากเป็นเพื่อนให้ อยากมานอนกับเตยหอมสักวันได้ไหม ?”

“ขอบใจมากกอบัว “ หล่อนไปกอดร่างบาง ๆ สูงเพรียวของเพื่อนรักที่ยืนอยู่

“ยังไงเราก็มีกันแค่สองกันนะเตยหอม เรามีตัวที่เป็นเพื่อนรักและห่วงมากที่สุด “

“คุณพีชรู้ว่าตัวพูดอย่างนี้คงน้อยใจแย่”

“โอ้ย !! คุณพีชมันเอาตัวรอดเก่งจะตาย และก็ไม่ได้...เอ่อ....ไม่ได้นิสัยแบบตัวนี่นา เราก็รักมันนะ แต่ไม่ค่อยห่วงมันเรื่องความรักหรือหัวใจหรอก มีแต่มันไปเป็นอันตรายกับคนอื่นเค้านะสิ ! มีอะไรอยากเล่า ก็เล่าให้เราฟังได้เลย ตัวจะได้สบายใจขึ้นบ้าง”