เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 4 ความพิเศษของร่างกาย

เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 4

ความพิเศษของร่างกาย

ดวงตาเย็นชายังคงจับจ้องไม่ไปไหน

"น่ะ แน่นอนค่ะ!" เผลอยกมือต๊ะเบ๊ะแบบแต่ก่อน รู้ตัวตอนอีกฝ่ายขมวดคิ้ว ลอเรนท์หน้าเสียนิดๆ "ต่ะ...แต่นายห้ามห่างจากฉันนะคะ!"

"...ผมเป็นองครักษ์ขององค์หญิง"

นั่นแปลว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอใช่ไหม

"ข่ะ...ขอบคุณค่ะ" เบือนหน้าหลับอย่างคนทำอะไรไม่ถูก มือบางบิขนมปังแล้วยกขึ้นกินต่อ บรรยากาศเงียบเชียบชวนอึดอัดยังคงดำเนินต่อไป จนกระทั่งอีกฝ่ายลุกขึ้นยืนแล้วส่งสัญญาณว่าจะออกเดินทาง เสียงโมโนโทนของเจ้าระบบก็ดังขึ้นมาในหัว

"ฉัน ฉันทำเองค่ะ!" วิ่งหน้าตั้งไปแย่งแส้จากในมือของเขา เขาเลิกคิ้วมองนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ จนกระทั่งเห็นเธอพยายามปีนขึ้นไปนั่งด้านหน้ารถม้า

"องค์หญิง"

"ฉันจะเป็นคนบังคับม้าค่ะ!" ลอเรนท์ปั้นน้ำเสียงให้ดูจริงจัง หนักแน่น ดูเหมือนอีกฝ่ายจะสงสัยตัวเธอไม่น้อยเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาพยักหน้าก่อนจะกระโดดมานั่งข้างๆ

"ไปเถอะครับ"

"ค่ะ!" ลอเรนท์ตอบอย่างกระตือรือร้น มือกำแส้ไว้แน่น ดวงตามุ่งมั่นนั้นทำเอาเอเดนประหลาดใจนิดหน่อย แต่เพราะทั้งชีวิตเขาไม่เคยใส่ใจองค์หญิงแบบจริงจังมาก่อน ทำให้เขาไม่คิดสนใจอีก

ข้างในจะเป็นอะไรก็ช่าง แค่ร่างนี้เป็น 'องค์หญิง' ก็พอนี่

เขาเกิดมาก็กลายเป็นทาสตัวจ้อยที่ชีวิตถูกกดต่ำ ถูกเหยียบย่ำ โดนดูถูกสารพัด เสียแต่เขาเป็นทาสใน 'ดินแดนแห่งการต่อสู้' ดินแดนของคนเถื่อนที่ทุกอย่างถูกตัดสินด้วยพละกำลัง สิ่งที่โดดเด่นที่สุดของดินแดนนี้คือ 'ลานแห่งความตาย' เป็นสถานที่ที่จะมีการประลองกันทุกวัน ทั้งปีศาจกับมนุษย์ มนุษย์กับมนุษย์ หรืออสูรกับปีศาจ ที่มันโด่งดังเพราะความบ้าคลั่งที่ไม่เคยมีดินแดนไหนกล้าทำมาก่อน ดินแดนที่อยู่นอกกฎหมายนี้ไม่มีใครกล้าเข้าไปแตะต้อง

และเขาก็คืออดีต 'นักสู้' ของลานนั่นมาก่อน

ชีวิตไร้ค่าของเด็กน้อยที่ตื่นมาต้องเอาชีวิตรอดในแต่ละวัน ไม่รู้จะตายวันนี้หรือวันพรุ่งนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างหล่อหลอมให้เขากลายเป็นปีศาจในคราบมนุษย์ จนกระทั่งเขาแอบหนีออกมาแล้วถูกช่วยโดยเด็กสาวตัวน้อยที่ตอนนั้นยังไม่เข้าใจโลกมากพอ

'คุณแข็งแกร่งนะคะ'

'ฉัน...ก็แค่ปีศาจ'

'ไม่ค่ะ คุณเป็นมนุษย์ อย่าได้พูดเรื่องโหดร้ายแบบนั้นออกมาอีกเลยนะคะ'

รอยยิ้มสดใสดุจดวงตะวันที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ชีวิตสาบานเอาไว้แล้วว่าจะปกป้องรอยยิ้มนี้ ดูแลทะนุถนอมมันให้ดีที่สุด จนกระทั่งเด็กสาวคนนั้นเติบใหญ่และมีบุรุษที่เป็นคู่หมั้น เขาก็ยังคงยืนยันคำเดิมเสมอ ดูเด็กสาวตัวน้อยที่ร่าเริง กลายเป็นองครักษ์ของเธอ เฝ้ามองเธออย่างเงียบๆเสมอมา

'ของๆท่านพี่ ฉันต้องการมันทั้งหมดค่ะ'

ประกาศิตจากเด็กสาวอีกคนที่เย่อหยิ่งและเอาแต่ใจ ทั้ง ๆทีมีพลังในการเยียวยากลับทำตัวเป็นดั่งนางมารร้าย ขณะที่เด็กสาวอีกคนมีพลังทำลายล้างกลับมีภาพลักษณ์ดุจเทพธิดา สิ่งแรกที่เด็กคนนั้นเอาไปก็คือ 'เขา' ในวัย 7 ขวบ

'ลักซ์ ฉันไม่...'

