ตอนที่ 10 ยินดีชดใช้ให้หมดๆไป

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา.....

ชิชาอยู่ในบ้านหลังใหญ่เพียงลำพัง ร่างกายที่เคยอวบอิ่มสดใสมีชีวิตชีวา กลับซูบผอมลงทุกวันๆ

เธอไม่ต่างอะไรจากคนที่รอวันตายในคฤหาสน์หลังใหญ่บนเขา

ช่วงนี้เธอรู้สึกไม่สบายตัว มีอาการเวียนหัว คลื่นไส้ อาเจียน แทบจะไม่มีแรงเดินแล้ว

แต่เธอก็ยังลากร่างที่ป่วยลงมาต้มน้ำช่วยเหลือตัวเอง

เธอรู้สึกหิวจึงไปเปิดตู้เย็นหยิบเอาเนื้อหมูที่หมดอายุและเน่าเสียมาล้างแล้วสับเป็นชิ้นเล็กๆใส่ลงในหม้อข้าวต้ม แล้วโรยเกลือลงไป

พอข้าวต้มสุกเธอก็ตักมานั่งทานบนพื้นเพราะลุกเดินไปไหนไม่ไหวแล้ว

เธอฝืนกินข้าวต้มที่ไร้รสชาติมีกลิ่นหมู่เน่าผสมเข้าไปประทังความหิวให้อยู่รอดไปอีกวัน

เธอกินเข้าไปทั้งน้ำตา

เธอร้องให้สะอื้นสงสารตัวเองน้ำตาไหลอาบแก้มร่วงลงมาเป็นสาย

ความโกรธแค้นในใจได้ก่อตัวขึ้นมาอีกครั้งในแบบที่ไม่มีคำว่าอภัยอีกต่อไป

เธอพึมพำคุยกับตัวเองในใจอย่างเข้มแข็ง

[ ชิชา เธอต้องมีชีวิตอยู่ เธอต้องรอดเพื่อไปมีชีวิตใหม่ให้ได้ เธอจะยอมแพ้ไม่ได้ ]

ตอนนี้อาหารในตู้เย็นก็เริ่มหมดลง บางอย่างก็เน่าเสีย

วันๆเธอเอาแต่ต้มข้าวกับเกลือประทังชีวิตประทังความหิว

เพราะข้าวสารก็เหลือเพียงครึ่งกระสอบ ในตู้เก็บอาหารแห้งก็ไม่มีอะไรแล้ว

เธอจึงต้องกินเพียงข้าวต้มเท่านั้น ร่างกายเธอก็เริ่มขาดสารอาหารเต็มที

ตรัยคุณขับรถเข้ามาในคฤหาสน์เปิดประตูลงจากรถ แล้วหยิบกุญแจมาเปิดประตูบ้าน

จากนั้นก็เดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่

คำรามหาชิชาเสียงดัง

" ชิชา ชิชา! เธออยู่ไหน "

ชิชาที่นั่งขดตัวซดข้าวต้มอย่างน่าสงสาร

ได้ยินเสียงตรัยคุณเธอก็วางถ้วยข้าวต้มลง

แล้วดันร่างที่เป็นไข้หนาวสั่นลุกขึ้นเดินไปหาเขาทันที

ใบหน้าและริมฝีปากที่ขาวซีดฝืนยิ้มขึ้นมา

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ

" ฉันอยู่นี่ค่ะ ชิชาไม่คิดว่าพี่ตรัยคุณจะมาเลยไม่ได้เตรียมตัวอะไร "

ตรัยคุณมองใบขาวซีดด้วยแววตาเกลียดชัง

แล้วเอ่ย

" ขึ้นไปอาบน้ำล้างตัวให้สะอาดซะ แล้วเปิดน้ำไว้ให้ฉันด้วย "

" ค่ะ "

ชิชาตอบรับอย่างเชื่อฟัง แล้วเธอก็ฝืนทำร่างกายให้ปกติที่สุด ฝ่ามือเล็กๆจับราวบันไดแล้วเดินขึ้นไปทั้งน้ำตา

