เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 2 ลองเชิง

เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 2

ลองเชิง

"รถม้านี่...หรูจังเนอะ"

ลิลิธหรือตอนนี้ที่ต้องกลับไปใช้ชื่อเดิมอย่างลอเรนท์หันซ้ายหันขวา แทบจะหมุนคอ 180 องศาเมื่อถูกพาตัวมายังรถม้าสีแดงคันหรู แถมยังถูกประคองขึ้นแบบสุภาพด้วย! ฮึก นังมนุษย์หน้าจืดคนนี้จะคุกเข่าขอบคุณพระเจ้าเป็นเวลาสามวัน!

ไม่! ตอนนี้เธอสวยแล้วต่างหาก ถ่ะ แถมเป็นถึงองค์หญิงเลยนะ!

แฮ่

[โฮสต์หยุดยิ้มแบบคนบ้าได้แล้ว] ยังคงเป็นเจ้าระบบที่พูดจาทำร้ายจิตใจ [เอาล่ะ จากสถานการณ์ดูเหมือนโฮสต์จะเป็นองค์หญิงในดินแดนแห่งนี้ ระบบคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าตอนนี้โฮสต์เป็น 'มนุษย์' ]

"ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อย" ลอเรนท์เบะปาก คิ้วบางขมวดเข้าหากันพลางทำท่าครุ่นคิด เธอเคยไปทำความสะอาดห้องหนังสือที่คฤหาสน์ตระกูลกริมม์ แล้วก็ไปยืนจ้องแผนที่โลกที่ติดไว้ข้างผนัง ตอนนั้นคิดว่ามันทำสวยดีเลยจ้องนานไปหน่อย ก็เลยพอจะนึกออกได้ว่าตอนนี้เธออยู่แทบจะคนละฟากโลกกับแดนปีศาจเลย

แดนปีศาจกับแดนมนุษย์ถูกขวางกั้นด้วยน้ำทะเล มีแผ่นดินติดกันอยู่แต่ตรงนั้นเหมือนจะเป็นเหมือนพื้นที่รกร้างไม่มีคนอาศัย ดังนั้นการเดินทางไปมาหาสู่ส่วนมากจะเป็นการนั่งเรือไป พอคิดภาพตัวเองอยู่บนเรือก็เบะปากแล้ว มีหวังเธอเมาเรือจนตายแน่ เฮ้อ แม้จะเสียดายอยู่บ้างที่ไม่ได้ตามเนื้อเรื่องจนไม่รู้ว่าสุดท้ายนางเอกจะทำให้เกมจบรูปแบบไหน ทำให้เธออาจจะไม่มีเวลาเตรียมตัว

แต่คิดไปคิดมาอีกทีต่อให้เธอรู้แล้วเธอจะทำยังไงล่ะ พวกพ่อพระเอกทั้งหลายก็ใช่จะฟังเธอเสียเมื่อไหร่ แถมเธอยังไม่รู้ด้วยว่าทำไมเกมถึงจบแบบ Bad End ดังนั้นเธอคิดว่าควรทำในสิ่งที่เธอทำได้อย่างการทำภารกิจไร้สาระของเจ้าระบบเพื่อเก็บแต้มแล้วหนีไปโลกอื่น แล้วถามว่าเธอไม่ผูกพันกับพวกเขาหน่อยเหรอ?

เอิ่ม เอาตรงๆเธอผูกพันแค่หน้าตาอันหล่อเหลาของพวกเขาทั้งนั้นแหละ คิดๆดูเธอก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับพวกเขามากขนาดนั้น แม้จะคิดถึงเทสอยู่บ้าง แต่เธอไม่คิดจะเอาตัวเองไปเป็นเหยื่อสังเวยการเล่นสนุกของพวกเขาอีกแน่นอน

เทสดีกับเธอยังไงก็ปกป้องเธอไม่ได้นี่นา เธอต้องปกป้องตัวเอง ก็ได้แต่ภาวนาให้คุณนางเอกจบแบบ Good End ให้ได้ก็แล้วกัน

"แต่ก็เพิ่งรู้นะว่าคุณนางเอกก็เป็นถึงองค์หญิง" ลอเรนท์พึมพำ แม้จะยังจับต้นชนปลายไม่ได้แต่การที่อีกฝ่ายเรียกเธอองค์หญิง แถมเธอยังมีนามสกุลเหมือนนางเอกอีก ก็คงเกี่ยวพันกันไม่น้อยล่ะนะ

[ 'นาร์เซียล่า' คือราชวงศ์มนุษย์ที่ปกครองดินแดนฝั่งใต้เอาไว้ ไม่ค่อยมีอำนาจอะไรมากมายหรอก แต่เพราะเป็นเมืองท่าเลยยังพอมีความสำคัญอยู่บ้าง]

