บทที่ 4

น้ำเสียงที่เอ่ยตอบอย่างมั่นอกมั่นใจส่งให้วิคเตอร์เริ่มลังเล ก่อนจะเอ่ยบอกราคาค่างวดของลูกสาวตนเอง ที่ถูกยาปลุกเซ็กเล่นงานเต็มที่แล้ว

“หนึ่งแสนถ้วน และต้องเป็นสกุลเงินยูโรด้วย”

บอกไปแล้ว วิคเตอร์ก็แสยะยิ้มคิดว่าชายคนนี้ไม่มีปัญญาจ่ายอย่างแน่นอน

“ไม่มีปัญหา ผมให้คุณสองแสน เป็นของแถม และจะเอาสกุลเงินประเภทไหน ผมก็มีปัญญาจ่ายให้กับคุณ”

“แกเป็นใคร ไอ้ขี้ข้า กูไม่เชื่อว่ามึงจะมีปัญญาจ่ายเงินให้กับกู”

โรนิลกระตุกยิ้มตรงมุมปาก เห็นได้ชัดว่าวิคเตอร์จำเขาไม่ได้

“จำไอ้ขี้ข้าคนนี้ไม่ได้หรือ คุณวิคเตอร์ คนที่เคยล้างคอกม้าให้กับคุณ เพื่อแลกเศษเงินแค่ไม่กี่เหรียญ จำคนที่ถูกคุณกับลูกสาวเอาขี้ม้าละเลงบนหัวไม่ได้แล้วหรือ คุณวิคเตอร์!”

วิคเตอร์หรี่ตามองคนตรงหน้า พยายามใช้หัวสมองเน่าๆ คิดตามคำพูดของอีกฝ่าย ว่าเขาและลูกสาวเคยเอาขี้ม้าละเลงใส่ขี้ข้าคนไหนบ้าง และแล้วก็นึกถึงเด็กหนุ่มขี้โรค ซึ่งเขากับลูกสาวเกลียดมากที่สุด และชอบกลั่นแกล้งใช้ขี้ข้าคนนี้เป็นที่ระบายความโกรธของพวกเขาด้วย

“ไอ้...ไอ้...โรนิล!”

โรนิลยิ้มเยาะ จ้องมองวิคเตอร์ที่เบิกตากว้างราวกับไม่เชื่อสายตาของตนเอง

“ขอบคุณ ที่ยังจำชื่อไอ้ขี้ข้าคนนี้ได้”

“ไม่! กูไม่เชื่อว่าเป็นมึง”

แน่นอนว่าวิคเตอร์ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด ขี้ข้าที่เขาเคยรับเข้ามาทำงานนั้นทั้งผอมโซ ใส่เสื้อผ้าขาดวิ่น เนื้อตัวสกปรก ทว่า...ตอนนี้กลับกลายเป็นบุรุษร่างใหญ่บึกบึน เสื้อผ้าที่สวมใส่หรูหราล้วนมีราคาแพงด้วยกันทั้งสิ้น และที่สำคัญโรนิลคงมีเงินมากโข ถึงกล้าซื้อตัวไอรินดาในราคาสองแสนยูโร

โรนิลยิ้มเยาะตรงมุมปาก มองวิคเตอร์อย่างเหยียดหยามกลับคืนบ้าง

“เชื่อเถอะว่านี่คือไอ้โรนิล คนที่เคยเป็นขี้ข้า เคยเป็นที่รองมือรองตีนของคุณกับลูกสาวของคุณมาก่อน”

เมื่อเจ้าตัวยืนกรานว่าเคยเป็นขี้ข้าของตนเอง วิคเตอร์ก็เปลี่ยนใจในทันที

“กูไม่ขายนังไอรินดาให้กับมึง กูจะพาลูกของกูกลับบ้าน ถอยไป ไอ้โรนิล”

วิคเตอร์ได้แต่ตะโกนไล่ ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้โรนิล เพราะยังจำรสชาติหมัดลุ่นๆ ของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี

โรนิลยักไหล่ใส่ เค้นเสียงตอบอย่างไม่แยแส

“ก็แล้วแต่คุณ ไม่ได้ซื้อสินค้าชิ้นนี้ ผมก็ไม่ได้ตาย แต่คนที่ตายอาจจะเป็นคุณก็ได้”

ใบหน้าของวิคเตอร์เริ่มถอดสีซีด ใช่! โรนิลพูดไม่มีผิด คนที่ต้องตายคือเขา หากไม่มีเงินไปจ่ายหนี้ให้เจ้าหนี้ ซึ่งนัดหมายจะมาเอาเงินในอีกสองชั่วโมงข้างหน้านี้

“ยังไงๆ กูก็ไม่ขายนังไอรินดาให้กับมึง”

วิคเตอร์ยังปฏิเสธทั้งๆ รู้ว่าตนเองหมดหนทางหาเงินแล้ว จนกระทั่งต้องเอาลูกสาวมาขายหาเงินใช้หนี้