ตรัยคุณไปเปิดทีวีดูในห้องนั่งเล่น เลื่อนดูอะไรแก้เบื่อไปอย่างเงียบๆ

แล้วรู้สึกคิดถึงคุณปู่ที่จากไปนึกถึงคำพูดของคุณปู่ที่เคยสั่งสอนเขาในวัยเด็ก

" ตรัยคุณหลานคือผู้สืบทอดมรดก หลานควรเลือกภรรยาที่คอยส่งเสริมบารมีนะ

อย่าเลือกคนที่จะมาดึงหลานให้ล่มจม มองคนมองให้ขาดมองให้ทะลุปรุโปร่งเข้าใจมั้ย "

" ครับคุณปู่ "

ตรัยคุณรู้สึกคิดถึงคุณปู่มาก วันนี้เขาออกมาจากบ้านโดยโกหกมิตาว่ามีงานด่วน

เขาไม่อยากให้มิตาเห็นเขาโศกเศร้า

เพราะกลัวเธอจะไม่สบายใจ

เมื่อนึกถึงลูกในท้องของมิตา เขาก็ดึงใบหย่าออกมาวางบนโต๊ะ

ชิชาเดินลงบันไดมาแล้วเอ่ยขึ้น

" พี่ตรัยคุณ ชิชาเปิดน้ำอุ่นไว้ให้แล้วค่ะ

พี่จะขึ้นไปอาบน้ำเลยมั้ยคะ "

เขาเงยหน้ามองไปยังชิชาที่สีหน้าดูสดใสขึ้น

แล้วเอ่ยเสียงเย็นชาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

" ลงมานี่ "

ชิชาเดินลงบันได เข้ามาหาเขาแล้วหย่อนกายนั่งลงบนโซฟาข้างๆเขา

ตรัยคุณเห็นดังนั้นก็ผลักเธอลงไปบนพื้นอย่างแรงแล้วเอ่ยเสียงกร้าวด้วยสีหน้าดุดัน

" ชิชาฉันอนุญาตให้เธอมานั่งข้างๆฉันเหรอ

คนน่ารังเกียจอย่างเธอไม่คู่ควรที่จะมานั่งใกล้ฉันจำไว้! "

ชิชาหน้ามืดมองไม่เห็นอะไรแวบหนึ่ง เธอหยุดนิ่งไปสักพักแล้วก็เริ่มกลับมามองเห็นอีกครั้ง

กัดฟันเอ่ยอย่างอดทนต่อความเจ็บปวดทั้งทางกายและทางใจ

สะกดกลั้นอารมณ์ไว้ให้อยู่ในส่วนลึกสุดของใจแล้วเอ่ย

" ชิชาขอโทษค่ะ พี่ตรัยคุณอย่าโมโหเลยนะคะ ต่อไปชิชาจะจำไว้ให้ดีค่ะ "

ใช่ เธอจะจำไว้ ถ้าเธอรอดออกไปจากที่นี่ เธอจะจำทุกการกระทำของตรัยคุณไว้ตลอดกาล

ตรัยคุณมองต่ำลงมาที่เธออย่างรังเกียจ

แล้วเอ่ยเสียงดุดัน

" เซ็นชื่อลงในใบหย่าซะ มิตากำลังท้องลูกของฉันอยู่ "

ชิชาฝืนยิ้มขึ้นด้วยความปวดใจแล้วฝืนเอ่ย

" ยินดีด้วยนะคะ หากพี่ตรัยคุณอยากหย่า ก็พาฉันไปหย่าที่สำนักงานค่ะ "

ตรัยคุณยื่นมือมาบีบคางเธอแน่นจนเธอรู้สึกเจ็บแล้วตรัยคุณก็คำรามออกมาเสียงกร้าวด้วยแววตาดุดัน

" ชิชาเธอคิดว่าเธอยังสามารถต่อรองกับฉันได้อีกเหรอ พ่อแม่ของเธอตายแล้ว คุณปู่ที่คอยหนุนหลังเธอก็ไม่อยู่แล้วเธอคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าเธอหรือไง "