"โห นายรู้เรื่องเยอะจัง" ลอเรนท์ตาเป็นประกาย เป็นครั้งแรกที่เจ้าระบบยอมแพล่มข้อมูลออกมา

[ความจริงข้อมูลในเกมพวกนี้มันไร้สาระมาก เพราะไม่ได้เกี่ยวกับโฮสต์และระบบ แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่เหมือนกัน โฮสต์ก็ควรจะรู้เอาไว้บ้าง] น้ำเสียงเจ้าระบบเหนื่อยหน่ายใจอย่างชัดเจน นี่ขนาดเสียงมันเป็นโมโนโทนแถมยังทื่อๆนะเนี่ย [นางเอกของเกมนี้เป็นองค์หญิงรัชทายาทอันดับ 1 ที่มีความงดงาม และสติปัญญาที่เลิศล้ำ เพียงแต่ดันมีพลังเวทความมืดที่เกี่ยวข้องกับพวกปีศาจ ทำให้ตำแหน่งของเธอไม่มั่นคง สิ่งที่เห็นได้ชัดก็คือการที่เธอถูกส่งไปอยู่แดนปีศาจ]

"แสดงว่าคุณนางเอกก็แมรี่ซูมาตั้งแต่แรกแล้วงั้นสิ" เป็นความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย นึกว่าจะแนวใสๆ ทำอะไรไม่เป็นซะอีก "แต่น่าสงสารที่ถูกหักหลังแล้วส่งไปซะไกล"

[กลับกันเลย คนที่ไม่ไว้ใจเธอคือกษัตริย์จากแดนอื่นต่างหาก เธอเป็นที่รักของประชาชนและพระบิดามารดามาก] เจ้าระบบบินลอยสูงขึ้นราวกับจะชูคอ [แต่พลังอันแข็งแกร่งของเธอทำให้ถูกกดดันจากดินแดนอื่น เกรงกลัวว่าเธอจะทำร้ายมนุษย์ด้วยกัน แน่นอนว่าเพียงกษัตริย์จากดินแดนใต้ไม่สามารถปกป้องเธอได้ สิ่งที่เธอทำได้คือเธอต้องหาผลงานมายืนยันความบริสุทธิ์ตัวเอง]

"ก็ยังน่าสงสารอยู่ดี" น้ำตาเอ่อคลออย่างคนกำลังอินจัด ยกชายแขนเสื้อยูคาตะมาซับน้ำตาเบาๆอย่างไม่สนว่าใครเป็นเจ้าของ

[และสิ่งที่เธอเลือกคือการล้มล้างพวกปีศาจ พูดง่ายๆก็คือตอนนี้เธอกำลังเป็น 'ไส้ศึก' ให้กับฝั่งมนุษย์อยู่]

"อ้อ เธอฉลาดดีนี่...ห๊ะ!!" ลอเรนท์สำลักน้ำลาย เบิกตาโตอย่างตกใจ ผู้หญิงคนนั้นคิดการใหญ่ขนาดนี้เลยเรอะ!

[ในฐานะองค์หญิงของแดนมนุษย์ก็ต้องยอมล่ะนะ]

"แสดงว่าที่เธอเข้าใกล้พวกพระเอกก็เพื่อการนี้เหรอ?"

[แน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่เรื่องพวกนี้มันไม่จำเป็นที่โฮสต์จะต้องรู้ ยังไงซะพวกพระเอกพอหลงรักนางเอกก็ช่วยเหลือนางเอกอยู่แล้ว]

"พูดเหมือนพวกเขาจะช่วยนางเอกล้มล้างพวกปีศาจเลย"

[ถ้าตามระบบเกม นางเอกสามารถเข้ารูทฮาเร็ม และเปิดตัวละครลับได้ จะเป็นอย่างนั้น] ระบบบอก [แต่ถึงจะล้มล้างปีศาจได้ ก็จะเข้าสู่หนทาง Bad End อยู่ดี]

เกมบ้าอะไรเนี่ย!

"แล้วฉันเป็นญาติฝ่ายไหนของเธอหรือเป็นน้องสาว?"

[อาจมีความเป็นไปได้ แต่หน้าของโฮสต์กับนางเอกไม่เหมือนกัน อาจจะเป็นญาติห่างๆ] ระบบตอบอย่างไม่แน่ใจ เพราะตัวตนของเธอเป็นเพียงตัวประกอบที่ไม่ปรากฏในเกม ดังนั้นระบบจึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับร่างนี้เลย

[ว่าแต่โฮสต์คงยังไม่ลืมใช่ไหมว่าระบบเป็นระบบอะไร]

"ห๊ะ" ไหงจู่ ๆเปลี่ยนเรื่องละ

[ระบบคือ 'ระบบสาวใช้สารพัดประโยชน์' ต่อให้โฮสต์จะเป็นองค์หญิงหรือเป็นราชินี หน้าที่ของโฮสต์ก็คือการเป็นสาวใช้อยู่ดี!]

