บทที่ 3 มันจบแล้ว!

[ระบบกำลังทำงานโปรดรอ]

“ท่านแม่ทัพใหญ่เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”เสียงทหารนายหนึ่งดังขึ้นมาขัดขวางการสนทนาของคนภายในห้องโถงใหญ่ด้วยความร้อนรนใจ

“เกิดอะไรขึ้น!"

“มีคนตายในจวนขะ…."ทหารนายนั้นยังพูดไม่ทันจบก็เกิดเปลวไฟสีเขียวมรกตลุกท่วมตัวชายทหารนายนั้นจนกลายเป็นฝุ่นผงไป

อร๊ายยยย!!!

เสียงกรีดร้องของสตรีสามนางร้องขึ้นด้วยความตื่นตกใจกลัว เหอะ! หญิงชั่วอย่างพวกเจ้ารู้จักกลัวเป็นด้วยหรือทีตอนทำร้ายข้ากับท่านแม่ยังทำเป็นปากดีไม่กลัวตายอยู่เลย แค่มีคนตายลงต่อหน้าต่อตาทำมาเป็นกลัวเรียกร้องความสนใจก็บอกมาเถอะ ข้ารำคาญเสียงเปรต!

“โอ๊ย…เงียบ!”ข้าเบื่อจะฟังเสียงกรี๊ดแสบแก้วหูนี้เต็มทนแล้ว

“พวกเจ้าสองคนแม่ลูกทำอะไรกับคนของข้าบอกข้ามา!”ยัง! ยังไม่หายโง่ซักทีเกินจะบรรยายแล้วคนผู้นี้ดูยังไงๆก็ไร้คุณสมบัติ ข้าก็ไม่รู้ว่าฮองเต้ไม่มีตาหรือเพี้ยนกันแน่ที่เอาคนแบบนี้มาเป็นท่านแม่ทัพใหญ่ตอนยังไม่เจอหน้าข้าก็เคารพเขาในฐานะท่านพ่อ ต่อมาข้าคิดไม่ตกจริงๆว่าตัวข้านั้นใยไม่มีท่านพ่อเป็นเทพเซียนกัน

“ท่านแม่ทัพใหญ่ในฐานะที่เราสองคนเคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อนและยังมีบุตรร่วมกันถึงสองคนถึงแม้ว่าท่านจะไม่เคยเห็นลี่เอ๋อร์เป็นลูกแต่อย่างน้อยท่านก็ช่วยคืนอิสรภาพให้แก่ข้ากับลูกด้วยเถิด”ท่านแม่ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงปกติเช่นเดิม

“ฮาๆฮ่าๆฮะฮะ ฮ่าๆ ฝันไปเถอะว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้ากับลูกไปหากจะไปก็ต้องไปแต่วิญญาณ”ไม่ว่าเปล่าท่านแม่ทัพใหญ่หันคมดาบเข้าหาท่านแม่ด้วยความไวแต่เสียใจด้วยที่ระบบของข้านั้นไวกว่า ร่างกายของท่านแม่ทัพใหญ่สลายหายไปในเปลวไฟสีเขียวมรกตกลายเป็นฝุ่นผงไปในพริบตา

“ม่ายยยยย”ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนของนางอนุภรรยาทั้งสามแต่อาจเป็นเพราะข้าไม่ต้องการให้พวกนางตายเร็วไปจึงเพียงปล่อยให้เปลวไฟค่อยๆเผาร่างทั้งสามร่างไปอย่างช้าๆ

“นะ….นี้มันเกิดอะไรขึ้น?”ท่านแม่ยังคงยืนนิ่งมองดูภาพตรงหน้าด้วยความมึนงงว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้น

“ท่านแม่!”

“ลี่เอ๋อร์”ท่านแม่รู้สึกตัวแล้วก้มตัวลงมาสวมกอดนางเอาไว้ในอ้อมกอดแน่นๆ

“ท่านแม่ละ…ลูกกลัวพวกเขาเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ”นางรู้ดีว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้นแต่ด้วยความเป็นเด็กน้อยห้าขวบนางไม่ควณจะทำตัวรู้มากไป ข้อดีของการเป็นเด็กก็คือไม่มีใครคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือของนางอย่างไรเล่า

“ลูกแม่ไม่ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นมันล้วนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเราสองคนแม่ลูกทั้งสิ้น”

“เจ้าค่ะ”

“ลี่เอ๋อร์ลูกของแม่เป็นเด็กดีจำเอาไว้ว่าคนพวกนี้ไม่ใช่คนดีอะไรเป็นเพียงพวกคนชั่ว ขนาดพี่ใหญ่ของเจ้ายังต้องมาตายเพราะคนชั่วพวกนี้ถึงแม่จะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่มันก็ถือเป็นโชคดีของเราสองคน”ท่านแม่อุ้มนางขึ้นจากพื้นแล้วพาออกไปข้างนอกเพื่อจะพานางกลับไปยังแดนบูรพาบ้านเกิดของท่านแม่

[ระบบจะเริ่มทำการระเบิดจวนตระกูลต้าทิ้งภายในหนึ่งวินาทีเริ่มได้]ระบบมันทำงานเองโดยที่นางไม่ได้เป็นคนสั่งหรือนี้อาจจะเป็นเพราะเกมทัวร์นรกที่นางได้กดเข้าร่วมไปแน่ๆเลย

