เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 3 นิยามของลอเรนท์

เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 3

นิยามของลอเรนท์

"แค่ก" ลอเรนท์ไอออกมาเมื่อรู้สึกว่าหายใจไม่ออก ดวงตากลมเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาอย่างน่าสงสาร แต่อีกฝ่ายกลับมองเธออย่างเย็นชาเช่นเดิม

หรือจริง ๆร่างนี้จะหน้าจืดเหมือนเดิม เป็นเธอที่ถูกความงามของแดนปีศาจหลอกล่อทำให้ตรรกะความงามของเธอผิดเพี้ยนไปกันแน่!

"ฉ่ะ...ฉันไม่สวยเหรอคะ"

[โฮสต์!! ใช่เวลาไหม!]

อย่างน้อยถ้าจะตายก็ขอตายโดยที่คิดว่าตัวเองยังสวยได้ไหมเล่า!

"..."

"ตอบ...ตอบหน่อยสิคะ! ฮือออ!!!" เลือดไหลพรากแบบนี้ไม่ต้องเดาแล้วว่าเธอจะเป็นยังไง ตอนนี้ต้องคาดคั้นอีกฝ่ายให้ได้! "ฉันสวยไหมคะ!!!"

"...สวย"

ฮึก ตายตาหลับ...

RIP ชาติหน้าไม่ต้องมีแล้วค่ะ ปล่อยให้ฉันตายไปเลย!

แต่แรงกดทับกลับหายไป พร้อม ๆกับความอุ่นสบายที่แผ่ไปรอบลำคอ เธอเปิดเปลือกตาช้า ๆแล้วก็พบว่าตอนนี้อีกฝ่ายขยับไปนั่งข้างเธอ แล้วเอื้อมมือที่แผ่พลังเวทสีฟ้าอ่อนมาวางไว้เหนือคอของเธอ ความเจ็บปวดที่ทุเลาะลงทำให้เธอรู้ว่านี่เป็นพลังเวทรักษา

ต่ะ แต่ไหนคุณหมอบอกว่าไม่มีพลังเยียวยาแบบในนิยายไง?

"ร่างกายที่เยียวยาตัวเองได้ นั่นคือร่างกายขององค์หญิง" เสียงทุ้มราบเรียบพูดขึ้น "น่าแปลกจริง ๆ"

เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายเอามีดมาหั่นคอเธอเล่น ลอเรนท์จึงรีบลุกขึ้นแม้จะหน้ามืดจนเกือบจะล้มตัวใส่อ้อมแขนของชายหนุ่ม หากเป็นในนิยายคงเป็นฉากโรแมนติกปักธงไปอย่างง่ายดาย แต่ความกลัวของคนขี้ขลาดที่เจ็บแล้วจำทำให้ร่างกายเกิดปฏิกิริยาต่อต้าน มือเล็กเอื้อมไปดันอกอีกฝ่ายอย่างเต็มแรงในขณะที่กำลังล้มลง อีกฝ่ายนั่งนิ่งสนิทไม่ขยับเขยื้อน แต่ตัวเธอกลับหงายหลังหัวกระแทกพื้นเสียจนเห็นดาว

แต่ถือว่าเธอปลอดภัย!

"ความจริง...ฉันความจำเสื่อมค่ะ" พูดไปแล้ว! พูดขณะตายังเห็นดาวเนี่ยแหละ!

"..."

"เอ่อ...ฉัน ฉันไม่รู้ว่าตัวเองไปอยู่ในทะเลสาบนั่นได้ยังไง พอฟื้นมาก็จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ" ไม่ใช่เธอโกหกทั้งหมดสักหน่อย ดังนั้นแสดงว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด จนเจ้าระบบหาเรื่องมาหักแต้มความดีของเธอ ความจริงเจ้านั่นก็หยวนให้เธอหลายรอบเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเพราะสงสารเธอหรือกลัวตายไปพร้อมเธอกันแน่

"งั้นรึ" น้ำเสียงเย็นชาที่ตอบกลับมานั้น ทำให้ลอเรนท์ลังเลว่าจะกล่าวอะไรต่อไปดี ยิ่งนอนหงายอ้าแขนอ้าขาแบบนี้ยิ่งไม่เห็นสีหน้าอีกฝ่าย แต่ให้ลุกไปสบตาอย่างขึงขัง...เธอกลัวตัวเองจะฉี่ราดมากกว่า ว่าแล้วก็ต่อยตัวเองรอบหนึ่ง ทำไมเมื่อกี้หล่อนจะยอมตายง่ายๆแบบนั้นห๊ะ! นังโง่!!