"เดี๋ยวๆ ความดีมันก็ทำในรูปแบบอื่นได้ไหมล่ะ! ไม่ใช่ต้องไปเป็นสาวใช้อย่างเดียวสักหน่อย!" ลอเรนท์โต้แย้ง ดีดกายหนีไปอีกฝั่งในทันที

[ยังไงโฮสต์ก็เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าระบบเป็น 'ระบบสาวใช้สารพัดประโยชน์' ไม่ได้อยู่ดี] ทำไมเหมือนเธอเห็นเขาปีศาจงอกมาจากเจ้าลูปปิงปองนี้ละ

[ระบบขอมอบเควสต์ 'กระตู้วู้ววว! สะใจจังได้บังคับรถม้า!' เงื่อนไขคือการไปบังคับรถม้าแทนองครักษ์ผู้เย็นชา! โดยที่โฮสต์ไม่มีสิทธิขัดขืนนนนนน!!!!!]

ม๊ายยยยย!

ลาก่อนชีวิตอันหรูหราของฉัน...

ลาก่อนชีวิตที่เป็นเจ้าคนนายคนของฉัน...

ตอนนี้รถม้ากำลังหยุดพักระหว่างทางให้ม้ากินหญ้า ส่วนองค์หญิงผู้สูงศักดิ์อย่างเธอก็ต้องมานั่งเด็ดหญ้าข้างทางไปมาอย่างเหม่อลอย เธอขัดขืนเจ้าระบบได้ไหม ก็ไม่ เธอหนีไปได้ไหม ก็ไม่ เธอยอมตายไหม ก็ไม่อีก การเดินทางต่อจากนี้คงเป็นเธอที่จะต้องขับรถม้าแทนสินะ

เศร้าจังค่ะ...

"เฮ้อ" เอาเถอะ ยังไงชีวิตนี้ก็ไม่เคยสุขสบายสักหน่อย มีชีวิตให้ดิ้นรนก็ยังดีกว่าไม่มีนี่นา คนอย่างเธอกลัวตาย แต่ไม่กลัวลำบากหรอกนะจะบอกให้

"เป็นอะไรองค์หญิง"

"เอ่อ..." เผลอคิดนู่นคิดนี่จนลืมไปเลยว่ายังมีพ่อองครักษ์หน้านิ่งนี้อยู่ จะว่าไประบบบอกว่าเธอต้องแกล้งทำเป็นความจำเสื่อมนี่ "เปล่า ฉันแค่..."

"เราต้องรีบหน่อยนะองค์หญิง ท่านโนอาร์คงเป็นห่วงองค์หญิงไม่น้อย" อีกฝ่ายตัดคำราวกับคำพูดของเธอไม่ได้สำคัญอะไร ลอเรนท์เงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาสำรวจอีกฝ่ายอย่างเปิดเผย

ผู้ชายคนนี้พูดสุภาพกับเธอ วางตัวดีกับเธอ แต่เขาไม่เคยใส่ใจเธอ

"นายเป็นองครักษ์ให้ฉันตั้งแต่เมื่อไหร่" ลอเรนท์เบนหน้าหนี

"องค์หญิงจำไม่ได้?"

"...ไม่สำคัญพอล่ะมั้ง" หางตาแอบเหล่ดูปฏิกิริยาอีกฝ่าย แต่ก็ไม่พบเห็นความผิดหวังหรือความผิดปกติอะไร เธอพอเดาได้คร่าวๆแล้วว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอคงไม่ดีเท่าไหร่นัก

"ตั้งแต่ผมอายุได้ 7 ขวบ ผมก็ถูกส่งมาคุ้มกันองค์หญิง"

"แล้วตอนนี้ฉันอายุเท่าไหร่"

"..." ความเงียบที่ตอบกลับมาทำให้หัวใจเธอแอบหวั่นๆไปบ้าง และใช่...ความหวาดหวั่นนั้นเป็นจริง

"ว้าย!" โลกหมุนอีกครั้งเมื่อองครักษ์ที่นั่งห่างไปหลายเมตรพุ่งตัวเข้ามาจับหมับเข้าที่คอเธอก่อยจะผลักลงไปบนผืนหญ้า เรือนผมของเขาตกลงมาต่ำคลอเคลียกับใบหน้าของเธอ ทั้งใบหน้านิ่งราวกับรูปสลักนั่นยังเคลื่อนเข้ามาใกล้ มันคงโรแมนติกกว่านี้หากไม่ใช่เพราะความแหลมคมของปลายมีดที่กำลังบาดลึกเข้าไปในคอของเธอ

"เธอเป็นใคร"

เฮ้ๆๆๆ ฉันก็แค่ลองเชิงไหมเล่า!

สาบานเลยจะไม่ลองเชิงใครแบบไม่เจียมตัวแบบนี้อีกแล้ว แง้!!!!!