ระเริงรักราคีสวาท

ทรานซิลวาเนีย ประเทศโรมาเนีย ดินแดนอันเต็มไปด้วยปราสาทน้อยใหญ่งดงามดั่งในเทพนิยาย รวมถึงปราสาทเดเนี่ยล ของวูฟร์ ดาเนี่ยล ซึ่งถูกสร้างอย่างงดงามอยู่ท่ามกลางธรรมชาติในเทือกเขาทรานซิลวาเนีย แอลป์

และใกล้ๆ กันนั้นก็มีปราสาทแห่งใหม่ ที่ถูกสร้างขึ้นห่างออกไปจากปราสาทเดเนี่ยลไม่ไกลจากกันสักเท่าไรนัก

แม้ปราสาทแห่งนี้จะใหญ่โตโอ่อ่าไม่เท่ากับปราสาทเดเนี่ยล ทว่าความงดงามหรูหราก็ไม่ได้เป็นรองกันแม้แต่นิดเดียว

และในวันนี้ โรนิล บุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลาในวัยสามสิบต้นๆ ผู้เป็นเจ้า

ของปราสาทหลังใหม่ ได้เดินทอดน่องชื่นชมความงดงามของแมกไม้เขียวขจีสองข้างทางระหว่างเดินทางมายังปราสาทเดเนี่ยล เพื่อมาเยี่ยมพี่สาวและพี่เขยของตนเอง

ระยะเวลาที่ผันผ่านไปไม่กี่ฤดูกาล ได้เปลี่ยนโรนิลไปอย่างสิ้นเชิง จากเด็กหนุ่มที่เคยเป็นพวกขี้โรค เจ็บออดๆ แอดๆ แทบทุกวัน บัดนี้กลับกลายเป็นบุรุษที่มีเรือนกายกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้า ใบหน้าหล่อเหลาติดป่าเถื่อน ดวง

ตาคมกริบดุจดั่งดวงตาพญาเหยี่ยว แถมยังร่ำรวยติดอันดับมหาเศรษฐีในโรมาเนียด้วย

ถึงแม้จะถูกจัดอันดับให้เป็นเศรษฐีหน้าใหม่ของโรมาเนีย มีทรัพย์สินมากมายจนใช้ไม่หมด แต่โรนิลก็ไม่เคยลืมว่าตนเองเป็นใครมาก่อน เขาไม่เคยลืมว่าเขาเคยยากจน เคยนอนกระท่อมหลังโกโรโกโสมาก่อน ที่สำคัญไม่เคยลืมบุญคุณของวูฟร์ ดาเนี่ยล พี่เขยของตนเอง ซึ่งได้ยกที่ดินให้กับเขา อีกทั้งเธน่าพี่สาวของเขาได้มอบเงินสดให้กับเขาเป็นจำนวนมากโข และนั่นช่วยทำให้ชีวิตของเขาดีขึ้น หลังจากเขาฉลาดใช้เงินลงทุนทำธุรกิจต่อยอดเงินให้เพิ่มพูนจนกระทั่งติดอันดับมหาเศรษฐีในโรมาเนีย

โรนิลเดินทอดน่องสูดอากาศอันบริสุทธิ์ภายในผืนป่า กระทั่งเดินมาถึงด้านหน้าคฤหาสน์เดเนี่ยล ก็ขมวดคิ้วหากันยุ่ง พึมพำเอ่ยพูดอยู่เพียงลำพัง

“ทำไมเงียบจังเลย พี่เธน่าไม่อยู่บ้านหรือ”

ดวงตาคมกริบกวาดมองรอบๆ บริเวณสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ ซึ่งปกติแล้วเขาจะเห็นนายท่านวูฟร์กับเธน่าพี่สาวของเขา พาลูกชายตัวน้อยในวันห้าขวบคือวูฟร์จูเนียร์ มานั่งเล่นอยู่ตรงบริเวณสนามหญ้า แต่ในวันนี้เขากลับไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียว

