05 อย่าแรด

"อืม...พี่คชา" หญิงสาวขึ้นไปนั่งคร่อมบนปากของชายหนุ่ม บดเอวไปมาจนความเป็นชายเริ่มแข็งตัวสู้

"เธอเมาง่ายขนาดนี้เลยหรอ?" ชายหนุ่มถาม พลางมองไปที่แก้วไวน์ที่เธอดื่ม ดูเหมือนว่าเธอจะดื่มไปแค่ไม่กี่แก้วเอง

"อือ...มิราไม่ค่อยได้ดื่มค่ะ"

"อืมนั่งนิ่งๆ สิ"

"คืนนี้พี่คชาอยู่กับมิราที่นี่ได้หรือเปล่าคะ"

"ถ้าเธอไม่ให้ฉันอยู่ที่นี่เธอจะให้ฉันไปที่ไหน?"

"มิราคิดถึงพี่จังเลยค่ะ"

"ขนาดนั้นเลยหรอ?"

"ค่ะ"

เธอโน้มหน้าลงไปตรงซอกคอของชายหนุ่ม หายใจออกมาแรงๆ รินรดกกหูของชายหนุ่มจนเขาต้องผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ

"มิรา..."

"อือ...พี่คชาเมาหรือยังคะ?"

"ไวน์ไม่กี่แก้วไม่ทำให้ฉันเมาได้หรอก"

"แต่มิราเมาแล้ว"

"ดูเธอคออ่อนทำไมถึงได้ชอบเข้าผับ?"

"ไปนั่งเป็นเพื่อนพวกเพื่อนๆ ค่ะ"

"คราวหน้าถ้าคออ่อนก็ไม่ต้องกิน ฉันไม่ยอมหรอกนะถ้าเธอเมาแล้วไปทำแบบนี้กับคนอื่น"

"ไม่แน่นอนค่ะ มิราจะทำแบบนี้กับพี่แค่คนเดียวเท่านั้น"

"ดีมาก สาวน้อย เธอต้องเป็นของฉันแค่คนเดียว ทำแบบนี้กับฉันแค่คนเดียวรู้ไหม"

"รู้ค่ะ มิราจะทำแบบนี้กับพี่แค่คนเดียว"

"เด็กดีแบบนี้ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้วมั้ง"

"อือ...อย่าสิคะ" เธอขัดขืนเล็กน้อย เมื่อถูกชายหนุ่มซุกไซร้ข้างลำคอของเธอไปมาจนรู้สึกขนลุก แต่รู้สึกจั๊กจี้มากกว่า

"ทำไมล่ะ?"

"พี่ไม่มีถุงยางไม่ใช่หรอคะ" เธอถามเสียงอู้อี้ ส่วนหนึ่งมาจากอาการเมาของตัวเอง

แต่เขาก็จะไม่ยอมมีอะไรกับเธออยู่ดีหากไม่มีเครื่องป้องกัน

"อืม...งั้นอมให้หน่อยสิ"

"อม?" เธอขมวดคิ้วแล้วมองหน้าชายหนุ่ม เธอไม่ได้ซื่อจนไม่รู้ว่าที่ชายหนุ่มกำลังสื่อมันหมายความว่ายังไง แต่เพราะเธอไม่เคยทำและไม่รู้ว่าต้องทำยังไงด้วย

"เดี๋ยวบอก นั่งคุกเข่าลงสิ"

"...." เธอพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะถอยตัวลงไปนั่งคุกเข่าลงตรงหว่างขาของชายหนุ่ม แก่นกายใหญ่ถูกดึงออกมาจากกางเกงตัวสีดำสนิท

เมื่อได้เห็นสิ่งที่เคยเข้าไปในร่างกายของเธอต่อหน้าแบบนี้เธอกลับรู้สึกประหม่ารู้สึกกลัวจนบอกไม่ถูก

"อึก..."

"อืมสิ อ้าปากแล้วคาบรูดเหมือนกับไอติม ห้ามให้โดนฟันนะห้ามกัดด้วย" ชายหนุ่มพูดพลางลูบเส้นผมของเธอเบาๆ ก่อนที่จะสูดปากร้องซี๊ดเพราะแก่นกายใหญ่ถูกหญิงสาวครอบงำเข้าไปในปากครึ่งลำ

"อึกก..."

"อ่าาส์....แบบนั้นแหละ.." ชายหนุ่มมองดูการกระทำของหญิงสาวด้วยความพึงพอใจ เพราะเธอแทบจะไม่ต้องสอนอะไรเลย

ริมฝีปากเล็กครอบงำแก่นกายใหญ่เข้าปากอีกทั้งยังใช้มือเล็กช่วยชักรูดส่วนที่เหลือไปด้วย น้ำเหนียวสีใสปริ่มออกมาจากปลายหัวบาน แต่แล้วก็ถูกหญิงสาวเลียไปจนหมด

"ซี๊ด...อะอ่าาส์..." มือหนารีบดึงแก่นกายออกมาจากปากของหญิงสาว ก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำรักใส่หน้าของเธอจนเลอะเทอะเหนียวเหนอะไปหมด "อืมมม..."

"เลอะหมดเลยค่ะ..."