“ข้าควรจะได้หีบสมบัติหรือไม่ก็อะไรที่มันพิเศษๆหน่อย"นางบ่นอยู่กับตัวเองเบาๆไม่ให้ท่านแม่ได้ยิน

[ยินดีด้วยนายท่านได้รับหีบสมบัติ 1 หีบ พร้อมเงินจำนวนไม่มากไม่น้อยเป็นจำนวนเงิน 999,999,999 ตำลึงทอง แต้มชั่วร้ายเพิ่มมา 100,000 แต้ม ขอบคุณที่เข้าร่วมเกม]นั้นไม่เท่ากับว่านางรวยแล้วหรอกหรือถ้าไม่นับรวมทรัพย์สินเงินทองของตระกูลต้าที่นางแอบเข้าไปเอามันยัดใส่เข้าไปในแหวนมิติเพราะกลัวจะอดตายหากออกมาจากตระกูลต้าแล้ว

ในโลกใบนี้มีสิ่งของหายากเป็นจำนวนมากแถมราคายังแพงหูฉีกโดยเฉพาะบ้านเรือนนั้นถือว่าแพงมากรองลงมาเห็นจะเป็นพวกยาอาจเพราะสมุนไพรระดับสูงนั้นหาได้ยากยาจึงมีราคาสูงขึ้นตามระดับ ต่อมาคงเป็นสัตว์อสูรหากอยู่ในระดับกลางจะอยู่ในราคาครึ่งต่อครึ่งแต่หากเป็นระดับสูงจะต้องแข่งการประมูลให้ชนะเท่านั้นจึงจะได้ไปครอง ในโลกที่ทุกคนวัดกันด้วยความแข็งแกร่งนั้นจะถูกแบ่งชนชั้นอย่างเห็นได้ชัด ระดับล่างคนธรรมดา ระดับกลางผู้บำเพ็ญตบะเดินทางเซียน ระดับสูงปรมาจารย์ชั้นสูง

ระดับล่างคือที่ๆท่านแม่กับนางเคยอาศัยอยู่เป็นโลกของคนธรรมดาที่ไม่ได้มีพลังอะไรนอกจากวรยุทธในการสู้รบถูกปกครองโดยฮองเต้ของแต่ล่ะแคว้น แบ่งออกเป็นสี่แคว้น หงส์ เหลียน เทียน มู่ ทั้งสี่แคว้นขาดความปรองดองซึ่งกันและกันจึงเป็นเหตุให้เกิดสงครามนองเลือดอยู่เป็นประจำ

ระดับกลางคือผู้ฝึกยุทธบำเพ็ญตบะให้แกร่งกล้าไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกมุ่งหน้าสู่การเป็นเซียนเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นให้พ้นจากพวกภูตผีปีศาจเป็นหลัก

ระดับสูงคือที่ๆมีปรมาจารย์ร่วมกันตัวอยู่เพื่อปกป้องอาณาเขตของตนเองหากเกิดเหตุเดือดร้อนทั้งหมดจะรวมตัวเพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แต่น้อยมากที่จะเกิดเรื่อง เพราะทั้งสี่ตระกูลใหญ่อยู่ในแดนบูรพาซึ่งได้แก่ จ้าว เหล่ย เหริน หวู และเป็นที่ๆใครก็ไม่สามารถเข้ามาได้ง่ายๆ

“ท่านแม่! เราจะไปไหนกันเจ้าค่ะ”

“ไปแดนบูรพาทิศเหนือของตะวันตกที่นั้นเป็นที่ตั้งของบ้านเกิดของแม่เอง”

“ลูกอยากไปแคว้นหงส์มากกว่าเจ้าค่ะ”ก็ระบบมันบอกมาว่าแคว้นหงส์เป็นที่ๆมีบุรุษรูปงามอยู่เยอะแถมที่นั้นยังเป็นที่ๆรวมเอาเหล่าเทพเซียนทั้งหลายมาไว้ด้วยกัน

“ลูกแม่เจ้าคงไม่คิดจะ…?”

“อะไรหรือเจ้าค่ะ”นางทำหน้าซื่อตาใสบ้องแบ๊วส่งกลับไปให้ท่านแม่ในแบบฉบับของเด็กหญิงในวัยห้าขวบเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต

“เฮ้อ ช่างมันเถิดแม่คงคิดมากไป”ท่านแม่จึงใช้วิชาตัวเบาเคลื่อนที่ในพริบตาพานางเดินทางไปยังแคว้นหงส์แทนที่จุดหมายปลายทางเดิม

“สำเร็จ”แผนการหาพ่อใหม่ของนางจะต้องราบรื่นไปได้ด้วยดี หึๆ

[ระบบปิดปรับปรุงชั่วคราว]โอ้โห! ระบบสุดเพี้ยนนี้แกทำงานหนักมากถึงกับต้องปิดปรับปรุงเลยหรือไงย่ะ นางแค่เรียกใช้งานชั่วครั้งชั่วคราวเองไม่เห็นว่ามันจะหนักตรงไหนเลย…