โรนิลกระตุกยิ้มเย็น “ไม่ขายก็เรื่องของคุณ แต่ถ้าคิดจะเอาไอรินดามาขายให้นายท่านวูฟร์ ก็เลิกคิดได้เลย นายท่านมีพี่สาวของผมอยู่ข้างกายทั้งคนแล้ว ผู้หญิงคนอื่นๆ ไม่มีความหมายสำหรับนายท่าน และถ้าคิดว่ามีคนอื่นกล้าจ่ายเงินสองแสนยูโร เพื่อซื้อลูกสาวที่คุณจับใส่ตะกร้าล้างน้ำมาขายให้ ก็เชิญเอาไปขายให้มันคนนั้นได้เลย”

เพราะรู้ว่าตนเองถือไพ่เหนือกว่า หลังจากเค้นเสียงบอกไปแล้ว โรนิลก็ทำท่าจะก้าวหนี แต่ก็ถูกเอ่ยเรียกไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว ไอ้โรนิล”

“ว่ายังไงคุณวิคเตอร์ จะปิดการขาย หรือว่าจะยกเลิกการขายเดี๋ยวนี้”

โรนิลเค้นเสียงถาม ดวงตาคมกริบจ้องมองอดีตนายจ้างอย่างเยาะหยัน

“ตกลง กูยอมขายนังไอรินดาให้กับมึง”

“ก็แค่นี้ ทำเป็นลีลา เรื่องมาก”

โรนิลเค้นเสียงด่า จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์กดโทรหาคนรับใช้ของตนเอง ให้นำสมุดเช็คมาให้ พอกดวางโทรศัพท์แล้ว ก็หันมาถากถางวิคเตอร์ต่อ

“รอไม่เกินสิบนาที คุณก็จะได้เงินจากการเอาลูกสาวมาเร่ขายแล้ว”

“กูต้องการเช็คเงินสดเท่านั้น” วิคเตอร์สั่งเสียงห้วน

“แน่นอน ระดับมหาเศรษฐีอย่างโรนิล ต้องจ่ายเป็นเช็คเงินสดอย่างแน่นอน” โรนิลย้ำถึงฐานะของตนเอง

และขณะเจรจาซื้อขายสินค้ากับวิคเตอร์ โรนิลก็เหลือบสายตามองไอรินดา ซึ่งทุบประตูรถ กรีดร้องขอออกมาหาเขา ซ้ำร้ายหญิงสาวยังปลดกระดุมเสื้อของเธอออกจนหมดแถวแล้วด้วย

‘ให้ตายเถอะ ทนแทบไม่ไหวแล้ว’

โรนิลพึมพำอยู่ในใจ ขบกรามแน่น เพื่อต่อสู้กับคลื่นความเสียวซ่านที่แล่นพล่านไปทั่วท่อนเนื้อบวมเป่งใหญ่โต

โรนิลรอไม่ถึงสิบนาทีดี คนรับใช้ก็ขับรถตรงมายังปราสาทเดเนี่ยล พร้อมกับยื่นสมุดเช็คให้ด้วย

“สองแสนยูโร เอาไปคุณวิคเตอร์”

โรนิลยื่นเช็คให้กับวิคเตอร์ ที่รีบกระชากไปจากมือของเขาอย่างรวดเร็ว พอเห็นวิคเตอร์เบิกตาโตแถบถลนออกมานอกเบ้ากับตัวเลขที่เห็นบนเช็ค ก็ยิ้มเยาะหยันด้วยความสมเพช จากนั้นก็เปิดประตูรถ อุ้มร่างเกือบเปลือยของไอรินดามาไว้ในอ้อมแขน ก้าวตรงดิ่งไปยังรถยนต์ของตนเอง พร้อมกับบอกคนรับใช้รัวเร็วว่า

“กลับบ้านเดี๋ยวนี้”

“ครับ คุณโรนิล”

โรนิลหมดความสนใจในตัววิคเตอร์ พอรถยนต์แล่นออกจากปราสาท

เดเนี่ยล ก็ให้ความสนใจกับกวางน้อยเนื้อหวาน ที่กำลังเลื่อนมือสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ตเพื่อสัมผัสกับแผงอกกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา พร้อมกับครางกระเส่าด้วยพิษของยาปลุกเซ็กที่เล่นงานไปทั่วทั้งตัว จนร้อนรุ่มแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ

“ซี๊ดด...รักฉัน...ได้โปรดเถอะ...ฉันอยากให้คุณจูบ...ดูด...ฉัน”

ครางกระเส่าอ้อนวอน ดูเหมือนยังไม่พอสำหรับไอรินดา มือเล็กเลื่อนมาพบกับยอดถันสีเข้ม แล้วเคล้นคลึงบีบหนักหน่วง ทำเอาเขาต้องคำรามเสียงแหบลึก สูดปากด้วยความเสียวซ่าน

“อ้าร์...โอ้วว...ไอรินดา...แม่กวางน้อย...ใจเย็นๆ...สาบานได้ว่าคืนนี้ผมจะสนองความต้องการของคุณทั้งคืน”