บทที่ 3

“เสร็จแล้วจ๊ะ บัว ข้าวผัดใส่แฮมแล้วก็บ็อกโคลี่ เราโปะไข่ดาวให้ด้วย อร่อยน้อยกว่าที่ตัวทำนิดหนึ่ง แต่ก็พอไหว กอบัวนั่นมัน !!” ประโยคหลังภัทรวัลย์อุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือเพื่อน หล่อนรีบวางจานอาหารลงก่อนที่จะทำมันหล่น หน้าหวาน ๆ ของภัทรวัลย์ซีดเผือด กาญจน์กวินทร์เดินไปหาเพื่อนรักและลากหล่อนไปที่โต๊ะที่จัดมุมไว้เป็นที่รับประทานอาหารทันที ชูสิ่งที่อยู่ในมือให้ภัทรวัลย์ดูชัด ๆ ก่อนจะถามเสียงเครียด ๆ

“นี่อะไร ? เตยหอม !”

“เอ่อ ...คือ....บัว....เรา ....เอ้อ “ ภัทรวัลย์หลบตาหญิงสาวตรงหน้า กาญจน์กวินทร์ถอนใจก่อนจะเฉลยเสียเอง

“นี่มันยาตรวจครรภ์ ของใคร ของตัวใช่ไหม ? นี่มันอะไรกัน เตยหอมบอกเรามาเดี๋ยวนี้นะ ! “ ปากอิ่มของหญิงสาวเม้มแน่นอย่างโกรธ ๆ ภัทรวัลย์กำลังปิดบังเรื่องใหญ่กับหล่อนอยู่ เรื่องใหญ่มากขนาดนี้เลยนะ โอ้ย ... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนผู้เรียบร้อยน่ารักของหล่อนกันละเนี่ย ?? หล่อนถามกับตัวเองอย่างสับสน ..

..................

เมื่อเจอทั้งสายตาและน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดของเพื่อน ภัทรวัลย์ก็สุดจะทนสิ่งที่เก็บอัดไว้ในใจมานานก็พังทลายออกมา !

“กอบัว เรา เราขอโทษ โฮ !” หญิงสาวโผเข้ากอดกาญจน์กวินทร์ น้ำตาไหลพรากออกมาจาดวงตากลมโตของหล่อน กาญจน์กวินทร์ตกใจกับปฎิกิริยาของเพื่อนรัก ความจริงก็โต ๆ กันแล้วและเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องส่วนตัว แต่กาญจน์กวินทร์ที่เห็นภัทรวัลย์เป็นเหมือนน้องสาวก็ตกใจและรู้สึกเหมือนภัทรวัลย์หักหลังที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับหล่อนเลย กาญจน์กวินทร์ถอนใจก่อนจะลูบหลังลูบไหล่เพื่อนอย่างปลอบ ๆ หล่อนจะต้องมีเหตุผลในเรื่องนี้ เพราะด้วยนิสัยของภัทรวัลย์แล้ว หล่อนไม่ใช่คนใจง่าย หรือมั่วผู้ชาย ตรงกันข้ามหล่อนค่อนข้างจะเก็บตัวเพราะมีปมในใจตั้งแต่เด็ก ตอนนี้หล่อนอยากจะรู้แค่ว่าไอ้ผู้ชายที่มันมาทำลายเพื่อนรักของหล่อนเป็นใคร ???

เวลาผ่านไปสักครู่ ภัทรวัลย์ก็เริ่มคลายสะอื้น กาญจน์กวินทร์ซับน้ำตาให้เพื่อนแล้วพูดเสียงอบอุ่นไม่คาดคั้นเหมือนตอนแรก

“บอกเราได้ไหม เตย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตัวไม่เคยเหลวไหลแบบนี้มาก่อน ระหว่างที่เราไม่อยู่ใช่ไหม ? แล้วแฟนตัวเป็นใคร ทำไมเขาถึงไม่มารับผิดชอบตัวละ”

ภัทรวัลย์เมินหน้าไปอีกทางหนึ่ง ที่ไม่ใช่ใบหน้าของเพื่อนรัก น้ำตาใส ๆ เริ่มคลอออกมาอีกครั้ง กาญจน์กวินทร์ถอนใจ ก่อนจะจับมือเพื่อนรักมาบีบเบา ๆ

“ตัวจะได้สบายใจนะเตยหอม เล่าให้เราฟังเถอะ เราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่เหรอ ? เรารักตัวเหมือนน้องสาวแท้ ๆ และเห็นตัวเหมือนคนในครอบครัว แล้วจะเล่าให้เราฟังไม่ได้เชียวหรือ ?”