"เก่งมากสาวน้อย" เขาเอ่ยปากชื่นชมเธอ พลางเก็บลูกชายเข้าไปไว้ตามเดิม จากนั้นก็นั่งดื่มไวน์ต่อในขณะที่มิราเมาจนแทบดื่มต่อไม่ไหวแล้ว

"พี่คชาคะ"

"หืม.."

"มิราอย่ากลับแล้วค่ะ"

"ไหนบอกว่าคืนนี้จะนอนกับฉันไง?"

"มิราเมา อยากนอนแล้ว"

"ก็เข้าไปนอนในห้องของฉันสิ"

"แล้วพี่ไม่เข้าไปนอนด้วยกันหรอคะ ดื่มเยอะไม่ดีนะ ยิ่งทำงานหนักๆ ด้วยร่างกายจะทรุดโทรมเอา"

"เดี๋ยวฉันตามเข้าไปขอดื่มอีกแก้วนึงก่อน"

"ค่ะ"

เธอเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาอย่างว่าง่าย ทิ้งตัวลงบนเตียงทันที จากนั้นก็แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลยจนกระทั่งเธอรู้สึกว่าเตียงนอนมันยุบลงเหมือนกับมีคนกำลังคลานขึ้นมา

"อือ..."

"อย่าไปแรดที่ไหนอีกนะ!"

เธอได้ยินเสียงผ่านหูแต่ก็แทบจะไม่ได้สนใจอะไร ไม่รู้ว่ามันเป็นคำพูดของชายหนุ่มหรือเป็นเพราะอาการกึ่งหลับกึ่งตื่นของเธอเลยทำให้ได้ยินเสียงแว่วผ่านหู

เวลาผ่านไป...

"อึกอืมม..." หญิงสาวครางออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบลืมตาขึ้นมอง แต่แล้วก็พบว่าไม่มีใครนอนอยู่ข้างๆ เธอ ภายในห้องมีแต่ความว่างเปล่าไม่มีใครแม้แต่คนเดียว

มิรารีบลุกขึ้นจากเตียงเก็บที่นอนให้กับชายหนุ่ม จัดแจงเสื้อผ้าของเธอใหม่และหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมาสะพายไว้ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน เธอมองไปจนทั่วห้องเพราะคิดว่าคชายังอยู่ที่นี่ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิดเพราะรถของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แกร้ก~

"ขออนุญาตครับ คุณคชามีคำสั่งให้ผมขับรถไปส่งคุณมิราที่คอนโดครับ"

"แล้วพี่คชาไปไหน?"

"มีงานด่วนครับออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว"

"...." เธอไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งในเรื่องงานของเขา

หลังจากนั้นคนของคชาก็ขับรถมาส่งมิราที่คอนโด ซึ่งตรงหน้าทางเข้าคอนโดของเธอก็มีขนมเพื่อนสนิทของเธอยืนรออยู่แล้ว

"หายไปไหนมา!?"

"เอ่อ...ไปอยู่กับพี่คชามา"

"แล้วทำไมถึงโทรไปไม่รับเลย ฉันนึกว่าเธอจะเป็นอะไรไปแล้วซะอีก"

"ขอโทษๆ ฉันลืมเปิดเสียงโทรศัพท์น่ะ" มิรากล่าวคำขอโทษกับเพื่อนสนิทด้วยความรู้สึกผิด พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพาย และมันก็มีสายเรียกเข้าจากขนมจริงๆ ทั้งสายเรียกเข้าทั้งข้อความอีกจำนวนมากที่เธอยังไม่ได้อ่านเพราะลืมเปิดเสียงเอาไว้

"ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยเนี่ย"

"ขอโทษนะ แต่อันที่จริงไปอยู่กับพี่คชาก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยนะ"

"เพิ่งจะรู้จักกันทำไมถึงดูไว้ใจเขามากขนาดนั้น"

"ก็เขาดูไม่ได้อันตรายอะไรนี่"

"ทำไมถึงมั่นใจแล้วล่ะ เธอแค่รู้จักเขาภายนอกนะ ฉันไม่อยากให้เธอต้องเสียใจ"

"อืมๆ ขึ้นไปบนคอนโดกันไหม?"

"ไปสิฉันมารอเธออยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว"

"โอ๋ๆ เดี๋ยวสั่งของกินมาง้อนะ"

"เธอนี่ตลอดเลยนะ ชอบเอาของกินมาล่อฉันอยู่เรื่อยเลย ให้รู้จุดอ่อนฉันหน่อยไม่ได้นะ"

"ก็เพราะฉันรู้ไงว่าจะทำให้เธอใจอ่อนได้"

"...."

"แล้วนี่พะพิมกับริตาไม่มาด้วยหรอ?"

"ถ้ามาก็เห็นแล้วสิ สองคนนั้นไม่ได้มาหรอก เห็นว่าจะไปเที่ยวบ้านสวนที่ไหนกันก็ไม่รู้ ชวนฉันไปอยู่แต่ฉันเป็นห่วงเธอเนี่ย!"

"โอ๋ ฉันขอโทษน้า เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเดือนนึงแล้วก็พาเที่ยวด้วย ถือซะว่าเป็นคำขอโทษจากฉัน"

"พูดแล้วนะ!"

"ไม่คืนคำแน่นอนจ้ะ"