"เอาเถอะ องค์หญิงก็แปลกไปจริง ๆ" เธอได้ยินเขาพึมพำ "ยังไงร่างนั้นก็คือ 'องค์หญิง' ก็ย่อมเป็น 'องค์หญิง' "

ลอเรนท์ที่กำลังขบคิดหาทางออก เผื่ออีกฝ่ายไม่เชื่อเธอแล้วกระซวกคอเธอ เธอจะรับมือยังไง อันดับหนึ่งคงต้องตีลังกาม้วนหลังแล้วสะบัดผมพลิ้วๆอย่างสวยงาม สีหน้าต้องเย็นชา มุมปากต้องยิ้มเยาะนิดหน่อย เพื่อให้เขาคิดว่าเธอน่ะเจ๋ง แต่คิดอีกทีน้ำหน้าอย่างเธอที่แค่ฉีกขายังร้องโอดโอยปานจะตายจะเอาปัญญาที่ไหนไปกระโดดตีลังกาแบบนั้น คงตายเพราะกระดูกหักมากกว่าโดนกระซวกคอ

"ลุกขึ้นเถอะครับ" รู้ตัวอีกทีดวงตาสีอำพันสงบนิ่งก็อยู่เหนือร่างของเธอแล้ว ลอเรนท์สะดุ้งเฮือกแล้วกลิ้งตัวหลบไปสามรอบก่อนจะยันตัวลุกขึ้น

ล่ะ...หล่อเกินไป! ดาเมจรุนแรงเกินไป!!!

ลอเรนท์ค้นพบแล้วว่าตัวเธอแพ้ผู้ชายไทป์หน้าเทวดา จะเรียกไทป์ได้ยังไง เรียกว่าสเปคดีกว่า เพราะเธอไม่เคยเกิดอาการแบบนี้ตอนเจอพวกแฝดปีศาจนั่นเลย เพราะเจ้าพวกนั้นมันหล่อแต่คำว่า 'เลว' 'ร้าย' 'ชั่ว' แปะหน้าทุกองศาน่ะสิ เธอไม่ใช่คนชอบผู้ชายแบดๆสักหน่อย แต่ไทป์เย็นชา และหน้าเทวดานี่ปลื้มมากค่ะ...

"นาย...นายหล่อจังนะคะ" ความอัดอั้นนี้ขอระบายออกไปบ้าง เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้คิดอะไร

"..." ความเงียบคือคำตอบ

"แล้วนายเชื่อฉันแล้วใช่ไหมคะ"

"นิสัยเธอไม่เหมือนองค์หญิง" คำพูดของเขาเหมือนดาบแทงหัวใจเธอ อ่อก! "แต่ร่างกายนั้นเป็นองค์หญิง"

"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ" คำพูดประหลาดจริง ๆ ที่มั่นใจว่าเป็นองค์หญิงคือ 'ร่างกาย' งั้นเหรอ มันก็ต้องแน่อยู่แล้วรูปร่างแบบนี้ แค่มองก็ต้องรู้แล้วว่าเป็นใครสิ เขาจะย้ำทำไมบ่อย ๆ

"มีคนปลอมตัวเป็นองค์หญิงเยอะมาก...แต่ก็ตายหมดแล้ว"

"แค่ก...ร่ะ เหรอคะ" หันหน้าหนีอย่างไม่กล้าสบตา เธอ...เธอไม่ได้แสดงพิรุธอะไรออกไปใช่ไหม!

"องค์หญิงลักซ์ เกิดมาพร้อมพลังทำลายล้าง" ชั่วขณะเหมือนเธอได้ยินน้ำเสียงเขาเปลี่ยนไป...เหมือนจะอ่อนโยนขึ้น? "แต่องค์หญิงลอเรนท์เกิดมาพร้อมพลังเยียวยา"

"พลังเยียวยา..." พลังที่ไม่มีใครมีสินะ ร่ะ...รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวเอกอีกคนค่ะ!

"นอกจากจะร่ายเวทเยียวยาแก่ผู้อื่นแล้ว ร่างกายยังสามารถรักษาตัวเองได้อย่างรวดเร็ว ไม่แก่ ไม่เจ็บ...และไม่ตาย"

"อ่ะ อ่อ" เหมือนเธอไม่ใช่มนุษย์เลยนะแบบนั้น

"ร่างกายของท่านฟื้นฟูเอง แสดงว่าท่านคือองค์หญิง"

มิน่าเขาถึงมั่นใจว่าเธอเป็นองค์หญิงลอเรนท์อะไรนั่นจริง ๆ "แต่เมื่อกี้ฉันเห็นนายรักษาฉัน..."

