บทที่ 1 ดวงวิญญาณที่ปรโลกไม่ต้องการ 1

เปลือกตาบางไหวระริก ก่อนจะค่อยๆ เบิกกว้างแล้วหลับลงไปใหม่ เป็นอย่างนั้นซ้ำกันอยู่สองสามครั้ง ก่อนดวงตากลมโตงดงามเกินวัยจะลืมขึ้นช้าๆ

“หรานเอ๋อร์เจ้าฟื้นแล้ว! ท่านพี่ลูกเราฟื้นแล้ว!”

เสียงนุ่มนวลเอ่ยร้องเรียกคนที่อยู่ด้านนอกด้วยความดีใจจนไม่อาจเก็บอาการให้สงบเสงี่ยมไว้ได้ นานเหลือเกินที่นางเฝ้ารอคอยที่จะมีวันนี้

ห้าเดือน....

ระยะเวลายาวนาวเกือบครึ่งปีที่บุตรสาวคนเดียวของไป๋ฮวานอนแน่นิ่งไร้สติ ร่างเล็กบอบบางราวกับกิ่งหลิวนับวันยิ่งซีดขาว พาเอาหัวใจของนางห่อเหี่ยวเกรงกลัวว่าจะเสียบุตรสาวเพียงคนเดียวอันเป็นที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับ

“ฮูหยิน!” เสียงเข้มเสียงหนึ่งเอ่ยเรียกภรรยาสุดที่รัก เขารีบเร่งเข้ามาในเรือนทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก

“ท่านพี่! หรานเอ๋อร์ของเราฟื้นแล้วเจ้าค่ะ”

ปากพูดกับสามีแต่มือก็ยังสาละวนอยู่กับการเช็ดเนื้อตัวบุตรสาว “หรานเอ๋อร์ลูกแม่ ได้ยินแม่หรือไม่ลูกรัก”

“ทะ...ท่านแม่” เสียงเล็กแหบแห้งเอ่ยเรียกมารดา ก่อนจะเบนสายตาไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆ “ท่านพ่อ”

“หรานเอ๋อร์ลูกพ่อ ขอบคุณ...ขอบคุณสวรรค์” หลีหยุนขยับเข้าไปใกล้ลูกสาวคนเล็ก ก่อนจะตระกองกอดร่างบอบบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

โชคดี....

โชคดีเหลือเกินที่วันนี้ลูกสาวยังอยู่กับเขา เพราะถ้าหากว่าเขาเสียบุตรสาวคนนี้ไป เขาคงได้คลั่งตายเป็นแน่

ลำพังแค่ชื่อเสียงเงินทองที่เสียไป แม้จะมากมายก่ายกอง แต่ก็ไม่อาจเทียบเท่ากับดวงใจดวงนี้ของเขาได้

เพราะไม่อาจร่วมมือทำตามแผนการบางอย่างของขุนนางกังฉินขั้นหนึ่งได้ ขุนนางขั้นสามอย่างเขาจึงได้ถูกกำจัดโดยการป้ายสีว่าทำความผิดฐานลักลอบกักตุนเกลือ อันเป็นสินค้าที่ราชสำนักผูกขาด แต่ด้วยปริมาณเกลือที่ถูกจัดฉากนั้นไม่มาก โทษที่ได้รับคือการยึดทรัพย์และเนรเทศออกจากเมืองหลวง

แม้ว่าหลีหยุนจะเชื่อมั่นในความบริสุทธิ์ของตนเอง ทว่าหลักฐานถูกใส่ร้ายนั้นก็แน่นหนาเกินจะปฏิเสธได้ เขาจึงได้ยอมจำนนและรับโทษแต่โดยดี

ทว่าพ้นโทษตายมาได้กลับเกิดเรื่องที่ร้ายแรงขึ้นยิ่งกว่า เมื่อขบวนเดินทางของเขาถูกดักปล้นระหว่างทาง บ่าวไพร่ที่จงรักภักดีล้วนแล้วแต่พลีชีพตายแทนอย่างน่าอนาถ ยิ่งไปกว่านั้นคือโจรกลุ่มนั้นอาจหาญคิดชิงตัวไป่ฮวาผู้เป็นภรรยาของเขา ทว่าในจังที่ฉุดกระชากลากถูกันอยู่นั้น หลีเริ่นหรานบุตรสาวคนเล็กกลับพุ่งตัวไปขัดขวางโจรชั่วที่หวังทำลายมารดา เลยเป็นเหตุให้ถูกโจรทรามคนนั้นผลักอย่างแรงและกลิ้งตกหน้าผาไปในที่สุด

จังหวะนั้นเองได้มีกลุ่มผู้มีฝีมือกลุ่มหนึ่งผ่ามาเห็น ได้เข้าช่วยเหลือพวกเขาเอาไว้ โจรกลุ่มนั้นถูกฆ่าตายจนหมดสิ้นภายในเพียงครึ่งเค่อ

จบเหตุการณ์วุ่นวายพวกเขาจึงได้สติ รีบเร่งกันตามหาร่างเล็กของลูกสาวที่ผลัดตกลงไป ทว่าหากันอยู่นานกว่าสามวันก็ไม่พบ กระทั่งมีชายชราคนหนึ่งเดินอุ้มร่างเล็กคุ้นตาเข้ามาหา พร้อมกับชี้แจ้งว่าพบนางที่ปลายทางน้ำตก ห่างจากจุดที่พวกเขาอยู่ประมาณแปดลี้

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ร่างเล็กของลูกสาวก็หลับใหลไม่ได้สตินานร่วมห้าเดือน จนกระทั่งวันนี้...วันที่ลูกสาวเขาลืมตาตื่นขึ้นมา

“ท่านแม่ ข้าหิวน้ำ” เสียงเล็กแหบแห้งเอ่ย ก่อนผู้เป็นมารดาจะรินน้ำใส่จอกเล็กเอามาป้อนให้ถึงปาก

“เป็นอย่างไรบ้างลูกแม่” มือบางลูบผมบุตรสาวที่ยังอยู่ในอ้อมกอดสามีด้วยความรักใคร่ นางดีใจนักที่ได้ลูกสาวตัวน้อยคืนมา

“ท่านแม่ ข้าเหนื่อยเหลือเกิน ข้าง่วงนอน” พูดจบศีรษะเล็กๆ ก็เอนพิงซบกับหน้าอกแกร่งของผู้เป็นบิดา

“เช่นนั้นก็นอนต่ออีกหน่อยเถิด”

หลีหยุนค่อยๆ วางลูกสาวตัวลงบนเตียงที่มีฟูกรองอยู่ เห็นแล้วก็นึกสงสารบุตรสาวนัก เป็นบุตรสาวคนเล็กเพียงคนเดียวแท้ๆ แทนที่จะได้อยู่หรูหราอย่างเช่นคุณหนูในห้องหอ กลับต้องมาตกระกำลำบากเพราะพ่อไม่เอาไหนอย่างเขา

ร่างสูงก้าวเดินออกมาจากห้องนอนของบุตรสาวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วบริเวณจวนเล็กๆ หลังนี้