'เอเดน' เธอหันมามองเขาด้วยดวงตานิ่งสงบและเด็ดขาด 'ปกป้องลอเรนท์แทนฉันด้วย'

แม้กระทั่งเด็กสาวคนนั้นถูกหมายหัวจากดินแดนข้างเคียงจนถูกส่งไปยังโรงเรียนปีศาจอันไกลโพ้น เด็กสาวอีกคนก็ยังคงแย่ง 'ของ' ที่เป็นของเด็กสาวผู้นั้น 'โนอาร์ ไวเซียร์' คู่หมั้นของเด็กสาวผู้นั้นคืออย่างที่สอง

ลอเรนท์ นาเซียร์ล่า คือปีศาจร้ายที่พรากทุกอย่างไปจากเขา!

"ขออนุญาตนะคะ"

"..." เอเดนเหลือบตาไปมองอย่างช้า ๆ หลุดจากห้วงคิดและความคั่งแค้นที่เก็บลึกเอาไว้ในใจ ปฏิบัติตามหน้าที่ที่เธอผู้นั้นเคยฝากเอาไว้อย่างไม่สนใจความรู้สึกของตัวเอง ชีวิตของเขา...แค่ได้ทำตามสิ่งที่เธอผู้นั้นต้องการก็พอแล้ว "ครับ?"

"อะแฮ่ม" เธอกระแอมไอเล็กน้อย ใบหน้างดงามที่ไม่เขาขยะแขยงนั้นขึ้นริ้วสีแดงที่พวงแก้มนิดหน่อยอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน "การบังคับรถม้า...ต้องทำยังไงคะ"

"..."

"..."

"..."

"..."

"องค์หญิงเข้าไปในนั่งรถม้าเถอะครับ"

"ม่ะ...ไม่ได้ค่ะ!" ลอเรนท์โบกมือไปมาเป็นพัลวัน ภารกิจที่เจ้าระบบมอบมาให้เธอจะไม่ทำได้ยังไงเล่า! คะแนนความดียิ่งน้อย ๆอยู่ ดีนะตอนอยู่ที่แดนปีศาจเธอไม่เคยบังคับรถม้าน่ะ ก็แน่ละสิ ที่นั่นมันแนวเทคโนโลยีนี่นา "ฉันจะบังคับรถม้า!"

"งั้น..."

ลอเรนท์ฟังอีกฝ่ายอธิบายช้า ๆอย่างใจเย็นด้วยความตั้งใจ ระยะทางอีกไม่ไกลก็จะถึงเมืองหลวงที่เป็นที่ตั้งของพระราชวังของเธอแล้ว ระบบยอมผ่อนปรนให้เธอขนาดนี้เธอจะเทไปได้ยังไงกันล่ะ

"เข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะลองดู" ชีวิตที่แล้วที่ต้องดิ้นรนหางานตลอด เธอจะต้องอัพสกิลการเรียนรู้อย่างเร่งด่วนเลยทีเดียว หนักไม่เอา เบาไม่สู้ไม่ใช่ยัยลอเรนท์แน่นอน! ต้องทำตัวเป็นแก้วน้ำที่ไม่มีน้ำต่างหากถึงจะถูกต้อง มาเลยจ้า นังลอเรนท์คนนี้พร้อมเรียนรู้ทุกอย่าง!

เอเดนขยับออกให้ห่างจากอีกฝ่ายนิดหน่อย เพื่อให้หญิงสาวสามารถบังคับได้ถนัดมือ ใบหน้านั้นจริงจังแม้ดวงตาจะแฝงความกังวลเอาไว้ลางๆ แต่ก็ยังคงจ้องมองไปข้างหน้า...เอเดนไม่ชอบคนประเภทนี้เลย ประเภทที่ไม่ยอมสะกดคำว่ายอมแพ้

"องค์หญิงเหมือนไม่ใช่องค์หญิงเลยนะครับ" รถม้าค่อยๆเคลื่อนตัวออกอย่างช้า ๆ สารถีที่เสนอหน้าอาสาทำหน้าเคร่งเครียด ตัวเกร็งอย่างเห็นได้ชัด ความจริงถึงม้าจะแตกตื่นเธอก็ไม่มีทางเป็นอะไรหรอก เพราะเขานั่งอยู่ข้างๆ

