บทที่ 1 ดวงวิญญาณที่ปรโลกไม่ต้องการ 2

คิดไม่ถึงว่าจากที่เคยกินหรูอยู่สบายมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เติบโตมาในจวนใหญ่มากมายไปด้วยห้องหับ มาบัดนี้กลับต้องพาลูกเมียมาลำบาก มีเพียงจวนหลังเล็กกับที่ดินอีกสามหมู่เท่านั้นที่นับว่าเป็นสมบัติ ดีอย่างที่จวนหลังนี้มีห้องหับที่พอดีกับสมาชิกห้าคนในครอบครัวของเขา แถมยังมีห้องครัวเล็กๆ อีกหนึ่ง เพราะอย่างน้อยๆ เขาก็ไม่ต้องให้ลูกชายสามคนนอนเบียดกันในห้องนอนเล็กๆ ห้องเดียวกัน

และแน่นอนว่าเขาใช้เงินที่มีเกือบทั้งหมดนั้นซื้อจวนหลังนี้ อีกทั้งหลายเดือนมานี้ก็ยังยังชีพด้วยการหาสมุนไพรและของป่าขาย

และข้อดีอีกอย่างคือจวนหลังนี้อยู่ใกล้กับภูเขาที่เรียงรายทอดยาวไปไกลหลายสิบลี้ แม้จะอยู่ห่างจากตัวเมืองเซียงอู่ค่อนข้างไกล ใช้เวลากว่าสามชั่วยามจึงจะเดินทางไปถึงตัวเมือง ทว่านั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญสักเท่าไหร่ เพราะครอบครัวของเขาตอนนี้คงจะดีกว่าหากไม่พบหน้าผู้คนสักระยะ

“ท่านพ่อ” เสียงเรียกของเด็กหนุ่มวัยสิบสองดึงสติของหลีหยุนให้กลับคืนมา ก่อนจะสาวเท้าก้าวไปหาบุตรชายทั้งสามด้วยความเป็นห่วงและโล่งใจในเวลาเดียวกัน

“กลับมาแล้วหรือ ปลอดภัยดีทุกคนใช่หรือไม่”

เพราะฟืนที่ผ่าไว้ใช้สำหรับก่อกองไฟเพื่อคลายหนาวและไว้หุงหาอาหารใกล้หมด วันนี้เขาจึงอยู่จวนเพื่อจัดการกองฟืนให้เป็นระเบียบ ก่อนจะเข้าไปหาเพิ่มในวันหลัง

แม้จะเป็นขุนนางมาก่อน กว่าตอนเด็กๆ นั้นเขาก็ได้มีโอกาสร่ำเรียนวรยุทธกับอาจารย์ผู้ปลีกวิเวก การงานพวกนี้จึงเคยผ่านมือมาบ้าง

“พวกเราปลอดภัยดีขอรับท่านพอ แถมวันนี้พี่ใหญ่ยังได้หัวมันป่ามาเยอะมากเลยด้วย” หลีเฉิงตอบผู้เป็นบิดาด้วยแววตาเปล่งประกาย

สำหรับเด็กเจ็ดขวบอย่างเขานั้นคงไม่ได้เข้าใจถึงความทุกข์ตรมที่ผู้เป็นบิดาได้รับ จากการถูกใส่ร้ายป้ายสีเท่าใดนัก ทว่าเมื่อผู้เป็นบิดามารดาและพี่ชายอีกสองคนบอกว่า ต่อไปในนี้เราไม่ได้อยู่สุขสบายเหมือนเดิมแล้ว

ตอนแรกก็ไม่เข้าใจนัก แต่พอเริ่มเดินทางย้ายออกมาจากเมืองหลวงหลีเฉิงก็เริ่มเข้าใจ และปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมที่เปลี่ยนไปได้เป็นอย่างดี

“ท่านพ่อ ท่านแม่ไปไหนหรือขอรับ” เป็นหลีหลุนบุตรชายคนโตเอ่ยถาม ปกติถ้าเขากับท่านพ่อและน้องๆ กลับมาจากการไปหาของป่า ท่านก็แม่ก็จะออกมาต้อนรับเสมอ

“นั่นสิขอรับ ข้าไม่เห็นท่านแม่เลย” หลีหยางถามขึ้นอีกเสียงหนึ่ง

“แม่พวกเจ้าอยู่ในห้องน้องสาว น้องสาวพวกเจ้าฟื้นแล้วนะ”

“จริงหรือขอรับท่านพ่อ!” สามเสียงเอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยความดีใจ พวกเขาทั้งสามนั้นรอคอยวันที่น้องน้อยของพวกเขาฟื้นคืนมาอยู่เสมอ

