06 เป็นเมีย

เวลาผ่านไป

ขณะที่มิราและกลุ่มเพื่อนๆ กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ในร้านอาหารในห้าง พะพิมที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับมิราก็สังเกตเห็นชายหนุ่มที่คุ้นเคย มากับผู้หญิงที่หน้าตาสะสวยแต่งตัวแซ่บซี๊ดปากแดงจนอดที่จะพูดถึงไม่ได้

"นั่นคุณคชานี่ เขามากับใคร?"

ขนมและมิราที่นั่งอยู่ข้างกันหันหลังกลับไปมองพร้อมๆ กันราวกับนัดกันมา และก็ได้เห็นคชามากับผู้หญิงอย่างที่พะพิมพูดจริงๆ

"นั่นสิ เขามากับใครกัน ทำไมถึงดูสนิทสนมแบบนั้น" ขนมพูดย้ำขึ้น เพราะเห็นผู้หญิงคนนั้นกอดแขนซบไหล่ของคชาอย่างไม่อายคนในห้าง

มิรารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเพื่อจะเอาไปถามคชาในคืนนี้ อย่างน้อยเธอก็มีหลักฐานยืนยันว่าไม่ได้ตาฝาดไปหรือคิดไปเอง

"ยัยมิรา นี่หรอผู้ชายที่เธอชอบ?" ริตาถาม

"อาจจะเป็นเพื่อนร่วมงานกันก็ได้มั้ง เราเห็นแค่นี้อย่าเพิ่งตัดสินสิ" เธอยังคงมองโลกในแง่ดี เพราะผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นเพื่อนสนิทหรืออาจจะเป็นเพื่อนร่วมงานสักคนนึงที่ค่อนข้างสนิทกันมากๆ

"เธอมองโลกในแง่ดีไปนะ" พะพิมบอก เพราะรู้ดีว่ามิราเป็นคนแบบไหน เธอดูเหมือนจะเป็นคนทันคนแต่ก็ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของผู้ชาย หูเบาเชื่อคนง่าย

"มันคงไม่มีอะไรหรอก พวกเธอน่ะคิดมาก เอาเป็นว่าเดี๋ยวคืนนี้ฉันจะไปถามเขาเองเพราะฉันถ่ายรูปเอาไว้แล้ว ได้เรื่องยังไงฉันจะมาบอกพวกเธออีกที" มิราพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เอาจริงเอาจัง พร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นเป็นเชิงบอกว่าในนั้นมีรูปที่เธอถ่ายเอาไว้แล้ว

ทุกคนถอนหายใจออกมายาวๆ พร้อมกัน โดยเฉพาะขนมที่จะรู้สึกหนักใจเอามากๆ กับความรักของเพื่อนในครั้งนี้ เพราะดูเหมือนว่ามิราจะรักผู้ชายคนนั้นจนไม่ลืมหูลืมตาไม่ฟังอะไรจากเพื่อนเลย

"หวังว่าเธอจะไม่เสียใจเพราะเขานะ"

"อื้ม..กินข้าวกันต่อเถอะ"

เวลาต่อมา...

มิรานั่งรถมาหาคชาที่คอนโดเหมือนอย่างเคย ก่อนจะขึ้นไปหาชายหนุ่มที่ด้านบนที่เคยอยู่กับเขาเป็นประจำ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามา"

ทันทีที่ได้รับอนุญาตจากคนด้านในเธอก็บิดลูกบิดประตูแล้วเดินเข้าไปทันที

"ทำงานอยู่หรอคะ?"

"อืม แล้วเรามีอะไรล่ะ?"

"คือมิรามีเรื่องอยากจะถามพี่ค่ะ"

"ว่ามาสิ"

เธอยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพาย เปิดรูปที่เธอได้ถ่ายเอาไว้เมื่อตอนกลางวันแล้วยื่นให้กับชายหนุ่ม

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรอคะ?"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ"

"มิราแค่อยากรู้ค่ะ เธอคือใครหรอคะ?"

"ฉันไม่จำเป็นต้องรายงานเรื่องส่วนตัวให้เธอรู้หรอกนะ"

"แต่มิราเป็นเมียพี่นะ เรื่องแค่นี้มิรารู้ไม่ได้หรอกคะ มีผู้หญิงเข้าใกล้พี่ทั้งทีมิราก็แค่หวง"

"ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้แต่งงาน เธอก็ยังไม่ใช่เมียฉัน ก็แค่คนที่นอนร่วมเตียงกัน เรื่องเซ็กซ์ก็เป็นเรื่องปกติสำหรับผู้หญิงและผู้ชายอยู่แล้ว เธอเองไม่ใช่หรอที่เป็นคนอยากได้จากฉันเอง"

"เอ่อคือ..."

"อย่ามาพูดแบบนี้กับฉันอีกถ้ายังอยากเข้าออกคอนโดของฉันได้ และถ้ายังอยากอยู่ในสายตาของฉันอย่าทำอะไรที่ฉันไม่ชอบ!"