ชิชาจ้องตาตรัยคุณแล้วเอ่ย

" พี่ตรัยคุณไม่ฆ่าชิชาหรอกค่ะ "

" นี่เธอท้าฉันเหรอชิชา! "

ตรัยคุณคำรามขึ้นเสียงดัง จากนั้นก็เอ่ย

" มานี่! ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าตายทั้งเป็นมันเป็นยังไง "

แล้วตรัยคุณก็กระชากลากแขนของชิชาให้ขึ้นไปข้างบน

ชิชาถูกกระชากแรงจนหน้ามืดอีกครั้งแต่เธอยังมีสติอยู่จึงเดินตามแรกกระชากไปทั้งทีมองไม่เห็นไม่ต่างอะไรกับคนตาบอดเลย

พอเข้าไปในห้องตรัยคุณก็ผลักเธอลงบนเตียงสติเธอเริ่มขาดหายและไม่รับรู้อะไรอีก

ตรัยคุณฉีกทึ้งเสื้อผ้าบนร่างไร้สติอย่างบ้าคลั่ง เธอตัวอ่อนปวกเปียกไปตามแรงกระชากของเขา

จนเขาสังเกตเห็นความผิดปกติจึงหยุดการกระทำแล้วเอ่ยเสียงกร้าว

" ชิชา! เธอไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งทำเป็นหมดสติไปหรอกนะ ชิชา! "

เขาเอามือไปแตะหน้าเธอเบาๆก็ถึงกับตกใจ

เมื่อหน้าเธอร้อนราวกับไฟ

แล้วเขาก็ลองเอาหลังมือไปแตะหน้าผากเธอเบาๆ

" ตัวร้อน นี่เธอเป็นไข้เหรอ หาวิธีหนีตายสินะ ฝันไปเถอะฉันไม่อนุญาตให้เธอตายง่ายๆหรอก "

ตรัยคุณเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

จากนั้นเขาก็อุ้มร่างของชิชาไปวางลงในอ่าง

แล้วเอาน้ำเย็นสาดใส่หน้าเธออย่างไม่ปราณี

จากนั้นเขาก็ไม่สนใจเธออีก ลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วอาบน้ำข้างๆเธอ

อาบน้ำเสร็จเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำมาเป่าผม พอผมแห้งก็มานอนรอชิชาฟื้นอย่างเลือดเย็น

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ชิชาเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา

แพขนตาและเปลือกตาค่อยๆขยับลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ

พอได้สติดีถึงรู้ว่าตัวเองอยู่ในน้ำ เธอจึงค่อยๆยันกายลุกขึ้นมาด้วยอาการมึนตัว

ก้าวออกจากอ่างอาบน้ำแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวเดินกลับเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าซีดเซียว

ตรัยคุณมองร่างผอมบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วแสยะยิ้มขึ้น เอ่ยอย่างเย็นชาว่า

" ก็ยังไม่ตายหนิ ในเมื่อฟื้นขึ้นมาแล้วก็มาปรนนิบัติฉันดีๆ "

คำพูดของเขาทำให้ชิชาเจ็บจี๊ดในใจ

น้ำตาตกในออกมาอย่างเงียบๆ

แล้วเธอก็เดินเข้าไปหาเขาในใจกลับเอ่ยว่า

[ หากยังมีวาสนาต่อกัน มีเวรมีกรรมต่อกัน ฉันก็ยินดีชดใช้ให้หมดๆไป

เมื่อไหร่ที่หมดวาสนาต่อกัน หมดเวรหมดกรรมต่อกัน ฉันก็คงจะได้จากพี่ไปด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง ]

ไม่ตายก็คงไหนหนีจากไปไกลๆโดยไม่ได้พบกันอีก

เธอคลานเข้าไปหาเขาอย่างระมัดระวังในใจเต็มไปด้วยความขมขื่นที่ไม่สามารถระบายออกมาได้ด้วยความสิ้นหวัง

และยอมรับในชะตากรรมของตัวเองเพราะเธอเต็มใจแต่งงานกับเขาเอง