“เดี๋ยวๆ!” ผู้เป็นพ่อเอ่ยห้าม

“มีอะไรหรือขอรับท่านพ่อ พวกเราอยากไปหาหรานเอ๋อร์”

หลีเฉิงเอ่ยถามบิดาด้วยสีหน้ายุ่งนิดๆ ด้วยวัยห่างกันเพียงสองปี อีกทั้งยังสนิทกับน้องสาวมาก เมื่อรู้ว่าน้องสาวฟื้นแล้วเขาก็อยากไปหาน้องสาวเร็วๆ

“อาเฉิง น้องสาวเจ้าฟื้นแล้วแต่ตอนนี้ยังหลับอยู่ อีกอย่าง ดูเนื้อตัวเจ้าสิ เปรอะเปื้อนดินแบบนี้ยังจะเข้าไปหาน้องอีกเหรอ? พ่อว่าไปอาบน้ำผลัดผ้าก่อนเถอะ” หลีหยุนเอ่ยยิ้มๆ ด้วยความเอ็นดู

หลีเฉิงนั้นรักและหวงแหนน้องสาวมาก จำได้ว่าตอนเขาสองขวบกว่าหลีเฉิงนั้นอุ้มน้องสาวที่เพิ่งอายุได้เพียงสองเดือนไม่วางมือ ทั้งที่ตัวเองยังเป็นเพียงก้อนแป้งน้อยก้อนกลมๆ เท่านั้น ขนาดว่าหลีหลุนกับหลีหยางจะขออุ้มน้องบ้าง เขายังร้องไห้น้ำตาซึมเพราะกลัวพี่ชายทั้งสองจะเอาไปและไม่ให้ตนอุ้มอีก

“ได้ขอรับท่านพ่อ ข้าจะไปอาบน้ำให้ตัวสะอาดก่อน” พูดจบหลีเฉิงก็วิ่งจากไปทางห้องนอนของตนเอง

“อย่างนั้นข้าจะไปทำอาหารเย็นก่อนนะขอรับ” หลีหยางเอ่ยขึ้นก่อนจะทำท่าเดินไปทางห้องครัว ทว่าผู้เป็นพ่อเอ่ยห้ามไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องอาหยาง มื้อเย็นวันนี้เดี๋ยวพ่อทำเอง พวกเจ้าสองคนก็ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ แล้วค่อยมากินข้าวกัน วันนี้เราจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันเสียที”

บุตรชายทั้งสองรับคำ ก่อนจะเดินหายไปทางห้องตนเองเช่นเดียวกับหลีเฉิง

ถ้าไม่เกิดเรื่องเลวร้ายนั่น บุตรชายคนโตและคนรองของเขาก็คงจะได้เข้าเรียนในสำนักศึกษาดีๆ ต่อ

“เฮ้อ!...” หลีหยุนถอนหายใจแรงๆ ออกมา คงอีกนานกว่าที่เขาจะปลงเรื่องเหล่านี้ได้ เพราะไม่ว่าจะคิดอย่างไร คิดในทางไหน ก็เป็นเขาที่ทำให้ลูกเมียลำบาก

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อย ร่างน้อยบอบบางของหลีเริ่นหรานก็ถูกผู้เป็นพี่ชายทั้งสามโอบกอดแนบแน่นนานอยู่เป็นชั่วยาม ก่อนที่ผู้เป็นบิดาจะเอ่ยห้ามให้หยุด ร่างบอบบางที่เพิ่งฟื้นคืนสติจึงได้กลับไปอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของมารดา

“ท่านพ่อ เหตุใดไม่ให้ข้ากอดน้องสาวแล้วเล่า?” เป็นหลีเฉิงที่เอ่ยขึ้นอย่างแง่งอน

“อาเฉิง น้องสาวเจ้าเพิ่งฟื้นร่างกายยังไม่ค่อยแข็งแรงดี ให้น้องพักอีกหน่อยเถิด ขืนน้องถูกเจ้ากอดรัดอยู่เช่นนั้น พ่อเกรงว่าน้องจะไม่แข็งแรงกว่าเดิม”

เพราะหลีเฉิงนั้นไม่ได้กอดโอบเพียงอย่างเดียว เขาทั้งหอมแก้มน้องน้อย ทั้งหยอกเย้า แม้ว่ามันจะไม่ได้สร้างอันตรายใดๆ แต่หลีหยุนก็ยังไม่วางใจ เพราะบุตรสาวนั้นเพิ่งคืนสติเมื่อช่วงบ่ายของวันนี้เอง