“เอ่อ.. เรากลัว... กอบัว...เรา “ ภัทรวัลย์สูดน้ำมูก กับผ้าเช็ดหน้าที่กาญจน์กวินทร์ยื่นให้ ตอนนี้ตามบ่าบอบบางของกาญจน์กวินทร์ก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของหล่อน

“ไม่ต้องกลัวน่า “ หล่อนลูบบ่าของภัทรวัลย์เบา ๆ “ แฟนตัวเป็นใคร เตยหอม ?” กาญจน์กวินทร์ยังย้ำ ดวงตาบวมช้ำของภัทรวัลย์ ทำท่าจะรื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่าไปพูดถึงเขาเลย กอบัว”

“แล้วเขารู้เรื่องหรือเปล่า ? เอ่อ...หมายถึง เรื่อง ...” ตาคม ๆ ของกาญจน์กวินทร์มองที่กลางตัวเพื่อน ท้องของภัทรวัลย์ยังแบนราบ หล่อนมองตามสายตาของกาญจน์กวินทร์และลูบไล้หน้าท้องของตัวเองเบา ๆ

“เราแค่กังวลว่าเขาจะเกิด เมนส์เราไม่มาเดือนหนึ่งแล้ว เราก็เลยกลัว”

“บอกเราได้ไหม ? ว่าใคร ?” กาญจน์กวินทร์ถามย้ำเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ภัทรวัลย์ก็ยังปากแข็งไม่ยอมบอกชื่อไอ้หมอนั่นจนแล้วจนรอด

“มันผ่านไปแล้วละบัว เพราะความโง่เง่าของเรานั่นแหละ มันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เราให้เขาเพราะเรารักเขามาก เป็นเรื่องที่เราไม่เคยได้สัมผัสกับความรู้สึกนั้นมาก่อน มันก็เลย....เตลิด ไปไกล แต่ก็ช่างมันเถอะ บัว”

“ตัวจะว่า ตัวโง่อย่างนั้นเหรอ ?? “ อารมณ์ของกาญจน์กวินทร์เริ่มพุ่งปรี๊ด !! อยากจะไปต่อยหน้าหมอนั่นขึ้นมาติดหมัด “เค้าหลอกตัวเองนะสิเตย หลอกล่อด้วยความรัก คงเห็นว่าตัวใส ซื่อ มันก็เลยขยี้ความใสของตัว !! ไอ้ชั่ว !! ฟังเรานะ ถ้าตัวท้อง ยังไงเราก็ต้องลากมันมารับผิดชอบตัวให้ได้ เชื่อมือกาญจน์กวินทร์ได้เลยว่า มันต้องหนีไปไหนไม่ได้แน่ ๆ “

“ไม่ ไม่เป็นไรนะบัว ไม่ต้องไปยุ่งกับเค้า เค้ามีคู่หมั้นที่ต้องรับผิดชอบ” ภัทรวัลย์รีบห้าม แล้วเช็ดน้ำตา หล่อนไม่อยากข้องเกี่ยวอะไรกับเขาอีกแล้ว แม้แต่หน้าหรือเสียงหล่อนก็ไม่อยากเห็นไม่อยากได้ยิน

“เฮอะ !! รับผิดชอบ “ กาญจน์กวินทร์ทำเสียงประชด หน้าตาตอนนี้บูดบึ้งเต็มที่ “แล้วตัวไม่ใช่คนหรือไง ? ถึงรับผิดชอบไม่ได้ เราแน่ใจว่าตัวไม่เคยเหลวไหล โอ้ย !! เตยหอม นี่ตัวเห็นว่าเรื่องมันเล็กจี๊ดเดียวหรือไง ? ลูกคนนะไม่ใช่ลูกหมาลูกแมว ถ้าเขาเกิดมาละ จะทำยังไง ?”

“เราก็แค่สงสัย ให้เราตรวจให้แน่ก่อน แล้วค่อย ....ค่อยคิดกันว่าจะทำยังไงต่อไป นะ...กอบัว ตัวอย่าโกรธอย่าเกลียดเราเลย “ ภัทรวัลย์ลูบแขนเพื่อนสนิทอย่างจะให้คลายอารมณ์ที่กำลังร้อนใกล้จุดเดือดอยู่ตอนนี้ หล่อนถอนใจ ก่อนจะส่ายหน้า อย่างกลุ้มแทนเพื่อนและหน่ายความดื้อของภัทรวัลย์ที่ปกป้องไอ้หมอนั่นน่าดู

“เราถามตรง ๆ นะเตยหอม ตัวรักเค้ามากหรือไง ?” ดวงตาคมหวานของกาญจน์กวินทร์สบตากลมโตของภัทรวัลย์แน่วแน่