"เหมือนนายจะไม่ชอบองค์หญิงเลยนะคะ" ลอเรนท์เหลือบตาหันมามองนิดหน่อยก่อนจะไปมองทางข้างหน้าต่อ ดีที่มันใกล้เมืองหลวง หนทางเลยเรียบไร้สิ่งกีดขวาง แค่จับบังเหียนของม้าให้มั่นคงก็พอแล้ว ลอเรนท์จึงผ่อนคลายลง

"ผมเป็นองครักษ์ขององค์หญิง"

แสดงว่า 'ไม่ชอบ' แหงๆ ลอเรนท์คิด เอเดนเป็นพวกเบี่ยงประเด็นได้เก่งจริง ๆ "ต้องปกป้องคนที่ตัวเองไม่ชอบแบบนี้อึดอัดแย่เลยนะคะ"

เอเดนที่กอดอกพิงรถม้าเอาไว้ปรายตามอง คิ้วสีเงินเช่นเดียวกับสีผมเลิกสูงขึ้นนิดหน่อย เหมือนอีกฝ่ายจะบอกเป็นนัยๆเลยนะว่าตัวเองไม่ใช่ 'องค์หญิง' น่ะ แต่ดูแล้วคงไม่รู้ตัวหรอกว่าพูดอะไรออกมา

"ไม่หรอก" ความรู้สึกมันคือสิ่งไม่จำเป็นสำหรับเขา แค่เธอคนนั้นก็พอแล้ว

"ไม่หรอกค่ะ เอเดนนี่สุดยอดไปเลยนะคะ" ลอเรนท์พูดอย่างไม่คิดอะไร หากให้เธอไปปกป้องคนที่ตัวเองเกลียดนี่ก็นึกภาพไม่ออกจริง ๆ บางทีนอกจากจะไม่ปกป้องแล้วยังหาทางฆ่าด้วยมากกว่า แต่เอ๊ะ คนที่จับแต่มีดหั่นผักแบบเธอจะฆ่าใครได้ไหมนะ

แค่นึกภาพคนฆ่ากันแบบในหนังที่เคยดูก็สยองแล้ว เธอไม่ชอบศพ ไม่ชอบเลือด ไม่ชอบเลย

กลัวผี

แน่นอนว่าเธอเตะความคิดที่ว่าตัวเองกำลัง 'สิงศพ' ออกไปเสียไกลลิบ สะกดจิตทุกห้านาทีว่าลอเรนท์ยังเป็นนางฟ้าตัวน้อย ๆที่กำลังว่ายน้ำแล้วหมดสติกลางคันเฉยๆก็ตาม

ฮึ่ย พอคิดว่าอีกฝ่ายจมอยู่ใต้ทะเลสาบแล้วความคิดต่อมาก็คือ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แถมหายไปตั้งสามวัน เสื้อผ้าก็ใส่ที่โคตรจะบาง จากการนั่งเหม่อมองทะเลสาบก่อนเจอเอเดนทำให้เห็นว่าบริเวณนั้นแทบไม่มีสิ่งมีชีวิต แถมเสื้อผ้าก่อนหน้านี้ของเธอก็ไปไหนไม่รู้ด้วย ยิ่งคิดยิ่งมีแต่ปริศนาชวนงงทั้งนั้น

แต่คนอย่างลอเรนท์ชอบการเริ่มต้นใหม่ค่ะ ดังนั้นไปสู่สุคตินะลอเรนท์คนเก่า ดิฉันจะไม่สืบสาหาความใด ๆทั้งสิ้น เพื่อความสงบสุขของดิฉันค่ะ

"ว่าแต่เอเดนบอกว่าร่างของฉันไม่ตายนี่คะ แล้วจำเป็นต้องมีองครักษ์ด้วยเหรอ"

เอเดนอยากจะสวนกลับไปว่า 'เธอเอาแต่ใจเอง' แต่ก็เห็นแก่ที่อีกฝ่ายไม่รู้เรื่องรู้ราวเพราะความจำเสื่อมเลยยอมตอบให้

"ไม่ใช่ไม่ตาย แต่ตายยากกว่าคนทั่วไป"

"หืม"

ร่างกายขององค์หญิงมีความสามารถพิเศษคือการฟื้นฟู แม้จะได้รับบาดเจ็บแค่ไหนก็สามารถสมานบาดแผลได้อย่างรวดเร็ว เว้นก็แต่ว่าพลังนั้นจะฟื้นฟูไม่ทัน"

"เอ่อ ประมาณว่าตายซ้ำ ๆงี้เหรอคะ"

"ถ้าองค์หญิงโดนแทงไปเรื่อย ๆจนฟื้นฟูบาดแผลก่อนหน้านี้ไม่ทัน องค์หญิงก็...ตาย"

เอื้อก ลอเรนท์กลืนน้ำลายลงคอ ในหัวมโนไปถึงฉากที่อยู่ก้นทะเลสาบ

ย่ะ อย่าบอกนะว่าลอเรนท์คนเก่ายอมจมน้ำสามวันเพื่อจะตายน่ะ!

แง้! แค่คิดภาพก็กลัวแล้วอ่า