ร่างใหญ่กำยำเดินเข้าไปภายในคฤหาสน์เดเนี่ยล กวาดสายตามองหาเด็กรับใช้ พอเห็นเด็กรับใช้ผู้ชายเดินผ่านมา ก็ถามหาพี่สาวของตนเองในทันที

“พี่เธน่ากับนายท่านวูฟร์ไปไหน”

“นายท่านกับคุณผู้หญิงเธน่า พานายท่านจูเนียร์ไปหาหมอครับ คุณโรนิล” เด็กรับใช้เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ

โรนิลตีสีหน้าตกใจหลังจากได้ยินคำตอบ รีบเอ่ยถามรัวเร็วด้วยความเป็นห่วงหลานชายสุดที่รัก นั่นก็คือวูฟร์จูเนียร์ หรือที่เด็กรับใช้ทุกคนมักจะเรียกว่านายท่านจูเนียร์

“จูเนียร์เป็นไรถึงต้องไปหาหมอ”

“นายท่านจูเนียร์ไม่สบาย เป็นไข้และก็อาเจียนด้วยครับ นายท่านเธน่ากับนายท่านวูฟร์จึงรีบพาไปหาหมอครับ”

“ไปนานหรือยัง” โรนิลเอ่ยถามต่อ

“เพิ่งออกไปก่อนคุณโรนิลจะมาสักสิบนาทีนะครับ” เด็กรับใช้ยังคงเอ่ยตอบด้วยความสุภาพเช่นเดิม

โรนิลพยักหน้ารับรู้ หลุบสายตาลงมองกล่องของเล่นที่ถืออยู่ในมือ ซึ่งตั้งใจจะเอามาฝากหลานชายด้วย พลางคิดว่าหากอยู่รอพี่สาวที่นี่ ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะกลับมาเมื่อไร จึงตัดสินใจกลับปราสาทของตนเองก่อน แล้วค่อยมาเยี่ยมหลานชายอีกครั้ง

“ฝากของเล่นไว้ให้จูเนียร์ด้วย และบอกพี่เธน่าด้วยว่าเราจะมาเยี่ยมจูเนียร์ในวันพรุ่งนี้อีกที”

“ได้ครับ คุณโรนิล”

เด็กรับใช้รับกล่องของเล่นมาจากมือของโรนิลมาถือไว้ พลางเอ่ยถามต่อ

“คุณโรนิลจะรับน้ำชาหรือกาแฟก่อนไหมครับ เดี๋ยวผมไปชงมาให้ครับ”

โรนิลโบกมือปฏิเสธ ก่อนจะเอ่ยตอบอีกครั้ง “ไม่ต้องหรอก เราจะกลับแล้ว”

เอ่ยบอกไปแล้ว โรนิลก็ก้าวเดินออกจากบริเวณห้องโถงใหญ่ภายในปราสาทเดเนี่ยล พอเดินมาถึงด้านหน้าสนามหญ้า กำลังจะกลับไปยังปราสาทของตนเองบ้าง ก็มีอันต้องหยุดชะงักฝีเท้าอยู่กับที่ เมื่อเห็นรถยนต์คันหนึ่งกำลังแล่นมาแต่ไกลตรงมายังปราสาทของพี่เขยของตนเอง

“ใครมาหานายท่านวูฟร์”

โรนิลเอ่ยถามตนเอง ในตอนแรกไม่คิดสนใจผู้ที่กำลังมาเยือนสักเท่าไร ตั้งใจจะเดินกลับไปยังปราสาทของตนเอง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจยืนรอรับอาคันตุกะที่กำลังมาเยือน

ร่างใหญ่ล่ำสันยืนกอดอก ดวงตาคมกริบจับจ้องมองเขม็งไปยังรถยนต์ที่แล่นเข้ามาใกล้ทุกขณะ พอจ้องมองเห็นคนขับ โรนิลก็ขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง พึมพำเอ่ยถามตัวเองต่อ