"ผมมีธาตุน้ำ ผมแค่กระตุ้นพลังขององค์หญิง" อย่างนี้นี่เอง ลอเรนท์รู้สึกเหมือนตัวเองฉลาดขึ้นมาบ้าง เธอคลานเข่าเข้าไปใกล้เขานิดหน่อยก่อนจะช้อนตามอง ยกมือขึ้นกุมอก หวังว่าท่าทางน่ารักนี่จะทำให้มนุษย์นี่ใจอ่อนขึ้นมาบ้าง

"ฉันจำอะไรไม่ได้เลย นายอย่าทิ้งฉันนะคะ" และคอยปกป้องเธอด้วย! ชีวิตเธอกับคำว่าตายเหมือนเดินไปข้างหน้าพร้อม ๆกันตลอดเลย!

"...นั่นเป็นหน้าที่ของผม" เขาขมวดคิ้วนิดหน่อย ถึงแม้เขาจะไม่หลงกลกับท่าทางของเธอ แต่เธอจะถือว่าเขารับปากแล้ว!

"งั้นช่วยเล่าเรื่องของฉันฟังหน่อยได้ไหมคะ" พอสบายใจขึ้นหน่อย ท้องก็ร้องโครกๆ จนพ่อองครักษ์เย็นชายื่นขนมปังมาให้ เธอรับมากินพลางจ้องหน้าอีกฝ่าย โดยทำสายตา 'เร็วสิ รออยู่'

เอเดนถอนหายใจ "ท่านคือองค์หญิงลอเรนท์ นาร์เซียล่า เป็นน้องสาวขององค์หญิงลักซ์"

"แต่หน้าตา..."

"หืม?"

เธอลืมไปว่าตัวเองความจำเสื่อม! "เอ่อ คือ เอ่อ...อ่ะ...องค์หญิงลักซ์ก็สวยเหมือนฉันสินะ!"

[...ระบบจะลองทำเรื่องให้มีการเพิ่มสเตตัสทางด้านสติปัญญา] แว่วหูได้ยินเสียงระบบลอยมา

"ไม่ องค์หญิงลักซ์งดงามกว่า"

"ไอ้..." ไม่ๆ ใจเย็นๆ ลอเรนท์หายใจเข้าออกช้า ๆ เชอะ ไม่ว่าจะร่างไหนเธอก็แพ้คุณนางเอกสินะ! ในหัวนึกภาพคุณนางเอกนิดหน่อยแล้วก็เบะปาก "เล่าต่อเลยค่ะ!"

ความแค้นที่ต้องชำระกับเอเดนครั้งที่ 1 !

"องค์หญิงไม่เคยเบะปาก"

"ฉันไม่ได้เบะปากค่ะ! ฉันเป็นโรคกระตุกที่หน้า!"

"องค์หญิงมีร่างกายที่พิเศษ ไม่มีทางเป็นโรค"

"เล่าต่อค่ะ!" เลิกยุ่งกับปากเธอได้ไหมยะ!

"จะให้ผมพูดถึงเรื่องอะไรล่ะ" ความพูดน้อยของอีกฝ่ายทำให้ลอเรนท์ปวดหัวจริง ๆ

"นิสัยก็ได้"

"อืม" ดวงตาคมกริบนั้นสาดประกายเย็นชาเล็กน้อยก่อนจะหายไปโดยที่เธอไม่ทันสังเกตเห็น "เย่อหยิ่ง เอาแต่ใจ ให้นิยามก็คงน่ารังเกียจมั้งครับ?"

แรง...แรงไปไหม!

"ไหน ๆ ท่านก็จำไม่ได้ ผมมีเรื่องจะขอร้องก็แล้วกัน" เอเดนหันมาจ้องหน้าของผู้หญิงที่เขาเห็นทุกวันทุกเวลาด้วยสายตาติดจะอำมหิตเล็กน้อย เขาเห็นเธอบิดตัวไปมาอย่างอึดอัด ดวงตากลมฉายแววตื่นตระหนกเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นจากองค์หญิงผู้นี้มาก่อน สิ่งที่เขาเห็นเสมอคือความยโสเย็นชา ทั้ง ๆที่มีพลังเยียวยา แต่ไม่เคยเหลือบแลผู้ใด

นั่นแหละ ลอเรนท์ นาเซียร์ล่า

"อะ...อะไรคะ" ทำไมต้องทำหน้าตาน่ากลัวด้วย! เธอหลบสายตาอีกฝ่ายอย่างไม่กล้าสู้หน้า

"ช่วยเลิกไปเกาะแกะท่านโนอาร์จะได้ไหมครับ ถึงท่านจะเป็นคู่หมั้นของเขา"

ร่ะ...ร่างนี้มีคู่หมั้นด้วยเรอะ!

"แต่นั่นก็เป็นคู่หมั้นที่ท่าน 'แย่ง' มาจากองค์หญิงลักซ์"

เปรี้ยง!!!

น่ะ...นี่มันสูตรนางร้ายในเกมเลยเน่!!!