"มิรา...ขอโทษค่ะ" เธอกล่าวคำขอโทษด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำราวกับคนกำลังจะร้องไห้ เพราะถูกชายหนุ่มตะคอกใจอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน แต่นั่นอาจจะเป็นเพราะเธอแสดงตัวเป็นเจ้าของชายหนุ่มมากเกินจึงทำให้เขาไม่พอใจ

"...."

"มิราแค่หวงพี่ไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้พี่"

"ช่างเถอะ คราวหน้าเธอก็อย่าทำตัวแบบนี้อีก"

"ค่ะ มิราจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ"

"...." ชายหนุ่มนั่งเงียบไม่ได้สนใจหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าแต่อย่างใด จนเธอรู้สึกเกร็งกับความเงียบงันภายในห้อง ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน อย่างน้อยเขาก็พูดหรือสื่อสารอะไรกับเธอบ้าง "จะยืนค้ำหัวฉันอีกนานไหม?"

"เอ่อ...ไม่ค่ะงั้นมิราขอตัวกลับดีกว่า"

"จะรีบกลับไปไหน เธองอนฉันหรอ?"

"เปล่าค่ะ มิราแค่ไม่อยากรบกวนพี่ ตอนนี้พี่กำลังทำงานอยู่"

"เธอรู้หรือเปล่าว่าทำไมฉันถึงขึ้นเสียงใส่เธอ"

"...." เธอจ้องตาชายหนุ่มพร้อมกับส่ายหัวไปมาเบาๆ

"ฉันรู้ว่าเธอยังมีนิสัยเด็ก แต่เธอก็ต้องเข้าใจว่าฉันทำธุรกิจ ฉันก็ต้องรู้จักนักธุรกิจทั่วไปอยู่แล้ว การที่ฉันสนิทสนมกับนักธุรกิจคนอื่นมันก็แค่แผนของงาน ต้องทำความรู้จักกับนักธุรกิจคนอื่นไว้งานของฉันจะได้ราบรื่น ถ้าเธอไปวุ่นวายงานของฉันจะไม่พังหรอกหรอ?"

"มิราขอโทษค่ะที่ใจร้อนวู่วาม แต่มิราสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก"

"นั่งลงก่อนสิ"

"ค่ะ"

ร่างบางค่อยๆ หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าของชายหนุ่ม

"ฉันไม่ชอบคนที่ชอบแสดงตัวเป็นเจ้าของ ถ้าเธอยังอยากอยู่แบบนี้ก็อยู่ในส่วนของเธอ "

"ค่ะ แต่มิราสงสัย..."

"สงสัยอะไร?"

"เรามีอะไรกันแล้ว นั่นก็แปลว่าเราสองคนเป็น..."

"ไหนว่ามาจากเมืองนอก ทำไมเธอถึงได้ดูหัวโบราณแบบนี้ล่ะ?"

"ก็..."

"นี่โลกมันเปลี่ยนไปถึงไหนแล้ว คนเรามีเซ็กซ์กันไม่จำเป็นต้องผูกมัดหรือต้องเรียกว่าผัวเมีย บางคนแค่รักสนุก บางคนแค่สนองความต้องการของกันและกัน จะเรียกผัวเมียได้ก็ต่อเมื่อแต่งงานแล้วเท่านั้น"

"...."

"บางทีแต่งงานแล้วก็ไม่ได้เรียกว่าผัวเมีย"

"...." มิรานั่งทำเงียบๆ โดยที่ไม่ได้พูดตอบโต้อะไรกลับไป เธอกำสายกระเป๋าสะพายแน่น รู้สึกแปลกๆ กับคำพูดของคนตรงหน้า

ความสัมพันธ์มันก็แปลกๆ ทั้งๆ ที่เธอจริงใจจริงจังกับเขามาก แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้จริงจังอะไรกับความรักที่เธอมีให้เลย

"ถ้าเธอจะกลับฉันจะให้คนไปส่ง"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ มิราไม่รบกวนพี่จะดีกว่า"

"แบบนี้แสดงว่าเธอโกรธฉันอยู่จริงๆ ด้วย"

"...."

"ฉันต้องทำยังไงล่ะเธอถึงจะหายโกรธฉัน หรือว่าฉันต้องอธิบายยังไงเธอถึงจะเข้าใจ"

"...."

"แต่ฉันก็บอกเธอเอาไว้แล้วว่า คนเราที่เจอกันได้ไม่เท่าไหร่จะเรียกว่าความรักเลยมันไม่ได้หรอก ก็แค่รู้สึกดี..."

"พี่แค่รู้สึกดีกับมิราหรอคะ"

"จะเรียกแบบนั้นก็ได้ เพราะฉันไม่ได้รักใครง่ายๆ และไม่เคยรักใครแค่คำว่าแรกเจอ"

"ค่ะ งั้นมิราไม่รบกวนพี่แล้วจะดีกว่าขอตัวกลับก่อนนะคะ"